Hunter of the sea หัวใจนักล่าแห่งทะเล

ผมรีบเอาสมุดจดเล่มประจำตัวขึ้นมาพร้อมกับปากกาในมือ เตรียมพร้อมสำหรับรายละเอียดที่ผมกำลังจะได้รู้ เพราะกลัวพลาดอะไรบางอย่างไป
 
“มันเป็นเรื่องของชายหนุ่มสองคนบนเรือแคทวิว กัปตันและต้นเรือ”
 
เฮนรี่ นักล่าปลาวาฬผู้ที่ทำสถิติแบกน้ำมันกลับมาได้สูงที่สุดที่เคยมีใครทำมา ตามสัญญาสมาคมต้องตั้งให้เขาเป็น กัปตันเรือคนใหม่ ซึ่งในวันนี้เขาจะต้องเข้าไปรับตำแหน่ง
 
“อรุณสวัสดิ์กัปตัน” เจน (ภรรยาของเฮนรี่) กล่าวทักทายเขาด้วยใบหน้าทะเล้น
“คุณไม่ต้องมาแกล้งผมเลย ฮ่าๆ”
“ก็วันนี้คุณจะได้รับตำแหน่งกัปตันแล้วนี่คะ”
“ก็นั่นแหละนะ ถ้าผมได้เป็นกัปตันดูแลเรือเป็นของตัวเอง ผมจะพาคุณและลูกไปเมืองไหนสักแห่ง ใช่ไหมจ๊ะลูก?” ท้ายประโยคนั้นเฮนรี่ก้มลงไปพูดที่หน้าท้องของเจน ลูกของเขาอยู่ในนั้น และนั่นทำให้เจนหลุดหัวเราะออกมา
“เราอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้วนะ”
“แต่ผมอยากให้เรากินดีอยู่ดียิ่งกว่าตอนนี้”
“นั่นสินะ ก็สามีฉันเป็นนักล่าวาฬนี่”
 
เฮนรี่จูบลาเจนพร้อมกับเดินทางเข้าไปในเมือง บ้านของเขาและภรรยาปลูกอยู่ในทุ่งกว้างห่างไกลจากเมือง จึงไม่แปลกที่เขาอยากจะทำให้ชีวิตครอบครัวเขามีความสุขและร่ำรวยมากกว่านี้
 
สมาคมนั่งรอเฮนรี่อยู่ในห้องพร้อมกับกล่าวเชิญให้เขานั่งลง สีหน้าตึงเครียดภายในห้องไม่ได้กดดันเฮนรี่เท่าไหร่นัก เพราะถ้าเขาไม่ได้รับอภิสิทธิ์ตามสัญญา เขาคงไม่ยอมเป็นแน่
 
“เชิญนั่งก่อนสิ”
“นี่สัญญา ซึ่งผมเอามาให้คุณเซ็นแล้ว ผมมีธุระแค่นี้แล้วก็จะกลับ”
“ทางเราได้มีการปรับเปลี่ยนตำแหน่งเล็กน้อย ซึ่งคุณจะยังไม่ได้เป็นกัปตันในการคุมเรือครั้งนี้”
“คุณคงจะความจำเสื่อมสินะว่าน้ำมันครั้งที่แล้วที่ผมนำกลับมามันมากกว่าคนไหนที่เคยทำ และตามสัญญาก็ระบุไว้ว่า ผมจะต้องได้เป็นกัปตันหากทำสำเร็จ”
“มีหุ้นส่วนของเราที่มีเป็นหุ้นส่วนใหญ่ถึง30% แนะนำลูกชายของเขาให้เรารู้จักและจะเดินทางไปกับเรือของเราในครั้งนี้”
“ดังนั้นตำแหน่งเลยโยนไปวางตรงหน้าเขา โดยที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการเดินเรือมาก่อนเลยเนี่ยนะ”
“คุณต้องเข้าใจผมนะ เฮนรี่ ถ้าหากเราไม่ได้หุ้นส่วนอย่างเขา สมาคมของเราคงไม่ได้มีอยู่จนถึงทุกวันนี้ เราเลยมอบตำแหน่ง ต้นเรือ ให้กับนาย”
“หึ! ต้นเรือ อย่างนั้นเหรอ”
“เราให้ส่วนแบ่งกับนายมากกว่าต้นเรือคนอื่นๆ 3 เท่า นั่นถือว่านายได้รับอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น หากนายจะยอม...” ยังไม่ทันที่หัวหน้าสมาคมจะพูดจบ เฮนรี่ก็เดินออกจากห้องไปแล้วโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า กัปตันคนใหม่กำลังยืนมองท่าทางหัวเสียของเขาอยู่อย่างลับๆ
“คุณจอร์นครับ”
“ครับผม”
“เฮนรี่ ยินยอมรับตำแหน่งต้นเรือ คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ เราเคลียร์กับเขาเรียบร้อยแล้ว”
“ครับผม”
 
ผมกลับมาบ้านด้วยท่าทางหัวเสีย ตำแหน่งนั่นผมใช้ความสามารถตลอดทั้งชีวิตของผมในการได้มา แต่กับแค่คนรวยคนหนึ่งที่มีชื่อเป็นถึงหุ้นส่วนแค่กระดิกก็ได้มันมาอย่างง่ายดาย แล้วทั้งหมดที่ผมพยายามมามันเพื่ออะไรกันล่ะ แต่เอาเถอะถ้าครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย ผมก็จะยอมปล่อยมันไป
 
“เป็นยังไงบ้างคะ”
“ผมยังไม่ได้ตำแหน่ง ขอโทษด้วยนะเจน” เจนได้ยินแบบนั้นเลยรีบเข้ามากอดเขาไว้ เพราะรู้ว่าเขาหวังกับตำแหน่งนี้ไว้มาก เพราะมันเป็นสิ่งที่มีผลต่อความรู้สึกเขามากที่สุด
“คุณยังมีโอกาสอีกมากนะคะ แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ”
“ผมต้องออกเรืออีกครั้ง”
“คุณว่ายังไงนะ!”
“ผมต้องออกเรือเพราะผมได้ตำแหน่งต้นเรือ ผมต้องดูแลคนในนั้น”
“แล้วลูกของเราล่ะ เขาใกล้จะคลอดแล้วนะเฮนรี่ คุณจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม”
“ผมสัญญา ผมจะกลับมา” เฮนรี่ดึงเจนเข้ามากอดพร้อมกับฝากจุมพิตไว้ที่หน้าผาก เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสัญญานั้นเขาจะทำได้ไหม และมันจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ในการเดินเรือครั้งนี้
 
ทุกคนมารวมตัวกันที่ท่าเรือเพื่อบอกลาครอบครัวของพวกเขาที่ต้องออกไปใช้ชีวิตหลายเดือนในทะเลกว้าง โดยที่ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง และจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า รวมถึงเจนกับเฮนรี่ด้วย
 
“คุณสัญญานะ ว่าจะกลับมา ลูกของเรายังรออยู่”
“ผมจะต้องกลับมาหาคุณ”
“สัญญาแล้วนะ”
“อือสัญญา”
 
 
เฮนรี่จูบลาเจนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นเรือไปกับลูกเรือทุกคน เรือขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุน้ำมันได้หลายบาเรลล์ และผู้คนในเรืออีกหลายชีวิต เสบียงและน้ำเพื่อประทังชีวิตได้หลายเดือนอยู่บนเรือ เรือล่องออกมาไกลพอสมควร เฮนรี่จึงเดินสำรวจลูกเรือและทำความรู้จักทุกคน ซึ่งส่วนมากทุกคนก็รู้จักเขาดีอยู่แล้ว