Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               ฉันตื่นขึ้นมาในห้องโถงสีขาวพร้อมกับผู้คนที่มีมากกว่า 100 คน อยู่เต็มไปหมด ฉันค่อยๆดันร่างของตัวเองขึ้นมาและปรับสายตาให้คุ้นเคยกับภาพที่อยู่ตรงหน้าแถมยังได้ยินแต่เสียงวิ้งเสมอเพราะตั้งแต่ได้สติมาก็มีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังอยู่ตลอดเวลา
     "นี่มันอะไรกันน่ะ"
     "ที่นี่ที่ไหน"
เสียงเอะอะโวยวายเริ่มดังขึ้นมาเรื่อยๆ
     'หนวกหูชะมัด'
     "ไม่เป็นไรนะ รูบี้"
คนที่เข้ามาทักฉันคือเพื่อนสองคนที่มักจะอยู่ก๊วนเดียวกันตอนอยู่ที่โรงเรียน ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆก็สังเกตุเห็นว่าแทบจะไม่มีเด็กหรือคนชราอยู่เลย
     "ไม่เป็นไร... ขอบใจนะ คาร่า พีบี"
     "ก็บอกว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้นไงฉันชื่อ คาเลน ต่างหากล่ะ"
คาเลนเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักแทบจะมีคนมาจีบทุกๆหนึ่งอาทิตย์จะบอกว่าเป็นคุณหนูตละกูลดังก็ไม่ผิด ส่วนพีบีเป็นเพื่อนผู้หญิงที่มีนิสัยขี้กลัว ไม่ค่อยชอบพูดซักเท่าไหร่แต่ถ้าได้พูดคำนึงประโยคนั้นจะเป็นเครื่องชูกำลังอย่างดีเลยล่ะ ไม่นานเสียงพูดคุยก็เริ่มเงียบลงทุกสายตาจดจ้องไปที่ชายผู้มาเยือนที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาเป็นชายวัยกลางคนที่หน้าตาเข้าขั้นดูดีกำลังยิ้มอย่างสดใสมาทางผู้คน
     "ขออภัยที่ทำให้เสียเวลา ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมคือผู้ที่ได้รับมอบหมายให้มาอธิบายรายละเอียดของเรื่องทั้งหมด ที่ทุกท่านมายืนอยู่ตรงนี้เป็นเพราะมีคำบัลชาจากท่านจอมมารที่ชื่อว่า ราชารัตติกาล และทุกท่านจะมีบทบาทหน้าที่เป็นผู้กล้าเพื่อไปกำจัดท่านจอมมารครับ"
     "อย่ามาพูดบ้าๆนะ"
     "ส่งพวกเรากลับไปเดี๋ยวนี้"
ปัง !!
เสียงปืนดังขึ้นทำให้ทุกคนเงียบลงและจดจ้องไปที่ภาพตรงหน้า ชายคนหนึ่งถูกกระสุนปืนเจาะไปที่ศรีษะทะลุไปอีกด้านเพราะระยะการยิงใกล้มากเกินไป ร่างของเขาค่อยๆล้มลงกับพื้น
ตุบ
     "กรี็ด"
     "ว๊ากกก"
ผู้คนต่างถอยหนีจากซากศพที่กำลังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทุกคนต่างดิ้นรนหาทางออกแต่ก็ไม่มีทางให้หนีเลย
     "ไม่ต้องเป็นห่วงครับ นี่ก็เป็นการอธิบายอย่างหนึ่งของผมนะครับ"
ชายคนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม ทุกคนต้องตกใจอีกครั้งเมื่อชายที่น่าจะตายไปแล้วกลับลุกขึ้นมานั่งหน้าตาเฉยเขานั่งบ่นพึมพำอยู่กับตัวเองเหมือนคนขาดสติ
     "...เจ็บ...ไม่เอา...ไม่...มันเจ็บ"
     "อย่างที่ทุกท่านเห็นนะครับ ผู้ที่มาจากโลกของพวกท่านจะมีความสามารถพิเศษคือความเป็น อมตะ ไม่ว่าจะถูกตัดแขนตัดขา ถูกฟัน ถูกยิง ก็ยังคงฟื้นขึ้นมาได้แต่...พวกท่านจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดทั้งหมด พวกเราเรียกกันว่า การรีเซ็ต"
เมื่อคำพูดนั้นถูกเว้นระยะการพูดวินาทีนั้นหลายๆคนผ่อนความเครียดลงได้เล็กน้อย แต่สำหรับฉัน...ไม่เล็กซักนิด กลับเครียดยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
     "ผมลืมบอกอะไรไปอย่างหนึ่ง"
     'ยังมีอีกหรอพอซักทีจะได้มั้ย'
     "ตอนนี้พวกเรามีโลกเป็นตัวประกันอยู่ นั่นก็หมายความว่าถ้าพวกท่านไม่สามารถโค่นล้มราชารัตติกาลลงได้โลกก็จะถึงการอวสาน"
     "จะทำแบบนั้นไปทำไมกัน"
     "ต้องทำขนาดนั้นเลยหรอ"
พอพูดจบชายคนนั้นก็เดินทะลุเข้าไปในกำแพงสีขาวที่ไม่น่าจะไปต่อได้ โดยที่ไม่สนใจกับคำถามที่เข้ามารุมเล้า
               แสงสว่างจ้าบาดตาขึ้น พอลืมตาขึ้นมาก็ต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงให้เข้ากับสายตา
     'ตาจะบอดมั้ยเนี่ย'
ตอนนี้พวกเรามายืนอยู่หน้าปราสาทขนาดใหญ่ที่มีทหารเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด จู่ๆก็มีชายตัวใหญ่ใส่ชุดเกราะอัศวินกับดาบขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังยังกับจะไปรบกับใครที่ไหนเดินมายืนอยู่ตรงทางเข้าของทางต้องสงสัยทั้ง 4 ทางที่ถูกเขียนชื่อติดเอาไว้ ทางที่ 1 Weapon ทางที่ 2 Armor ทางที่ 3 Skill ทางที่ 4 Colosseum เวลาต่อมาพวกทหารก็ส่งการ์ดปริศนาสีดำให้พวกเราทุกคนคนละใบ
     'ยังกับบัตรเครดิต'
     "ยินดีต้อนรับผู้กล้าทั้งหลายที่พวกเจ้าได้รับไปก็คือการ์ดแสดงพลังพิเศษของพวกเจ้า แค่ใช้เลือดของเจ้าหยดไปที่การ์ดนั่นแค่หนึ่งหยดทักษะความสามารถจะแสดงออกมาให้พวกเจ้าดู ถ้ารู้แล้วก็อย่าลืมเดินเข้าไปเอาอาวุธกับชุดเกราะที่ทางเดินที่ 1 กับ 2 ล่ะ พวกเจ้ามีสิ่งที่พิเศษอยู่ในตัวแล้ว จงใช้มันให้คุ้มค่า"
พออธิบายจบเขาก็เดินเข้าไปในเส้นทางที่ 3 ผู้คนต่างสับสนว่าจะทำยังไงต่อไป แต่หลายๆคนก็ยอมทำตามแต่โดยดี บ้างขอยืมมีด บ้างกัดนิ้วตัวเอง และมีอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ยอมทำแบบนั้นและเดินเข้าไปในทางที่ 1 ฉันและเพื่อนอีกสองคนขอยืมเข็มจากทหารแถวนั้น พวกเราได้นำเอาเข็มที่ได้รับมาติดไว้อีกด้านของการ์ดโดยที่ไม่ต้องใช้กาวหรืออย่างอื่นก็ติดหนึบอยู่กับการ์ดยังกับถูกแม่เหล็กดูด พอทำใจได้ก็ใช้เข็มนั่นแทงไปที่ปลายนิ้วมือจนมีเลือดออกมาเล็กน้อยก็ใช้มือแตะไปที่การ์ด ภาพที่ปรากฎคือหน้าจอที่แสดงตัวหนังสือที่ลอยอยู่กลางอากาศคล้ายๆกับภาพโพโลแกรม 3D ให้ความรู้สึกเหมือนเล่นเกม RPG แบบสมจริงกว่าทุกที ฉันหันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่กำลังดูทักษะของตัวเองเช่นกัน พวกเขากำลังจ้องมองธาตุอากาศอยู่ นั่นคงเป็นเพราะมีแค่ผู้ใช้เท่านั้นที่จะสามารถมองเห็นได้...ล่ะมั้ง
     "รูบี้ทักษะของเธอคืออะไรหรอ"     "ขโมย"