Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               เมื่อนานมาแล้วยังมีตำนานได้กล่าวขานถึงชื่อของคนคนหนึ่งที่ร่วมต่อสู้ในโคลอสเซียมแห่งเมืองฟรานเขาได้ถูกขนานนามว่าเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ณ ปัจจุบันเขายังคงครองแชมป์เปี้ยนได้ถึง 30 ปี

คนกลุ่มหนึ่งที่กำลังอ่านประวัติของโคลอสเซียมอยู่นั้นคือพวกรูบี้ที่พึ่งจะมาถึงเมืองฟรานได้ไม่นาน

     "หืม ? 30 ปีเลยหรอดูท่าจะเก่งน่าดูเลยนะ"

     "สนใจหรอครับ เดี๋ยวผมไปสมัครให้เอาไหม ?"

เวลาต่อมาพวกรูบี้เข้าไปในโคลอสเซียมที่มีลักษณะเป็นโดมสีขาวแต่เมื่อเดินเข้าไปข้างในจะเป็นเหมือนค่ายฝึกฝนที่มีแต่ผู้คนเดินไปเดินมาและมีเคาน์เตอร์ที่มีผู้ลงสมัครอยู่ส่วนหนึ่ง ลีโอเดินเข้าต่อแถวกับผู้ลงสมัครคนอื่นๆ

พอถึงคิวของเขา เขาก็เดินกลับมาและพูดอะไรบางอย่างกับรูบี้

     "เขาเก็บเงินด้วยน่ะครับ"

     "เอ๊ะ ?! ทำยังไงดีล่ะคะ ฉันเองก็ไม่ได้พกเงินเอาไว้เลย"

     "ส่วนฉันก็บ๋อแบ๋แล้วด้วย"

     / นี่ล่ะนะไม่รู้จักเก็บเอาไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน /

     "ก็คนที่ทำให้มันหมดคือนายไม่ใช่หรอ ?!"

     "จริงสิคะ เราก็เอามอนสเตอร์ที่ล่ามาได้ไปขายก็พอ"

     "ไม่ได้หรอกครับ ที่นี่น่ะเป็นแหล่งรวมของพวกนักล่ารวมไปถึงนักผจญภัย ราคาของมอนสเตอร์เลยล้นตลาดจนลดราคาเหลือแค่ไม่กี่เหรียญ"

     "งั้นไปล่าบอ-"

     / นี่เจ้าคิดแล้วหรอ /

     "ว่าไงนะ ?!"

รูบี้เริ่มโวยวายขึ้นมาจนคนอื่นๆเริ่มหันมามอง

     "ผมมีวิธีแล้วล่ะ ที่นี่น่ะขึ้นชื่อเรื่องโคลอสเซียมที่แข็งแกร่งก็จริงแต่ก็มีส่วนที่เป็นด้านมืดอยู่ด้วย"

ทุกคนต่างจ้องมาที่ลีโอ

     "โคลอสเซียมใต้ดิน โลกมืดที่ใช้เงินก้อนโตในการพนัน"

     "ฉันเคยได้ยินจากคุณย่ามาเหมือนกันค่ะ เรื่องที่ในแต่ละการดวลจะมีการลงพนันกันแบบเงียบๆ"

     "คุณรูบี้ช่วยลงแข่งขันด้วยนะครับ ส่วนคุณไอริสช่วยเอาข่าวไปแพร่ว่าคุณรูบี้เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปที่ไม่ได้เรื่องด้วยนะครับ อ้อแล้วก็....ปิดข่าวเรื่องที่มาจากอีกโลกหนึ่งด้วยนะครับ"

ลีโอยิ้มอย่างมีเรสใน

     "แล้วนายล่ะ"

     "ผมก็จะเป็นคนลงพนันข้างคุณรูบี้จะได้โกยเงินจากฝั่งตรงข้ามมายังไงล่ะครับ"

เมื่อได้รับภารกิจมาแล้วแต่ละคนจึงแยกย้ายกันออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ไอริสได้เข้าไปที่นั่งคนดูและเดินแพร่ข่าวไปเรื่อยๆ

     "นี่โคลด์จังเห็นมีเด็กใหม่ที่ชื่อรูบี้มาลงด้วยล่ะ ดูอ่อนแอมากเลยด้วยถ้าเราลงพนันข้างอื่นคงได้เงินมหาศาลเลยนะคะ"

     / นั่นสินะ /

พอแพร่ข่าวจนรอบโครอสเซียมก็กลับมานั่งกับลีโอเหมือนเดิม

รูบี้ที่อยู่ในห้องรับรองกำลังนั่งมองผู้เข้าแข่งขัน แต่ละคนดูมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง บางคนใส่ชุดอย่างกับจอมยุทร บางคนใส่เสื้อของสำนักตัวเอง แต่ละคนดูท่าทางฝึกหนักกันเพื่อการนี้กันทั้งนั้น สายตาของคนบางคนหันมามองที่รูบี้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว

     [ ต่อไปเป็นการต่อสู้ของบล็อก A ]

เฮ เฮ เฮ เฮ

เมื่อเสียงประกาศดังขึ้นเสียงเชียร์ก็ดังสนั่นไปทั่ว

     "เฮอะ ได้ยินมาว่ามีพวกหน้าใหม่ที่อวดดีแต่ไม่คิดว่าจะเป็นแค่เด็กผู้หญิงนะเนี่ย"

     "งานนี้รวยเละแน่"

เสียงวิพากวิจารณ์ดังขึ้นมาที่ฝั่งคนดูแต่รูบี้ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของรูบี้แล้ว

     "ฟังนะครับ คุณต้องแกล้งทำเป็นจะแพ้ก่อนและทำให้การชนะเป็นเหมือนแค่การฟลุ๊คเท่านั้น"

รูบี้นึกย้อนถึงคำพูดที่ลีโอให้เอาไว้ก่อนจะเข้าร่วม

ท่ามกลางคนกว่า 50 คนที่ยืนอยู่กลางสนามของโคลอสเซียมหยิบอาวุธขึ้นมาพร้อมต่อสู้แล้วแต่ละคนตัวใหญ่จนมองแทบไม่เห็นตัวของรูบี้

ปรื๊ด

เสียงเริ่มการแข่งขันดังขึ้นมาแต่ละคนก็เล่นงานฝ่ายตรงข้ามอย่างชุลมุน เวลาผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีก็มีคนเหลือไม่ถึงครึ่งแล้ว รูบี้ก็ยังคงยืนอยูที่มุมขอบสนามต่อไป คนอื่นๆคงเห็นว่าเป็นแค่เด็กเลยคิดว่าไม่ได้เป็นอุปสรรค์ต่อตนเองเลย

ผ่านไป 20 นาทีในที่สุดก็เหลือคนที่ยืนอยู่ในสนามแค่ 2 คนนั่นคือชายตัวใหญ่กลามเป็นมัดๆกับรูบี้เท่านั้น ชายร่างโตหันมามองรูบี้และหัวเราะออกมา เขาตั้งท่าพร้อมกระโจนใส่รูบี้ เขาวิ่งเข้ามาโดยใช้หัวโจมตีและ….

ตึง

รูบี้หลบการโจมตีนั้นด้วยท่าทางที่ดูเหมือนกับแค่ถลาลงไปนอนกับพื้นเท่านั้น ทำให้ชายร่างโตหัวกระแทกเข้ากับผนังอย่างจัง

     "ตาลุงนี่เหม็นเหงื่อชะมัด"

รูบี้ค่อยๆยืนขึ้นและปัดฝุ่นที่เกาะอยู่บนเสื้อออกพร้อมกับพูดออกมาเสียงดังว่า

     "เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ทำไมเราถึงรอดได้ล่ะ"

พอพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องพักตัวของโคลอสเซียมเหมือนเดิม พอรูบี้เดินเข้าไปก็มีเสียงวิพากวิจารณ์อีกครั้ง

     "ฮ่าฮ่าฮ่า อะไรล่ะนั่น"

     "แค่ฟรุ๊คหรอกหรอ"

สายตาปริศนายังคงจ้องมองมาที่รูบี้ด้วยรอยยิ้ม ข้างในห้องพกตัวของโครอสเซียมมีเสียงพูดคุยปนกับเสียงหัวเราะดังออกมา

     "ไม่เลวนี่แม่หนู"

     "ครั้งหน้าถ้าเจอกับฉันเธอไม่ชนะแน่"

รูบี้หัวเราะออกมากลบเกลื่อน

     [ต่อไปเป็นบล็อก B]

เวลาผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมงก็ถึงเวลาที่แต่ละบล็อกจะได้มาต่อสู้กัน ข้างในห้องพักก็มีแค่คน 3 คนที่ยืนอยู่ในนั้น คนอื่นๆต่างพ่ายแพ้และกลับไป บางคนบาดเจ็บหนักสาหัสถึงขั้นเสียชีวิต

     [ได้เวลาแล้วค่ะ ต่อเป็นจะเป็นการต่อสู้ระหว่างบล็อก A,B,C และ D ค่ะ]

     "ได้เวลาโกยเงินแล้วล่ะครับ"

ลีโอที่นั่งอยู่ฝั่งคนดูเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เขาเดินไปทั่วโคลอสเซียมเพื่อรวบบรวมเงินพนันมาโดยที่คนอื่นลงข้างอื่นเกือบหมด โดยที่คนพนันฝั่นของรูบี้มีแค่ลีโอแค่คนเดียว

เสียงเชียร์ดังสนั่นพร้อมกับคน 4 คนที่เดินออกมาจากประตูทั้ง 4 บาน

     [A รูบี้ B สกราว C ซีน่อน D แบลซ ]

รูบี้หันไปมองชื่อที่ดูคุ้นเคย เพราะตอนที่อยู่ในห้องหมอนั่นไม่ได้อยู่ด้วย แบลซกำลังจ้องมาทางรูบี้ด้วยสายตาเย้ยหยันแต่รูบี้กลับไม่ได้สนใจเลยเพราะตอนนี้มีคนที่จ้องเขามาตั้งแต่ห้องพักแล้ว เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากว่ารูบี้แค่ไม่กี่ปี หน้าตาดูทะเล้นเล็กน้อย รูปร่างสูง มีหมวกขนนกสวมไว้บนหัว เขาค่อยๆเดินเข้ามาหารูบี้

     "ว่าไง รูบี้สินะ ชั้นสนใจเธอมาตั้งแต่ตอนที่สมัครแล้วล่ะ"

     "ฮะฮะ ฉันแค่โชคดีเท่านั้นเอง"

     "อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกนะ ตอนที่ชายคนนั้นพุ่งเข้าหาเธอน่ะคนอื่นๆอาจจะมองว่าเป็นแค่ความโชคดีเท่านั้นแต่ระหว่างที่เธอล้มลงกับพื้นน่ะเท้าของเธอเตะอัดแรงไปที่ขาของเขาจนต้องถลาชนกับกำแพงจนเป็นแบบนั้นน่ะ"

     'หมอนี่รู้สึกคล้ายๆลีโอเลยแฮะแต่เหมือนกันตรงไหนนะ... ?'

รูบี้พยายามยิ้มกลบเกลื่อนต่อไปจนเขาฉีกยิ้มกว้างออกมา

     [การต่อสู่ระหว่างบล็อค....เริ่มได้ !]

เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับที่แบลซพุ่งเป้ามาหารูบี้แต่นั่นถูกซีน่อนสกัดเอาไว้ก่อนจะถึงตัว

     "เฮอะ ไงเจอกันอีกจนได้ยังไม่ตายหรอกหรอ"

แบลซยิ้มเยาะมาทางรูบี้และหันไปมองซน่อนแทน

     "มาสู้กันหน่อยไหมนายดูท่าจะเก่งกว่าเจ้าพวกนี้เยอะเลย"

แบลซพูดออกมาเสียงดัง แต่ซีน่อนกลับไม่พูดอะไรออกไปแถมยังหันหน้ามาพูดกับรูบี้แทน

     "เธอเอาหมอนั่นไปก็แล้วกัน ถ้าสู้เสร็จแล้วฉันมีเกมสนุกๆให้เล่นด้วย"

     "ชิ หนอยแกคิดจะดูถูกกันหรอ"

แบลซที่ทนไม่ไหวเพราะคู่ต่อสู้ตรงหน้าไม่ได้คิดจะสนใจเขาเลย แบลซใช้หมัดชกไปที่ซน่อนและใช้พลังพิเศษของเขาไปด้วย

ปึก

ใบหน้าของซน่อนหันไปอีกด้านตามแรงต่อยแต่เขาก็ใช้หลังมือฟาดที่ใบหน้าของแบลซ แบลซรีบถอยออกมาไกลจากซีน่อน

     "พลังแม่เหล็ก....สินะ"

แบลซทำท่าทางไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่มีรอยแผลจากการชกของตนเองแถมยังรู้อีกด้วยว่าพลังของเขาคือพลังแม่เหล็กที่ทำให้ซีน่อนหลบไม่ได้เพราะเขาใช้แม่สนามแม่เหล็กโลกดูดเท้าของเขาเอาไว้

ทางฝั่งรูบี้กำลังหลบการโจมตีจากคู่ต่อสู้ที่ตัวใหญ่อย่างต่อเนื่อง เขาใช้ทุ่นเหล็กฟาดไปมาอย่างบ้าคลั่ง รูบี้ทำท่าทางเหมือนเป็นการหลบแบบมั่วๆ ผู้คนข้างสนามต่างหัวเราะคิกคักกับท่าทางของรูบี้ แต่คู่ต่อสู้ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยเขากลับยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

ปึก

หมัดของแบลซชกเข้ามาที่ท้องของชายร่างใหญ่จนกระเด็นออกนอกสนามไป รูบี้ที่ยืนดูแบบงงๆนั้นหันไปมองทางซน่อนก็เข้าใจเลยว่าแบลซคงโมโหที่ซีน่อนไม่ได้จริงจังกับการต่อสู้ของเขาเลย

     "ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วนะ"

     "โอ๊ะ จริงด้วยงั้นเดี๋ยวรอก่อนนะ ชั้นขอจัดการทางนี้ก่อน"

     "หนอยแก !! ฉันเป็นถึงผู้กล้าของอาณาจักรดรัมเชียวนะเฟ้ย"

"ผู้กล้าของอาณาจักรดรัม...."

เสียงฮือฮาดังขึ้นมากลบเสียงเชียร์เพราะโลกแห่งนี้ได้มีข่าวเผยแพร่เรื่องที่มีผู้มาจากอีกโลกหนึ่งเป็นจำนวนมากโดยพวกเขาสังกัดที่อาณาจักรดรัมที่เป็นอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุดของโลก และแน่นอนความสามารถที่เรียกว่าการรีเซ็ตนั้นทั่วโลกต่างรับรู้ดี ทำให้พวกเขาถูกเรียกว่า ผู้กล้า ด้วยความสามารถนี้จึงไม่มีใครกล้าสู้ด้วยเพราะจะเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ

แต่คำพูดนั้นไม่ได้ผลกับชายที่ชื่อซีน่อน เขาแสดงท่าทางโกรธออกมาจนทำให้แบลซขนลุกซู่ทันที

"ศัตรูของทุกคน.... ฉันจะกำจัดแกเอง !!"