รักนี้ฉันจะทำให้เต็มที่

   ระหว่างทางที่เดินเข้ามาในโรงเรียนฉันรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เพราะอะไรนะหรอก็เพราะว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นฉันมักจะมองฉันแปลกๆ ซึ่งฉันรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร  ฉันได้แต่ก้มหน้าแล้วรีบเดินโดยไม่รอแพรวที่ตอนแรกเดินนำแต่ตอนนี้กลับเดินตามหลังอยู่
"เฮ้ย พราวแกจะรีบไปไหนรอฉันด้วยดิวะ"
"แกก็รีบๆเดินสิแพรว"ฉันเดินโดยไม่สนใจหันไปมองใอ้แพรวเพราะอยากจะเดินไปให้ถึงห้องเร็วๆ
//ที่ห้องเรียน//
หลังจากที่มาถึงตึกแล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปนั่งในห้องซึ่งตอนนี้ยังไม่มีใครมาสักคน แต่ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะไม่มีใครอยู่ฉันก็ไม่กลัวเพราะว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.1แล้วซึ่งมันก็ผ่านมาปีแล้วฉันก็เลยชิน 
เอ้!!!ทำไมฉันรู้สึกว่าห้องมืดลงฉันว่าตอนที่ฉันเข้ามาในห้องฉันเปิดไฟแล้วนะ ตอนนี้ทั้งห้องมืดไปหมดแต่ไม่ถึงกับมืดมากสักเท่าไหร่เพราะแสงจากโทรศัพท์ของฉันแล้วก็แสงที่ลอดเข้ามาจากข้างนอกทำให้ฉันสามารถพอมองเห็นอะไรๆในห้องได้ถึงจะไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ก็เถอะ
แปะ มีมือของใครสักคนมาปิดที่ตาของฉันก็ไม่รู้แต่รู้สึกจะเป็นคนที่สูงมากแน่นอน
"พราวทายซิใครเอย?"เสียงปริศนานั้นพยายามดัดเสียงให้คล้ายกับเสียงของผู้หญิงแต่ฉันฟังแล้วเสียงนั้นมันฟังดูไม่ใช่เสียงผู็หญิงแต่เป็นเสียงกระเทยควายมากกว่า และมันมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มาเล่นปัญญาอ่อนแบบนี้นั้นก็คือ....
"โพคิน!! เลิกเล่นแบบนี้ได้แล้ว"ฉันพูดเสียงเรียบ
"อะไรกันรู้แล้วหรอน่าเบื่อจัง"โพคินเอามือออกก่อนจะเดินไปเปิดไฟแล้วมานั่งที่โต๊ะข้างๆฉัน
"ว่าแต่โพคินทำไมวันนี้แกมาเช้าจังเลยละ"
"ก็อยากมาเจอใครบ้างคนละมั้ง"โพคินพูดติดตลกก่อนจะทำหน้าแดง
"อยากเจอใครอะรึว่า..."ฉันแกล้งพูดเว้นวรรคเพื่อให้มันลุ้น
  "ก็...//เฮ้ยพราวมาแต่เช้าเลยนะ"โพคินพูดยังไม่จบก็มีเสียงนึงแทรกขึ้นมานั้นก็คือ...
"บาสฉันต้องเป็นฝ่ายพูดมากกว่านะคำนั้นนะ"
"อ้าวงั้นหรอๆเออว่าแต่โพคินเดียวนี้แกมาเช้าจังเลยนะ"บาสส่งยิ้มมาทางโพคินซึ่งฉันรู้สึกว่าโพคินจะไม่ค่อยชอบรอยยิ้มนั้นซักเท่าไหร่ ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับ2คนนี้เพราะตั้งแต่เมื่อต้นเทอมที่แล้วแล้วรู้สึกว่า2คนนี้จะมีเรื่องกันละมั้งเห็นไม่ค่อยคุยกันเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย แต่ฉันก็ไม่กล้าถามทั้ง2คนออกไปกลัวจะโดนด่าว่าเสื-- เพราะงั้นฉันถึงเลือกที่จะไม่ถามออกไป