รักลึกลับ เจ้าบ้าหน้าตายกับผู้ชายงี่เง่า

" ทะ ทะที่ว่าวิญญานเนี่ย หมายถืง..จะเอาชิวิตกันเหรอ!!!!" บางคนอาจจะมองว่าผมยังไงก็ช่างแล้วครับ

" อะไรกันยะ วิญญานนะหมายถืงของสำคัณก็ได้นะ"แต่ว่าก็ว่าเถอะลองมาเปันผมชิ

เขาพูดแบบนี้........"แล้วจะให้ผมคิดยังไงกันเล่า"

" พืมพำอะไรอยู่คนเดียวนะ" เอ๋ ผมพูดออกไปเหรอ!?

"ยังก็ไงช่างเถอะครับ ผมคงต้องขอตัว" ผมพูดก่อนจะลุกขื้นยืนอีกคั้ง

" ถ้าเธอไม่อยากมองเหันสิ่งลี้ลับ ไม่อยากเดือดร้อนเพาะเรื่องนี้แล้วละก็"........

ทำยังไงดีละ ผมเลี่มสนใจแล้วชิ......." ฉันช่วยได้นะ".........

" ถ้าเปันเรื่องที่นายท่านรับปากว่าทำได้แล้วละก็"มาตั้งแต่เมื่อไรวะ เด็กสองคนนี่

" นายท่านสามาตทำได้แน่~~~"

" แล้วผมต้องทำยังไงดีละครับ ผมไม่ได้มีของสำคัณอะไรมากมายชะด้วย"

" งั้นเธอก็มาทำงานที่ร้านชิ ถ้าเธอมาทำงานที่ร้านฉัน จนพอดีกับความปถานา"

................" ฉันก็จะช่วยเธอ"...........เดี่ยวนะอย่างนี่ถ้าผมทำงานเท่าไรก็ไม่เคยพอละ

" ผมต้องเปันเบ๊ ให้คุณตลอดชิวิตอะดิ !!!!!!"

" ได้เบ๊ทำงานแล้ว"

"ได้เบ๊ทำงานแล้ว~~"เอา เอาเข้าไปตอกย้ำกันเข้าไป

" ถ้ายังงั้นผมขอผ่านแล้วกันครับ ถือชะว่าผมไม่เคยเข้ามาที่นี่ก็แล้วกัน"

รีบเดีนออกมาเลยครับ ก่อนจะโดนเรียกกลับไปอีก ว่าจะไปตั้งสองคั้งแล้วชิ

" สานสำพันละหว่างฉันกับเธอมันได้เกิดขื้นแล้วนะ" อยู่ๆเธอคนนั้นก็พูดออกมา

ผมยุดเดีนนะแต่ก็ ไม่ได้หันหลังกับไปมอง

" แม้ว่าการพบกันจะสั้นสักแค่ไหน ใช้เวลาน้อยเพียงใดแต่ว่า.........."

ผมเลี่มเดีนอีกคั้งทันทีที่เธอเลี่มพูดออกมา แล้วก็ยังคงเดีนต่อไป และเธอเองก็ยังพูดต่อไป

" สายสำพันละหว่างเธอกับฉันได้เกิดขื้นมาแล้ว ยังไงเราก็จะได้พบกันอีก"

ในที่สุดผมก็มาถืงข้างนอกพอดีกับเสียงของเธอหายไปแล้ว

ยังไงชะวันนี้ก็กลับบ้านก่อนดีกว่า

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

" ยูโกะ ฉันยังไม่ได้เจอเด็กคนนั้นเลยอะ~~"เสียงหนื่งพูดขื้นก่อนที่ ยูโกะเจ้าของร้านจะตอบไป

" อีกเดี่ยว เขาก็กลับมา เพาะว่า ' พรหมริลิต' ได้เชื่อมละหว่างฉันกับ้เขาไว้แล้ว"

" มารุ โมโระ~~" ...." ค้าาาา~~~ เตียมที่นอนเสรัจแล้วค้าา"แล้วเธอก็เดีนออกจากห้องเก็บของไป

เหลือเพียงแต่ " นั่นสินะ ถืงขนาด 'แม่มดแห่งมิติ' เอ่ยปากเองเขาคงจะมา ในไม่ช้าชินะ"

เสียงที่ดังขื้นแผ่วเบาในห้องเก็บของ