Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               ในเช้าของวันหนึ่งยังมีเด็กสาวหน้าตาน่ารักนั่งอยู่กลางป่า พร้อมกับพวกสัตว์ต่างๆที่ออกมาเล่นด้วย ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาก็เดินเข้ามาหาเธอ ทั้ง 2 คนกำลังนั่งคุยเล่นเกี่ยวกับเวทมนต์สายธรรมชาติ ในอีกฟากหนึ่งรูบี้ก็กำลังอยู่ที่ชั้น 462 รูบี้กำลังฝึกฝนทักษะใหม่ที่ได้รับมาท่ามกลางป่าที่มีต้นไม้สูงใหญ่ โคลด์ที่เกาะอยู่บนศรีษะของรูบี้ก็กำลังอิ่มที่ได้กินของกินตั้งแต่ชั้นที่ 1 จึงเผลอหลับไป

     "เฮ้อ...พักก่อนดีกว่าแฮะ"

รูบี้วางโคลด์ลงข้างตัวและออกไปล่ามอนสเตอร์มากินเป็นอาหาร

ครึ่งวันต่อมาไวอย่างกับนิยาย รูบี้ได้ขึ้นมาจนถึงชั้น 500 ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดรูบี้มองขึ้นไปบนฟ้าเพราะดันเจี้ยนป่ายักษ์รับแสงแดดมาจากดวงอาทิตย์ของโลกจึงไม่มีเพดานอย่างดันเจี้ยนถ้ำ

สายลมพัดผ่านทั้ง 2 คนที่นั่งทานอาหารอยู่กลางทุ่งดอกไม้รูบี้ที่พึ่งมาถึงรู้สึกเหมือนกำลังดูเจ้าชายกับเจ้าหญิงนั่งเล่นด้วยกันเลย แต่ดันมีตัวประกอบที่บินไปบินมาซะนี่ รูบี้มองซ้ายมองงขวาดูสถานที่ของชั้นที่ 500 แต่กลับไม่เห็นวี่แววของสิ่งที่น่าจะอยู่ในชั้นสูงสุดเลย

     "นี่แล้วบอสของชั้นนี้ล่ะ"

     "เมื่อวานผมก็บอกไปแล้วไงว่าพึ่งเอาไปทำเป็นอาหารให้พวกคุณทานน่ะ"

     "แล้วแบบนี้ฉันจะเคลียดันนี้ยังไงล่ะ"

     "ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เพราะคนที่จัดการบอสของที่นี่น่ะคือคุณรูบี้ยังไงล่ะ"

ไอริสกับรูบี้หันมามองลีโอทันทีเมื่อสิ้นประโยค

     "หมายความว่ายังไงคะ"

     "เรื่องมันซับซ้อนน่ะครับ"

     'จะบอกว่าระหว่างที่คุณรูบี้กลายเป็นสิ่งนั้นแล้วสู้กันจนบอสของที่นี่ได้รับผลกระทบไปด้วยจนตายก็ไม่ได้สิ'

     ".....?"

     "จะ จริงสิครับ คุณน่าจะได้ทักษะใหม่มานี่นาบอกให้ผมรู้หน่อยสิ"

     "โอ๊ะ ได้สิ"

รูบี้หยิบการ์ดสีดำออกมาก็สังเกตว่าตอนนี้ข้างล่างสุดของการ์ดมีรูปต้นไม้สีเขียวอยู่ด้วยแต่ก็คงเป็นอย่างที่ลีโอพูดว่าเธอเป็นคนจัดการเองจึงไม่ได้ใส่ใจมาก หน้าต่างของการ์ดแสดงขึ้นมากลางอากาศซึ่งอีก 2 คนเห็นแค่รูบี้มองไปข้างหน้าเท่านั้น

- ขโมย

- อัญเชิญ

- ต้านทานความหนาวเย็น

- Counter

- ฟื้นฟูขั้นสูง

- พละพลังช้างสาร

- เปลี่ยนแปลง

พอรูบี้อ่านจบลีโอก็ยิ้มออกมา

     "มีอะไรหรอ"

     "...ป่าวครับ"

     / ออกไปจากที่นี่กันได้แล้วข้าเริ่มเบื่อชะแล้วล่ะ /

     "นั่นสิ พอรู้ว่าจัดการบอสได้แล้วก็อยากออกไปไวๆเลยแฮะ"

     "เมืองต่อไปจะเป็นเมืองแห่งการต่อสู้นะครับ"

     "เมืองแห่ง..."

     "การต่อสู้?"

     / จะอะไรก็ช่างเถอะน่า /

     "โอ๊ย ทำอะไรเนี่ย"

รูบี้ที่ถูกเล็บของโคลด์จิกผมอยู่แถมยังดึงไปทางอื่นด้วย ไม่นานพวกเขาก็เตรียมออกเดินทางไปยังสถานที่ต่อไป

*********************************************************************************

     "เปิดเลย"

เสียงผลักประตูบานยักษ์สีทองดังขึ้นมาและที่ต้องผิดหวังก็คือบอสของที่นั่นหายไปอีกแล้ว ผู้ที่เป็นแม่ทัพเดินสำรวจรอบๆข้างก็มีแต่หิมะแต่แล้วพอเขาเตะโดนอะไรซักอย่างก็ก้มลงดู มันเป็นพื้นที่แตกจนผุดขึ้นมาข้างบนพื้นจึงไม่สมานกัน เขายกขวานอันใหญ่ที่อยู่ข้างหลังออกมาตวัดเป็นวงกว้างเกิดลมกระแสพัดเอาหิมะออกไปเล็กน้อยเผยให้เห็นพื้นที่เป็นน้ำแข็ง

พื้นล่างเห็นถึงการต่อสู้ทั้งรอยไหม้ที่เกิดจากไฟ รอยถลอกที่เกิดจากการใช้เวทสายฟ้า รอยแตกที่เกิดจาการล้มของบอสที่นี่ ขนที่ถูกดึงออกมาอย่างกับขนหมี เขารู้เลยว่าคนที่มาก่อนต้องเป็นสายเวททั้งแรงปะทะและทางด้านหลังของทางออกมีรอยเลือดและผนังน้ำแข็งที่บุบเป็นรอยแตกแยกเหมือนมีอะไรขนาดใหญ่เคยอยู่ตรงนั้น

     "อะไรกัน ไม่เห็นมีบอสอยู่ที่นี่เลย อดแสดงฝีมืออีกแล้วสิ"

แบลซที่ยืนโม้อยู่กลางหิมะกำลังเซ็งที่ไม่มีโอกาสเห็นบอสเลยตั้งแต่ออกเดินทางมา แต่คนอื่นๆกลับคิดว่าโชคดีที่ไม่มีบอสให้ต่อสู้เพราะแค่ก่อนหน้านี้ก็ตายไปหลายรอบแล้ว

     "ดูจากรอยพวกนี้แล้วถ้าจะเคลื่อนย้ายตัวอะไรที่มีขนาดใหญ่ก็ต้องลากไปจนเห็นรอยอยู่แล้ว ถึงพวกเราจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะมาถึงก็เถอะ แต่ตัวใหญ่ขนาดนี้หิมะไม่น่าจะปกคลุมจนไม่เห็นอะไรเลยนี่นา"

     "เก่งเหมือนกันนี่แล้วคิดว่าไงล่ะ"

ไดมอนด์ที่ยืนวิเคราะห์ใกล้ๆกำแพง หัวหน้าทัพที่บังเอิญไปได้ยินเข้าจึงสนใจการวิเคราะห์นั้นขึ้นมา

     "ขอบคุณครับหัวหน้าวัลดัส"

     "ผมคิดว่าคนที่มาก่อนพวกเราน่าจะใช้แรงมหาศารในการเคลื่อนย้ายโดยการยกตัวของบอสที่นี่เดินออกไปข้างนอก ไม่แน่นะครับถ้าเราเดินออกไปอาจจะเจอซากกระดูกของบอสที่นี่ก็ได้"

     "งั้นก็ไปกันเลย"

พวกผู้กล้าต่างเดินออกมาจากทางออกและเป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ ข้างหน้าของไดมอนด์มีกระดูกติดเนื้ออันใหญ่กองเป็นภูเขาอยู่หน้าทางออกแถมยังมีร่องรอยการต่อสู้ที่ดูยังกับเป็นการทะเลาะกันของปีศาจชัดๆ

รอยไหม้ที่พื้นหญ้าจนหายเป็นช่วงๆ ลอยเลือดที่หยดเป็นระยะๆ ดินที่ผุดขึ้นมาจากพื้นจนสูงเกือบลิบฟ้าแถมปลายยังมีลอยเลือดยังกับมีอะไรถูกเสียบจนทะลุรอยเลือดไหลยาวลงมาเกือบถึงพื้น รอยเท้าที่เหยียบจนหญ้าล้มของทั้งสองฝ่าย

ร่องรอยหายการต่อสู้หายไปในพริบตาหลังจากนั้นรอยเท้าที่น่าจะไปต่อกลับขาดไปชะดื้อๆ เอเลนเดินเข้าไปดูร่องรอยที่อยู่ๆก็หายไป เพราะดูจากรอยไหม้ๆแล้วฝ่ายหนึ่งเป็นรอยเท้าของคนที่ติดไฟ อีกรอยหนึ่งเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่ตัวใหญ่แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไรเพราะดูจากรอยเหมือนกับว่าการเหยียบนั้นนุ่มนวลมาก

พีบีใช้มือแตะไปที่เลือดนั้นก็ต้องเบิกตากว้างและมือเริ่มสั่นเทาเล็กน้อยทำให้ไดมอนด์รีบวิ่งเข้ามาดู

     "เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรไปครับ"

เอเลนที่ได้ยินเสียงนั้นก็รีบวิ่งมาหาพีบีกับไดมอนด์ทันที

     "พีบีเป็นอะไรไปน่ะ....หรือว่าเห็นอะไร"

     "ฉัน...เห็นรูบี้ถูกดินนี่เสียบจนทะลุ....เลือดไหลเต็มไปหมดเลย....."

     'พึ่งเคยเห็นคุณพีบีพูดเยอะขนาดนี้เลยนะ'

     "แล้วยังไงต่อล่ะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น"

ผู้ที่เป็นแม่ทัพคลาส S เพียงคนเดียวเดินเข้ามาถามทั้ง 3 คน

พลังแฝงของพีบีคือมองเห็นเหตุการณ์ผ่านสิ่งที่สัมผัส ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือแม้แต่อนาคต แต่พลังแฝงนั้นไม่สามารถควบคุมได้เองแค่ออกมาเป็นช่วงๆเท่านั้นซึ่งมันเหมาะกับพลังพิเศษที่มีอยู่มากถึงทำให้พีบีก้าวขึ้นมาคลาส B ได้อย่างรวดเร็ว

     "มอง....ไม่เห็นแล้ว"

     "เป็นพลังแฝงที่ดีแต่ถ้าควบคุมไม่ได้ก็เท่ากับไร้ประโยชน์"

พอรู้ว่าพีบีควบคุมไม่ได้วัลดัสก็เดินไปหากลุ่มอื่น ทิ้งให้ไดมอนด์และเอเลนมองตามหลังอย่างไม่พอใจ ผู้ที่เป็นผู้นำแต่ละคนคอยคิดแต่เรื่องผลประโยชน์บางคนคิดแต่เรื่องตัวเอง ทำให้ทั้ง 3 คนเริ่มคิดว่าอาณาจักรที่เป็นศูนย์รวมของพวกมนุษย์นั้นตกลงเป็นผู้ที่ถูกกระทำหรือเป็นผู้กระทำให้ทุกอย่างล่มสลายกันแน่ แต่ท้ายที่สุดแล้วเบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดนั้นจะต้องถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว