Little love's - ปิ๊งรักหนุ่มสุดฮอต

     แฮ่กๆ อะไรกัน! ก็เดินตามแผนที่มานี่ ทำไมยังไม่ถึงสถานีรถไฟสักที ? แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้แล้วด้วยว่าเอาตัวเองมาอยู่ที่ไหน มันมืดมากแล้วด้วยสิ ถามคนแถวนี้เอาก็แล้วกัน
 
" เอ่อ..ขอโทษนะคะคุณลุง ช่วยบอกทางให้หนูได้มั้ยคะ สถานี xx ไปทางไหนเหรอคะ? "
"@&#@*#(@#)@"
" อะ..เอ่อ ช่วยพูดใหม่อีกทีได้มั้ยคะ " ฉันขอให้คุณลุงคนนี้พูดอีกที เพราะคุณลุงพูดภาษาญี่ปุ่นก็จริงที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง
"@*#(@&#@()#*@(&#(@&#(@"
" อะไรนะคะ ? " สงสัยคุณลุงคนนี้จะเมามากเพราะตอนนี้ฉันได้กลิ่นเหล้าหึ่งไปหมด
"@#@*#" 
" หนูว่าคุณลุงเมามากแล้วนะคะ ขอบคุณนะคะ แต่หนูต้องไปแล้ว" ฉันขอบคุณลุงไปทั้งๆที่
เขาไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยสักนิด
" จารีบปายหนายยยยย " พอฉันหันหลังกลับจู่ๆคุณลุงก็ใช้มือปลาหมึกมาจับแขนของฉัน
" ปล่อยนะคะ หนูต้องไปแล้วจริงๆ " ฉันพยายามสะบัดมือปลาหมึกของเขาแต่ก็ไม่ได้ผล แถมกลับมีคนลุงที่เมาแอ๋เหมือนๆกันเดินออกมาอีกสองคน
" พวกเอ็งดูดิ๊ เดกสาวน่าร้ากมาหาช้านถึงที่เลย " ตาลุงคนที่จับแขนฉันพูดกับคุณลุง 2 คนข้างหลัง
" จริงด้วยย น่าร้ากจางเลยย " ลุงคนที่ 2
" ปล่อยนะคะ! " ฉันพูดเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือออกแรงๆ
" ม่ายต้องกลัวว พวกราวม่ายทามอารายหรอก " ลุงคนที่ 3
" ยะ..อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น..ไม่งั้น ฉันจะแจ้งตำรวจ ! " ฉันพูดออกไปทั้งที่ก็รู้ว่าแบตโทรศัพท์มันหมด ก็แค่พูดขู่ไว้เฉยๆ
" กล้าก็อาววว " ลุงคนที่ 2 พูดพร้อมกับหยิบอะไรออกมาจากเสื้อ
" มะ..มีด จะทำอะไรน่ะคะ ? " ใช่ ตาลุงคนที่ 2 หยิบมีดออกมาจากเสื้อของเขา
"เด็กม่ายดี จาแจ้งตามรวจก็ต้องโดนโลงงโทษงายย " พอพูดจบตาลุงคนที่ 2 ก็ชี้มีดมาทางฉัน
" เพราะง้านมากาบพวกราววซะะ " ลุงคนที่ 3 พูด
" ไม่นะ ไม่ไป ! ขอร้องอย่าทำอะไรหนูเลย ! "
" ม่ายทามหรอก ถ้าเทอเปนเด้กดี " ลุงคนแรกพูดพร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินตามไป
" พวกคุณอยากได้อะไร เงินเหรอคะ? เงินหนูไม่มีหรอก หนูเป็นพวกต่างด้าวหนีเข้ามา ToT "
    
    แต่เหมือนตอนนี้คุณลุงทั้งสามไม่ฟังอะไรจากฉันอีกแล้ว ชีวิตฉันจะต้องจบลงตรงนี้แล้วเหรอเนี่ย ? ใครก็ด้ายย ช่วยฉันที ฉันยังไม่อยากตาย ~
 
ตุ๊บ พลั่ก !
 
" อะไรวะ " คุณลุงที่ถือมีดสถบออกมา เพราะว่าตอนนี้คุณลุงที่จับแขนฉัน ตอนนี้เขาได้นอนลงไปอยู่กับพื้น เตรียมไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย
" แล้วทำไมวะ ! " เสียงทุ้มของผู้ชายที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน
   
    พลั่ก !
            ตอนนี้คุณลุงที่ถือมีดก็สลบไปเฝ้าพระอินทร์แล้วเหมือนกัน เพราะหมอนี่เล่นถีบไปกลางอกของคุณลุงเขาเลยน่ะสิ คงจะจุกไม่น้อย -___-; ส่วนคุณลุงคนที่ 3 ตอนนี้วิ่งหนีหางจุกตูดไปแล้ว
 
" นี่ "
    
         ผู้ชายคนนั้นมาพูดกับฉัน ฉันเลยต้องเงยหน้าไปพูดกับเขาเพราะตัวเขาสูงกว่าฉันมาก พอเงยหน้าไปมองเขาทั้งนั้นแหละ พระเจ้า! นี่ฉันตายไปแล้วรึยังนะ ? ทำไมฉันเจอเทพบุตรล่ะ ? บางทีฉันอาจจะโดนแทงไปแล้วก็ได้ ใบหน้าของเขาขาวเนียนใสมาก ไม่เห็นรูขุมขนเลย ตาสีน้ำตาลนั่นอีก จมูกโด่งที่แทบจะมาแทงหน้าฉันอยู่แล้ว ริมฝีปากบางหยักได้รูป ผิวขาวเนียนอมชมพูจนผู้หญิงแบบฉันอิจฉาเอามากๆ
 
"นี่ เธอ "
 
       ไม่สิ! ไม่ใช่เทพบุตร แต่เป็น ยมทูต แน่ๆ เพราะคนอย่างฉันคงไม่มีทางขึ้นสวรรค์ได้หรอก
-___-
 
" นี่! "
" มะ..ไม่! ฉันยังไม่อยากตาย " ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
" อะ..อะไร ? "
"ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ อย่าเอาชีวิตฉันไปเลยนะ ได้โปรด! " ตอนนี้หน้าฉันเต็มไปด้วยน้ำตา แต่หมอนั่นกลับทำหน้าตางงสุดขีด
" เอาชีวิตบ้าบออะไรของเธอ ? "
" กะ..ก็นาย "
" ฉัน ? ฉันทำไม ? "
"ก็นายเป็นยมทูตไม่ใช่หรือไง ! "
" ยมทูต? " หมอนี่ทำหน้าคิ้วขมวดอย่างงงๆ
" ชะ..ใช่ ! "
"ฉันว่าเธอคงกลัวมาก จนสมองกลับไปหมดแล้วล่ะ "
" เห.. " ตอนนี้ฉันงงมากๆ งงไม่ต่างกับเขา
" ยมทูตบ้าบออะไร ฉันเป็นคน ! "
" คน ? "
" ใช่ ! คน คนที่ช่วยชีวิตเธอไง "
" แสดงว่าฉันยัง..ไม่ตาย " ฉันก้มหน้าก้มตามองพื้น เพราะตอนนี้ฉันอายแทบจะมุดแผ่นดิน
" ก็ใช่น่ะสิ นี่เธอคิดว่าตัวเองตายไปแล้วจริงๆเหรอ ? "
"...." ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าให้เขาไปเท่านั้น
" เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้แฮะ "  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาหมายความว่าไง แต่รู้แค่ว่าเขากำลังแอบด่าฉันใช่มั้ย?
" แบบไหนเหรอ? "
"แบบ..." เขาจ้องหน้าฉันแบบตาไม่พริบ ให้ตายสิ ฉันก็เขินแย่สิ T^T
" แบบ? "
" แบบ..ไม่รู้ดิ ช่างมันเถอะ " อะ..อ่าวว ตัดบทซะงั้นอ่ะ สงสัยจะตะลึงในความสวยของฉัน
 
         ระหว่างที่เรากำลังอยู่ในบทสนทนา ฉันเห็นตาลุงคนที่ถือมีดลุกขึ้นมา แล้วง้างมีดไปที่ผู้ชายที่เขาช่วยฉันไว้
 
" นะ..นาย ข้างหลัง! กรี๊ดด" ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถวกเลยจ้า T_T 
 
         หมอนี่หันไปยื้อแย่งมีดของตาลุงบ้านั่น ด้วยแรงของเขามีเยอะกว่าลุง เลยทำให้ลุงเสียหลัก หมอนั่นก็เลยเข้าไปกระทืบซ้ำๆ จนฉันอดสงสารลุงไม่ได้
 
" นี่.. นาย พอได้แล้ว "
         
         ฉันเข้าไปจับที่แขนของเขา แต่เขากลับสะดุ้งแล้วดึงแขนตัวเองกลับ
 
" ละ..เลือด " ฉันยกมือข้างที่จับแขนเขาขึ้นมาดูก็พบว่าเลือดของเขาอยู่ติดเต็มมือฉันไปหมด!
"..."
" เจ็บหรือเปล่า ไปหาหมอกันเถอะนะ " ฉันพูดกับเขาแต่สายตาฉันไปอยู่ตรงแขนของเขาที่ตอนนี้เลือดมันกำลังไหลไม่ยอมหยุด
"..."
" นี่ เลือดมันไหลใหญ่แล้วนะ ไปหาหมอกันเถอะ "
"ไม่ต้องยุ่ง  กลับบ้านไปได้แล้วเธอน่ะ! " เขาพูดเสียงแข็งทำเอาฉันกลัวมากๆ แต่เขากำลังแย่อยู่นะ ฉันทิ้งเขาไม่ได้หรอก
" เห.. ไม่กลับหรอก นายต้องไปโรงพยาบาลก่อนนะ! "
"ก็บอกแล้วไง ไม่ต้องมายุ่งน่ะ "
" ฉันไม่ยุ่งก็ได้ แต่นายไปทำแผลก่อนได้มั้ย แล้วฉันจะไม่ยุ่งอีกเลย  " 
"...." เขาเงียบพร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกันเป็นปม คงโมโหสินะที่ฉันไม่ฟังเขา 
" ไปกันเถอะ ฉันเห็นว่ามีคลินิกอยู่แถวๆนี้นะ " ฉันพูดกับเขาพร้อมกับใช้สายตาอ้อนวอนสุดๆ
"...." เขาเงียบพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกับบอกว่า ไปก็ได้ 
 
# คลินิก
            พอมาถึงคลินิก คุณหมอและพยาบาลก็มาทำแผลให้ โชคดีมากๆแต่ไม่ต้องเย็บไม่งั้นฉันคงต้องรู้สึกผิดกับเขาแน่ๆที่ไปทำร้ายผิวสวยๆของเขา
 
" เจ็บมากมั้ย ? "
"...." เขาไม่ตอบฉันอีกแล้ว แต่ก็พอคิดได้ว่าเขาคงด่าฉันในใจอยู่แน่ๆ ใครไม่เจ็บก็บ้า จริงมั้ย?
" คงเจ็บสินะ "
" ไม่อะ " ก็เขานี่แหละ บ้า -___-
" เห.. "
" ชินล่ะ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงชิลล์มาก
" นี่.. ฉันรู้นะว่านายอยากจะทำเท่ต่อหน้าสาวๆ แต่อยู่กับฉันไม่จำเป็นหรอก เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ ! "
" ยัยบ้า ฉันไม่ใช่พวกที่จะทำเท่เพื่อเหล่สาวหรอกนะ "     
"ก็กำลังทำอยู่ไม่ใช่หรือไงเล่า ! " ฉันเถียงกับเขาคอเป็นเอ็น
" สำหรับฉันไม่จำเป็นต้องทำเท่ต่อหน้าสาวหรอก แค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว "
" แหวะ! หลงตัวเอง "
 
      แต่มันก็จริงของเขานะ ที่เพียงแค่กระดิกนิ้วเหล่าสาวๆก็วิ่งมาถวายตัวให้แล้ว
 
"นี่เธอกล้าแหวะใส่ฉันเหรอ  ! "
" :P "
"รอให้แขนฉันหายก่อน เธอเจอดีแน่ ! "
" ถ้าเราได้เจอกันอีกอ่านะ "
"...." จู่ๆเขาก็เงียบไป ไม่รู้ว่าฉันไปพูดอะไรไม่ถูกหูรึเปล่า ก็เขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่าไม่ต้องยุ่ง
  
   หลังจากที่เดินออกมาจากคลินิคพวกเราก็เดินมาด้วยกันแบบไม่มีใครพูดอะไร
" บ้านเธอออยู่ไหน ? " จู่ๆเขาก็เปิดประเด็นถามบ้านฉัน
"บะ..บ้านฉันเหรอ ? " 
" คิดว่าฉันพูดกับผมของเธอรึไง -___-; " เรื่องยียวนกวนประสาทเป็นที่หนึ่งจริงๆ - -
" ฉันเองก็ไม่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ ;___; "
" อะไรนะ ? "
" ฉัน-ไม่-รู้-ว่า-บ้าน-ฉัน-อยู่-ไหน " ฉันพูดทีละคำอย่างช้าๆ เพื่อประชดเขา
" เธอเมาป่ะเนี้ย ? "
"ไม่ได้เมาย่ะ ฉันเพิ่งมาจากประเทศไทยอ่ะ แล้วฉันก็หลง "
"???"
"จริงด้วย ! ฉันมีแผนที่นะ แต่ว่าฉันก็เดินตามมันทุกทางเลย "
"แต่ก็ยังหลง ?"
" ชะ..ใช่ " ตอนนี้เขากำลังด่าฉันอยู่ในใจแน่ๆ หน้าเขามันฟ้อง! - -;
"ขอดูแผนที่เธอหน่อยสิ "
" อ๊ะ.. ได้สิ รอแปปนึงนะ "
 
      ฉันก้มลงไปหาแผนที่ในกระเป๋าเดินทางอยู่ครู่นึง
 
" อ่ะนี่ ! " ฉันยื่นแผนที่ส่งไปให้เขา
"...."
"...."
"...."
"..."
"...."
" นี่ พูดอะไรมั่งสิ " ฉันพูดขึ้นมาเพราะว่าเขาเอาแต่เงียบ
"จะให้พูดจริงๆเหรอ " เขาพูดพร้อมกับอมยิ้มกรุ่มกริ่ม
" ก็ใช่นะสิ ก็แค่บอกมาว่าไม่รู้ทางก็จบ มัวแต่ยืนเงียบฉันจะรู้มั้ยเล่า "
" งั้นเตรียมเก็บเศษหน้าตัวเองที่พื้นรอไว้เลยนะ "
" อะ..อะไรเหรอ หมายความว่าไง ฉันงงนะ " ตอนนี้ฉันงงจริงๆ เก็บเศษหน้าอะไร ไม่เข้าจายย~~
"ก็..เธอดูแผนที่กลับหัว! "
" อะไรนะ " กรี๊ดดด ม่ายเจรงงงงง!
"ก็เธ.."
" ไม่ต้อง! ไม่ต้องพูดย้ำ "
" เธอนี่แปลกคนจริงๆ " หมอนี่ว่าฉันอีกแล้วนะ T__T
"..." ตอนนี้ฉันทำได้แค่ก้มหน้างุดๆจะร้องไห้
" ไม่เป็นไรๆ บ้านเธออยู่แถวไหนพอรู้มั้ย ? "
" อยู่แถวๆ xx น่ะ "
"อ๋อ..คงต้องนั่งรถไฟสาย xx ไป งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"เห.." เขาจะไปส่งฉันเหรอ ความจริงแล้วเขาก็เป็นคนดีมากเหมือนกันนี่
"ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นก็ได้ "
"เปล่า ดีใจซะหน่อย "
 
       เราเดินกันมาจนถึงสถานีรถไฟ เขาก็พาฉันไปซื้อตั๋วรถไฟ
 
" ขอสองใบครับ " เสียงทุ่มของเขาบอกกับพนักงานขายตั๋ว
" เห..ทะ..ทำไมซื้อสองใบละ ? "
" ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไปส่ง "
" นึกว่าจะมาส่งแค่สถานีรถไฟน่ะ จริงๆนายส่งฉันแค่นี้ก็ได้นะ ไม่เห็นต้องลำบา.."
" บ้านฉันอยู่แถวนั้นอยู่แล้ว "
" งะ..งั้นเหรอ " 
 
      ปล่อยให้หลงตัวเองอยู่ตั้งนานสองนานตาบ้านี่นิ!  นึกว่าแอบมีใจกับฉันทีแท้บ้านก็ไปทางเดียวกับฉันแค่นั้น คนบ้า!
 
#บนรถไฟ 
 
        พวกเราเดินเข้ามานั่งบนรถไฟ เพราะคนบนรถไฟแทบจะไม่มีเลยอาจเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว แม่คงจะเป็นห่วงมากแน่ๆ
 
" แล้วเธอมาเที่ยวเหรอ ? " เขาหันหน้ามาพูดกับฉัน
" เปล่าหรอก ฉันมาเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ "
" เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ? "
" ใช่ ๆ "
" บ้านโฮสของเธออยู่แถว xx เหรอ " 
" เปล่า ไม่ใช่บ้านโฮสหรอก ฉันมาอยู่กับแม่ "
" แม่เธอไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกเหรอ ? " สีหน้าตอนนี้เหมือนว่าเขาสงสัยสุดๆ สีหน้าเขาแบบนี้มันน่ารักดีนะ
" เปล่าอ่ะ แม่เป็นคนญี่ปุ่น "
" แล้วทำไมถึงเธอถึงไปอยู่ที่ไทยล่ะ ? "
" เพราะว่าพ่อกับแม่หย่ากันน่ะ พ่อก็เลยเอาฉันไปอยู่ที่ไทย ตอนนั้นก็จำอะไรไม่ได้หรอก "
"เธอนี่ เบื้องหน้าเหมือนเป็นคนที่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา แต่ความจริงก็มีเรื่องร้ายๆเต็มไปหมดเลยสินะ " เขาพูดพร้อมกับยิ้มหวานออกมาให้ฉัน ร้ายกาจจจ ผู้ชายคนนี้มันร้ายกาจที่สุด ยิ้มแบบนี้มันอะไรกัน ฆ่ากันทางอ้อมหรือไง T^T
"ก็เพราะว่าฉันสวยและแถมเก่งมากเลยต่างหาก "
" คิดเองเออเองอีกแล้วเธอน่ะ " เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว ร้ายกาจจ
" เปล่าซะหน่อย มันคือเรื่องจริงนะ "
" ก็..น่ารักดี " เขาพูดเสียงเบาเพื่อจะทำให้ฉันไม่ได้ยิน แต่ฉันได้ยินเต็มๆสองหูเลยO__O
 
ตึกตัก ตึกตัก
 
   ไอ้หัวใจบ้า แกอย่าคิดทรยศฉันนะ! หัวใจเต้นแรงมากๆ แทบจะออกมาเต้นสามช่าอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันกับเขาต่างคนต่างเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีนี่ !
 
สถานี xx
 
"ถึงแล้ว ขอบคุณมากนะ " ฉันหันไปขอบคุณ เอ่อ.. จริงสิยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนี่นา
" เดี๋ยวไปส่ง " เขาทำท่าจะลุกตามฉันไปด้วย
"นะ..นี่ มันดึกมากแล้วนะ ไม่ต้องไปส่งฉันถึงที่บ้านหรอก นายน่ะกลับบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วงเอานะ "
" เลิกพูดมากได้แล้วเธอน่ะ "
" อ๊ะ " เขาคว้ามือฉันแล้วเดินออกมาจากขบวนรถไฟ
 
        มือเขาอุ่นดีจัง..
 
" บอกว่าจะไปส่งก็ห้ามเถียงฉันสิ เป็นทาสต้องฟังคำสั่งเจ้านายนะรู้มั้ย ! "
" ทาส? " ฉันทวนคำว่าทาสอีกที เพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด
" ใช่ ตอนนี้เธอเป็นทาสของฉัน ห้ามเถียงห้ามขัดคำสั่ง ไม่งั้นเจอดีแน่ "
" ทาสอะไรเล่า แล้วทำไมฉันต้องเป็นทาสของนายด้วยล่ะ ? " ฉันทำหน้ามุ่ย
" ก็เพราะว่าฉันช่วยชีวิตเธอไว้ และฉันก็ต้องเจ็บตัวเพราะเธอไง "
" นี่ทวงบุญคุณฉันอยู่รึไง - - "
" แล้วแต่จะคิด " เขาพยักไหล่เบาๆ พร้อมกับตอบคำตอบยียวนกวนประสาทนั่นมา 
"...." ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะฆ่าเขาจริงๆเลย ถ้าไม่ติดว่าเขาหล่อและช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันอาจจะกระโดดกัดก้านคอไปแล้วก็ได้
"ทำหน้าแบบนั้น..กำลังแอบด่าฉันอยู่รึไง ? " เขาพูดเหมือนรู้ทัน
" ปะ..เปล่าสักหน่อย! "
" แต่หน้าเธอมันฟ้อง - - "
" นายนั่นแหละ คิดไปเอง ! "
" ไม่ได้ด่าก็ไม่ต้องร้อนตัวดิ แสดงว่าด่าจริงๆ " เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ฉันมากๆ เอาอีกแล้ว ใจเต้นแรงมากๆเลย
" นี่ เอาหน้านายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ "
" หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลย คิดอะไรกับฉันอยู่รึไง ? "
    
       ฉันเอามือแตะหน้าตัวเองเบาๆ ตอนนี้หน้าฉันร้อนจัด แล้วตอนนี้มันคงต้องแดงมากแน่ๆ ฉันเลยก้มหน้าหลบสายตาเขา
 
" แกล้งเธอนี่สนุกดี  "
" นะ..นี่ !! " ตอนนี้ฉันโกรธเขาสุดๆ มาแกล้งกันแบบนี้หัวใจฉันอาจวายตายก็ได้
" โอเคๆ ไม่แกล้งล่ะ ไปกันเถอะ "
 
     เขากระชับมือของฉันทำให้รู้ว่า ระหว่างที่เรายืนเถียงกัน เราทั้งสองคนยังยืนจับมือฉันอยู่ สุดท้ายเขาก็เดินจับมือฉันจนมาถึงบ้าน
 
" ขอบคุณมากนะ! " ฉันก้มโค้งให้เขา
"ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เธอเป็นทาสของฉันแล้ว "
" ฉันต้องเป็นทาสนายจริงๆเหรอ ? "
" แน่นอนอยู่แล้วสิ "
" ก็ได้ " ทำไมฉันต้องยอมอีตาบ้านี่ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันน
" ดีมาก ยัยมะเขือเทศ "
" นี่! ฉันมีชื่อนะ " ฉันเอ็ดเขาเสียงดัง
" แต่ฉันจะเรียกเธอแบบนี้นิ มีปัญหาหรอฮะ? "
" มะ..ไม่มี -___- " คนที่แพ้ก็คือฉันทุกทีสินะ
" ต้องแบบนี้สิ ฉันไปล่ะ เข้าบ้านได้แล้ว "
" กลับบ้านดีๆนะ เอ่อ.. " ฉันจะพูดชื่อของเขา แต่เรายังไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลย
" ไม่จำต้องรู้ชื่อหรอก เพราะยังไงเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะมั้ง "
" นั่นสินะ.." 
"....."
" อ๊ะ จริงด้วย " ล้วงมือเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ต
" ? "
" ฉันให้ " ฉันยื่นของบางอย่างให้เขาไป
" พวงกุญแจโทโทโร่ ? "
" ใช่.. ฉันเพิ่งไปเลือกซื้อมาวันนี้ ไหนๆเราก็จะไม่เจอกันแล้ว "
"..."
" ช่วยรับไปด้วยนะ ให้มันเป็นตัวแทนของฉันก็แล้วกัน "
"..."
"ถ้านายคิดถึงฉันเมื่อไหร่ ก็หยิบมันขึ้นมาดูได้เลยนะ "
" เข้าใจแล้ว " เขาหยิบพวงกุญแจตัวโทโทโร่ไปจากมือฉัน พร้อมกับยิ้มให้พวงกุญแจนั่น
" งั้น กลับบ้านดีๆนะ ขอบคุณและก็ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว " ฉันทำหน้าลำบากใจใส่เขา เพราะจนถึงตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากๆ
" ไดโจบุ ^^ " ( ไม่เป็นไร )
 
      ฉันบอกมือให้จนเขาเดินลับไปสุดสายตา แล้วเดินหิ้วของเข้ามาในบ้าน
 
แอ๊ดดด 
 
" ทาไดมะ " ( กลับมาแล้วค่าา )
" เห.. ไอมิจังง ทำไมถึงเพิ่งมา ติดต่อก็ไม่ได้ แม่เป็นห่วงเรานะ " น้ำเสียงของแม่เป็นห่วงฉันมากๆ
" ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ คือเรื่องมันยาวมากเลย "
" งั้นไปกินข้าวแล้วมาเล่าให้แม่ฟังเลยนะ ยัยตัวดี "
 
       หลังจากฉันกินข้าวเสร็จก็มานั่งเล่าให้แม่ฟังอย่างละเอียดถี่ยิบ แม่ฉันโมโหมากๆเรื่องตาลุงสามคนนั้น แล้วก็ขำจนแทบหายใจไม่ออกตอนฉันเล่าว่าฉันดูแผนที่กลับหัว แม่ฉันเขาปลื้มผู้ชายคนนั้นมากเลย
 
" วันหลังพาเพื่อนคนนั้นมากินข้าวบ้านเราสิ " 
" ถ้ามีโอกาสเจอกันอีกนะคะ "
" ต้องมีโอกาสได้เจอแน่นอนจ้ะ แม่เชื่อแบบนั้น "
" ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ "
 
       จู่ๆแม่ก็เข้ามากอดฉันแล้วลูบหัวฉันไปมา
 
"ดูสิเนื้อตัวมอมแมมไปหมดเลย ไปอาบน้ำเลยนะ " แม่เอ็ดฉันทั้งๆที่ตัวเองกำลังกอดฉันอยู่แท้ๆ
" รู้แล้วค่าาา " 
" โอะยาสุมินาไซจ้ะ ไอมิ " ( ราตรีสวัสดิ์จ้ะไอมิ )
" เช่นกันค่ะ "
 
         ฉันวิ่งขึ้นมาบนห้องที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย คิดถึงจังง~ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้เจอ ฉันดื่มด่ำความคิดถึงสมัยเด็กอยู่สักพักก็รู้ตัวว่าควรไปอาบน้ำนอนได้แล้ว
 
   วันนี้วุ่นวายแทบแย่ คิดไม่ออกเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ?
 
 
 
 
 
 
 
//เป็นไงกันบ้างคะ ? พอใช้ได้มั้ยเอ่ยย เพิ่งลองแต่ง ยังไงก็ติชมกันด้วยนะ เผื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อ ขอบคุณค่ะ