นายตัวร้าย กับ ยัยสุดแสบ

 ว๊ายยยยยย!!! >.< สายแล้ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตัวฉันที่รีบร้อนวิ่งพล่านออกจากบ้าน วันนี้เป็นวันเริ่มต้นชีวิต ม.ปลายของฉัน ทั้งที่เป็นวันแรกแท้ๆ
"ให้ตายสิ! สายจนได้!"  ฉันบ่นพรึมพรำกับตัวเอง ทั้งที่กำลังวิ่งอยู่ รีบวิ่งสุดชีวิตเลย  ย๊ากกกกกก!!
ปั๊ก!!!!!! (เอ๊ะ .....) O_o ฉันชนกับใครบางคน รีบวิ่งจนไม่ทันมองเลย
"ขอโทษค่ะ"  (รีบขอโทษดีกว่า วิ่งชนแค่นี้คงไม่ถือสาหรอกมั่ง)
"นี่เธอ ตาบอดรึไง? คนทั้งคนวิ่งชนมาได้!" น้ำเสียงของอีกฝ่ายซึ่งฟังดูแล้วไม่น่าพอใจเท่าไร
(เอ๋ ... o_o' อะไรกันก็ขอโทษไปแล้วนี่ หรือไม่ได้ยินหรอ? อีกทีละกัน)
"ขอโทษจริงๆค่ะ คือ.... ฉันไม่ได้ตั้งใจ พอดีรีบมากไปหน่อยเลยไม่ทันเห็น เอาเป็นว่าขอโทษอีกทีนะคะ ฉันไปนะ"  พอพูดจบประโยคนั้นตัวฉันก็รีบวิ่งไปโดยที่ไม่ทันได้ฟังที่เขาคนนั้นพูดอีกเลย ช่วยไม่ได้ก็ฉันจะเข้าคาบแรกไม่ทันแล้วนิ แค่วิ่งชนนิดหน่อยเขาคงไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก เป็นผู้ชายด้วยนี่นา ^^
 
ณ ห้องเรียน...
ฉันเปิดประตูห้องเรียนเเล้วรีบวิ่งไปที่โต๊ะเรียนทันที
"ดีจ้าาาา" ^^/ ฉันทักทายเพื่อนที่รักของฉันด้วยน้ำเสียงร่าเริงสุดๆเลยละ
"เห้! เอมิ เธอมาสายจั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี่ย" เสียงที่คุ้นหูได้ทักทายชั้นอย่างเป็นกันเอง เธอคือเพื่อนสนิทสมัย ม.ต้น เราอยู่ห้องเดียวกันตลอด จน ม.ปลาย เราก็ยังเรียนที่เดียวกัน และ ได้อยู่ห้องเดียวกัน สำหรับตัวฉันคิดว่ามันเป็นโชคดีสุดๆเลยที่มีเพื่อนอย่างเจน ^^
"พอดีตอนก่อนถึงโรงเรียนฉันดันไปเสียเวลากับอะไรนิดหน่อยน่ะ"
"เอ๋.... อะไรหรอ? " O-o
"ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก ช่างมันเถอะ! อย่าใส่ใจเลยนะ" ด้วยความที่ฉันขี้เกียจอธิบายยืดยาวเลยตอบแบบตัดบทไป เพราะยัยนี่ต้องถามซอกแซกแน่ๆ คิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว ทันทีที่เจนจะเอ่ยปากถามต่อ อาจารย์ก็เข้าสอนพอดี แล้วเราก็ได้จบบทสนทนา.....
 
พักกลางวัน...
ฉันกับเจนก็ขึ้นมานั่งกินข้าวด้วยกันบนดาดฟ้าตึกเรียนลมเย็นสบายชวนเคลิ้มหลับ
"พอกินอิ่มก็ชักง่วงเเล้ว แหะๆ" ฉันพูดขึ้นพลางซบไปที่ไหล่เจน
"เธอนี่มันตัวขี้เกียจของเเท้เลยนะยะ เอมิ" 
"ช่วยไม่ได้นิ ไหล่เธอน่านอนชะมัด มันเรียกร้องฉัน.... 555 ว่าไปนั้น" ^^
"เธอนี่... ฉันยอมเธอจริงๆเลย ยัยตัวขี้เกียจ"  เจนพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเอื้อมๆ
"น่าๆ... เธอใจดีที่สุด รักเธอสุดๆเล๊ยยยยย"  >3< การที่มีเจนอยู่มันทำให้ทุกวันของฉันสนุกจริงๆ เพราะมีเจนฉันเลยไม่รู้สึกเหงา ถึงฉันจะดูเหมือนร่าเริง บ้าๆบอๆ เข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ฉันก็ไม่ชอบที่คนเยอะ มันทำให้ฉันรุ้สึกอึดอัด ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็มีเสียงที่คิดว่าคุ้นๆ ดังขึ้น..
"นี่...พวกเธอจะจู๋จี๋กันอีกนานไหม? รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ! รบกวนการนอนของฉันด้วย" 
ฉันกับเจนมองหาต้นต่อของเสียง แล้วก็เจอผู้ชายคนนึ่งกำลังนอนอยู่อีกฝั่ง เพราะมีกำแพงทางขึ้นกั้นเอาไว้เลยไม่ทันสังเกตุว่าบนนี้มีคนนอนอยู่ก่อนเเล้ว
"ถ้านายรำคาญมากนักก็ไปนอนที่อื่นสิ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของนายคนเดียวสักหน่อย"  ฉันตอบกลับแบบไม่ทันคิดอะไรเลย
"ปากดีเป็นบ้า"  เขาพูดทั้งที่ยังมีหนังสือปิดหน้า
"แล้วไง.."  ฉันตอบกลับทันที
"........"  เขาเงียบซะงั้น
"อย่าบอกนะว่าหลับ"  ฉันเริ่มพูดขึ้น ก็จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็เงียบไปซะดื้อๆ
สักพักก็มีเสียงบ่นพรึมพรำออกมา ...
"มันวันซวยอะไรวะเนี่ย เมื่อเช้าก็เจอยัยบ้าตาบอดไร้มารยาทวิ่งชน กลางวันก็ดันเจอผู้หญิงปากดีพูดมากซะอีก...โคตรจะซวยเลย"
"O_o...." (เอ๋...หมอนี่หรือว่าผู้ชายที่ฉันวิ่งชนเมื่อเช้า ลองถามดูไหมนะ?) "เอ่อ...คือ นาย..." (เอาละหว่าไม่รู้จะเริ่มยังไง)
ด้วยความสงสัย เจนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็ถามขึ้น
"เอมิ รู้จักรุ่นพี่ด้วยหรอ?"
"ก็ไม่เชิงหรอก ..เหมือนฉันเองที่เป็นยัยบ้าตาบอดไร้มารยาท"  (คิดว่าน่าจะใช่)
ไม่ช้าพอฉันพูดจบประโยคตานั้นก็ลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าฉันที่กำลังยืนอยู่แบบจริงจังมาก -_-'
"เธอจริงๆด้วย...ดีเลยที่เจอตัวง่ายๆ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา "เธอคิดว่าขอโทษ.. แค่นั้นมันจะจบหรอ?"
"ก็ขอโทษไปแล้ว แค่วิ่งชนเองนิ ขอโทษก็น่าจะพอ"  (หมอนี่คิดเล็กคิดน้อยจริง!)
"เอาเป็นว่าสำหรับฉันแค่ขอโทษมันน้อยไป"
"ห๊ะ ....." (ชักไม่เข้าใจหมอนี่ กับอิเเค่วิ่งชน ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจ และ ขอโทษไปแล้วด้วย)
"พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนมาเจอฉันที่นี้... ไม่งั้นไม่จบแน่"  พอพูดจบเขาก็เดินจากไปโดยที่ฉันยังไม่ทันพูดอะไรสักคำ ...รู้สึกคุ้นๆเเฮะกับสถานะการณ์แบบนี้ เหมือนเเค่สลับ ฉันกับเขา เเต่นั้นมันสุดวิสัยนี่น่าก็น่าจะเข้าใจ แก้แค้นหรอ? บ้าบออะไรเนี่ยยยยย! 
"นี่...เอมิ" เจนพูดขึ้น
"หืม"
"เธอไม่รู้จักหรอ? ผู้ชายคนนั้น"  เจนพูดไปแล้วดูเหมือนจะเขินไป
"ไม่นะ ก็แค่ผู้ชายที่วิ่งชนเมื่อเช้า" ฉันพูดพลางมองท่าทีเจนไปพลาง
"รุ่นพี่เนคอน.....ลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงเรียนนี้เชียวนะ แถมป๊อบสุดๆในหมู่สาวๆ ผู้หญิงในโรงเรียนไม่มีใครไม่รู้จักรุ่นพี่เนคอนหรอก ทั้งหล่อ ทั้งเท่ ทั้งรวย ขนาดนั้น ได้ข่าวว่าคุณพ่อของรุ่นพี่นัดดูตัวลูกสาวบริษัทที่เป็นเพื่อนเก่าของคุณพ่อรุ่นพี่ด้วยแหละ ฉันละอิจฉา"  >///<
"อ่อ..." (ฉันไม่ได้อยากรู้เลย ว่าเเต่ทำไม? ยัยนี่รู้ดีจัง ปลื้มปริ่มมากขนาดนั้นเชียว)
"เอมิอยากรู้อะไร ถามเค้าได้นะถ้าเกี่ยวกับรุ่นพี่ละก็น่ะ" เจนพูดไปยิ้มไป ดูภูมิใจสุดๆ
"ฉันไม่อยากรู้หรอก ..ไปเรียนกันเถอะ" (เพื่อจบการสนทนานี้ไม่มีทางไหนดีไปกว่านี้แล้ว)
อีตาเนคอนอะไรนั่น ..ป๊อบขนาดนั้นเลยหรอไม่ยักรู้จริงๆแฮะ เเถมยังขี้เก๊กชะมัดไม่รุ้มองกันว่าเท่ได้ยังไง แล้วหน้าแบบนั้นหล่อตรงไหน ไม่เข้าใจจริงๆเลยผู้หญิงพวกนั้น เจนก็อีกคน... แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอายังไงดีละ แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว จะอะไรนักหนาน่ะหมอนั้น ..ที่นี้หลังเลิกเรียนหรอ? แค่มาก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง เรื่องจะได้จบสักที