Little love's - ปิ๊งรักหนุ่มสุดฮอต

     แฮ่กๆ อะไรกัน! ก็เดินตามแผนที่มานี่ ทำไมยังไม่ถึงสถานีรถไฟสักที ? แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้แล้วด้วยว่าเอาตัวเองมาอยู่ที่ไหน มันมืดมากแล้วด้วยสิ ถามคนแถวนี้เอาก็แล้วกัน

 

" เอ่อ..ขอโทษนะคะคุณลุง ช่วยบอกทางให้หนูได้มั้ยคะ สถานี xx ไปทางไหนเหรอคะ? "

"@&#@*#(@#)@"

" อะ..เอ่อ ช่วยพูดใหม่อีกทีได้มั้ยคะ " ฉันขอให้คุณลุงคนนี้พูดอีกที เพราะคุณลุงพูดภาษาญี่ปุ่นก็จริงที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง

"@*#(@&#@()#*@(&#(@&#(@"

" อะไรนะคะ ? " สงสัยคุณลุงคนนี้จะเมามากเพราะตอนนี้ฉันได้กลิ่นเหล้าหึ่งไปหมด

"@#@*#" 

" หนูว่าคุณลุงเมามากแล้วนะคะ ขอบคุณนะคะ แต่หนูต้องไปแล้ว" ฉันขอบคุณลุงไปทั้งๆที่

เขาไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยสักนิด

" จารีบปายหนายยยยย " พอฉันหันหลังกลับจู่ๆคุณลุงก็ใช้มือปลาหมึกมาจับแขนของฉัน

" ปล่อยนะคะ หนูต้องไปแล้วจริงๆ " ฉันพยายามสะบัดมือปลาหมึกของเขาแต่ก็ไม่ได้ผล แถมกลับมีคนลุงที่เมาแอ๋เหมือนๆกันเดินออกมาอีกสองคน

" พวกเอ็งดูดิ๊ เดกสาวน่าร้ากมาหาช้านถึงที่เลย " ตาลุงคนที่จับแขนฉันพูดกับคุณลุง 2 คนข้างหลัง

" จริงด้วยย น่าร้ากจางเลยย " ลุงคนที่ 2

" ปล่อยนะคะ! " ฉันพูดเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือออกแรงๆ

" ม่ายต้องกลัวว พวกราวม่ายทามอารายหรอก " ลุงคนที่ 3

" ยะ..อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น..ไม่งั้น ฉันจะแจ้งตำรวจ ! " ฉันพูดออกไปทั้งที่ก็รู้ว่าแบตโทรศัพท์มันหมด ก็แค่พูดขู่ไว้เฉยๆ

" กล้าก็อาววว " ลุงคนที่ 2 พูดพร้อมกับหยิบอะไรออกมาจากเสื้อ

" มะ..มีด จะทำอะไรน่ะคะ ? " ใช่ ตาลุงคนที่ 2 หยิบมีดออกมาจากเสื้อของเขา

"เด็กม่ายดี จาแจ้งตามรวจก็ต้องโดนโลงงโทษงายย " พอพูดจบตาลุงคนที่ 2 ก็ชี้มีดมาทางฉัน

" เพราะง้านมากาบพวกราววซะะ " ลุงคนที่ 3 พูด

" ไม่นะ ไม่ไป ! ขอร้องอย่าทำอะไรหนูเลย ! "

" ม่ายทามหรอก ถ้าเทอเปนเด้กดี " ลุงคนแรกพูดพร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินตามไป

" พวกคุณอยากได้อะไร เงินเหรอคะ? เงินหนูไม่มีหรอก หนูเป็นพวกต่างด้าวหนีเข้ามา ToT "

    

    แต่เหมือนตอนนี้คุณลุงทั้งสามไม่ฟังอะไรจากฉันอีกแล้ว ชีวิตฉันจะต้องจบลงตรงนี้แล้วเหรอเนี่ย ? ใครก็ด้ายย ช่วยฉันที ฉันยังไม่อยากตาย ~

 

ตุ๊บ พลั่ก !

 

" อะไรวะ " คุณลุงที่ถือมีดสถบออกมา เพราะว่าตอนนี้คุณลุงที่จับแขนฉัน ตอนนี้เขาได้นอนลงไปอยู่กับพื้น เตรียมไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย

" แล้วทำไมวะ ! " เสียงทุ้มของผู้ชายที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน

   

    พลั่ก !

            ตอนนี้คุณลุงที่ถือมีดก็สลบไปเฝ้าพระอินทร์แล้วเหมือนกัน เพราะหมอนี่เล่นถีบไปกลางอกของคุณลุงเขาเลยน่ะสิ คงจะจุกไม่น้อย -___-; ส่วนคุณลุงคนที่ 3 ตอนนี้วิ่งหนีหางจุกตูดไปแล้ว

 

" นี่ "

    

         ผู้ชายคนนั้นมาพูดกับฉัน ฉันเลยต้องเงยหน้าไปพูดกับเขาเพราะตัวเขาสูงกว่าฉันมาก พอเงยหน้าไปมองเขาทั้งนั้นแหละ พระเจ้า! นี่ฉันตายไปแล้วรึยังนะ ? ทำไมฉันเจอเทพบุตรล่ะ ? บางทีฉันอาจจะโดนแทงไปแล้วก็ได้ ใบหน้าของเขาขาวเนียนใสมาก ไม่เห็นรูขุมขนเลย ตาสีน้ำตาลนั่นอีก จมูกโด่งที่แทบจะมาแทงหน้าฉันอยู่แล้ว ริมฝีปากบางหยักได้รูป ผิวขาวเนียนอมชมพูจนผู้หญิงแบบฉันอิจฉาเอามากๆ

 

"นี่ เธอ "

 

       ไม่สิ! ไม่ใช่เทพบุตร แต่เป็น ยมทูต แน่ๆ เพราะคนอย่างฉันคงไม่มีทางขึ้นสวรรค์ได้หรอก

-___-

 

" นี่! "

" มะ..ไม่! ฉันยังไม่อยากตาย " ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

" อะ..อะไร ? "

"ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ อย่าเอาชีวิตฉันไปเลยนะ ได้โปรด! " ตอนนี้หน้าฉันเต็มไปด้วยน้ำตา แต่หมอนั่นกลับทำหน้าตางงสุดขีด

" เอาชีวิตบ้าบออะไรของเธอ ? "

" กะ..ก็นาย "

" ฉัน ? ฉันทำไม ? "

"ก็นายเป็นยมทูตไม่ใช่หรือไง ! "

" ยมทูต? " หมอนี่ทำหน้าคิ้วขมวดอย่างงงๆ

" ชะ..ใช่ ! "

"ฉันว่าเธอคงกลัวมาก จนสมองกลับไปหมดแล้วล่ะ "

" เห.. " ตอนนี้ฉันงงมากๆ งงไม่ต่างกับเขา

" ยมทูตบ้าบออะไร ฉันเป็นคน ! "

" คน ? "

" ใช่ ! คน คนที่ช่วยชีวิตเธอไง "

" แสดงว่าฉันยัง..ไม่ตาย " ฉันก้มหน้าก้มตามองพื้น เพราะตอนนี้ฉันอายแทบจะมุดแผ่นดิน

" ก็ใช่น่ะสิ นี่เธอคิดว่าตัวเองตายไปแล้วจริงๆเหรอ ? "

"...." ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าให้เขาไปเท่านั้น

" เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้แฮะ "  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาหมายความว่าไง แต่รู้แค่ว่าเขากำลังแอบด่าฉันใช่มั้ย?

" แบบไหนเหรอ? "

"แบบ..." เขาจ้องหน้าฉันแบบตาไม่พริบ ให้ตายสิ ฉันก็เขินแย่สิ T^T

" แบบ? "

" แบบ..ไม่รู้ดิ ช่างมันเถอะ " อะ..อ่าวว ตัดบทซะงั้นอ่ะ สงสัยจะตะลึงในความสวยของฉัน

 

         ระหว่างที่เรากำลังอยู่ในบทสนทนา ฉันเห็นตาลุงคนที่ถือมีดลุกขึ้นมา แล้วง้างมีดไปที่ผู้ชายที่เขาช่วยฉันไว้

 

" นะ..นาย ข้างหลัง! กรี๊ดด" ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถวกเลยจ้า T_T 

 

         หมอนี่หันไปยื้อแย่งมีดของตาลุงบ้านั่น ด้วยแรงของเขามีเยอะกว่าลุง เลยทำให้ลุงเสียหลัก หมอนั่นก็เลยเข้าไปกระทืบซ้ำๆ จนฉันอดสงสารลุงไม่ได้

 

" นี่.. นาย พอได้แล้ว "

         

         ฉันเข้าไปจับที่แขนของเขา แต่เขากลับสะดุ้งแล้วดึงแขนตัวเองกลับ

 

" ละ..เลือด " ฉันยกมือข้างที่จับแขนเขาขึ้นมาดูก็พบว่าเลือดของเขาอยู่ติดเต็มมือฉันไปหมด!

"..."

" เจ็บหรือเปล่า ไปหาหมอกันเถอะนะ " ฉันพูดกับเขาแต่สายตาฉันไปอยู่ตรงแขนของเขาที่ตอนนี้เลือดมันกำลังไหลไม่ยอมหยุด

"..."

" นี่ เลือดมันไหลใหญ่แล้วนะ ไปหาหมอกันเถอะ "

"ไม่ต้องยุ่ง  กลับบ้านไปได้แล้วเธอน่ะ! " เขาพูดเสียงแข็งทำเอาฉันกลัวมากๆ แต่เขากำลังแย่อยู่นะ ฉันทิ้งเขาไม่ได้หรอก

" เห.. ไม่กลับหรอก นายต้องไปโรงพยาบาลก่อนนะ! "

"ก็บอกแล้วไง ไม่ต้องมายุ่งน่ะ "

" ฉันไม่ยุ่งก็ได้ แต่นายไปทำแผลก่อนได้มั้ย แล้วฉันจะไม่ยุ่งอีกเลย  " 

"...." เขาเงียบพร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกันเป็นปม คงโมโหสินะที่ฉันไม่ฟังเขา 

" ไปกันเถอะ ฉันเห็นว่ามีคลินิกอยู่แถวๆนี้นะ " ฉันพูดกับเขาพร้อมกับใช้สายตาอ้อนวอนสุดๆ

"...." เขาเงียบพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกับบอกว่า ไปก็ได้ 

 

# คลินิก

            พอมาถึงคลินิก คุณหมอและพยาบาลก็มาทำแผลให้ โชคดีมากๆแต่ไม่ต้องเย็บไม่งั้นฉันคงต้องรู้สึกผิดกับเขาแน่ๆที่ไปทำร้ายผิวสวยๆของเขา

 

" เจ็บมากมั้ย ? "

"...." เขาไม่ตอบฉันอีกแล้ว แต่ก็พอคิดได้ว่าเขาคงด่าฉันในใจอยู่แน่ๆ ใครไม่เจ็บก็บ้า จริงมั้ย?

" คงเจ็บสินะ "

" ไม่อะ " ก็เขานี่แหละ บ้า -___-

" เห.. "

" ชินล่ะ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงชิลล์มาก

" นี่.. ฉันรู้นะว่านายอยากจะทำเท่ต่อหน้าสาวๆ แต่อยู่กับฉันไม่จำเป็นหรอก เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ ! "

" ยัยบ้า ฉันไม่ใช่พวกที่จะทำเท่เพื่อเหล่สาวหรอกนะ "     

"ก็กำลังทำอยู่ไม่ใช่หรือไงเล่า ! " ฉันเถียงกับเขาคอเป็นเอ็น

" สำหรับฉันไม่จำเป็นต้องทำเท่ต่อหน้าสาวหรอก แค่กระดิกนิ้วก็มาแล้ว "

" แหวะ! หลงตัวเอง "

 

      แต่มันก็จริงของเขานะ ที่เพียงแค่กระดิกนิ้วเหล่าสาวๆก็วิ่งมาถวายตัวให้แล้ว

 

"นี่เธอกล้าแหวะใส่ฉันเหรอ  ! "

" :P "

"รอให้แขนฉันหายก่อน เธอเจอดีแน่ ! "

" ถ้าเราได้เจอกันอีกอ่านะ "

"...." จู่ๆเขาก็เงียบไป ไม่รู้ว่าฉันไปพูดอะไรไม่ถูกหูรึเปล่า ก็เขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่าไม่ต้องยุ่ง

  

   หลังจากที่เดินออกมาจากคลินิคพวกเราก็เดินมาด้วยกันแบบไม่มีใครพูดอะไร

" บ้านเธอออยู่ไหน ? " จู่ๆเขาก็เปิดประเด็นถามบ้านฉัน

"บะ..บ้านฉันเหรอ ? " 

" คิดว่าฉันพูดกับผมของเธอรึไง -___-; " เรื่องยียวนกวนประสาทเป็นที่หนึ่งจริงๆ - -

" ฉันเองก็ไม่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ ;___; "

" อะไรนะ ? "

" ฉัน-ไม่-รู้-ว่า-บ้าน-ฉัน-อยู่-ไหน " ฉันพูดทีละคำอย่างช้าๆ เพื่อประชดเขา

" เธอเมาป่ะเนี้ย ? "

"ไม่ได้เมาย่ะ ฉันเพิ่งมาจากประเทศไทยอ่ะ แล้วฉันก็หลง "

"???"

"จริงด้วย ! ฉันมีแผนที่นะ แต่ว่าฉันก็เดินตามมันทุกทางเลย "

"แต่ก็ยังหลง ?"

" ชะ..ใช่ " ตอนนี้เขากำลังด่าฉันอยู่ในใจแน่ๆ หน้าเขามันฟ้อง! - -;

"ขอดูแผนที่เธอหน่อยสิ "

" อ๊ะ.. ได้สิ รอแปปนึงนะ "

 

      ฉันก้มลงไปหาแผนที่ในกระเป๋าเดินทางอยู่ครู่นึง

 

" อ่ะนี่ ! " ฉันยื่นแผนที่ส่งไปให้เขา

"...."

"...."

"...."

"..."

"...."

" นี่ พูดอะไรมั่งสิ " ฉันพูดขึ้นมาเพราะว่าเขาเอาแต่เงียบ

"จะให้พูดจริงๆเหรอ " เขาพูดพร้อมกับอมยิ้มกรุ่มกริ่ม

" ก็ใช่นะสิ ก็แค่บอกมาว่าไม่รู้ทางก็จบ มัวแต่ยืนเงียบฉันจะรู้มั้ยเล่า "

" งั้นเตรียมเก็บเศษหน้าตัวเองที่พื้นรอไว้เลยนะ "

" อะ..อะไรเหรอ หมายความว่าไง ฉันงงนะ " ตอนนี้ฉันงงจริงๆ เก็บเศษหน้าอะไร ไม่เข้าจายย~~

"ก็..เธอดูแผนที่กลับหัว! "

" อะไรนะ " กรี๊ดดด ม่ายเจรงงงงง!

"ก็เธ.."

" ไม่ต้อง! ไม่ต้องพูดย้ำ "

" เธอนี่แปลกคนจริงๆ " หมอนี่ว่าฉันอีกแล้วนะ T__T

"..." ตอนนี้ฉันทำได้แค่ก้มหน้างุดๆจะร้องไห้

" ไม่เป็นไรๆ บ้านเธออยู่แถวไหนพอรู้มั้ย ? "

" อยู่แถวๆ xx น่ะ "

"อ๋อ..คงต้องนั่งรถไฟสาย xx ไป งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง"

"เห.." เขาจะไปส่งฉันเหรอ ความจริงแล้วเขาก็เป็นคนดีมากเหมือนกันนี่

"ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นก็ได้ "

"เปล่า ดีใจซะหน่อย "

 

       เราเดินกันมาจนถึงสถานีรถไฟ เขาก็พาฉันไปซื้อตั๋วรถไฟ

 

" ขอสองใบครับ " เสียงทุ่มของเขาบอกกับพนักงานขายตั๋ว

" เห..ทะ..ทำไมซื้อสองใบละ ? "

" ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไปส่ง "

" นึกว่าจะมาส่งแค่สถานีรถไฟน่ะ จริงๆนายส่งฉันแค่นี้ก็ได้นะ ไม่เห็นต้องลำบา.."

" บ้านฉันอยู่แถวนั้นอยู่แล้ว "

" งะ..งั้นเหรอ " 

 

      ปล่อยให้หลงตัวเองอยู่ตั้งนานสองนานตาบ้านี่นิ!  นึกว่าแอบมีใจกับฉันทีแท้บ้านก็ไปทางเดียวกับฉันแค่นั้น คนบ้า!

 

#บนรถไฟ 

 

        พวกเราเดินเข้ามานั่งบนรถไฟ เพราะคนบนรถไฟแทบจะไม่มีเลยอาจเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว แม่คงจะเป็นห่วงมากแน่ๆ

 

" แล้วเธอมาเที่ยวเหรอ ? " เขาหันหน้ามาพูดกับฉัน

" เปล่าหรอก ฉันมาเรียนแลกเปลี่ยนน่ะ "

" เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ? "

" ใช่ ๆ "

" บ้านโฮสของเธออยู่แถว xx เหรอ " 

" เปล่า ไม่ใช่บ้านโฮสหรอก ฉันมาอยู่กับแม่ "

" แม่เธอไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกเหรอ ? " สีหน้าตอนนี้เหมือนว่าเขาสงสัยสุดๆ สีหน้าเขาแบบนี้มันน่ารักดีนะ

" เปล่าอ่ะ แม่เป็นคนญี่ปุ่น "

" แล้วทำไมถึงเธอถึงไปอยู่ที่ไทยล่ะ ? "

" เพราะว่าพ่อกับแม่หย่ากันน่ะ พ่อก็เลยเอาฉันไปอยู่ที่ไทย ตอนนั้นก็จำอะไรไม่ได้หรอก "

"เธอนี่ เบื้องหน้าเหมือนเป็นคนที่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา แต่ความจริงก็มีเรื่องร้ายๆเต็มไปหมดเลยสินะ " เขาพูดพร้อมกับยิ้มหวานออกมาให้ฉัน ร้ายกาจจจ ผู้ชายคนนี้มันร้ายกาจที่สุด ยิ้มแบบนี้มันอะไรกัน ฆ่ากันทางอ้อมหรือไง T^T

"ก็เพราะว่าฉันสวยและแถมเก่งมากเลยต่างหาก "

" คิดเองเออเองอีกแล้วเธอน่ะ " เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว ร้ายกาจจ

" เปล่าซะหน่อย มันคือเรื่องจริงนะ "

" ก็..น่ารักดี " เขาพูดเสียงเบาเพื่อจะทำให้ฉันไม่ได้ยิน แต่ฉันได้ยินเต็มๆสองหูเลยO__O

 

ตึกตัก ตึกตัก

 

   ไอ้หัวใจบ้า แกอย่าคิดทรยศฉันนะ! หัวใจเต้นแรงมากๆ แทบจะออกมาเต้นสามช่าอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันกับเขาต่างคนต่างเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีนี่ !

 

สถานี xx

 

"ถึงแล้ว ขอบคุณมากนะ " ฉันหันไปขอบคุณ เอ่อ.. จริงสิยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนี่นา

" เดี๋ยวไปส่ง " เขาทำท่าจะลุกตามฉันไปด้วย

"นะ..นี่ มันดึกมากแล้วนะ ไม่ต้องไปส่งฉันถึงที่บ้านหรอก นายน่ะกลับบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วงเอานะ "

" เลิกพูดมากได้แล้วเธอน่ะ "

" อ๊ะ " เขาคว้ามือฉันแล้วเดินออกมาจากขบวนรถไฟ

 

        มือเขาอุ่นดีจัง..

 

" บอกว่าจะไปส่งก็ห้ามเถียงฉันสิ เป็นทาสต้องฟังคำสั่งเจ้านายนะรู้มั้ย ! "

" ทาส? " ฉันทวนคำว่าทาสอีกที เพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด

" ใช่ ตอนนี้เธอเป็นทาสของฉัน ห้ามเถียงห้ามขัดคำสั่ง ไม่งั้นเจอดีแน่ "

" ทาสอะไรเล่า แล้วทำไมฉันต้องเป็นทาสของนายด้วยล่ะ ? " ฉันทำหน้ามุ่ย

" ก็เพราะว่าฉันช่วยชีวิตเธอไว้ และฉันก็ต้องเจ็บตัวเพราะเธอไง "

" นี่ทวงบุญคุณฉันอยู่รึไง - - "

" แล้วแต่จะคิด " เขาพยักไหล่เบาๆ พร้อมกับตอบคำตอบยียวนกวนประสาทนั่นมา 

"...." ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะฆ่าเขาจริงๆเลย ถ้าไม่ติดว่าเขาหล่อและช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันอาจจะกระโดดกัดก้านคอไปแล้วก็ได้

"ทำหน้าแบบนั้น..กำลังแอบด่าฉันอยู่รึไง ? " เขาพูดเหมือนรู้ทัน

" ปะ..เปล่าสักหน่อย! "

" แต่หน้าเธอมันฟ้อง - - "

" นายนั่นแหละ คิดไปเอง ! "

" ไม่ได้ด่าก็ไม่ต้องร้อนตัวดิ แสดงว่าด่าจริงๆ " เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ฉันมากๆ เอาอีกแล้ว ใจเต้นแรงมากๆเลย

" นี่ เอาหน้านายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ "

" หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลย คิดอะไรกับฉันอยู่รึไง ? "

    

       ฉันเอามือแตะหน้าตัวเองเบาๆ ตอนนี้หน้าฉันร้อนจัด แล้วตอนนี้มันคงต้องแดงมากแน่ๆ ฉันเลยก้มหน้าหลบสายตาเขา

 

" แกล้งเธอนี่สนุกดี  "

" นะ..นี่ !! " ตอนนี้ฉันโกรธเขาสุดๆ มาแกล้งกันแบบนี้หัวใจฉันอาจวายตายก็ได้

" โอเคๆ ไม่แกล้งล่ะ ไปกันเถอะ "

 

     เขากระชับมือของฉันทำให้รู้ว่า ระหว่างที่เรายืนเถียงกัน เราทั้งสองคนยังยืนจับมือฉันอยู่ สุดท้ายเขาก็เดินจับมือฉันจนมาถึงบ้าน

 

" ขอบคุณมากนะ! " ฉันก้มโค้งให้เขา

"ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เธอเป็นทาสของฉันแล้ว "

" ฉันต้องเป็นทาสนายจริงๆเหรอ ? "

" แน่นอนอยู่แล้วสิ "

" ก็ได้ " ทำไมฉันต้องยอมอีตาบ้านี่ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันน

" ดีมาก ยัยมะเขือเทศ "

" นี่! ฉันมีชื่อนะ " ฉันเอ็ดเขาเสียงดัง

" แต่ฉันจะเรียกเธอแบบนี้นิ มีปัญหาหรอฮะ? "

" มะ..ไม่มี -___- " คนที่แพ้ก็คือฉันทุกทีสินะ

" ต้องแบบนี้สิ ฉันไปล่ะ เข้าบ้านได้แล้ว "

" กลับบ้านดีๆนะ เอ่อ.. " ฉันจะพูดชื่อของเขา แต่เรายังไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลย

" ไม่จำต้องรู้ชื่อหรอก เพราะยังไงเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะมั้ง "

" นั่นสินะ.." 

"....."

" อ๊ะ จริงด้วย " ล้วงมือเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ต

" ? "

" ฉันให้ " ฉันยื่นของบางอย่างให้เขาไป

" พวงกุญแจโทโทโร่ ? "

" ใช่.. ฉันเพิ่งไปเลือกซื้อมาวันนี้ ไหนๆเราก็จะไม่เจอกันแล้ว "

"..."

" ช่วยรับไปด้วยนะ ให้มันเป็นตัวแทนของฉันก็แล้วกัน "

"..."

"ถ้านายคิดถึงฉันเมื่อไหร่ ก็หยิบมันขึ้นมาดูได้เลยนะ "

" เข้าใจแล้ว " เขาหยิบพวงกุญแจตัวโทโทโร่ไปจากมือฉัน พร้อมกับยิ้มให้พวงกุญแจนั่น

" งั้น กลับบ้านดีๆนะ ขอบคุณและก็ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว " ฉันทำหน้าลำบากใจใส่เขา เพราะจนถึงตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากๆ

" ไดโจบุ ^^ " ( ไม่เป็นไร )

 

      ฉันบอกมือให้จนเขาเดินลับไปสุดสายตา แล้วเดินหิ้วของเข้ามาในบ้าน

 

แอ๊ดดด 

 

" ทาไดมะ " ( กลับมาแล้วค่าา )

" เห.. ไอมิจังง ทำไมถึงเพิ่งมา ติดต่อก็ไม่ได้ แม่เป็นห่วงเรานะ " น้ำเสียงของแม่เป็นห่วงฉันมากๆ

" ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ คือเรื่องมันยาวมากเลย "

" งั้นไปกินข้าวแล้วมาเล่าให้แม่ฟังเลยนะ ยัยตัวดี "

 

       หลังจากฉันกินข้าวเสร็จก็มานั่งเล่าให้แม่ฟังอย่างละเอียดถี่ยิบ แม่ฉันโมโหมากๆเรื่องตาลุงสามคนนั้น แล้วก็ขำจนแทบหายใจไม่ออกตอนฉันเล่าว่าฉันดูแผนที่กลับหัว แม่ฉันเขาปลื้มผู้ชายคนนั้นมากเลย

 

" วันหลังพาเพื่อนคนนั้นมากินข้าวบ้านเราสิ " 

" ถ้ามีโอกาสเจอกันอีกนะคะ "

" ต้องมีโอกาสได้เจอแน่นอนจ้ะ แม่เชื่อแบบนั้น "

" ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ "

 

       จู่ๆแม่ก็เข้ามากอดฉันแล้วลูบหัวฉันไปมา

 

"ดูสิเนื้อตัวมอมแมมไปหมดเลย ไปอาบน้ำเลยนะ " แม่เอ็ดฉันทั้งๆที่ตัวเองกำลังกอดฉันอยู่แท้ๆ

" รู้แล้วค่าาา " 

" โอะยาสุมินาไซจ้ะ ไอมิ " ( ราตรีสวัสดิ์จ้ะไอมิ )

" เช่นกันค่ะ "

 

         ฉันวิ่งขึ้นมาบนห้องที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย คิดถึงจังง~ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้เจอ ฉันดื่มด่ำความคิดถึงสมัยเด็กอยู่สักพักก็รู้ตัวว่าควรไปอาบน้ำนอนได้แล้ว

 

   วันนี้วุ่นวายแทบแย่ คิดไม่ออกเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ?

 

 

 

 

 

 

 

//เป็นไงกันบ้างคะ ? พอใช้ได้มั้ยเอ่ยย เพิ่งลองแต่ง ยังไงก็ติชมกันด้วยนะ เผื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อ ขอบคุณค่ะ