ทะเลเลือดแห่งความทรงจำ

"นี่เรากลับมาที่เดิมอีกแล้วเหรอ...?"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับมองไปรอบๆ  จากนั้นก็ลุกขึ้นนั้ง ท่าทางจะไม่ใช้บ้านของไอ้ผู้ดีจอมหลอกหลวงนั้นหรอกนะ
"ดูเหมือนคนในเมืองนี้จะไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไรเลยแฮะ รู้งี้ลงไปอยู่ใต้น้ำตามที่เจ้าปลาน้อยบอกดีกว่า ถึงจะมีปลาฉลาม แต่ก็ยังดีกว่าโดนลักพาตัหรือโดนหลอกไปเป็นของเล่นของไอ้จิตผิดปกติพันนั้นนะ"ฉันนั้งกอดเค่าอยู่บนเตียง
"จะเอาไงต่อดีเนียจะหนีดี หรือว่าจะอยู่ให้มันทำมิดีมิร้าย ฉันควรจะทำยังไง"ฉันนั้งกอดเค่าร้องไห้
ปัง!!! เสียงปะตูดังขึ้น
"น่ะ....นาย ไอ้ฆาตกรโรคจิตที่เขาประกาศจับกันทั้วทั้งเมืองนี่"ฉันรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ประตูนั้น........เปิดไม่ออก
"หึ......ฉันไม่ยอมให้เธอหนีไปได้อีกหรอกนะ ฉันก็เลยสลับด้านลูกบิดประตูไว้แล้วน่ะ ก็เธอเล่นหลับไปตั้งนานแนะ"เข้าพูดขึ้นก่อนจะอุ้นร่างฉันขึ้นมา
"กรีด!!!! ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ"ฉันตะโกนสุดเสียง แต่เข้ากลับอุ้มฉันกลับไปที่เตียงดังเดิมแล้วใช้แขนรัดร่างฉันไว้อย่างแน่น
"ปะ....ปล่อยเดี่ยวนี้นะ จะทำอะไรฉันน่ะ ช่วยด้วย!!!! ใครก็ได้"ฉันดิ้นสุดแรงพร้อมกับตะโกนสุดเสียงก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดไปได้ แล้วเขาก็ยื่นหน้าเขามาใกล้เรื่อยๆ
"ปล่อยหนูไปนะ! ใครอยู่ข้างนอกบ้างช่วยด้วย หนูโดนลักพาตัว!! อุบ"หมอนั้นใช้แขนอีกข้างปิดปากฉันไว้
"อย่าร้องแบบนั้นได้ไหมมันน่ารำคาญนะ"เขาพูดขึ้น พร้อมจับจ้องที่หน้าฉัน ฉันจึงได้แต่พยายามส่งเสียงร้องทั้งๆปากถูกปิดไว้แน่น และดิ้นทั้งๆที่ไม่มีท่าทีจะหลุดออกไปได้
"เธอนี่มันดื้อ จริงๆนะ เดี่ยวผมก็ฆ่าสะหรอก"เขายิ้มออกมายิ้งทำให้กลัวเข้าไปอีก
"หึก"ฉันสะดุ้นเฮือกกับคำว่าฆ่าของหมอนั้นจนน้ำตาเริ่มไหลออกมาเพราะความกลัว
"เป็นอะไรไป กลัวผมเหรอ แต่ก็น่ะถ้าหากว่าฉันปล่อยมือออกแล้วเธอก็ต้องรับปากฉันก่อนน่ะว่าจะไม่หนีหรือร้องขอให้ใครช่วยน่ะ"เขาพูดขึ้น ฉันจึงรีบพยักหน้าตอบ แล้วเขาก็เอามือออกไปจากตัวฉันทันที
"เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดแล้วนะเนีย"ฉันรีบถ้อนหายใจ แล้วมองไปทางหมอนั้น นั้นด้วยสายตาที่ไม่ยอมไว้วางใจ
"ดูเหมือนจะหายกลัวบ้างแล้วน่ะ แล้วก็ผมชื่อเรนเป็นหัวหน้าหน่วยรบที่นี่ฝากตัวด้วยนะ"เขาเอื้อมมือมา เชิงว่าจะตับมือด้วย แต่ฉันก็ปัดมือนั้นทิ้งไป
"หึ! อย่าคิดว่า ฉันจะรับคนที่ลักพาตัวฉันมาเป็นหัวหน้าหรอกนะ แล้วก็ฉันชื่อ ซี ต่อจากนี้ไปไม่ต้องมาแตะตัวฉันอีกนะ เจ้าโรคจิต"ฉันหลบหน้าพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ
"1คำก็ลักพาตัว2คำก็ลักพาตัวนะ นิสัยไม่ยอมรับใครง่ายๆของเธอนี่ไม่เปลี่ยนเลย"เขาพูดเสียงเบาๆ
"อะไรนะ"
"เปล่าๆ ไม่มีอะไร ยังๆก็รีบตามมาละ"เขาเดินออกจากห้องไป
"เอาไงดีเนีย ยังไงสะก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว ถ้าหากเราหนีไปอีกคงโดนเจ้าโรคจิตนั้นฆ่าเอาแน่ๆ งั้นก็ลองตามไปดีกว่า" ฉันออกจากห้องแล้วรีบตามเรนออกไป