Hunter of the sea หัวใจนักล่าแห่งทะเล

ผมรีบเอาสมุดจดเล่มประจำตัวขึ้นมาพร้อมกับปากกาในมือ เตรียมพร้อมสำหรับรายละเอียดที่ผมกำลังจะได้รู้ เพราะกลัวพลาดอะไรบางอย่างไป

“มันเป็นเรื่องของชายหนุ่มสองคนบนเรือแคทวิว กัปตันและต้นเรือ”

เฮนรี่ นักล่าปลาวาฬผู้ที่ทำสถิติแบกน้ำมันกลับมาได้สูงที่สุดที่เคยมีใครทำมา ตามสัญญาสมาคมต้องตั้งให้เขาเป็น กัปตันเรือคนใหม่ ซึ่งในวันนี้เขาจะต้องเข้าไปรับตำแหน่ง

“อรุณสวัสดิ์กัปตัน” เจน (ภรรยาของเฮนรี่) กล่าวทักทายเขาด้วยใบหน้าทะเล้น

“คุณไม่ต้องมาแกล้งผมเลย ฮ่าๆ”

“ก็วันนี้คุณจะได้รับตำแหน่งกัปตันแล้วนี่คะ”

“ก็นั่นแหละนะ ถ้าผมได้เป็นกัปตันดูแลเรือเป็นของตัวเอง ผมจะพาคุณและลูกไปเมืองไหนสักแห่ง ใช่ไหมจ๊ะลูก?” ท้ายประโยคนั้นเฮนรี่ก้มลงไปพูดที่หน้าท้องของเจน ลูกของเขาอยู่ในนั้น และนั่นทำให้เจนหลุดหัวเราะออกมา

“เราอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้วนะ”

“แต่ผมอยากให้เรากินดีอยู่ดียิ่งกว่าตอนนี้”

“นั่นสินะ ก็สามีฉันเป็นนักล่าวาฬนี่”

เฮนรี่จูบลาเจนพร้อมกับเดินทางเข้าไปในเมือง บ้านของเขาและภรรยาปลูกอยู่ในทุ่งกว้างห่างไกลจากเมือง จึงไม่แปลกที่เขาอยากจะทำให้ชีวิตครอบครัวเขามีความสุขและร่ำรวยมากกว่านี้

สมาคมนั่งรอเฮนรี่อยู่ในห้องพร้อมกับกล่าวเชิญให้เขานั่งลง สีหน้าตึงเครียดภายในห้องไม่ได้กดดันเฮนรี่เท่าไหร่นัก เพราะถ้าเขาไม่ได้รับอภิสิทธิ์ตามสัญญา เขาคงไม่ยอมเป็นแน่

“เชิญนั่งก่อนสิ”

“นี่สัญญา ซึ่งผมเอามาให้คุณเซ็นแล้ว ผมมีธุระแค่นี้แล้วก็จะกลับ”

“ทางเราได้มีการปรับเปลี่ยนตำแหน่งเล็กน้อย ซึ่งคุณจะยังไม่ได้เป็นกัปตันในการคุมเรือครั้งนี้”

“คุณคงจะความจำเสื่อมสินะว่าน้ำมันครั้งที่แล้วที่ผมนำกลับมามันมากกว่าคนไหนที่เคยทำ และตามสัญญาก็ระบุไว้ว่า ผมจะต้องได้เป็นกัปตันหากทำสำเร็จ”

“มีหุ้นส่วนของเราที่มีเป็นหุ้นส่วนใหญ่ถึง30% แนะนำลูกชายของเขาให้เรารู้จักและจะเดินทางไปกับเรือของเราในครั้งนี้”

“ดังนั้นตำแหน่งเลยโยนไปวางตรงหน้าเขา โดยที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการเดินเรือมาก่อนเลยเนี่ยนะ”

“คุณต้องเข้าใจผมนะ เฮนรี่ ถ้าหากเราไม่ได้หุ้นส่วนอย่างเขา สมาคมของเราคงไม่ได้มีอยู่จนถึงทุกวันนี้ เราเลยมอบตำแหน่ง ต้นเรือ ให้กับนาย”

“หึ! ต้นเรือ อย่างนั้นเหรอ”

“เราให้ส่วนแบ่งกับนายมากกว่าต้นเรือคนอื่นๆ 3 เท่า นั่นถือว่านายได้รับอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น หากนายจะยอม...” ยังไม่ทันที่หัวหน้าสมาคมจะพูดจบ เฮนรี่ก็เดินออกจากห้องไปแล้วโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า กัปตันคนใหม่กำลังยืนมองท่าทางหัวเสียของเขาอยู่อย่างลับๆ

“คุณจอร์นครับ”

“ครับผม”

“เฮนรี่ ยินยอมรับตำแหน่งต้นเรือ คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ เราเคลียร์กับเขาเรียบร้อยแล้ว”

“ครับผม”

ผมกลับมาบ้านด้วยท่าทางหัวเสีย ตำแหน่งนั่นผมใช้ความสามารถตลอดทั้งชีวิตของผมในการได้มา แต่กับแค่คนรวยคนหนึ่งที่มีชื่อเป็นถึงหุ้นส่วนแค่กระดิกก็ได้มันมาอย่างง่ายดาย แล้วทั้งหมดที่ผมพยายามมามันเพื่ออะไรกันล่ะ แต่เอาเถอะถ้าครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย ผมก็จะยอมปล่อยมันไป

“เป็นยังไงบ้างคะ”

“ผมยังไม่ได้ตำแหน่ง ขอโทษด้วยนะเจน” เจนได้ยินแบบนั้นเลยรีบเข้ามากอดเขาไว้ เพราะรู้ว่าเขาหวังกับตำแหน่งนี้ไว้มาก เพราะมันเป็นสิ่งที่มีผลต่อความรู้สึกเขามากที่สุด

“คุณยังมีโอกาสอีกมากนะคะ แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ”

“ผมต้องออกเรืออีกครั้ง”

“คุณว่ายังไงนะ!”

“ผมต้องออกเรือเพราะผมได้ตำแหน่งต้นเรือ ผมต้องดูแลคนในนั้น”

“แล้วลูกของเราล่ะ เขาใกล้จะคลอดแล้วนะเฮนรี่ คุณจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม”

“ผมสัญญา ผมจะกลับมา” เฮนรี่ดึงเจนเข้ามากอดพร้อมกับฝากจุมพิตไว้ที่หน้าผาก เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสัญญานั้นเขาจะทำได้ไหม และมันจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ในการเดินเรือครั้งนี้

ทุกคนมารวมตัวกันที่ท่าเรือเพื่อบอกลาครอบครัวของพวกเขาที่ต้องออกไปใช้ชีวิตหลายเดือนในทะเลกว้าง โดยที่ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง และจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า รวมถึงเจนกับเฮนรี่ด้วย

“คุณสัญญานะ ว่าจะกลับมา ลูกของเรายังรออยู่”

“ผมจะต้องกลับมาหาคุณ”

“สัญญาแล้วนะ”

“อือสัญญา”

เฮนรี่จูบลาเจนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นเรือไปกับลูกเรือทุกคน เรือขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุน้ำมันได้หลายบาเรลล์ และผู้คนในเรืออีกหลายชีวิต เสบียงและน้ำเพื่อประทังชีวิตได้หลายเดือนอยู่บนเรือ เรือล่องออกมาไกลพอสมควร เฮนรี่จึงเดินสำรวจลูกเรือและทำความรู้จักทุกคน ซึ่งส่วนมากทุกคนก็รู้จักเขาดีอยู่แล้ว