Greatest Love of All มากกว่ารัก
เขียนโดย 
คุณทับทิม
วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.50 น.
แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 23.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) “ อยู่นานๆนะ ”
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความGreatest Love of Allมากกว่ารัก
คุณเชื่อหรือปล่าว ว่ามนุษย์ทุกคนมี ปฏิหาริย์อยู่ 3 ครั้ง และถ้าคุณรับรู้ว่าคุณมีชีวิตอยู่ อีก3วันสุดท้าย คุณจะทำอย่างไร
----------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไป น้ำแข็งหายเป็นปกติและกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ กลับมาอยู่กับพี่มีน เล่นกับหลานๆ ไปไหนมาไหนได้เหมือนคนปกติ อพาสเม้นก็ดูแปลกตาไป เพราะข้าวของดูเหมือนจะโดนย้ายที่ คนรอบข้างก็ดูแปลกๆเช่นกัน ปั๊มทำหน้าที่พยาบาลได้ดีขึ้น จากที่เมื่อก่อนชอบหลับในเวลางาน หมอต้นขอย้ายไปที่อื่นและดูเหมือนมีนจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เล่าให้เรื่องเขาให้เธอฟัง ผ้าแพรมีแฟนแล้ว และแฟนของเธอมักจะยิ้มให้น้ำแข็งเหมือนคุณเคยกันมานาน น้ำแข็งคุ้นๆหน้าเขามากแต่ก็จำไม่ได้ 2 สามีภรรยาห้องข้างล่างอพาสเม้นชอบเอาผลไม้มาให้และก็ถามหาผู้หญิงที่ชื่อ นิกี้ ซึ่งน้ำแข็งไม่รู้จักเธอ แต่ก็คุ้นๆชื่อตามเคย ถึงแม้น้ำแข็งจะไม่สนใจอดีตที่มีนพยายามจะเล่าให้ฟัง เขากลับไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลวันละ 29 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำเช่นเคย แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนเขาลืมอะไรบางอย่างไป อะไรบางอย่างที่สำคัญๆมากๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก 1 ปีที่ผ่านไป เหมือนมีอะไรติดค้างในใจน้ำแข็งมาตลอด โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อ นิกี้ ที่ทุกคนถามถึง
เวลา ตี 1.45 น.
“ หมอน้ำแข็งเข้าเวรแทนหมอผ้าแพรอีกแล้ว ” ปั๊มเอากาแฟมาเสิร์ฟ
“ อือม์ รายนั้นใกล้คลอดหลานแล้ว ทำงานเยอะไม่ได้ ” น้ำแข็งพูด
“ แล้วเมื่อไหร่หมอน้ำแข็งจะมีข่าวดีกับแฟนสาวละค่ะ ”
“ ผมยังไม่มีแฟนครับ ” ปั๊มทำหน้าแปลกๆก่อนจะเดินออกไป
เสียงริงโทนโทรศัท์ดังขึ้น “ ครับพี่มีน ”
“ ตั้งแต่รอดตายมานี้รับสายพี่ทุกครั้งเลยนะ กลัวตายอีกเหรอจ๊ะ ”
“ เอาอีกแล้ว แซวเรื่องเป็นเรื่องตายอยู่ได้ ” น้ำแข็งพูด
“ น้ำแข็ง เสาร์นี้ว่างไม ”
“ พรุ่งนี้ .......... ว่างทำไม วันนี้เข้าเวรแทนหมอแพรคงได้กลับตอนเช้าโน้น ”
“ สำคัญมาก เอาเป็นว่า ต้องทำตัวให้ว่าง เข้าใจบ่ ” วางสายไป นัดสำคัญอีกแล้ว จนถึงวันนี้ น้ำแข็งก็ยังจำไม่ได้ว่าตัวเองไปเจอนัดสำคัญครั้งที่แล้วหรือยัง น้ำแข็งค่อยๆหลับตา
“ หมอน้ำแข็งค่ะ ” น้ำแข็งสะดุ้งตื่นเสียงปั๊มเรียก “ เอ่อคนไข้ด่วนค่ะ ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ ช่วงนี้หนูห้ามกินน้ำเย็นนะครับ ไม่อย่านั้นหนูจะเจ็บคอนะ ............... adfgkhl[trhkt[ye]pr^&)+_TYJFGacvnm<>??>?? ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ เดี๋ยวหมอให้ไปส่องกล้องดูกระเพาะ เคี้ยวอาหารให้ละเอียดนะครับ ....... adfgkhl[trhkt[ye]pr^&)+_TYJFGacvnm<>??>?? ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ เป็นหวัดธรรมดานี้ละครับ กินยาลดน้ำมูก 1 อาทิตย์ก็หาย ...................... adfgkhl[trhkt[ye]pr^&)+_TYJFGacvnm<>??>?? ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ จะเช้าแล้ว อากาศดีสำหรับคนท้อง ...... หมอน้ำแข็ง ” ผ้าแพรอุทานออกมา น้ำแข็งสะดุ้งตื่น
“ เช้าแล้ว ไม่น่าเชื่อ เหมือนนอนมาไม่ถึง 3 ชั่วโมงเลย ” น้ำแข็งพูด
“ น้ำแข็ง ฉันว่าแกกลับบ้านเถอะ ”
“ อือม์ ก็ดี ”
“ ............ เบนฝากฉันมาบอกแก ว่าลืมอะไรไว้กับใครหรือปล่าว ” ผ้าแพรพูดอีกครั้ง น้ำแข็งได้ยินเธอพูดบ่อยสุดๆ
“ ผมลืมอะไร ” เบนและผ้าแพรตั้งแต่แต่งงานกันก็เริ่มพูดเรื่องแบบนี้อยู่เนื่องๆ น้ำแข็งก็งงแล้วงงอีก
“ หัวใจไง ” ผ้าแพรยิ้ม “ แกลืมหัวใจไว้ที่คนอื่น ”
“ หมอแพร ” น้ำแข็งพูดเสียงแหลมๆ “ หัวใจผมยังอยู่นี้ คนท้องทุกคนอารมณ์แปรปรวนเหมือนกันหมดหรือไง ”
“ น้ำแข็ง กลับบ้านซะฉันจะเข้าเวรต่อเอง ”
----------------------------------------------------------------------------------
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น “ ครับพี่มีน ”
“ น้ำแข็งแกอยู่ไหน ”
“ ออกเวรเมื่อกี้ ถึงอพาสเม้นแล้วครับ ”
“ แล้วนัดของพี่ละ ”
“ ยังไม่ 9 โมงดีเลยพี่มีน ผมไม่ลืมหรอครับ ”
“ ดี .............. นี้แกยังไม่นอนอีกเหรอ รักษาสุขภาพมั่งนะแก พี่มีน้องชายคนเดียว อีกอย่างเรามีกันอยู่ 2 คนพี่น้อง ”
“ เดี๋ยวๆพี่ ตั้งแต่ผมหายป่วยพี่ดูเหมือนจะขี้บ่นมากขึ้น แก่แล้วหรือไง ”
“ แล้วแกละ ขนาดหมอผ้าแพรแต่งงานแต่งการมีลูกแล้ว เขายังไล่ตะเพิดแกกลับบ้านได้ทุกวัน ”
“ ครับ ............ ” น้ำแข็งแปลกใจที่ประตูไม่ได้ล็อค “ เดี๋ยวผมโทรกลับนะพี่ ” เหมือนขโมยจะขึ้นบ้านเขา น้ำแข็งเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ข้าวของยังอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเสียหาย น้ำแข็งเดินสำรวจไปรอบๆห้อง จนผิดสังเกตที่รอยเปื้อนดินตามพื้นห้องครัว น้ำแข็งวางสัมภาระแล้วไต่บันไดลิงขึ้นไปดูด้านบน ด่านฟ้าที่น้ำแข็งแทบจะไมได้สนใจมันมากนัก ตอนนี้มันเต็มไปด้วยกระถางดอกไม้นานๆพันธุ์จัดวางอย่างได้สัดสวนและสวยงาม ทางเดินที่ตดแต่งด้วยหินสียาวไปทั่วพื้นที่สวยงาม ลมเย็นพัด และแสงอาทิตย์ตอนเช้าทำให้รู้สึกสบาย เหมือนเคยสัมผัสมากก่อน หญิงสาวคนหนึ่งลุกขึ้นจากมุมสุดของพื้นที่ ในมือถือถุงดินที่เหลือใช้ น้ำแข็งไม่รู้จักเธอหรอ แต่ก็คุ้นหน้าเธอมากๆ
“ น้ำแข็ง ” นิกี้ตกใจ ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน แต่แววตาของน้ำแข็งยังฉายแววเย็นชา และไม่เป็นมิตร
“ ขอโทษครับ นี้บ้านผม ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร ” น้ำแข็งพูด นิกี้สะอึกกับคำถามนิดหน่อย
“ ฉันเป็นเพื่อนคุณค่ะ ” นิกี้ฝืนใจตอบมาก
“ ผมไม่เคยเจอคุณมากก่อน ขอโทษนะครับผมไม่รู้จักคุณ ”
“ คุณคงจะจำฉันไม่ได้ ” ใจร้าว !“ ฉันเป็นสถาปนิกค่ะ ฉันมาแต่งสวนบนด่านฟ้าให้คุณเพื่อคุณจะเอาไว้คลายเครียด หรือเจอคนไข้อาการน่าเป็นห่วง ........ แต่คุณเชื่อมันในปาฏิหาริย์อยู่แล้วนิ ”
“ .......... ” น้ำแข็งมองเธอแปลกๆ
“ ว่าแต่คุณชอบหรือปล่าวค่ะ ”
“ ขอบคุณครับ ...... คุณเข้าบ้านผมมาได้ยังไง ” สายตาน้ำแข็งยังคงไม่ไว้ใจ
“ ฉันเคยอยู่ที่นี้มาก่อนค่ะ ” เหมือนจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว “ ฉันขอตัวก่อนนะครับ ” น้ำแข็งหลีกทางให้เธอเดินไปยังบันไดลิง
“ เดี๋ยวครับคุณ ”
“ ....... ”
“ คุณเข้ามาได้แสดงว่าคุณมีกุญแจ ผมขอกุญแจคืนด้วยครับ ” ใจร้าว นิกี้ชาไปทั้งตัว ค่อยๆลวงเอาลูกกุญแจเล็กๆในกระเป๋า น้ำแข็งแบมือรอรับอยู่ นิกี้ค่อยๆวางลูกกุญแจลงบนฝ่ามือของเขา และด้วยความตั้งใจกึ่งหนึ่ง นิกี้ตั้งใจแตะมือน้ำแข็งเบาๆ ผ่านมา 1 ปี นิกี้ยังไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจำเธอไมได้จริงๆหรือ
----------------------------------------------------------------------------------
“ ไม่ ..... ฉันจะอยู่กับคุณ อยู่ด้วยกันจนกว่าคุณจะ ........ ”
“ หัวใจฉันบอกว่าไม่ต้องไปก็ได้ ... เพราะฉันเชื่อว่าเขาคนนั้นต้องมาหาฉัน ”
“ น้ำแข็ง ... นายกลับมาแล้ว ”
“ ล่าก่อน ......... โชคดีค่ะ คุณหมอชญาทัต ”
“ ตลอดเวลาฉันอยู่ที่อเมริกา ฉันมีเขาเป็นเพื่อนคนเดียวที่คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่อยู่ดีๆเขาก็หายไป หายไปเฉยๆเลย เขาพึ่งพูดกับฉันไม่นานมานี้เองว่าเขาจะมาหาฉันถ้าเขาบรรจุแพทย์ที่โรงพยาบาลไหนสักที่ได้ ฉันไม่รู้จะติดต่อเขายังไง ฉันก็เลยลองมาที่นี้ ”
“ แต่เราไม่ค่อยได้ติดต่อกัน น้ำแข็งงานยุ่งตลอดเลยค่ะ โดยเฉพาะ ช่วงหลังๆมานี้ คุณจะกรุณาให้ฉันได้พบเขาหน่อยได้ไหมค่ะ ” น้ำแข็งมองหน้านิกี้ที่อยู่ๆ เสียงของเธอก็ฟังดูเศร้า แววตาฉายแววห่วงหาอย่างที่เขาไม่เคยพบมาก่อน
“ ฉันจะฆ่านายทำไมในเมื่อ ............. นายอาจจะยังไม่ตาย ”
“ สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ารู้จักหมอชญาน์ทัตไหมค่ะ ”
“ ไม่ทราบว่า โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่สุดอยู่ที่ไหนค่ะ ”
“ แล้วฉันจะช่วยยังไงละฉันไม่ได้เป็นหมอ ”
“ ทำไมฉันต้องทำละ ” นิกี้พูด
“ หัวเราะคุณหนะซิ เชื่อไหม ถามมาทั้งอาคารไม่มีใครบอกตรงกันเลย สงสัยคุณจะเป็นพวกมีปัญหากับคนข้างบ้าน ”
“ เอ่อ ..... นาย น้ำแข็ง ” น้ำแข็ง นั่งอยู่ริมระเบียบด่านฟ้า “นั่งตรงนั้นเดี่ยวก็ตกไปตายหรอก ..... ” นิกี้รู้ตัวปิดปากตัวเอง “ ฉันขอโทษ ”
“ ฉันไม่ได้โง่ ฉันรู้ว่าคุณมองจากที่อื่น อย่าแกล้งกันได้ไหม ฉันพยายามจะช่วยคุณอยู่นี้ไง ” นิกี้ตะคอกใส่น้ำแข็งเสียงดังมาก
“ ฟังนะ นายตายไปแล้ว และนายต้องออกไปจากที่นี้ เพราะที่นี้คือที่สำหรับคนเป็น และฉันไม่ชอบพูดคุยกับคนที่ไม่มีใครมองเห็น ห้องนี้เป็นห้องของฉัน ไม่ใช่ห้องของนาย สิ่งที่นายควรทำคือ ออกไปให้พ้น และสู่ที่ชอบๆซะ ”
“ ใช่นายละเป็นผี ”
“ คุณเป็นใคร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ” นิกี้รีบนุ่งเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว “ ไอ้คนโรคจิต คุณเข้ามาได้ยังไง ”
----------------------------------------------------------------------------------
ความทรงจำเกี่ยวกับนิกี้ไหลเข้ามาอยู่ในโสนประสาทของน้ำแข็งที่ละส่วน แววตา น้ำเสียง เสียงหัวเราะ และความรู้สึกหนึ่งก็ครอบคลุมจิตใจของน้ำแข็งความรู้สึกที่เจ็บปวด ....... เจ็บที่หัวใจ ....... เจ็บแบบไม่มีใครเคยอธิบายมาก่อน ....... เจ็บอย่างที่น้ำแข็งไม่เคยรู้สึก น้ำแข็งกุมหน้าอกข้างขวาของตัวเอง เขารู้แล้ว หัวใจที่หายไปของเขา เขาหาเจอแล้ว คนที่รักษาหัวใจให้เขา น้ำแข็งจำได้แล้ว นิกี้มือจากเขา กำลังจะไต่บันไดลงไป น้ำแข็งจำเรื่องราวทุกอย่างได้แล้ว
“ นิกี้ ” น้ำแข็งตะโกนเรียก นิกี้หยุดทันที น้ำแข็งจำเธอได้แล้ว นิกี้ไม่รอช้าวิ่งกลับมายืนต่อหน้าน้ำแข็ง ที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่คุ้ยเคย
“ อยู่นานๆนะ ” นิกี้พูดด้วยน้ำตาอาบแก้ม น้ำแข็งเช็ดให้เบาๆ ทั้งคู่สบตากัน
“ แน่นอน ในเมื่อคุณไม่ใช่ความฝัน ” นิกี้กอดน้ำแข็งแน่น เป็นสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด 1 ปี เราจะรักกันเช่นนี้ ตลอดไป
----------------------------------------------------------------------------------
จบบริบูรณ์ ^^*
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
