นายตัวร้าย กับ ยัยสุดแสบ

"ทำบ้าอะไรกันอยู่ตรงนี้"    เสียงของเนคอนดังมาจากทางด้านหลังของเอมิ  เขาเดินกรูดเข้าไปกระชากแขนเอมิออกจากอ้อมแขนของซัน
 
"เกิดอะไรขึ้นแกทำอะไรเธอ"   เนคอนถามซันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ในขณะที่ซันมองเนคอนด้วยเเววตาที่ดุดันแฝงไปด้วยความโกธร
"ที่ยัยนี้เป็นแบบนี้...ตัวนายเองน่าจะรู้ดีว่าทำไม ถ้าดูแลเธอไม่ได้ก็ปล่อยเธอไปซะ"  ซันจ้องหน้าเนคอนแล้วตอบกลับไปด้วยท่าทีจริงจัง
 
 
"พอ... พอสักทีเถอะ"  เอมิตะโกนสุดแรงที่มีแล้วเธอก็วิ่งออกไปโดยไร้จุดหมาย
 
เนคอนวิ่งตามเอมิไป ส่วนซันก็ได้แต่มองด้านหลังของสองคนนั้นด้วยความเจ็บปวด..
"ตอนนี้เธอคงไม่ต้องการอัศวินขี่ม้าขาวอย่างฉันแล้วสิ"  ซันพรึมพรำออกมาพร้อมกับพยายามฝืนยิ้มสีหน้าของซันยังคงดูเจ็บปวด...  เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ทั้งที่เขามองแค่เธอมาตลอด  แม้ว่าเธอจะไม่เคยรู้ตัวเลยก็ตาม 
 
 
#ความรู้สึกของซันนี่
[ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มของเธอเมื่อปีก่อน...  มันทำให้ผมหลงรักเธอ จะว่าเป็นรักแรกพบก็ไม่ผิดหรอก  ปีที่แล้วผมต้องย้ายมาอยู่กับป้าเพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ในวันแรกที่ย้ายมาผมก็ได้เจอกับเธอรักแรกพบของผม  เธอพูดคุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนุกสนานที่สวนหน้าบ้านของเธอเอง  ผมที่มองลงมาจากชั้นสองที่อยู่ข้างบ้านเธอ เผลอมองเธอและอดที่จะยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไม่ได้เลย  ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  หลังจากนั้นผมก็แอบมองเธอมาตลอด.... แต่เธอคงไม่เคยมองเห็นผมเลย  ผมสอบเข้า ม.ปลายที่เดียวกับเธอ  และโชคดีที่ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอด้วย  ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่สังเกตุเห็นผม  ทั้งที่เราอยู่ข้างบ้านกัน ทั้งที่เราได้เรียนและอยู่ห้องเดียวกัน  เธอกลับไม่เคยมองมาที่ผมเลย...  จนวันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งถามหาเธอและต่อว่าเธออย่างแรง  ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอเเต่เรื่องที่ได้ยินตอนนั้นมันเหลือเชื่อจริงๆ  ผมมองเธอท่ามกลางฝูงนักเรียนมากมาย  พอมองเธอแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปดึงตัวเธอออกมา....  ผมอยากให้เธอยิ้ม  อยากมองเธอที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข  ผมพยายามพูดแหย่ให้เธอยิ้มแต่กลับได้ผลตรงกันข้าม...  จู่ๆเธอก็เงียบแล้วก้มหน้าลงเหมือรู้สึกผิดอะไรสักอย่าง แล้วเธอก็พูดออกมาเบาๆว่า ("............. ฉะ ฉันไม่รู้ว่าเขามีคู่หมั้น  ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา... ฉันไม่รู้อะไรเลย")  หลังจากจบประโยคนั้นเหมือนเธอกำลังร้องไห้อยู่   ผมรู้สึกเจ็บที่ใจ  เจ็บปวดมาก...  ในตอนนั้นผมอยากเป็นคนที่อยู่ข้างเธอ  ไม่อยากแค่มองเธออีกต่อไปแล้ว  คิดได้อย่างนั้นผมก็ดึงเธอมากอดไว้  สัมผัสนั้นมันยิ่งทำให้ผมอยากดูแลเธอมากขึ้น  และมากขึ้นเรื่อยๆ   ในอ้อมแขนผม...ผมรู้สึกได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นของเธอ !!  จนกระทั่งมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น แล้วเขาก็เดินเข้ามาดึงเธอออกไปจากอ้อมเเขนผม  ผู้ชายคนนี้สินะที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องร้องไห้..... เราพูดแล้วจ้องหน้ากันอย่างจริงจัง  ไม่นานนักเธอคงอึดอัดกับสถานะการณ์ถึงได้ตะโกนบอกให้เราพอ!!   เเล้วเธอวิ่งออกไป  ผมอยากวิ่งตามแผ่นหลังเล็กๆนั้นไปใจแทบขาด   แค่พอคิดว่าตอนนี้คนที่เธอต้องการคงไม่ใช่ผม  ขามันก็ก้าวไม่ออกซะงั้น...  เจ็บ!.. ผมรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน!]