นายตัวร้าย กับ ยัยสุดแสบ
เขียนโดย Zane
วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2559 เวลา 11.45 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มกราคม พ.ศ. 2559 23.46 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยน..
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันต่อมา...
"เอมิ.... เอมิลูก! มีคนมาหา" แม่ของเธอตะโกนเรียกเสียงดัง
"ค่าาาาาาา..จะลงไปเดี๋ยวนี้เเหละค่ะ" เธอขานรับทันทีแล้ววิ่งลงบันไดมาอย่างรีบร้อน
"ออยู่ห้องรับแขกเเหน๊ะ" แม่เธอบอกพร้อมชี้ไปที่ห้องรับแขก
"ใครค่ะแม่.."
"เป็นผู้ชายน๊ะ หล่อมากเลยละ... แฟนหรอจ๊ะลูก?" แม่เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแก้มปริเลยทีเดียว
"ห๊าาาา...พูดอะไรของเเม่น่ะ" เอมิตอบพร้อมกับวิ่งเร่งฝีเท้าไปที่ห้องรับแขกทันที ...แล้วก็ใช่เเล้วเนคอนนั้นเองเขานั่งรอเธอที่โซฟาของห้องรับเเขก
"....นายมาที่บ้านฉันทำไม" เอมิเริ่มถาม
"ก็มาหาแฟนไง" เนคอนตอบหน้าตาย
"นายต้องการอะไร"
"ก็เปล่าสักหน่อย.. ฉันว่าง"
"ก็นอนสิ.. ไหนบอกว่าไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากการนอนไง กลับบ้านไปนอนไป๊"
(ทำไมน๊าาา.. ชีวิตฉันไม่เคยสงบสุขตั้งเเต่เจอเนคอน.. วันนี้จะต้องมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่เลย ปล่อยฉันไปสักวันไม่ได้รึไงกัน วันหยุดของฉันต้องใช้หมดไปกับตาบ้านี่หรอเนี่ย...)
"การนอนสำคัญสำหรับฉันก็จริง... แต่ตอนนี้เธอต้องสำคัญกว่าสิ" เนคอนพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
".... O////O" (เห้... รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว หัวใจฉันเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆเลย ถึงจะเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจำใจก็เถอะ เพราะเราเเกล้งเป็นแฟนกันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับรู้สึกดีกับคำพูดนั้นของเค้า)
เอมิไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งเเม่ของเธอเดินเข้ามา ....
("วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะจ๊ะ") เเม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอย่างอ่อนโยน
<"รบกวนด้วยนะครับ"> ^^ เนคอนตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้ม
("งั้นก่อนถึงมื้อเย็นก็ทำตัวตามสบายนะจ๊ะ... คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง") ^^
["นี่นาย... จะอยู่ทานข้าวเย็นเลยหรอเนี่ย บ้านช่องไม่มีรึไงถึงมาอาศัยกินข้าวบ้านคนอื่นเค้าเนี่ย"] เอมิพูดเเทรกขึ้น
("เอมิ...ทำไมพูโกับเเฟนแบบนั้นละลูก") แม่ของเอมิหันไปต่อว่าเธอ
["ไม่ใช่นะคะเเม่... คือว่า...."] เอมิยังไม่ทันจะพูดจบเนคอนก็เเทรกขึ้นมา
<"กับคำพูดพวกนี้ของเธอผมชินแล้วครับ"> ^^ เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ
("ขอโทษด้วยนะจ๊ะ.. ลูกน้าเป็นเด็กนิสัยเสีย คงทำให้ลำบากใจตลอดสินะ") แม่ของเอมิหันไปพูดกับเนคอนอีกครั้ง
<"ไม่เป็นไรครับ ผมชอบที่เธอเป็นแบบนี้> ^^
("โล่งอกไปที.. น้านึกว่าจะไม่มีใครรับนิสัยเอมิได้แล้วซะอีก ยังกังวลอยู่เลยว่าจะหาแฟนกับเค้าไม่ได้") ^____^ แล้วแม่ของเอมิก็หันมาพูดกับเธอ ("วันนี้ช่วยไปจ่ายตลาดให้ทีนะ")
["ค่า...."]
<"ฉันไปด้วยสิ"> เนคอนพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนตื่นเต้นอยากจะไป
["เฮ้อออ... ตามใจสิ"] เอมิตอบพลางถอนหายใจ
("เหมาะกันดีจังนะ คู่นี้") จู่ๆ เเม่ของเอมิก็พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม ^____^
..............................................................................................
ซุบเปอร์เเถวบ้านเอมิ..
"เอมิ... นี่อะไร"
"........"
"ไอ้นั่นด้วย อะไรอะ"
"......."
"....เอมิ"
"เลิกเรียกฉันสักทีได้ไหม?" (ไม่เคยมารึไงนะ.. ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ตั้งเเต่มาถึงถามฉันไม่หยุดปากเลย ให้ตายสิ! ฉันไม่เข้าใจหมอนี่จริงๆเลย เขาเป็นคนยังไงกันนะ)
เนคอนเดินวนรอบๆซุบเปอร์ ส่วนเอมิก็เดินซื้อของที่จะทำเป็นอาหารเย็นวันนี้.. พอซื้อของจนครบเธอไปเหลือบมองเนคอนแล้วเผลอยิ้มออกมาพร้อมๆกับที่เนคอนหันมองที่เธอพอดี
(อ๊ะ... >///<) เอมิรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที (เผลอมองเนคอนแล้วรู้สึกดีอีกจนได้.. เขาจะเห็นไหมนะ? โถ่เอ้ยยยยย.... ทำไมฉันต้องมากังวลอยู่ฝ่ายเดียวด้วย)
"กลับได้แล้ว.. ฉันซื้อของครบแล้ว"
"....ฉันอยากกินนี่" เนคอนมองไปที่ตู้ไอติม
"เอาสิ... ฉันเอาด้วยแท่งหนึ่ง" เอมิพูดจบก็หยิบไอติมรสที่เธอชอบขึ้นมา แล้วเนคอนก็หยิบที่เหมือนกับเทอ
"อันนี้อร่อยหรอ?" เนคอนถามด้วยความสงสัย
"..ไม่รู้เเต่ฉันชอบ ไปจ่ายตังแล้วรีบกลับเถอะ...แม่รอแย่เเล้ว"
ระหว่างทางเดินกลับบ้านเอมิที่กำลังมองเนคอนกินไอติมอยู่ได้หัวเราะออกมาเบาๆ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ช่างต่างจากครั้งแรกที่เธอเขา ความรู้สึกที่มีต่อเนคอนของเทอเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
"ขำอะไร"
"เปล่า.. คือแบบ นายนะ.." (จะบอกไปตรงๆเลยดีไหมนะว่าเค้าทำตัวน่ารักชะมัด)
"อะไร"
"ก็นายเหมือนเด็กชะมัด" (อ้อมๆละกันบอกตรงๆคงไม่ดีเเน่)
"......" เนคอนไม่ตอบอะไรก้มหน้าก้มตากินไอติมในมือต่อ
........................................................................................................
"กลับมาเเล้วค่าาาาา"
เอมิเดินตรงเข้าไปในครัวโดยที่มีเเม่ของเธอรออยู่ เธอหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาใส่แล้วเตรียมของทำอาหารช่วยแม่ของเธออย่างทุกๆวัน... เธอคงไม่รู้ตัวเลยว่าเนคอนกำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาที่แสนจะอ่อนโยน เขามองเธอแล้วยิ้มออกมา มองโดยที่ไม่ละสายตา... เอมิที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่นั้น เธอไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด....
<"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ"> เนคอนหันไปพูดกับเเม่ของเอมิ
("ไม่เป็นไรจ้ะ... มาได้ตลอดเลยนะ") เเม่ของเอมิบอกกับเนคอน
["อ๊ะ!! เเม่อย่าไปชวนงั้นสิ เดี๋ยวหมอนี่ก็ได้มาทุกวันหรอก"] เอมิรีบสวนกลับทันที แต่เธอก็พูดแบบจริงทีเล่นทีเพราะตัวเธอเองตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย
<"เดี๋ยวผมช่วยเก็บไปล้างนะครับ"> เนคอนพูดพลางหยิบจานชามมาซ้อนกัน <"แล้วทำยังไงต่อ"> เนคอนหันไปถามเอมิ
["นายเคยล้างจานชามไหม?] เอมิยิงคำถามกลับ
<"...ไม่เคยเลยสักครั้ง">
["เฮ้อออ... นายกลับไปได้แล้ว ส่วนทางนี้เดี๋ยวฉันทำเอง"]
<"งั้นก็ได้... วันนี้สนุกพอละ"> แล้วเนคอนก็หันไปลาแม่ของเอมิ <"ผมลานะครับ.. ขอบคุณอีกครั้งสำหรับอาหาร">
("จ้า... กลับบ้านดีๆนะ แล้วแวะมาใหม่นะจ้ะ") แม่ของเอมิตอบกลับ
แล้วเนคอนก็เดินออกไปที่รถของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้านของเอมิก่อนรถจะแล่นออกไปเสียงเมลจากมือถือเอมิก็ดังขึ้น เธอเช็ดมือที่เปื้อนพองน้ำยาล้างจานแล้วเปิดอ่าน..
*** ถึงเอมิ
วันนี้ฉันสนุกมาก... แล้วเดี๋ยวฉันจะโทหา
จากเนคอน***
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ