นายตัวร้าย กับ ยัยสุดแสบ

เช้าวันต่อมา...
 
"เอมิ.... เอมิลูก! มีคนมาหา"  แม่ของเธอตะโกนเรียกเสียงดัง
"ค่าาาาาาา..จะลงไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ"  เธอขานรับทันทีแล้ววิ่งลงบันไดมาอย่างรีบร้อน
"ออยู่ห้องรับแขกเเหน๊ะ"  แม่เธอบอกพร้อมชี้ไปที่ห้องรับแขก
"ใครค่ะแม่.."  
"เป็นผู้ชายน๊ะ  หล่อมากเลยละ... แฟนหรอจ๊ะลูก?"  แม่เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแก้มปริเลยทีเดียว
"ห๊าาาา...พูดอะไรของเเม่น่ะ"  เอมิตอบพร้อมกับวิ่งเร่งฝีเท้าไปที่ห้องรับแขกทันที  ...แล้วก็ใช่เเล้วเนคอนนั้นเองเขานั่งรอเธอที่โซฟาของห้องรับเเขก
 
"....นายมาที่บ้านฉันทำไม"  เอมิเริ่มถาม
"ก็มาหาแฟนไง"  เนคอนตอบหน้าตาย
"นายต้องการอะไร"
"ก็เปล่าสักหน่อย.. ฉันว่าง"
"ก็นอนสิ.. ไหนบอกว่าไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากการนอนไง กลับบ้านไปนอนไป๊"  
(ทำไมน๊าาา.. ชีวิตฉันไม่เคยสงบสุขตั้งเเต่เจอเนคอน.. วันนี้จะต้องมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่เลย  ปล่อยฉันไปสักวันไม่ได้รึไงกัน วันหยุดของฉันต้องใช้หมดไปกับตาบ้านี่หรอเนี่ย...)
"การนอนสำคัญสำหรับฉันก็จริง... แต่ตอนนี้เธอต้องสำคัญกว่าสิ"  เนคอนพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
".... O////O"  (เห้... รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว หัวใจฉันเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆเลย ถึงจะเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจำใจก็เถอะ เพราะเราเเกล้งเป็นแฟนกันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับรู้สึกดีกับคำพูดนั้นของเค้า)
 
เอมิไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งเเม่ของเธอเดินเข้ามา ....
("วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ")  เเม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอย่างอ่อนโยน
 
<"รบกวนด้วยนะครับ"> ^^  เนคอนตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้ม
 
("งั้นก่อนถึงมื้อเย็นก็ทำตัวตามสบายนะจ๊ะ... คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง") ^^ 
 
["นี่นาย... จะอยู่ทานข้าวเย็นเลยหรอเนี่ย บ้านช่องไม่มีรึไงถึงมาอาศัยกินข้าวบ้านคนอื่นเค้าเนี่ย"]  เอมิพูดเเทรกขึ้น
 
("เอมิ...ทำไมพูโกับเเฟนแบบนั้นละลูก")  แม่ของเอมิหันไปต่อว่าเธอ
 
["ไม่ใช่นะคะเเม่... คือว่า...."] เอมิยังไม่ทันจะพูดจบเนคอนก็เเทรกขึ้นมา
 
<"กับคำพูดพวกนี้ของเธอผมชินแล้วครับ"> ^^ เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ
 
("ขอโทษด้วยนะจ๊ะ.. ลูกน้าเป็นเด็กนิสัยเสีย คงทำให้ลำบากใจตลอดสินะ")  แม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอีกครั้ง
 
<"ไม่เป็นไรครับ  ผมชอบที่เธอเป็นแบบนี้>  ^^
 
("โล่งอกไปที.. น้านึกว่าจะไม่มีใครรับนิสัยเอมิได้แล้วซะอีก ยังกังวลอยู่เลยว่าจะหาแฟนกับเค้าไม่ได้")  ^____^   แล้วแม่ของเอมิก็หันมาพูดกับเธอ  ("วันนี้ช่วยไปจ่ายตลาดให้ทีนะ")
 
["ค่า...."]
 
<"ฉันไปด้วยสิ">  เนคอนพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนตื่นเต้นอยากจะไป
 
["เฮ้อออ... ตามใจสิ"]  เอมิตอบพลางถอนหายใจ
 
("เหมาะกันดีจังนะ คู่นี้")  จู่ๆ  เเม่ของเอมิก็พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม ^____^
 
..............................................................................................
 
ซุบเปอร์เเถวบ้านเอมิ..
"เอมิ... นี่อะไร"
"........"
"ไอ้นั่นด้วย อะไรอะ"
"......."
"....เอมิ"
"เลิกเรียกฉันสักทีได้ไหม?"  (ไม่เคยมารึไงนะ.. ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ตั้งเเต่มาถึงถามฉันไม่หยุดปากเลย ให้ตายสิ! ฉันไม่เข้าใจหมอนี่จริงๆเลย เขาเป็นคนยังไงกันนะ)
เนคอนเดินวนรอบๆซุบเปอร์ ส่วนเอมิก็เดินซื้อของที่จะทำเป็นอาหารเย็นวันนี้.. พอซื้อของจนครบเธอไปเหลือบมองเนคอนแล้วเผลอยิ้มออกมาพร้อมๆกับที่เนคอนหันมองที่เธอพอดี
(อ๊ะ... >///<)  เอมิรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที (เผลอมองเนคอนแล้วรู้สึกดีอีกจนได้.. เขาจะเห็นไหมนะ?  โถ่เอ้ยยยยย.... ทำไมฉันต้องมากังวลอยู่ฝ่ายเดียวด้วย)
 
"กลับได้แล้ว.. ฉันซื้อของครบแล้ว"  
"....ฉันอยากกินนี่"   เนคอนมองไปที่ตู้ไอติม
"เอาสิ... ฉันเอาด้วยแท่งหนึ่ง"  เอมิพูดจบก็หยิบไอติมรสที่เธอชอบขึ้นมา แล้วเนคอนก็หยิบที่เหมือนกับเทอ
"อันนี้อร่อยหรอ?"  เนคอนถามด้วยความสงสัย
"..ไม่รู้เเต่ฉันชอบ  ไปจ่ายตังแล้วรีบกลับเถอะ...แม่รอแย่เเล้ว"  
 
ระหว่างทางเดินกลับบ้านเอมิที่กำลังมองเนคอนกินไอติมอยู่ได้หัวเราะออกมาเบาๆ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ช่างต่างจากครั้งแรกที่เธอเขา  ความรู้สึกที่มีต่อเนคอนของเทอเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
 
"ขำอะไร"
"เปล่า.. คือแบบ นายนะ.."  (จะบอกไปตรงๆเลยดีไหมนะว่าเค้าทำตัวน่ารักชะมัด)
"อะไร"
"ก็นายเหมือนเด็กชะมัด"  (อ้อมๆละกันบอกตรงๆคงไม่ดีเเน่)
"......"  เนคอนไม่ตอบอะไรก้มหน้าก้มตากินไอติมในมือต่อ
 
........................................................................................................
 
"กลับมาเเล้วค่าาาาา"   
เอมิเดินตรงเข้าไปในครัวโดยที่มีเเม่ของเธอรออยู่ เธอหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาใส่แล้วเตรียมของทำอาหารช่วยแม่ของเธออย่างทุกๆวัน... เธอคงไม่รู้ตัวเลยว่าเนคอนกำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาที่แสนจะอ่อนโยน  เขามองเธอแล้วยิ้มออกมา มองโดยที่ไม่ละสายตา... เอมิที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่นั้น  เธอไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด.... 
 
<"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ">  เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ
 
("ไม่เป็นไรจ้ะ... มาได้ตลอดเลยนะ")  เเม่ของเอมิบอกกับเนคอน
 
["อ๊ะ!!  เเม่อย่าไปชวนงั้นสิ เดี๋ยวหมอนี่ก็ได้มาทุกวันหรอก"]  เอมิรีบสวนกลับทันที  แต่เธอก็พูดแบบจริงทีเล่นทีเพราะตัวเธอเองตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย
 
<"เดี๋ยวผมช่วยเก็บไปล้างนะครับ">    เนคอนพูดพลางหยิบจานชามมาซ้อนกัน <"แล้วทำยังไงต่อ">  เนคอนหันไปถามเอมิ
 
["นายเคยล้างจานชามไหม?]   เอมิยิงคำถามกลับ
 
<"...ไม่เคยเลยสักครั้ง">   
 
["เฮ้อออ... นายกลับไปได้แล้ว ส่วนทางนี้เดี๋ยวฉันทำเอง"]  
 
<"งั้นก็ได้... วันนี้สนุกพอละ">   แล้วเนคอนก็หันไปลาแม่ของเอมิ   <"ผมลานะครับ.. ขอบคุณอีกครั้งสำหรับอาหาร">
 
("จ้า... กลับบ้านดีๆนะ  แล้วแวะมาใหม่นะจ้ะ")   แม่ของเอมิตอบกลับ  
 
แล้วเนคอนก็เดินออกไปที่รถของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้านของเอมิก่อนรถจะแล่นออกไปเสียงเมลจากมือถือเอมิก็ดังขึ้น  เธอเช็ดมือที่เปื้อนพองน้ำยาล้างจานแล้วเปิดอ่าน..
 
*** ถึงเอมิ
วันนี้ฉันสนุกมาก... แล้วเดี๋ยวฉันจะโทหา
                                                 จากเนคอน***