Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

เวลาผ่านไป 3 เดือนสำหรับการฝึกฝนในด้านต่างๆ พวกเราต้องปรับตัวให้เข้ากับที่นี่และสิ่งที่ฉันรู้ตอนนี้ก็คือ พวกเราจะถูกแบ่งแยกออกไปแต่ละคลาสตั้งแต่ D - S

คลาส S พวกอัศวินชั้นสูงระดับหัวกะทิของอาณาจักร

คลาส A แนวหน้าของกองทัพ

คลาส B ผู้สนับสนุนกองทัพ

คลาส C ลูกกระจ๊อก

คลาส D พวกไร้ประโยชน์

เพื่อนทั้งสองคนของฉันตอนนี้อยู่คลาส B ส่วนฉันน่ะหรอ...ไม่รอดจากคลาส D หรอก ตัวฉันที่ไร้ประโยชน์เพราะไม่รู้ว่าพลังของตัวเองมีไว้ทำอะไรนอกจากถูกคนอื่นใส่ร้ายเวลาของหายเท่านั้นแหละ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่และเดินมานั่งใต้ต้นไม้เล็กๆซึ่งตอนนี้กลายเป็นที่พักประจำไปซะแล้ว

     "วันนี้ก็เหนื่อยเหมือนเดิมนะ"

เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นที่ฝั่งตรงข้ามของต้นไม้

     "ว่าไง ไดมอนด์"

เขาเป็นเพื่อนที่อยู่คลาส C ลักษณะรูปร่างเล็กเหมือนเด็ก แถมหน้าตาน่ารักจนอยากอุ้มกลับบ้านเลยล่ะ เขามักจะมานั่งคุยกับฉันเป็นประจำจนถือว่าเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งไปซะแล้ว     "มีพวกโง่ๆนั่งอู้อยู่ตรงนี้ด้วยแฮะ"

เสียงที่ไม่ค่อยอยากได้ยินเท่าไหร่กำลังใกล้เข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่ากำลังดูถูกเหยียดหยามมองมาที่ฉัน     "อย่ามายุ่งกับพวกเราดีกว่า...แบลซ"

     'อากาศวันนี้ออกจะร้อนยังมาถูกเจ้าถึกนี่หาเรื่องอีกยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่เลย'     "เจ้าพวกระดับล่างอย่างแกอีกหน่อยก็คงถูกเขี่ยทิ้งแน่"     "ว่าไงนะ"

ฉันเริ่มทนไม่ไหวกับหมอนี่ขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ แบลซเป็นรุ่นพี่ที่อยู่คลาส B เป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงในการตัดสินปัญหา ดูจากสภาพที่เจอกันแต่ละครั้งหมอนี่คงใช้กล้ามไปเลี้ยงแทนสมองแล้ว

     "พอได้แล้วทั้งสองคน"

     "หมอนี่เริ่มก่อนนะ"

     "เฮอะ!"

คนที่มายุติเรื่องครั้งนี้ก็ยังคงเป็นเอเลนเหมือนเดิม แบลซมักจะหาเรื่องทุกคนที่เข้าไปจีบเอเลนและนั่นก็เป็นเหตุผลที่หมอนี่ชอบเข้ามาหาเรื่องฉันเพราะแค่ฉันเรียกเอเลนว่า คาร่า [ภาษาโปรตุเกส]

               พวกเราฝึกฝนกันตามปกติและแล้วเวลานี้ก็มาถึงพวกเราถูกเรียกออกมายืนเรียงแถวหน้าปราสาทโดยแบ่งกลุ่ม 5 กลุ่มเตรียมตัวออกเดินทางไปสถานที่จริงหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า ดันเจี้ยน เขตแรกที่พวกเราจะไปก็คือ CAVE  มันเป็นถ้ำขนาดใหญ่ที่ดูก็รู้เลยว่าต้องมีตัวอะไรที่ใหญ่มากๆเดินผ่านไปแน่ จากที่ฟังมาคร่าวๆ ดันเจี้ยนมีทั้งหมดอยู่ 7 แห่งและแต่ละแห่งจะมีสภาพที่แตกต่างกันออกไป สถานที่ที่พวกเราจะไปจะมีชั้นใต้ดินให้ลงไปมีเป็น Level 1 - 100 พวกเราถูกจำกัดให้ลงไปแค่ Lv.20 เท่านั้น ซึ่งฉันเป็นกลุ่มแรกที่ต้องเข้าไป พวกคลาส D ต้องคอยเก็บของที่ตกพื้นให้พวกคลาสอื่นๆที่กำลังต่อสู้อยู่ไม่ต่างจากพนักงานขนของนั่นแหละ ตอนนี้พวกเราอยู่ระหว่างชั้นที่ 16 

ตูม !!

เสียงระเบิดเกินขึ้นตรงบริเวณที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ผู้คนต่างวิ่งย้อนกลับมา 

     "เกิดอะไรขึ้น"

ไม่มีใครหยุดตอบคำถามของฉันพวกเขากำลังวิ่งหนีอะไรซักอย่างแทบเป็นแทบตายเหยียบกันบ้าง ผลักกันบ้าง ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองรอดและคนที่วิ่งมาคนสุดท้ายก็คือแบลซ สิ่งที่ไล่ตามเขามาก็คือ ซาลามานเดอร์ หางหนามตัวสีแดงใหญ่เบิ๊มกำลังตวัดลิ้นจนผนังรอบข้างพังทลาย ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดไปข้างบน

     "ช่วยด้วย!!"

ฉันยื่นมือให้แบลซจับและพอเจ้านั่นจับมือของฉันได้เขาก็ดึงร่างของฉันลงไปข้างล่าง ตัวฉันหล่นกลิ้งไปนอนอยู่ตรงพื้น

     "ฮะ ฮะ เดี๋ยวแกก็เกิดใหม่อยู่ดี หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์ซะบ้าง"

หมอนั่นทิ้งฉันเอาไว้กับเจ้าซาลามานเดอร์ยักษ์นี่แถมยังยกก้อนหินขึ้นมาปิดทางเข้า-ออก เขาคงคิดจะใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อสินะ

     "โธ่เว้ยยย!"

ขาของฉันหักตอนที่เจ้านั่นผลักลงมาทำให้เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้เลย เจ้านั่นกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ลิ้นของมันตวัดเอาก้อนหินกระเด็นมาโดนตัวฉันมันยิ่งทำให้ตัวมีแต่รอยแผล เท้าของมันกำลังก้าวมาเหยียบฉัน ภาพที่เห็นมันช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่ช้าจัง

     'ไม่รอดแล้ว....'

ตึง

แค่เสี้ยววินาทีเท้าของมันเหยียบลงสู่พื้นไกลจากตัวฉันแค่ไม่กี่เซนหัวใจเต้นระรัวเหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดขึ้นมาจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว เจ้านั่นไม่ได้สนใจฉันเลยมันทำลายก้อนหินที่ปิดทางผ่านของมัน ฉันพยายามใช้มือผลักร่างของตัวเองไปข้างหน้าแม้มันจะเป็นแค่การคลานก็เถอะ เลือดสีแดงไหลออกมา ตามทางที่ฉันไปเป็นเส้นยาว

ครึก

ฉันเผลอไปทับกับปุ่มอะไรซักอย่างทำให้เกิดวงแหวนเวทขึ้นมาตรงพื้นจนแสงสว่างครอบคลุมไปทั่ว

ฉันได้สติขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าตัวเองนอนอยู่กลางป่าในน้ำโคลนกลางสายฝนที่พัดยังกับพายุทั้งๆที่อยู่ในถ้ำแท้ๆ ฉันดันร่างของตัวเองขึ้นมาและดูจากบาดแผลที่ฉันได้รับมาตอนแรกมันหายไปแล้ว ฉันเดินหาที่หลบฝนฉันโชคดีที่มีถ้ำอยู่แถวนั้นพอดี แต่ที่โชคร้ายก็คือฉันทั้งหิวและเหนื่อย

     "กรรรรรรรร"

เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วป่าต้นไม้ข้างหน้าฉันกำลังล้มลงเป็นแนวคนเผยให้เห็นร่างของหมีสีดำที่มีแขนเป็นใบมีด นั่นคงเป็นสิ่งที่ใช้ตัดต้นไม้พวกนั้นสินะ สายตาเริ่มจ้องมาที่ฉันน้ำลายของมันไหลเยิ้มปากของมันอ้าออกกว้างจนเห็นฟันที่แหลมคม มันกระโจนใส่ฉันโดยไม่รีรอ

     'ฉัน....ยังไม่อยากตาย'

วินาทีที่คิดแบบนั้นกระแสลมพัดกระหน่ำและร่างของเจ้าหมีนั่นก็ถูกลมที่คมยังกับมีเฉือนเนื้อทีละเล็กทีละน้อยจนมันล้มลงกับพื้น ฉันรีบถอยเข้าไปในถ้ำเพื่อไม่ให้โดนแบบนั้น สติค่อยๆเลือนลางอีกครั้งและทุกอย่างก็มืดไปหมด

     [ข้าจะมอบพลังให้แก่เจ้า....เจ้าแค่ทำสัญญามอบวิญญาณให้กับข้า]

               ฉันกำลังอยู่ในความมืดและเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังใช้ฟันฉีกกระชากชิ้นเนื้อของเจ้าหมีนั่นอย่างเอร็ดอร่อย สายตาที่ดูกระหายฟันสีขาวนั้นตอนนี้เต็มไปด้วยสีแดงฉานทั่วทั้งตัวอาบไปด้วยสีแดงเธอหยุดชะงักไปและค่อยๆหัวมามองทางฉันพร้อมกับรอยยิ้ม

     "อ๊ะ!!"

ฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่เดิมในถ้ำที่มาหลบฝนฉันลุกขึ้นมานั่งและหันมองไปทางซ้ายซึ่งเคยเป็นที่ที่เจ้าหมีตัวนั้นเคยอยู่ ฉันต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นโครงกระดูกขนาดใหญ่ที่มีชิ้นเนื้อติดเล็กน้อย สายตาของฉันถูกเบือนไปหาสิ่งที่กำลังถืออยู่ในมือ มันคือกระดูกของเจ้าหมีตัวนั้นมือที่เปื้อนเลือดของฉันเขวี้ยงกระดูกนั่นทิ้ง และค่อยๆมองลงไปข้างล่างเสื้อผ้าของฉันเต็มไปด้วยสีแดง เด็กคนนั้นก็คือตัวของฉันเอง

     "มะ ไม่...ไม่จริง....ไม่มีทาง!"

ฉันใช้มือล้วงเข้าไปในปากเพื่อทำให้คายมันออกมา ไม่ว่าจะทุบตีท้องตัวเองซักเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมคายออกมา ฉันรีบวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อหาแหล่งน้ำที่จะกินให้จุ แต่ฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพเงาสะท้อนภายในน้ำ ตาของฉันเป็นสีน้ำเงินภายในดวงตาเป็นเหมือนสัญลักษณ์อะไรซักอย่างที่ดูสวยงาม ถ้าใครเห็นคงอยากควักมันเอาไปขายแต่สำหรับฉันตอนนี้มันกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า ฟัน 4 ซี่ที่ยาวเล็กน้อยเหมือนฟันของอสูรกาย

     "นี่เรา....เป็นตัวอะไรกันแน่"