Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นท้องฟ้าที่สดใสในยามเช้า พอขยับตัวลุกขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนกลางแท่นอะไรซักอย่าง ตรงแท่นที่ฉันนอนยังกับแท่นบูชายันต์เพราะรอบๆมีต้นไม้อยู่เต็มไปหมด และที่สะดุดตาก็คือร่องรอยของการต่อสู้ยังกับเกิดสงครามขึ้นที่นี่อย่างงั้นแหละ รอบๆแท่นที่ฉันนอนอยู่มีแต่เลือดเต็มไปหมด สัญลักษณ์ที่สลักอยู่บนแท่นนี่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างมาก

     "ฟื้นแล้วหรอครับ"

ที่มาของเสียงคือชายหนุ่มรูปงามกำลังเดินตรงมาหาฉัน ในมือถือจานที่ใส่อาหารอยู่ เขายื่นมันมาให้กับฉัน

     "ทานสิครับ"

ฉันนั่งจ้องอาหารซักพักว่าควรกินดีไหม เพราะสิ่งที่ได้มาจากชายที่ไม่รู้จักนั้นยากที่จะเชื่อว่ามันปลอดภัย

     "ผมไม่ใส่ยาพิษหรอก"

ไม่รู้ทำไมฉันถึงยอมเชื่อคำพูดนั้น ฉันรีบตักอาหารยัดเข้าปากอย่างเร่งรีบ สภาพตอนนี้ยังกะไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองหิวมาจากไหนถึงได้กินแบบตักกละขนาดนี้ ไม่นานอาหารบนมือก็หมดไป

     "เดี๋ยวผมจะเอามาเพิ่มให้นะครับ"

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินจากไปฉันรีบถามคำถามนึงออกไป

     "เพื่อนของฉัน....อยู่ที่ไหน"

     "พวกเขาปลอดภัยดีครับ"

ฉันทำหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

     "ฉันถามว่า...พวกเขาอยู่ที่ไหน"

ฉันทวนคำถามให้ชายที่อยู่ตรงหน้าเพราะฉันต้องการรู้แค่ว่าไอริสกับโคลด์อยู่ที่ไหน แต่เขากลับตอบนอกเหนือคำถาม

เขายิ้มออกมา รอมยิ้มนั้นช่างเป็นรอยยิ้มที่ดูมีเสน่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา แต่ตอนนี้ฉันเห็นรอยยิ้มนั้นมันช่างน่าโมโหสุดๆ

     "ผมตอบถูกแล้ว....พวกเขาปลอดภัยดีครับ"

*********************************************************************************

               ฉันลืมตาขึ้นมาพบกับเพดานที่ดูต่ำกว่าปกติ ฉันค่อยๆลุกขึ้นมาก็รู้ทันทีว่าฉันกำลังอยู่บนเตียง ฉันนอนอยู่ในห้องที่ดูหรูหรา ข้างๆของฉันมีมังกรตัวเล็กๆนอนอยู่แต่ฉันไม่เห็นคุณรูบี้เลย ฉันพยายามปลุกให้โคลด์จังตื่น โคลด์จังยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงไม่ว่าจะพยายามเรียกแค่ไหนจะใช้มือเขย่าตัวแรงจนร่างเกือบปลิวก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ฉันตะโกนเรียกให้คนอื่นเข้ามาช่วยแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลยจึงตัดสินใจยกร่างเล็กๆขึ้นมาและพร้อมที่จะพาออก

ฉันต้องหยุดชะงักเมื่อประตูถูกเปิดออกคนที่มาช่วยกลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามา

     "เขาเหนื่อยน่ะครับ ให้เขาพักก่อนเถอะ"

ฉันได้ยินดังนั้นจึงวางโคลด์จังไว้บนเตียงและเดินตามชายปริศนาออกไป ภายในดูกว้างยังกับวังค์การตกแต่งที่แสนเรียบง่ายดูสบายตา ทั้งๆที่กว้างขนาดนี้กลับไม่มีใครอยุ่เลยนอกจากเขา

     "ขอโทดนะคะ น่าจะมีผู้หญิงอีกคนที่อยู่กับฉันนี่คะ"

เขาหยุดเดินและหันหน้ามาพูดกับฉัน

     "เขาต้องใช้เวลาในการพักฟื้นตัวเพราะเขาคงเหนื่อยจากการต่อสู้กับความมืดภายในจิตใจน่ะครับ"

     "ความมืดภายในจิตใจ ?"

ฉันทวนคำที่ฉันไม่เข้าใจเพื่อให้เขาอธิบาย แต่กลับได้รอยยิ้มเป็นคำตอบ

     "เชิญตามสบายนะครับ กว่าเพื่อนของคุณจะฟื้นก็คงหลายวันเลยล่ะ"

พูดจบเขาก็เดินต่อไป ฉันได้แต่มองตามหลังเขาจนหายลับไป

ฉันใช้เวลาอยู่ที่นี่ 3 วัน พอเดินสำรวจที่นี่ก็พบว่าที่นี่คือปราสาทที่ภายนอกดูเก่าๆแต่ภายในกลับสะอาดสะอ้านแตกต่างกับข้างนอก ที่น่าแปลกคือไม่มีทหารหรือแม้กระทั่งผู้คนอยู่แถวนี้เลย

ชายที่เป็นเจ้าของตอนเช้าก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้กลับมาอีกทีก็ตอนรับประทานอาหารที่ตัวเองล่ามาได้ พอทานเสร็จก็เดินออกไปข้างนอกและหายไปอีก พอตกกลางคืนก็กลับเข้ามานอนในห้อง เป็นอย่างนี้ตลอดช่วง 3 วันที่ผ่านมา

ตอนนี้โคลด์จังก็ฟื้นแล้ว พอฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ตอบกลับมาว่า

     / ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน /

*********************************************************************************

ฉันจ้องหมอนั่นที่กำลังยกก้อนเนื้อเป็นภูเขาเดินมาที่ฉัน

     "คุณทานเนื้อดิบได้สินะครับ"

     "ก็ได้อยู่หรอกแต่....ถ้ายังไงก็อยากกินแบบสุกๆอยู่ดีนั่นล่ะ"

ฉันพยายามพูดอ้อมๆเพื่อให้เขาเอาเนื้อไปย่างให้ เขายืนกอดอกและทำท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนจะพูดออกมาว่า

     "คุณคงไม่อยากสภาพตัวเองที่หิวกระหายจนเป็นเหมือนปีศาจหรอกนะ"

ฉันตกใจกับคำพูดของเขานั่นทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ตัวเองกำลังฉีกกระชากเนื้อของหมีนั่นตอนที่อยู่ในดันเจี้ยนถ้ำ มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูเอาซะเลย

ฉันถอนหายใจก่อนจะลงมือกินเนื้อพวกนั้น ฉันขว้างกระดูกเอาไว้ใกล้ตัวจนมันกองเป็นภูเขาและเนื้อพวกนั้นก็หมดไป เขาที่เห็นฉันทานหมดก็ยิ้มเล็กๆออกมาที่มุมปาก ฉันจึงยิงคำถามออกไปทันที

     "เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหน แล้วนายเป็นใคร"

     "ที่นี่คือบ้านของผม เรื่องที่ว่าผมเป็นใครเอาไว้แนะนำพร้อมกับเพื่อนของคุณ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็คงบอกได้แค่ว่าเกิดการต่อสู้ขึ้นระหว่างคุณกับผม"

ฉันขมวดคิ้วจนมันจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว เพราะคำตอบที่ได้มานั้นมันช่างทำให้ฉันสับสนจนไม่อยากคิดอะไรต่อ

     "ฉัน....กับนาย ?"

     "ครับ"