ยัยตัวเล็กพิชิตใจเจ้าชาย

เขียนโดย cakekeykiki

วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.15 น.

9 ตอน

4 วิจารณ์

12.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2558 01.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) เรียกแค่ หลุยส์ ก็ได้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แดดอ่อน ๆ ส่องมาที่ห้อง... เสียงนกที่ระเบียงนอกห้อง ฉันที่หลับไปเมื่อคืนก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
" อะ อืมมม " ฉันพรึมพรำพร้อมบิดขี้เกียจและมองไปรอบ ๆ ห้อง
" เอ๊ะ !! นี้มันไม่ใช่ที่เราหลับไปเมื่อวานหนิ แล้ว ๆ ทำไมเสื้อผ้าฉันมันเปลี่ยน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! "
ทันใดนั้นเจ้าชายหลุยส์ก็วิ่งเข้ามา
" เป็นอะไรคาเรน !! ''
" นายยย ! นายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันใช่มั้ย อิตาบ้า !! " ฉันยังไม่ฟังคำตอบใด ๆ ก็ทุบตีร่างกายหลยุส์ แต่เค้าก้จับมือฉันไว้
" ฟังก่อนสิ ฉันไม่ได้เป็นคนเปลี่ยน แม่นมของฉันเป็นคนเปลี่ยนให้ ร่างกายเธอหนะฉันไม่อยากเห็นหรอก เสียสายตาหมด "
" นายว่าไงนะ !! " ฉันไม่พอใจกับคำพูดอิตาหลุยส์บ้าก็ตีเข้าที่แขนอย่างรุนแรง แต่หลุยส์ก็ไม่สนใจปล่อยให้ฉันตี
" ตีไปเหอะ เหนื่อยแล้วบอกนะ "
ฉันได้ยินแล้วเลยหยุดตี อิตานี้ใช่เจ้าชายจริงมัยเนี้ย คำพูดคำจาน่าถีบจริง
" แล้วใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่อ่ะ ? "
" เพื่อนเธออ่ะ "
" ยัยเมลนี้น่ะ ตามหาฉันเจอได้ไง ? "
" จะรู้กับเพื่อนเธอหรอ ? ถามมากไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวซะ แม่นมฉันเตรียมไว้ให้ละ "
พูดจบหลุยส์ก็เดินออกจากห้องไป ฉันงงกับอิตาเจ้าชายบ้านี่จริง ๆ หลัง 30 นาทีฉันก็เตรียมตัวเสร็จทุกอย่างก็ลงไปกินข้าว แปลกวังก็ออกจะใหญ่แต่ไม่เห็นมีพระราชาพระราชินีสักคน ลงมาฉันก็เห็นยัยเมลเพื่อนสาวกับครูสแฟนของเธอและอิตาเจ้าชายหลุยส์นั่งที่โต๊ะ ยัยเมลที่เห็นฉันรีบวิ่งมาหาฉันทันที
" เป็นไงมั่งแก อวัยวะครบนะ "
" แกถามไรของแก แกเป็นคนช่วยฉันนะ "
ทันทีที่เพื่อนสาวได้ยินก็ทำหน้างง ๆ
" เออใช่ฉันช่วยแกเอง พอดีเมาค้างอยู่เลยไม่ค่อยรู้เรื่องหนะ จำได้แค่กำลังกลับแล้วครูสปลุกบอกเห็นแกนอนข้างทางเลยรีบช่วยกันอุ้มแกขึ้นรถมาส่งที่วัง "
" ทำไมไม่ไปส่งฉันที่บ้านหละ ? "
" ก็... ฉันกำลังจะกลับไปเอาของที่บ้านหนะ ก็เลยเอาแกมาส่งที่วังก่อนเพราะฉันก็จะมานอนที่วังอยู่แล้ว
" อ๋องี้เอง นึกว่าอิตาหลุยส์มันช่วย "
" ถ้าเป็นหลุยส์หละ ? "
" ไม่จริงหรอก หมอนั่นนี่นะจะมาช่วยฉันได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก กินข้าวกัน "
ฉันชวนยัยเพื่อนสาวไปนั่งกินข้าวด้วยกันหลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ขอให้ยัยเมลไปส่งแต่ยัยเมลปฏิเสธฉัน แถมบอกให้ไปขอหลุยส์ ฝันไปเถอะกลับเองก็ได้ ชิ :( ' ฉันเดินมาที่ประตูแต่ทหารกลับยืนกั้นไว้
" ฉันจะกลับบ้าน เปิดประตูสิ "
" ไม่ได้ขอรับเจ้าหญิงจะออกไปที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้นหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าชายขอรับ "
" อิตาหลุยส์บ้า !! "
ฉันรีบเดินไปที่ห้องอิตาเจ้าชายหน้าตาแปลกทันที
" นาย !! "
" ว่าไงเจ้าหญิงคาเรน ^^ "
" จะ.. เจ้าหญิงอะไรของนาย ฉันจะกลับบ้าน เปิดประตูสิ !! "
" จะกลับทำไม ? บ้านเธออยู่นี่ ทำไมหน้าเธอมันแดงแบบนั้นหละ ? "
- " มะ.. ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉะ.. ฉัน " พรึ่บบบบบบบบบ
- " คาเรนนนนนนนนนนนนนนนนน !! "
- ฉันหลับไปอีกแล้วเพราะโรคแพ้ตัวเองแท้ ๆ เมื่อไหร่จะหายซะที ฉันลืมตาขึ้นและเห็นหลุยส์กำลังเช็ดแขนให้
- " ขอบคุณนะเจ้าชายหลุยส์ ฉันเป็นหนี้เจ้าชายแล้วนะ ^^ "
- " ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเรียกเจ้าชายก็ได้ เรียกหลุยส์ก็พอ เธอเป็นเจ้าหญิงของฉันแล้วนะ ^^ "
- ฉันที่ได้ยินแบบนั้นแล้วก็ใจอ่อนขึ้นมา
- " อืมม หลุยส์ :D ''