Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

             เมื่อเวลาผ่านไปตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้ายังมีเสียงต่อสู้กันดังสนั่นไปทั่วผืนป่า

ราชสีห์กับรูบี้กำลังต่อสู้กันอยู่ ราชสีห์ใช้ขาหน้าที่มีเล็บอันคมกริบฟาดไปกลางอากาศ

ตู้ม

พลังทั้ง 6 ธาตุถูกรูบี้ใช้ทักษะ Counter ทำให้พลังโจมตีทั้งหมดย้อนกลับไปที่ผู้ใช้

รูบี้ค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้าและฟาดหมัดทั้ง 2 ข้างที่รวมพลังเอาไว้ไปกลางอากาศเกิดเป็นพลังคลื่นเสียงที่ราชสีห์ใช้ตอนยังเป็นร่างมนุษย์ด้วยทักษะขโมยของรูบี้ ราชสีห์อ้าปากและกลืนเข้าไป

รูบี้ใช้โอกาสที่ราชสีกำลังอ้าปากวิ่งเข้าไปกำหมัดที่รวบรวมพลังเอาไว้ไปที่ฟันของราชส์ ฟันล่างนั้นแตกกระจายจนหัก วินาทีนั้นเองฟันใหม่ได้งอกและดันฟันที่หักทั้งล่างและบนออก ราชสีห์กัดไปที่ไหล่ซ้ายของรูบี้แค่นั้นก็เกือบจะกินรูบี้ได้ทั้งตัวแล้ว

รูบี้ถอยห่างออกมาและใช้มือซ้ายตั้งฉากกับพื้นมือขวาชิดกับตัวอยู่ในท่ายิงธนู พอมือที่กำลังเหมือนกำลูกธนูอยู่นั้นปล่อยออกมากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยทำให้รูบี้ที่ทำหน้านิ่งๆอยู่นั้นชักสีหน้าสงสัยขึ้นมา

ราชสีห์รีบวิ่งเข้าไปกระแทกตัวของรูบี้จนกระเด็นไปกระแทกกับแท่นบูชาและกระหน่ำชัดด้วยเล็บอันคมกริบนั้นอย่างต่อเนื่อง รูบี้ใช้เท้ากระแทกไปที่ท้องของราชสีห์และกระหน่ำชกไปตามใบหน้ารวมถึงลำตัว ราชสีปล่อยคลื่นความถี่สูงออกมาทำให้รูบี้หยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ

ราชสีห์ใช้ขาหน้าดันไหล่ของรูบี้จนขาทะลุลงกับพื้นดินมองไปที่รูบี้ที่ตอนนี้กำลังถูกพลังสีแดงแผดเผาจนผิวผนังลอกออกมาเกือบหมด ทำให้เห็นเนื้อหนังสีแดงได้อย่างชัดเจน ดวงตาหดลงเหลือแค่เท่าลูกแก้วลูกหนึ่ง ตาสีดำที่คลุมไปทั่วแล้วนั้นทำให้มีปานน้ำตาลลามออกมานอกตา ฟันหน้าทั้ง 4 มุมนั้นช่างคมกริบจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นฟันของมนุษย์ เล็บมือที่กำลังจิกมือตัวเองจนเลือดไหลออกมา บาดแผลที่ต่อสู้มาตั้งแต่เริ่มแรกก็หายไปหมด

     'ปล่อยไว้นานไม่ได้แล้ว'

กรรรรร

ราชสีห์ใช้เสียงคำรามสร้างคลื่นเสียงอีกครั้ง คราวนี่บรรดาธาตุได้รัดกุมร่างของรูบี้เอาไว้จนแน่น ต่อด้วยการใช้หางยกตัวของรูบี้ไปที่แท่นบูชา และคืนร่างกลับกลายเป็นมนุษย์ดังเดิมพร้อมกลับประสานอิน อักขละสีดำปรากฎเป็นตัวหนังสือประหลาดอยู่บนพื้น ราชสีเปล่งแสงสีทองขึ้นมาจนสว่างไปทั่วทั้งป่า

     "(บทสวด) จงเปิดออกประตูแห่งมวลเทพ จงดึงวิญญาณแห่งบาปเข้าไปชำระล้าง ข้าในนามราชสีห์ทองคำการ์รอน ผนึก 4 ทิศ 3 ประตู"

อ๊ากกกกกกกก..... อ๊ากกกกกกกก...... อ๊ากกกกกกก......

เสียงร้องดันสนั่นไปทั่วผืนแผ่นดิน ท้องฟ้าสีดำคล้ำได้ถูกแหวกออกเป็นวงกลมประตูบานใหญ่สีขาวโผล่ขึ้นมาและค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นแสงที่สาดส่องลงมา แสงสีขาวที่สาดส่องลงมาหารูบี้และได้ดึงพลังสีแดงปนดำออกไปจากปาก ตา หู จมูก ผิวหนังทุกส่วนของร่างกายลอยขึ้นไปบนฟ้า แสงสีขาวเริ่มแรงขึ้นท้องฟ้าเปิดกว้างจนแสงแผดเผาร่าง เล็กค่อยๆหดตัวลงรวมถึงฟัน ดวงตาที่มีสีดำได้ย้อนกลับเป็นสีขาวทีละเล็กทีละน้อย

อ๊ากกกกกกกกกก !!!

     'อดทนหน่อยนะ'

ปึก

เสียงมือถูกกระทบด้วยมือดังขึ้นประตูแห่งแสงค่อยๆปิดลง และหายไปท้องฟ้ากลับมาเป็นตอนกลางคืนเหมือนเดิม

วันนั้นทุกๆคนได้เห็นตัวหนังสือประหลาดอยู่บนพื้นทั้ง 5 ทิศเป็นสายทางยาวจนประติดประต่อกันฝั่งตรงข้ามของโลกและแสงประหลาดที่สูงไปถึงฟ้าเบื้องบนทำให้เป็นข่าวลือจนทั่วโลกขนานนามกันว่า แสงแห่งสรวงสวรรค์

*********************************************************************************

รูบี้และไอริส [และโคลด์] นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมเอาไว้โดยชายปริศนา

     "เอาล่ะมากันครบแล้ว ผมขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ลีโอ ครับ"

     "ฉันรูบี้"

     / ส่วนข้าโคลด์ /

     "ไอริสค่ะ"

     "ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

     / ทานได้รึยังล่ะ /

เจ้าตัวที่ถามตอนนี้กำลังหยิบชิ้นเนื้อขึ้นมากินอยู่

     "แล้วจะถามทำไมล่ะนั่น"

ค่ำคืนนี้อาหารช่างอร่อยกว่าทุกวันระหว่างที่กำลังทานอาหารอยู่นั้นลีโอได้เดินเข้ามาหารูบี้และนั่งลงกับพื้นในท่าที่เหมือนกำลังขอแต่งงาน เขาจับมือรูบี้เอาไว้ข้างหนึ่งและเอามาแตะที่หน้าอก

     "ให้ผมเดินทางไปด้วยนะครับ"

     "ดะ ได้สิ"

รูบี้ที่ทำหน้าไม่ถูกกำลังลำบากใจกับชายตรงหน้าที่สำคัญคือหญิงสาวอีกคนที่จ้องเขม็งมาทางรูบี้โดยแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

     "อ๊ะ เจ้าโคลด์อย่ากินคนเดียวหมดเซ่"

รูบี้รีบเปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องอาหารแทน บรรยายกาศเองก็ดูอึดอัดขึ้นมาทันที

     "นี่ลีโอดันเจี้ยนต่อไปอยู่ที่ไหนน่ะ"

     "ถ้าหมายถึงดันเจี้ยนที่ถัดจากดันเจี้ยนน้ำแข็งล่ะก็คือดันเจี้ยนป่ายักษ์แห่งนี้แหละครับ"

     "ดันเจี้ยนป่ายักษ์"

     "อย่าบอกนะคะว่าเรากำลังอยู่ในดันเจี้ยนป่ายักษ์น่ะ"

     "ใช่ครับ และที่นี่ก็คือชั้นที่ 500 ที่เป็นชั้นสูงสุดด้วย"

     "เดี๋ยวๆๆ แล้วบอสล่ะ"

ลีโอแค่ยิ้มออกมาและมองไปทางอาหารที่อยู่บนโต๊ะทำเอารูบี้กับไอริสแทบจะคายออกมาที่เดิม

     / งั้นหรอ มิน่าล่ะเนื้อถึงได้นุ่มนิ่มขนาดนี้ /

     "แล้วทำไมคุณถึงสร้างบ้านในที่แบบนี้ได้ล่ะคะ"

     "ก็เพราะบอสของแต่ละดันเจี้ยนน่ะ ถ้าถูกสังหารแล้วจะเกิดมาทุกๆ 1 เดือนน่ะสิ ที่สำคัญดันเจี้ยนป่ายักษ์น่ะไม่มีใครสามารถเข้ามาได้.... ไม่สิต้องบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนมากกว่า"

     "เห... ฉันพึ่งจะรู้นะเนี่ยว่าภายใน 1 เดือนบอสจะเกิดขึ้นมาอีก คิดว่าฆ่าแล้วจะหายไปเลยซะอีก"

รูบี้พูดขึ้นมาพลางพยักหน้าเล็กน้อย

     "ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปดันเจี้ยนต่อไป"

     "ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับกว่าเราจะไปดันเจี้ยนต่อไปเราต้องผ่านเมืองฟรานก่อน"

พวกรูบี้ได้นอนหลับพักผ่อนเพื่อออกเดินทางในวันพรุ่งนี้