ยัยตัวเล็กพิชิตใจเจ้าชาย

     แดดอ่อน ๆ ส่องมาที่ห้อง... เสียงนกที่ระเบียงนอกห้อง ฉันที่หลับไปเมื่อคืนก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น" อะ อืมมม " ฉันพรึมพรำพร้อมบิดขี้เกียจและมองไปรอบ ๆ ห้อง" เอ๊ะ !! นี้มันไม่ใช่ที่เราหลับไปเมื่อวานหนิ แล้ว ๆ ทำไมเสื้อผ้าฉันมันเปลี่ยน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! " ทันใดนั้นเจ้าชายหลุยส์ก็วิ่งเข้ามา " เป็นอะไรคาเรน !! '' " นายยย ! นายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันใช่มั้ย อิตาบ้า !! " ฉันยังไม่ฟังคำตอบใด ๆ ก็ทุบตีร่างกายหลยุส์ แต่เค้าก้จับมือฉันไว้" ฟังก่อนสิ ฉันไม่ได้เป็นคนเปลี่ยน แม่นมของฉันเป็นคนเปลี่ยนให้ ร่างกายเธอหนะฉันไม่อยากเห็นหรอก เสียสายตาหมด "" นายว่าไงนะ !! " ฉันไม่พอใจกับคำพูดอิตาหลุยส์บ้าก็ตีเข้าที่แขนอย่างรุนแรง แต่หลุยส์ก็ไม่สนใจปล่อยให้ฉันตี " ตีไปเหอะ เหนื่อยแล้วบอกนะ " ฉันได้ยินแล้วเลยหยุดตี อิตานี้ใช่เจ้าชายจริงมัยเนี้ย คำพูดคำจาน่าถีบจริง" แล้วใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่อ่ะ ? "" เพื่อนเธออ่ะ "" ยัยเมลนี้น่ะ ตามหาฉันเจอได้ไง ? "" จะรู้กับเพื่อนเธอหรอ ? ถามมากไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวซะ แม่นมฉันเตรียมไว้ให้ละ "พูดจบหลุยส์ก็เดินออกจากห้องไป ฉันงงกับอิตาเจ้าชายบ้านี่จริง ๆ หลัง 30 นาทีฉันก็เตรียมตัวเสร็จทุกอย่างก็ลงไปกินข้าว แปลกวังก็ออกจะใหญ่แต่ไม่เห็นมีพระราชาพระราชินีสักคน ลงมาฉันก็เห็นยัยเมลเพื่อนสาวกับครูสแฟนของเธอและอิตาเจ้าชายหลุยส์นั่งที่โต๊ะ ยัยเมลที่เห็นฉันรีบวิ่งมาหาฉันทันที" เป็นไงมั่งแก อวัยวะครบนะ " " แกถามไรของแก แกเป็นคนช่วยฉันนะ "ทันทีที่เพื่อนสาวได้ยินก็ทำหน้างง ๆ " เออใช่ฉันช่วยแกเอง พอดีเมาค้างอยู่เลยไม่ค่อยรู้เรื่องหนะ จำได้แค่กำลังกลับแล้วครูสปลุกบอกเห็นแกนอนข้างทางเลยรีบช่วยกันอุ้มแกขึ้นรถมาส่งที่วัง "" ทำไมไม่ไปส่งฉันที่บ้านหละ ? "" ก็... ฉันกำลังจะกลับไปเอาของที่บ้านหนะ ก็เลยเอาแกมาส่งที่วังก่อนเพราะฉันก็จะมานอนที่วังอยู่แล้ว " อ๋องี้เอง นึกว่าอิตาหลุยส์มันช่วย "" ถ้าเป็นหลุยส์หละ ? "" ไม่จริงหรอก หมอนั่นนี่นะจะมาช่วยฉันได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก กินข้าวกัน "ฉันชวนยัยเพื่อนสาวไปนั่งกินข้าวด้วยกันหลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ขอให้ยัยเมลไปส่งแต่ยัยเมลปฏิเสธฉัน แถมบอกให้ไปขอหลุยส์ ฝันไปเถอะกลับเองก็ได้ ชิ :( ' ฉันเดินมาที่ประตูแต่ทหารกลับยืนกั้นไว้" ฉันจะกลับบ้าน เปิดประตูสิ "" ไม่ได้ขอรับเจ้าหญิงจะออกไปที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้นหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าชายขอรับ "" อิตาหลุยส์บ้า !! "ฉันรีบเดินไปที่ห้องอิตาเจ้าชายหน้าตาแปลกทันที" นาย !! "" ว่าไงเจ้าหญิงคาเรน ^^ "" จะ.. เจ้าหญิงอะไรของนาย ฉันจะกลับบ้าน เปิดประตูสิ !! "" จะกลับทำไม ? บ้านเธออยู่นี่ ทำไมหน้าเธอมันแดงแบบนั้นหละ ? "

" มะ.. ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉะ.. ฉัน " พรึ่บบบบบบบบบ 
" คาเรนนนนนนนนนนนนนนนนน !! " 
ฉันหลับไปอีกแล้วเพราะโรคแพ้ตัวเองแท้ ๆ เมื่อไหร่จะหายซะที ฉันลืมตาขึ้นและเห็นหลุยส์กำลังเช็ดแขนให้
" ขอบคุณนะเจ้าชายหลุยส์ ฉันเป็นหนี้เจ้าชายแล้วนะ ^^ "
" ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเรียกเจ้าชายก็ได้ เรียกหลุยส์ก็พอ เธอเป็นเจ้าหญิงของฉันแล้วนะ ^^ "
ฉันที่ได้ยินแบบนั้นแล้วก็ใจอ่อนขึ้นมา
" อืมม หลุยส์ :D ''