ทะเลเลือดแห่งความทรงจำ

ก็อกๆๆๆ ฉันยื่นอยู่หน้าประตูห้องของชิลโน่ที่อยู่ข้างๆห้องของฉัน เพราะว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะถามอยู่เต็มไปหมด สักพักเธอก็ออกมาเปิดประตู
"อ้าว ซีจัง มีอะไรเหรอ?"เธอถามพร้อมกับเชิญฉันเข้าไปข้างใน ฉันมองไปรอบๆห้องที่ตกแต่งด้วยโฟสเตอร์ลายแพตกวิตสีฟ้า พร้อมกับโคมไฟคริสตันที่ดูเหมือนเกร็ดน้ำแข็งห้อยลงมา
"ห้องสวยดีนะ"
"อืม ฉันพยายามแต่งให้เหมือนที่ๆฉันจากมาน่ะ"ชิลโน่นั้งลงบนเตียงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
"ที่ๆจากมา?"
"ท่าทางคงจะไม่เข้าใจงั้นฉันจะเล่าให้ฟังน่ะมานี้สิ"ชิลโน่ใช้มือตบไปที่เตียงเล็กน้อย ฉันจึงขึ้นไปนั้งบนเตียงข้างๆเธอ
"แต่ก่อนน่ะฉันเองก็ไม่ได้อยู่ในเมืองนี้หรอก ฉันน่ะอยู่อีกฝากหนึ่งของที่นี้ ที่ ทีฉันอยู่เป็นเกาะที่มีหิมะตกอยู่ตลอดเวลา แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ฉันบินเล่นเหมือนที่ทำประจำ ก็มีพวกมนุษย์มาล่าแมวน้ำและนกแพนกวินพวกนั้น ฉันก็เลยเข้าไปขัดขวาง จนถูกยิ้งที่ปีกน่ะ"
"นั้นคงเป็นสาเหตุที่ปีกของเธอมีรอยร้าวสินะ"
"ใช้ แต่มันยังไม่จบแค่นั้นพวกนั้นขายฉันให้กับขณะละครสัตว์แห่งหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่ามันยากมากที่ภูตน้ำแข็งอย่างฉันจะปรับตัวเข้ากับที่ที่มีแต่ทะเลแบบนั้นได้ ร่างกายฉันค่อยๆอ่อนแอลงทุกวัน ส่วนปีกนั้นก็ค่อยๆเลือนหายไป"
"เพราะปรับตัวให้เข้ากับอากาศร้อนไม่ได้งั้นเหรอ"
"เปล่า เพราะท่าปีกนั้นหายหรือแตกไป ฉันจะตายยังไงละ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ทำไม่ได้แม้แต่จะขยับตัว พวกนั้นจึงโยนฉันทิ้งไปที่ทะเลแห่งนั้น แต่โชคดีที่ท่านรองมาเห็นและช่วยฉันเอาไว้ เข้าน่ะช่วยต่อปีกของฟฉันให้ แต่ไอ้เจ้ารอยร้าวนี้ก็ยังไม่หายไป ทุกครั้งที่เห็นมันก็จะรู้สึกปวดร้าวขึ้นมาทันทีเลยล่ะ"ชิลโน่มองไปที่ปีกนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
"ชิลโน่ คงทรมานมากเลยสินะ เธอน่ะแปกความเจ็บปวดแบบนี้มาตลอดเลยงั้นเหรอ"ฉันเตะที่ปีกของชิลโน่พร้อมกับร้องไห้ แล้วร้อยร้าวนั้นก็หายไป
"ซีเธอทำได้ยังไงเนีย"ชิลโน่มองที่ปีก
"ไม่รู้สิฉันแค่รู้สึกว่าอยากให้รอยร้าวนั้นหายไปเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
"บางที่ อาจเป็นเพราะน้ำแข็งเองก็เกิดมาจากทะเลละมั้ง"ชิลโน่ก็ยิ้มทั้งน้ำตาเช่นกัน
"จริงสิฉันมีเรื่องต้องถามน่ะ เกี่ยวกับคนที่ชื่อว่าคิวน่ะ"ฉันเริ่มถามก่อน
"อ่อ ถ้าเกี่ยวกับเจ้านั้นละก็ หมอนั้นน่ะเป็นคนสนิตของราชาแต่พอตายไปเจ้าชายทั้งสององค์ที่จะต้องสืบต่อบังลังก็หายตัวไป คิวเลยต้องขึ้นมาครองเมืองแทน หลังจากที่เจ้านั้นขึ้นมาปกครองเมือง เมืองนี้ก็มีแต่ภัยพิบัต น้ำท่วมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เจ้าหมอนั้นก็ไม่ไยดี เมื่อชาวบ้านไม่มีเงินที่จะจ่ายก็นำไปฆ่าทิ้ง เรียกได้เหมือนถูกปีศาจปกครองเลยก็ว่าได้"
"แล้วทำไมทุกคนถึงได้......."
"เพราะว่า ถ้าใครขัดขืนหรือคิดหนีออกนอกเมือง.....จะต้องตายยังไงละ"
"แล้วทำไมทุกคนถึงไม่ยอมสร้างเขือน หรืออะไรทำนองนั้นละ ไม่เห็นต้องง้อเจ้าบ้าหน้าเลือดนั้นเลยนิ"ฉันถามด้วยความหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้
"ไม่ได้หรอก เข้าว่ากันว่า ถ้าใครไปสร้างเขื่อนหรืออะไรแบบนั้นละก็ จะถูกปีศาจที่อยู่ใต้ทะเลกินเข้าไปไงละ"
"ปะ....ปีศาจ?"
"ใช้ แต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอาวุธ หรือสัตว์ทดลองที่คิวเลี้ยงไว้ฆ่าคนมากกว่า"
"จริงสินะ นึกออกแล้ว"ฉันรีบลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปที่ประตู
"อ้าว นี่จะไปแล้วเหรอ"
"อืม ฝันดีนะ ชิลโน่"ฉันรีบวิ่งออกจากห้องของชิลโน่ไปด้วยท่าทางรีบร้อน