Moon Angel อุ๊บส์ .. ลูกสาวพระจันทร์ตกสวรรค์

วันนี้คุณครูไวโอเล็ตประกาศในห้องเรียนว่าโรงเรียนจะมีงานประจำปี ครูจะให้พวกเราจับกลุ่มเพื่อออกร้านขายของ ฉันอยากขาย ‘ขนมสายรุ้ง’ ปีที่แล้วรุ่นพี่ขายมันดูดีมาก ๆ คนแย่งซื้อกันเต็มไปหมด แต่ยัยซาริลก็ไวกว่าฉัน

“หนูจองขายขนมสายรุ้งนะคะคุณครู”

เจ้าหล่อนยกมือพูดเร็วรี่ คุณครูพยักหน้าแล้วเขียนชื่อหล่อนไว้บนกระดาน ขีดทับว่า ‘ร้านขนมสายรุ้ง’

“มีใครอยากจะช่วยซาริลขายขนมสายรุ้งด้วยจ๊ะ”

แน่นอนว่าไม่ใช่ฉัน...

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากขายของกับยัยซาริล แต่แน่นอนว่า ทันทีที่ฉันยกมือขึ้นขอเข้ากลุ่ม จะต้องมีเสียงร้อง ‘ยี้’ ตามมาจากกลุ่มยัยซาริลโดยไม่ต้องสงสัย ฉันเห็นภาพล่วงหน้าในหัวจนครบกระบวนการ ทั้งเสียงอื้ออึงบอกจะคุณครูว่าฉันจะทำร้านเสียหายยังไง และเสียงเซ็งแซ่ที่จะช่วยกันบอกกับฉันว่า ไม่ต้องมาช่วยขายหรอก ไปอยู่หมวดทำความสะอาดลานว่างเถอะ

ฉันจึงต้องเงียบไว้ รอคุณครูเป็นคนจัดการให้ดีกว่า

“โอเคจ้ะ สรุปว่าห้องเราจะออกร้านทั้งหมด 6 ร้าน กลุ่มจอร์จขายไอศกรีม กลุ่มซาริลขนมสายรุ้ง กลุ่มโมน่าน้ำผลไม้ปั่น กลุ่มไอรีนขายขนมปัง เรามีร้านเค้กด้วยใช่มั้ยจ๊ะ ...อ้อ.. นี่ไง ร้านของเคน และก็ร้านสุดท้าย... ร้านสวนสนุก... ของเบอตัน ... มีเกมให้เล่นกันด้วยใช่มั้ยจ๊ะ”

ครูประกาศใน 15 นาทีต่อมา เสียงเพื่อน ๆ เริ่มส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ฉันจะทำอันนั้น ฉันจะเตรียมอันนี้ ก่อนที่คุณครูจะเคาะกระดานอีกครั้ง

“เงียบ ๆ หน่อยจ้ะ มีใครยังไม่มีกลุ่มอยู่บ้างจ๊ะ”

ฉันยกมือขึ้นช้า ๆ แขนข้างเดียวของฉันชูขึ้นอย่างโดดเดี่ยวที่หลังห้อง เพื่อน ๆ หันมามองกันเป็นตาเดียว บางคนอมยิ้ม บางคนกลอกตาเหมือนว่ารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นฉัน บางคนรีบหันไปทำปากงุบงิบกับเพื่อน ซึ่งเดาความเอาได้ไม่ยากว่า ‘อย่ายอมให้ที่ฉันเข้ามาแทรกอยู่ในกลุ่มโดยเด็ดขาด’

“อ้าว แองจี้ หนูอยากทำอะไรในงานประจำปีดีจ๊ะ”

ครูชี้ให้ดูรายการที่จดไว้บนกระดาน ฉันจ้อง ‘ ร้านขายขนมสายรุ้ง’ อย่างมีความหวัง แต่หน้ายัยซาริลก็ลอยมาขัดขวางอยู่เนือง ๆ

“ไม่เอา ๆๆ ไม่ต้องให้แองจี้เลือกหรอกค่ะคุณครู เขาทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”

เสียงซาริลร้องขึ้น

“ซาริลจ๊ะ หนูไม่ควรพูดแบบนี้กับเพื่อนนะคะ”

ครูไวโอเล็ตปราม

“จริงนะคะ ครูไม่เชื่อก็ตามใจแต่หนูไม่รับเขามาอยู่ในกลุ่มขายสายรุ้งของหนูเด็ดขาด”

เป็นอันว่า ฉันสิ้นหวังแล้วโดยสมบูรณ์

“หนูอยากทำอะไรดีจ๊ะ”

ครูหันมาหาฉันอีกครั้ง ฉันไม่ตอบครู จริง ๆ แล้วฉันอยู่กลุ่มไหนก็ได้ ขอแค่เพื่อนเขายินดีให้ฉันอยู่ด้วย ขายอะไรก็คงจะสนุกเหมือน ๆ กันนั่นแหละ

“ให้มาอยู่กลุ่มหนูก็ได้ค่ะ”

ไอรีนยกมือขึ้น ฉันมองมือที่โบกไหวอยู่กลางห้องอย่างตื่นเต้น

ไอรีนชวนฉัน! มีคนชวนฉันเข้ากลุ่มแล้ว!

“ไม่เอ๊า.. ไอรีน เธอถามเพื่อนในกลุ่มก่อนหรือยังเนี่ย”

เสียงของอิสซาเบลขัดขึ้น เหล่หางตามาทางฉันอย่างโมโห แต่ก่อนที่ไอรีนจะอ้าปากพูดอะไรออกไป (ซึ่งฉันก็แอบลุ้นอยู่ว่าไอรีนจะชนะ) คุณครูไวโอเล็ตก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน

“เอาละ ๆ ไม่เป็นไรจ้ะ แองจี้จ๊ะ หนูไปอยู่กลุ่มเดียวกับเบอตันก็ได้ กลุ่มนี้เขาทำเกม คงต้องการคนเยอะ ๆ ใช่มั้ยจ๊ะเบอตัน”

นายเบอตันอ้าปากค้างแป๊บหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้ครูอย่างจำใจ

“ครับครู ได้ครับ”

ครูหันมายิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มให้ครูนิดหน่อย

ไม่เป็นไรหรอก กลุ่มไหนก็ได้ ออกร้านทำเกมก็น่าสนุกดีเหมือนกัน

“เธอช่วยเก็บเศษกระดาษที่ตกในร้านก็แล้วกันนะ”

เบอตันบอกฉันขณะประชุมงานกลุ่ม ฉันมองเขางง ๆ อะไรกันน่ะ เกมมีตั้งเยอะ ทั้งจับสลาก โยนห่วง ปาลูกบอล แล้วจะให้ฉันเป็นคนเก็บเศษกระดาษเนี่ยนะ

“เก็บห่วงที่คนเล่นโยนตกด้วยดีมั้ย จะเกะกะคนอื่นหรือเปล่า”

เอ็ดเวิร์ดพูด

“ฉันช่วยขายสลากก็ได้นะ”

ฉันรีบเสนอ

“ไม่ ๆ เธอจะนับเงินผิดน่ะสิ”

เบอตันส่ายหน้า

“ฉันไม่รับเงินก็ได้ ฉันจะเป็นคนยื่นสลากเฉย ๆ ก็พอ”

ความคิดนี้เรียกเสียงโห่จากสมาชิกคนอื่นในกลุ่ม

“งั้นจะไปทำให้เสียเวลาทำไม สลากก็ต้องเก็บเงินด้วยสิยัยโง่ โอ๊ย! ยัยนี่โคตรโง่เลยว่ะ”

เด็กผู้ชายในกลุ่มอีกคนหนึ่งพูดเสียงดัง ฉันจำชื่อเขาไม่ได้ เขาตัวอ้วนใหญ่ หน้าตาดื้อ ท่าทางเกเร และที่เห็นชัด ๆ ตอนนี้ คือ เขาพูดจาใจร้ายมาก

“งั้นฉันช่วยขายลูกบอลก็ได้”

“เธอไปจัดตุ๊กตาที่ลูกค้าปาเสร็จแล้วก็แล้วกัน เก็บเศษสลากที่ตกตามหน้าร้านด้วย รับผิดชอบเรื่องความสะอาดก็แล้วกันนะ”

เบอตันตัดบท ฉันพยักหน้าเงียบ ๆ ฟังพวกเขาประชุมหารือกันจนจบ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ทุกกลุ่มจะใช้เวลาเรียนสองคาบสุดท้ายในการเตรียมงาน กลุ่มพวกฉันต้องช่วยกันทำอุปกรณ์ตกแต่งร้าน ทำสลากสำหรับจับสลาก ร้อยสลากติดกับบอร์ด หาสปอนเซอร์ของรางวัล ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพ่อแม่ของคนในกลุ่มทั้งนั้นแหละ

“เธอหามาด้วยนะ แต่ผักกาด แครอทร้านเธอน่ะ ไม่ต้องเอามานะ”

เบอตันกล่าวปิดท้ายการประชุม

วันนี้ฉันกลับบ้านด้วยใจเลื่อนลอย ...จริง ๆ ฉันก็ลอยทุกวัน (จำอะไรแต่ละวันก็ไม่ค่อยจะได้หรอก การบ้านนี่ตัวเอกเลย ลืมตลอด) ฉันมีงานกลุ่ม ฉันได้รับมอบหมายหน้าที่ด้วยล่ะ

แต่จริง ๆ ฉันอยากขายขนมสายรุ้งมากกว่านี่นา