ยัยตัวเล็กพิชิตใจเจ้าชาย

เขียนโดย cakekeykiki

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.15 น.

9 ตอน

4 วิจารณ์

12.22K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2558 01.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) เธอลึกลับดีน่ะ..

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ก็แค่อยู่ในฐานะสูง แล้วไงกัน ? ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นเลยหนิ T^T ' หลังจากที่ฉันวิ่งออกมาจากไอ่เจ้าชายหน้าแปลก ก็อยากกลับบ้าน แต่ยัยเพื่อนสาวยังสนุกกับงานอยู่เลยไม่อยากเข้าไปขัดก็ได้แต่นั่งรอ สักพักก็มีหนุ่มหน้าตาหล่อ ๆ เดินเข้ามาพร้อมกับถือเเก้วไวน์เข้ามา
" ... "
" ขอนั่งด้วยน่ะเจ้าหญิง ^^ " หนุ่มหน้าตาหล่อพูด
" ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงน่ะ ก็แค่ผู้หญิงคนธรรมดา เลิกเรียกแบบนั้นเถอะน่ะ "
" ไม่ได้ เธอเป็นเจ้าหญิงแล้วน่ะ นี้ดื่มนี้สิ คาราเมลฝากมาให้ "
" ขะ ขอบคุณนะ เอ๊ะ เธอรู้จักเพื่อนฉันด้วยหรอ ? "
" รู้สิ นั่นแฟนฉันเอง ^^ "
ก็เหมาะสมกันดีน่ะ หล่อกับน่ารัก
" ยัยเมลไม่เห็นบอกฉันเลย ว่าแต่นายชื่อ ? "
" นั่นครูสเจ้าชายเมืองข้าง ๆ แฟนฉันเองละ 55555 " เสียงยัยเมลดังขึ้น ยัยนี้ถ้าจะเมา
ยัยเมลเดินเมาเข้ามาหาครูสดีน่ะที่ครูสรับทันไม่งั้นน่ะ คงได้ไปทำจมูกใหม่ - -^
" ครูสอ่ะฉันไปเจอมาที่ !@#$%^&*()_+ " ยัยเมลยังคงพูดต่อไปจนหลับไป
" ถ้าจะเมาหนักน่ะ พาเมลกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเอง "
" เธอจะกลับไปไหนนี้บ้านเธอน่ะ แฟนเธอก็อยู่ในนั้น "
" หมอนั่นนี้น่ะ !! ไม่เอาหละ ฉันจะกลับบ้าน "
แล้วจากนั้นฉันก็รีบออกจากตรงนั้น แต่ทำไมจู่ ๆ รู้สึกมึนหัว เอ๊ะเมื่อกี้ครูสเอาไวน์ให้ฉันดื่ม ฉันเป็นพวกแพ้แอลกฮอล์ด้วยสิ โอ๊ยแย่แล้ว ไม่ได้ฉันต้องรีบออกจากที่นี้ ฉันพยายามแบกร่างกายกลับ พอเดินออกจากวังได้สักพักฉันรู้สึกเหมือนตาจะปิดยังไงไม่รู้ ไม่ไหวแล้ว พรึ้บบบบ
ไดอารี่ของหลุยส์
ผมแค่อยากให้ยัยนั่นมีความคิดที่จะสู้กับมัน แต่ยัยนั่นวิ่งหนีออกไปแถมด่าผมอีก ผมไม่รู้จะทำไงเลยขอให้ครูสเพื่อนของผมช่วยเอาไวน์ไปให้ยัยนั่น เพราะยัยเมลมาบอกว่ายัยนั่นแพ้แอลกฮอล์หนักแล้วก็จัดฉากขึ้นมาว่าผมดูแลยัยนั่น แล้วยัยนั่นจะได้เลิกคิดว่าผมเป็นคนไม่ดี แต่พอผมเดินเข้ามาที่ระเบียงก็เห็นครูสกำลังลูบหลังเมล เหมือนเมลจะ
" แหวะ !! " อ้วกนั่นเอง - -*
" ครูส ยัยนั่นหละ ? "
" วิ่งไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันให้ทหารไปตามแล้ว แต่ไม่รู้จะตามทันมัย นายรีบตามไปสิ !! "
ผมรีบออกไปตามหายัยนั่น ฝนก็กำลังจะตก ให้ตายเถอะยัยนั่นหายไปไหน เอ๊ะ รอยเท้า...
ผมรีบตามรอยเท้านั้นไป แต่จู่ ๆ รอยเท้าก็หายไป นั่นมัน !! ผมรีบเข้าไปหายัยคาเรนที่สลบอยู่ทันที ผมพยายามปลุกเธอ แต่เหมือนเธอจะไม่ได้สติ ฝนก็กำลังจะตก ต้องรีบพากลับวังแล้วหละ ผมอุ้มยัยนั่นขึ้นรถม้าแล้วรีบพาเธอกลับ เธอค่อนข้างตัวเล็กมากก็เลยอุ้มสบาย ผมนำร่างของเธอไปที่ห้องใหญ่ แล้วให้แม่นมของผมมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ
" สรุปแล้วสิน่ะว่าเลือกคาเรนหนะ " เสียงครูส
" ยัยนี้มีแรงดึงดูดให้ฉันสนใจกว่าที่คิด ขอฉันดูก่อนแล้วกัน "
" เพื่อนฉันน่าสนใจน่ะหลุยส์ " เมลพูดขึ้น " น่าจะถูกใจสเปคนายด้วยน่ะ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ น่ารัก สูง 156 น่าจะโอเคน่ะ "
" ฟื้นแล้วหรอเธอ ? เมื่อกี้หมดสภาพเชียวน่ะ " ผมแซวเมล
" พูดมากหลุยส์ แล้วสรุปไงเจ้าหญิงองค์ต่อไป ? "
" ฉันอยากดูเธอไปก่อน เธอน่าสนใจดีก็จริง แต่ฉันไม่ค่อยรู้ไรเกี่ยวกับเธอเลย "
" งั้นเอางี้เมลเพื่อนของเรนจะบอกเอง ยัยเรนเรียนเก่งมาก ๆ ไม่ค่อยออกงานเท่าไหร่ ไม่ชอบมั้ง อันนี้เดาใจไม่ถูกแล้วก็เรนเป็นโรคภูมิแพ้ตัวเอง แพ้แอลกฮอล์ กลัวแมงมุมเป็นที่สุด !@#$%^&()_+ "
ยัยเมลพูดไปผมก็พยายามจำทุกอย่าง
" คนเป็นโรคภูมิแพ้ตัวเองเป็นไงหรอ ? "
" มีไข้ไม่ทราบสาเหตุ นานเป็นเดือน มีผื่นคันที่หน้าโดยเฉพาะเวลาถูกแสงแดด ประมาณนี้อ่ะ "
" ฉันคงต้องดูแลยัยนั้นเป็นพิเศษสิน่ะ "
" แต่เรนเค้าพยายามสู้กับตัวเองตลอดน่ะ เรนเข้มแข็งมากน่ะ "
" เข้าใจแล้ว ยัยนี้ลึกลับจริง ^-^ ''
หลังจากคุยเสร็จแม่นมของผมก็ออกมาพอดี ผมเลยเข้าไปดูคาเรนที่นอนไม่ได้สติอยู่ เวลาเธอหลับน่ารักมากจริง ๆ ผมอยากลูบแก้มเธอจัง อมชมพูมาก ไม่รู้ตัวผมก็ยื่นมือไปที่หน้าผากเธอ เธอตัวร้อนมากหน้าก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ ผมจึงได้ให้แม่นมไปเรียกหมอ หมอบอกอาการแพ้แต่ยังไม่ค่อยรุนแรง พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว ผมเข้าไปหาเธอแล้วเช็ดตัวให้เธอ เธอยังคงหลับไม่ได้สติ จากนั้นผมก็ออกจากห้องไป
" พรุ่งนี้เราคงได้ทะเลาะกันอีกน่ะคาเรน ^^ "