Moon Angel อุ๊บส์ .. ลูกสาวพระจันทร์ตกสวรรค์

เป็นอีกวันที่ฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลย จริง ๆ ก็ทุกวันนั่นแหละ ฉันไม่ชอบโรงเรียน ไม่ชอบเพื่อน ๆ ไม่ชอบครู จริง ๆ ก็ทุกอย่างเลย

              แต่การอยู่บ้านก็ไม่ได้สนุกไปกว่าการไปโรงเรียนหรอก ฉันไม่ชอบแม่ ไม่ชอบพี่สาว ไม่ชอบพี่ชาย จะว่าไป ชีวิตฉันนี่มันไม่มีอะไรดีเลย

              เฮ้อ...

              ทางเดินไปโรงเรียนที่ฉันต้องเดินทุกเช้าเป็นเส้นทางที่น่าเบื่อมาก ถนนเส้นสีขาวตัดผ่านหน้าบ้านผู้คนบนถนน "ฮิลลิงตัน" แห่งนี้ คดเคี้ยว เลี้ยวไปเลี้ยวมาจนเวียนหัว ผู้คนก็บางตา มีแต่บ้านหลังใหญ่ ๆ ปลูกไว้ห่าง ๆ กัน คงจะมีแต่บ้านฉันเท่านั้นล่ะมั้งที่เล็กและแคบกว่าใครเพื่อน ก็แน่ล่ะ บ้านที่เป็นร้านขายผัก จำเป็นต้องใหญ่โตอะไรด้วยเหรอ

              "หวัดดี ยัยเตี้ย"

              เสียงทักที่ผ่านมาไว ๆ จากเจ้าจอร์จ จอมแสบเพื่อนร่วมชั้น ชอบแกล้งเด็กผู้หญิงเป็นประจำ ฉันเกลียดหมอนี่เข้าไส้เลย ให้ตายเหอะ หมอนี่ดันมาอยู่ซอยเดียวกับฉันเสียด้วย

              "นายก็ไม่ได้สูงกว่าฉันเลยนะ"

              ฉันอยากตะโกนกลับไปดัง ๆ สักครั้ง แต่ที่ทำได้ก็แค่ขมุบขมิบปากพูดคนเดียว

              เฮ้อ...

              เมื่อไหร่ฉันจะโตเสียที พรุ่งนี้ฉันจะอายุ 15 ปีแล้ว ส่วนสูงยังไม่กระดิกเลย นี่ฉันเกือบจะเป็นคนเตี้ยที่สุดของชั้นอยู่แล้ว

              "โป๊ก"

              "โอ๊ย"

              ก้อนหิน!! ใครปามาเนี่ย

              ฉันหันไปรอบ ๆ ตัว แต่ก็ไม่เห็นใคร

              "คิก ๆๆๆ"

              เสียงหัวเราะที่มีมากกว่าหนึ่งคนแน่ ๆ ดังขึ้นแถวพุ่มไม้ ฉันหันมองตาม ปัดโธ่เอ๊ย!! ที่แท้ก็ยายซาริล กับยายแอนนา คู่นรกของห้องฉันเอง จะบ้าตาย ทำไมต้องมาเดินผ่านที่เดียวกับฉันวันนี้ด้วย 

              "เดินช้าต้วมเตี้ยมแบบนี้ เดี๋ยวก็เข้าห้องสายอีกหรอก"

              ฟังดูเหมือนคำพูดที่ห่วงใย ถ้ายายซาริลไม่ปาหินมาที่ฉันอีกรอบ

              "เร็ว ๆ เข้ายัยเต่า ฮ่าๆๆๆ"

              ฉันลูบหน้าผาก มันเจ็บตุบ ๆ และก็เริ่มปูดนูนขึ้นมานิด ๆ แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันถูกยังสองตัวนี่เอาก้อนหินปา แผลเก่าเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่หัวไหล่ ยังไม่หายเลย

              ยัยสองคนนี่คิดว่าฉันเป็นตัวประหลาด จริง ๆ ก็แทบทุกคนแหละ ที่คิดแบบนั้น แต่ก็มีแค่ไม่กี่คนที่แสดงออกว่ารังเกียจฉันด้วยการทำร้ายร่างกายแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็แค่ปล่อยฉันไว้ตามลำพังเท่านั้นเอง

              ฉันมีเพื่อนน้อยมาก (บางวันก็ไม่มีเลยเหอะ) ตอนพักน้อยฉันนั่งทำงานต่อในห้อง ยังไม่ทันจะได้พัก ออดโรงเรียนก็ดังเสียก่อนทุกที

              ตอนพักเที่ยง ฉันก็นั่งกินข้าวคนเดียวแถมกลับเข้าห้องช้ากว่าใครเพื่อน ก็ทำไงได้ล่ะ ฉันทำงานเสร็จช้านี่ กว่าจะเสร็จก็เลทไปเกือบเที่ยงครึ่งแล้ว ใครจะใช้เวลากินข้าวเสร็จภายในยี่สิบนาทีได้ล่ะ 

              เรียนก็ด้วย ...ฉันไม่เก่งซักวิชาแหละ 

              ผลสอบก็ร่อแร่

              เวลาทำงานกลุ่ม เพื่อนก็ไม่ยอมให้ฉันได้รับผิดชอบอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

              แต่ปกติงานกลุ่มฉันก็มักจะทำเดี่ยว ...เพราะเพื่อนไม่รับเข้ากลุ่ม

              ฉันถึงไม่ชอบโรงเรียนไง