Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               เหล่าผู้กล้าต่างยืนตั้งทัพเพื่อเข้าไปยังดันเจี้ยนน้ำแข็ง สายตาเกือบทั้งหมดจ้องไปที่เหล่าผู้กล้าทั้งหลาย พวกเขาเดินลงมาจนถึงชั้นที่ 52 ที่ไม่ค่อยมีผู้คนอยู่แล้ว ชั้นที่ 1 – 50 จะเป็นทางเดินยาวแต่พอถึงชั้นที่ 51 กลับมีทางให้ลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง ชายคนหนึ่งที่นั่งทานอาหารอยู่ตรงทางเข้าเขามองมาทางเหล่าผู้มาเยือน

     "อะไรกัน พวกคุณเองก็จะลงไปข้างล่างหรอ"

     "พูดแบบนี้ก็แสดงว่ามีคนลงไปก่อนพวกเราสินะ"

ชายผู้ที่ใส่ชุดเกราะเต็มยศที่ดูยังไงก็เป็นแม่ทัพเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มเพื่อสอบถาม

     "อ่า....ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย บางทีอาจจะกำลังสู้กับบอสอยู่ก็ได้"

เหล่าผู้กล้าได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะคิกคักรวมถึงผู้ที่สอบถามด้วย เขายิ้มเหยียดๆให้ชายหนุ่มก่อนจะสะบัดผ้าคลุมและเดินต่อไป ในกลุ่มผู้กล้ายังมีคนสองคนที่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ โดยที่คนอื่นๆไม่ทันได้สังเกต

เหล่าผู้กล้าใช้เวลาในการเดินลงไปยังชั้นต่างๆมากพอสมควรและในแต่ละขั้นจำนวนของผู้กล้าเริ่มลดลงตามระดับชั้น พวกที่ยอมแพ้ก็กลับขึ้นไปรอข้างบนบางส่วนก็ลุกขึ้นและเดินไปสมทบกับกลุ่มข้างหน้า ส่วนพวกที่กลัวจนไม่กล้าทำอะไรก็กลับไปที่อาณาจักรจนหมด เหลือไว้แค่พวกคลาส B – A และผู้ที่อยู่คลาส S ซึ่งเป็นหัวหน้าทัพเท่านั้น

ตอนนี้พวกเขาได้มาถึงที่ชั้น 118 แล้ว

     "พวกเราจะพักกันตรงนี้"

ชายสวมเกราะพูดให้พวกผู้กล้าที่เหลือได้ยิน ตอนนี้พวกเขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากขยับไปไหน พลังก็เริ่มลดลงด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาจึงตัดสินใจนอนพักที่ชั้น 118 เพื่อฟื้นพลัง ตั้งแต่เข้ามาที่ชั้น 60 พวกเขาเริ่มพักบ่อยขึ้นและพอเกินชั้นที่ 100 พวกเขาลงไปได้แค่ 2 – 3 ชั้นก็หยุดพักกันแล้ว ด้วยกำลังทหารที่เหลือน้อยบวกกับระดับของมอนสเตอร์ที่สูงขึ้นเรื่อยๆพวกเขาจึงไม่อยากประมาทก็เลยพักบ่อยๆเพื่อที่จะได้ต่อสู้อย่างเต็มประสิทธิภาพในชั้นต่อไป

รุ่นพี่แบลซเดินเข้ามาหาฉันกับพีบีและน้ำมาให้พวกเรา

     "ผมเอาน้ำมาให้ครับ"

     "ไม่เป็นไรค่ะ น้ำของฉันยังเหลืออยู่"

ฉันปฎิเสธเจ้าตัวไปแต่เขากลับไม่มีท่าทีอะไรเลย เกินคาดเขายิ้มออกมาและดูเหมือนจะเป็นการฝืนยิ้มซะด้วย เขาค่อยๆนั่งลงข้างๆฉันและหยิบน้ำที่ฉันพึ่งดื่มไปขึ้นมาดื่ม

     "........."

     "ไปเดินดูรอบๆกันไหมครับคุณเอเลน คุณพีบี"

ชายหนุ่มยืนส่งยิ้มมาทางฉัน โดยที่ข้างๆฉันมีคนแผ่รังสีอำมหิตออกมา วินาทีนี้ฉันอยากขอบคุณไดมอนด์มากที่อุส่าเข้ามาชวนฉันกับพีบี ฉันรีบลุกขึ้นยืนและเดินตามไดมอนด์ไปโดยทิ้งถุงน้ำที่รุ่นพี่แบลซพึ่งดื่มเอาไว้ เพราะฉันคงไม่คิดที่จะใช้มันอีกแล้วล่ะ

พอเดินห่างมาพอสมควรฉันก็ถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำให้ไดมอนด์หันมาหัวเราะใส่เล็กน้อย

     "ว่าแต่มันน่าแปลกนะครับ"

ไดมอนด์ฉุดประเด็นขึ้นมาทำให้ฉันกับพีบีต้องมองเขาเป็นตาเดียว

     "ดันเจี้ยนถ้ำน่ะ ผมคิดว่ายากกว่าที่นี่ซะอีก"

     "ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"

     "มอนสเตอร์...."

พีบีที่นั่งเงียบมาตลอดพูดออกมา

     "ใช่ครับ มอนสเตอร์ข้างในดูน้อยๆยังกับมีใครมากวาดล้างมันก่อนที่พวกเราจะเข้ามาแน่ะ"

ฉันพยักหน้าเห็นด้วยเพราะฉันเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน ระหว่างชั้นที่พวกเรามาจะมีรอยเลือดทุกย่างก้าว รอบข้างมีแต่กระดูกและซากศพของมอนสเตอร์เกลื่อนกราดเป็นระยะๆ รอยเท้าที่เหยียบโดนเลือดดูยังไงก็มีกันแค่สองคน รอยเท้ายังคงมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดพักเลย ยังกับว่าไม่มีอะไรที่จะสามารถเข้ามาหยุดพวกเขาได้

     "ได้เวลาเดินทางกันต่อแล้ว"

เสียงของผู้ที่เป็นแม่ทัพดังขึ้นมา พวกผู้กล้าต่างลุกขึ้นมารวมกลุ่มกันเหมือนเดิม พวกเขาเดินลงไปยังชั้นต่อไป

******************************************************************

               หญิงสาวที่งัวเงียไม่อยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้าค่อยๆลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบข้าง ข้างๆของเธอมีผู้หญิงอีกคนกำลังนั่งอยู่หน้ากองไฟที่มีเนื้อก้อนโตเสียบไม้อยู่

     "อรุณสวัสดิ์ไอริส"

หญิงสาวที่กำลังนั่งย่างก้อนเนื้ออยู่ทักทายเพื่อนที่กำลังตื่นขึ้นมา

     "อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณรูบี้"

หญิงสาวอีกคนทักตอบ

     "แล้วเยติตัวนั้นล่ะคะ"

     "ขอโทษนะ ฉันอุส่าเหลือเผื่อเธอแล้วล่ะ แต่เจ้านี่น่ะสิดันแอบทานซะหมดเลย"

รูบี้ชี้นิ้วไปที่เจ้านั่นที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจโดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่ากำลังโดนนินทาอยู่

     "ไม่เป็นไรค่ะ"

ไอริสค่อยๆลุกขึ้นไปนั่งอยู่ตรงกองไฟแลนำเนื้อที่รูบี้หามาได้ทำเป็นซุปอุ่นๆทาน ฝ่ายรูบี้ได้แต่จ้องมาทางไอริสายตาเหมือนจะอ้อนขออะไรซัก ไอริสตักซุปให้ก็เริ่มทานแถมยังขอเพิ่มจนหมดเลยด้วย

    ' ทั้งๆที่กินไปขนาดนั้นแล้วแท้ๆ '

เธอหัวเราะออกมาเล็กน้อยแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อถูกอีกฝ่ายมองด้วยความสงสัย รูบี้หัวเราะออกมาแทนที่เธอจะถามไอริสว่าหัวเราะอะไร

     / หนวกหูน่าเงียบหน่อยสิเจ้ามนุษย์งี่เง่า /

รูบี้หยุดหัวเราะและเริ่มทำหน้าเบ้เมื่อหันไปมองโคลด์ที่กำลังหลับอยู่

     "คุณรู-"

ตึก ตัก ตึก ตัก

เสียงหัวใจของฉันเต้นระรัวและฉันก็เริ่มรู้สึกหน้ามืดและสติก็เริ่มเลือนรางเข้าไปทุกที ฉันค่อยๆล้มลงกับพื้น ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือ คุณรูบี้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดมือของเธอไปปิดอยู่ที่ดวงตาที่กำลังมีเลือดไหลออกมาจากดวงตาข้างซ้าย....