นายตัวร้าย กับ ยัยสุดแสบ

-

เขียนโดย Zane

วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2559 เวลา 11.45 น.

  7 ตอน
  2 วิจารณ์
  10.39K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มกราคม พ.ศ. 2559 23.46 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) ความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยน..

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เช้าวันต่อมา...

 

"เอมิ.... เอมิลูก! มีคนมาหา"  แม่ของเธอตะโกนเรียกเสียงดัง

"ค่าาาาาาา..จะลงไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ"  เธอขานรับทันทีแล้ววิ่งลงบันไดมาอย่างรีบร้อน

"ออยู่ห้องรับแขกเเหน๊ะ"  แม่เธอบอกพร้อมชี้ไปที่ห้องรับแขก

"ใครค่ะแม่.."  

"เป็นผู้ชายน๊ะ  หล่อมากเลยละ... แฟนหรอจ๊ะลูก?"  แม่เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแก้มปริเลยทีเดียว

"ห๊าาาา...พูดอะไรของเเม่น่ะ"  เอมิตอบพร้อมกับวิ่งเร่งฝีเท้าไปที่ห้องรับแขกทันที  ...แล้วก็ใช่เเล้วเนคอนนั้นเองเขานั่งรอเธอที่โซฟาของห้องรับเเขก

 

"....นายมาที่บ้านฉันทำไม"  เอมิเริ่มถาม

"ก็มาหาแฟนไง"  เนคอนตอบหน้าตาย

"นายต้องการอะไร"

"ก็เปล่าสักหน่อย.. ฉันว่าง"

"ก็นอนสิ.. ไหนบอกว่าไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากการนอนไง กลับบ้านไปนอนไป๊"  

(ทำไมน๊าาา.. ชีวิตฉันไม่เคยสงบสุขตั้งเเต่เจอเนคอน.. วันนี้จะต้องมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่เลย  ปล่อยฉันไปสักวันไม่ได้รึไงกัน วันหยุดของฉันต้องใช้หมดไปกับตาบ้านี่หรอเนี่ย...)

"การนอนสำคัญสำหรับฉันก็จริง... แต่ตอนนี้เธอต้องสำคัญกว่าสิ"  เนคอนพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์

".... O////O"  (เห้... รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว หัวใจฉันเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆเลย ถึงจะเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจำใจก็เถอะ เพราะเราเเกล้งเป็นแฟนกันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับรู้สึกดีกับคำพูดนั้นของเค้า)

 

เอมิไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งเเม่ของเธอเดินเข้ามา ....

("วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ")  เเม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอย่างอ่อนโยน

 

<"รบกวนด้วยนะครับ"> ^^  เนคอนตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้ม

 

("งั้นก่อนถึงมื้อเย็นก็ทำตัวตามสบายนะจ๊ะ... คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง") ^^ 

 

["นี่นาย... จะอยู่ทานข้าวเย็นเลยหรอเนี่ย บ้านช่องไม่มีรึไงถึงมาอาศัยกินข้าวบ้านคนอื่นเค้าเนี่ย"]  เอมิพูดเเทรกขึ้น

 

("เอมิ...ทำไมพูโกับเเฟนแบบนั้นละลูก")  แม่ของเอมิหันไปต่อว่าเธอ

 

["ไม่ใช่นะคะเเม่... คือว่า...."] เอมิยังไม่ทันจะพูดจบเนคอนก็เเทรกขึ้นมา

 

<"กับคำพูดพวกนี้ของเธอผมชินแล้วครับ"> ^^ เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ

 

("ขอโทษด้วยนะจ๊ะ.. ลูกน้าเป็นเด็กนิสัยเสีย คงทำให้ลำบากใจตลอดสินะ")  แม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอีกครั้ง

 

<"ไม่เป็นไรครับ  ผมชอบที่เธอเป็นแบบนี้>  ^^

 

("โล่งอกไปที.. น้านึกว่าจะไม่มีใครรับนิสัยเอมิได้แล้วซะอีก ยังกังวลอยู่เลยว่าจะหาแฟนกับเค้าไม่ได้")  ^____^   แล้วแม่ของเอมิก็หันมาพูดกับเธอ  ("วันนี้ช่วยไปจ่ายตลาดให้ทีนะ")

 

["ค่า...."]

 

<"ฉันไปด้วยสิ">  เนคอนพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนตื่นเต้นอยากจะไป

 

["เฮ้อออ... ตามใจสิ"]  เอมิตอบพลางถอนหายใจ

 

("เหมาะกันดีจังนะ คู่นี้")  จู่ๆ  เเม่ของเอมิก็พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม ^____^

 

..............................................................................................

 

ซุบเปอร์เเถวบ้านเอมิ..

"เอมิ... นี่อะไร"

"........"

"ไอ้นั่นด้วย อะไรอะ"

"......."

"....เอมิ"

"เลิกเรียกฉันสักทีได้ไหม?"  (ไม่เคยมารึไงนะ.. ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ตั้งเเต่มาถึงถามฉันไม่หยุดปากเลย ให้ตายสิ! ฉันไม่เข้าใจหมอนี่จริงๆเลย เขาเป็นคนยังไงกันนะ)

เนคอนเดินวนรอบๆซุบเปอร์ ส่วนเอมิก็เดินซื้อของที่จะทำเป็นอาหารเย็นวันนี้.. พอซื้อของจนครบเธอไปเหลือบมองเนคอนแล้วเผลอยิ้มออกมาพร้อมๆกับที่เนคอนหันมองที่เธอพอดี

(อ๊ะ... >///<)  เอมิรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที (เผลอมองเนคอนแล้วรู้สึกดีอีกจนได้.. เขาจะเห็นไหมนะ?  โถ่เอ้ยยยยย.... ทำไมฉันต้องมากังวลอยู่ฝ่ายเดียวด้วย)

 

"กลับได้แล้ว.. ฉันซื้อของครบแล้ว"  

"....ฉันอยากกินนี่"   เนคอนมองไปที่ตู้ไอติม

"เอาสิ... ฉันเอาด้วยแท่งหนึ่ง"  เอมิพูดจบก็หยิบไอติมรสที่เธอชอบขึ้นมา แล้วเนคอนก็หยิบที่เหมือนกับเทอ

"อันนี้อร่อยหรอ?"  เนคอนถามด้วยความสงสัย

"..ไม่รู้เเต่ฉันชอบ  ไปจ่ายตังแล้วรีบกลับเถอะ...แม่รอแย่เเล้ว"  

 

ระหว่างทางเดินกลับบ้านเอมิที่กำลังมองเนคอนกินไอติมอยู่ได้หัวเราะออกมาเบาๆ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ช่างต่างจากครั้งแรกที่เธอเขา  ความรู้สึกที่มีต่อเนคอนของเทอเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย

 

"ขำอะไร"

"เปล่า.. คือแบบ นายนะ.."  (จะบอกไปตรงๆเลยดีไหมนะว่าเค้าทำตัวน่ารักชะมัด)

"อะไร"

"ก็นายเหมือนเด็กชะมัด"  (อ้อมๆละกันบอกตรงๆคงไม่ดีเเน่)

"......"  เนคอนไม่ตอบอะไรก้มหน้าก้มตากินไอติมในมือต่อ

 

........................................................................................................

 

"กลับมาเเล้วค่าาาาา"   

เอมิเดินตรงเข้าไปในครัวโดยที่มีเเม่ของเธอรออยู่ เธอหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาใส่แล้วเตรียมของทำอาหารช่วยแม่ของเธออย่างทุกๆวัน... เธอคงไม่รู้ตัวเลยว่าเนคอนกำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาที่แสนจะอ่อนโยน  เขามองเธอแล้วยิ้มออกมา มองโดยที่ไม่ละสายตา... เอมิที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่นั้น  เธอไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด.... 

 

<"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ">  เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ

 

("ไม่เป็นไรจ้ะ... มาได้ตลอดเลยนะ")  เเม่ของเอมิบอกกับเนคอน

 

["อ๊ะ!!  เเม่อย่าไปชวนงั้นสิ เดี๋ยวหมอนี่ก็ได้มาทุกวันหรอก"]  เอมิรีบสวนกลับทันที  แต่เธอก็พูดแบบจริงทีเล่นทีเพราะตัวเธอเองตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย

 

<"เดี๋ยวผมช่วยเก็บไปล้างนะครับ">    เนคอนพูดพลางหยิบจานชามมาซ้อนกัน <"แล้วทำยังไงต่อ">  เนคอนหันไปถามเอมิ

 

["นายเคยล้างจานชามไหม?]   เอมิยิงคำถามกลับ

 

<"...ไม่เคยเลยสักครั้ง">   

 

["เฮ้อออ... นายกลับไปได้แล้ว ส่วนทางนี้เดี๋ยวฉันทำเอง"]  

 

<"งั้นก็ได้... วันนี้สนุกพอละ">   แล้วเนคอนก็หันไปลาแม่ของเอมิ   <"ผมลานะครับ.. ขอบคุณอีกครั้งสำหรับอาหาร">

 

("จ้า... กลับบ้านดีๆนะ  แล้วแวะมาใหม่นะจ้ะ")   แม่ของเอมิตอบกลับ  

 

แล้วเนคอนก็เดินออกไปที่รถของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้านของเอมิก่อนรถจะแล่นออกไปเสียงเมลจากมือถือเอมิก็ดังขึ้น  เธอเช็ดมือที่เปื้อนพองน้ำยาล้างจานแล้วเปิดอ่าน..

 

*** ถึงเอมิ

วันนี้ฉันสนุกมาก... แล้วเดี๋ยวฉันจะโทหา

                                                 จากเนคอน***

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา