Greatest Love of All มากกว่ารัก
เขียนโดย 
คุณทับทิม
วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.50 น.
แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 23.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) “ ปาฏิหาริย์ มีอยู่จริง ”
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความGreatest Love of Allมากกว่ารัก
คุณเชื่อหรือปล่าว ว่ามนุษย์ทุกคนมี ปฏิหาริย์อยู่ 3 ครั้ง และถ้าคุณรับรู้ว่าคุณมีชีวิตอยู่ อีก3วันสุดท้าย คุณจะทำอย่างไร
----------------------------------------------------------------------------------
รุ่งเช้าที่แสนมืดมัว ไร้ทางออก นิกี้นอนอยู่บนโซฟาในห้องที่เธอแสนรักและชื่นชม “ ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากให้คุณตาย ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ ขอโทษจริงๆค่ะดิฉันคงให้คุณเข้าไปไม่ได้ เป็นคำสั่งของแพทย์เจ้าของไข้หนะค่ะ ” ปั๊มพูด
“ ครู่เดียวก็ไม่ได้เหรอค่ะ ” นิกี้คะยั้นคะยอ
“ ไม่ได้หรอกค่ะ เป็นคำสั่งหนะค่ะ ”
“ .............. ”
“ คุณกลับไปเถอะนะค่ะ ดิฉันช่วยคุณไม่ได้จริง ” ปั๊มพูดไปกลั้นใจไป
“ วันพรุ่งนี้เขาจะตายแล้ว ” เสียงนิกี้สั่นเครือ
“ คุณค่ะไม่ได้จริงๆค่ะ ”
“ ฉันจะไม่ได้เห็นเขาแล้ว ....... ฉันมาช้าไป ” นิกี้พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ คุณค่ะ ....... ” ปั๊มจะร้องไห้ตาม
“ ให้เขาเข้าไป ” เสียงๆหนึ่งพูดขึ้น
“ แต่หมอแพรค่ะ หมอต้นบอกว่า ............. ”
“ ฉันรับผิดชอบเอง วันนี้พี่มีนจะมาเยี่ยมตอนบ่ายๆก็รายงานไปว่า เธอมากับพี่มีน เข้าใจไหม ”
“ ค่ะ ” แม้ว่าปั๊มจะลำบากใจ แต่เธอก็เปิดประตูให้อย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เดินเข้ามา
“ ขอโทษนะค่ะ ........ ” นิกี้พูด
“ คุณโชคดีมากเลยนะค่ะ ที่มีแฟนอย่างหมอน้ำแข็ง ” หมอผ้าแพรพูดเสียงเรียบๆ นิกี้งง “ ตอนฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ ฉันมีแฟนเป็นรุ่นพี่วิจิตรศิลป์มาดเซอร์ ” อยู่ดีๆ หมอผ้าแพรก็เล่าชีวประวัติตัวเองเฉยๆ แต่นิกี้ก็ฟังอย่างดีด้วยมารยาท “ ความสัมพันธ์ของเราค่อนข้างจะกระท่อนกระแท่น สุดท้าย ตอนฉันเรียนแพทย์ปี 4 เราก็ไปกันไม่รอด ฉันเสียใจมาก เลยฆ่าตัวตาย ”
“ .......... ” ร้ายแรงกว่าของเราเยอะอีก นิกี้คิดเอาเอง
“ ใช้มีดปอกผลไม้ปาดคอตัวเอง กะเอาตรงเส้นเลือดใหญ่พอดี ฉันนึกว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ ... ตอนเช้าฉันตื่นขึ้นมาอีก เลยตัดสินใจคลานด้วยเรี่ยวแรงที่มีออกมานอนอยู่หน้าหอพัก ทุกคนเชื่อว่าฉันตายแน่ น้ำแข็งเป็นคนเดียวที่ไม่เชื่อแบบนั้น เขากับเพื่อนพาฉันขึ้นรถซาเล้งขายของเก่าไปส่งโรงพยาบาล ”
“ แต่คุณก็ไม่ตาย ”
“ อือม์ ..... มีแต่คนถามว่าทำไมเขาถึงเชื่อว่าสภาพอย่างฉันตอนนั้นจะรอด น้ำแข็งบอกว่า ชีวิตของคนเราจะมีปาฏิหาริย์อยู่ 3 ครั้ง สำหรับเขาบอกว่าฉันใช้มันไปแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรก คือครั้งที่ฉันตัดใจเลิกจากผู้ชายเลวๆคนนั้น ครั้งที่ 2 คือ เสี้ยววินาทีที่ฉันคลานออกมาหน้าห้อง ”
“ ....... ” เรื่องเล่าเรื่องนี้กระแทกจิตใจนิกี้อย่างรุนแรง ลึกๆ เธอเองก็หวังปาฏิหาริย์ แต่ดูเหมือนมันห่างไกลมาก
“ คนไข้ทุกคนที่เขารักษาไม่เคยตาย เพราะเขาเชื่อเรื่องนี้ เขาจึงทุ่มเทเต็มที่ แม้ในรายที่ไม่น่าเป็นไปได้ ............ ฉันมองไม่เห็นปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้ายของฉันจะเกิดขึ้น ” ผ้าแพรนั่งลงข้างๆนิกี้ จับมือเธอ “ แต่ฉันเชื่อว่าน้ำแข็งใช้ปาฏิหาริย์ไปแล้ว 1 ครั้ง คือตอนที่ได้พบคุณ ” แล้วผ้าแพรก็กระซิบข้างๆหูเขา “ ฉันมีเพื่อนอยู่โรงพยาบาลใกล้ๆ เราย้ายร่างเขาไปได้ แต่คนในอย่างฉันทำไม่ได้ ” ผ้าแพรมองตานิกี้อย่างมีเล่ห์นัย
----------------------------------------------------------------------------------
“ ทั้งหมด 326 บาทครับ ” เด็กนักเรียน 2 คนเดินออกจากร้านไป สวนกลับนิกี้พอดี “ สวัสดีครับคุณ วิญญาณเป็นไงบ้างครับ ” เบนยิ้มแป้นเมื่อเห็นนิกี้ เขาทักทายทันที “ จิตใจของคุณซับสนวุ่นวาย คุณอยากให้ผมช่วยนิ ”
“ ว่างพอจะคุยกับฉันไหมค่ะ ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ เป็นการช่วยเหลือที่เสี่ยงมาก ” ทั้งคู่เดินมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง “ ผมอาจติดคุกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ”
“ ฉันรู้ แต่คุณเบนค่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายกับคุณยังไงดีแต่ฉันอยากให้คุณช่วยจริงๆ ” เบนมองหน้านิกี้แบบกวนๆ
“ ผมขอยืนยันว่าคุณเจอแล้ว .... ” อยู่ดีๆเบนก็ยิ้มออกมา
“ เอ่อ ..... ฉันคิดว่าเรามาคุยกันเรื่อง ............. ”
“ คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไรคุณและผม และ .... เขาถึงมาเจอกัน ”
“ ........... ” อีตานี้ท่าจะบ๊อง นิกี้พูดกับตัวเองในใจ
“ ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมรับรู้จิตวิญญาณคนตายมานักต่อนักแล้ว ผมมีความสมารถพิเศษจริงๆ ” เบนซดกาแฟไป 1 อึก “ และก็ไม่มีใครเหมือนผม ”
“ ขอโทษนะ ฉันกำลังขอให้คุณช่วย ........... ” นิกี้พูด
“ ขโมยศพออกจากโรงพยาบาล ”
“ ฉันรู้ว่ามันเป็นคำขอที่มากเกินไป ขอบคุณมากนะค่ะ ” นิกี้ลุกขึ้น
“ ผมรู้ว่าคุณจะต้องมา ” เบนพูดขึ้น แต่นิกี้ไม่หยุดเดิน นึกรู้สึกโมโหที่คุยกับคนบ้า “ และผมพร้อมที่จะช่วยคุณ ” เธอหยุดเดิน “ ผมบอกแล้วไงว่าผมรู้ และผมรู้ด้วยว่ายังไงๆผมก็ต้องช่วย มันเป็นความสามารถพิเศษของผม ” ตกลงจะเอายังไงกับสมองมันดีเนี้ย นิกี้กุ้มใจ
----------------------------------------------------------------------------------
“ ฉันจะทำไงดี ” นิกี้ขับรถวนรอบๆโรงพยาบาล
“ คุณต้องไปที่ห้องเก็บเครื่องมือ ” เบนพูด
“ ใช่ มีสาระครั้งแรกนะเรา ” ทั้งคู่แอบเข้าไปในห้องอุปกรณ์สำเร็จ
“ สิ่งแรกที่เราต้องเอาไปคือ ” นิกี้มองหาอุปกรณ์ที่เธอไม่รู้จักเลย
“ แล้ววิญญาณตัวนั้นไปไหนแล้ว ” เบนถาม
“ฉันต้องช่วยเขา ไม่งั้น เดี๋ยวเขาตาย” นิกี้พูด
“ คุณจะช่วยเขาทำไมในเมื่อเขายังไม่ช่วยตัวเองเลย ” เบนพูด
“ .............. ”
“ ก่อนที่ดวงวิญญาณนั้นจะดับสูญไปสู่โลกใหม่ เขาจะรับบาปกรรมที่ตนเองได้ก่อนขึ้น และเขาจะ ........... ”
“ เพราะฉันรักเขา ” นิกี้พูดออกมา และเหมือนเป็นคำตอบที่เบนเองก็ต้องการจะฟัง “ เพราะนั้นคุณต้องช่วยฉัน ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ ทางสะดวก ” ทั้งคู่ลากเตียงคนไข้พร้อมอุปกรณ์ช่วยหายใจอีก 2-3 อย่างไปที่ห้องของน้ำแข็ง
“ ถึงแล้ว เอาละเริ่มเลย ”
“ ทำอะไรกับร่างผม ... นิกี้ ” นิกี้หันมองตามเสียง เธอดีใจที่ได้ยินเสียงน้ำแข็งอีกครั้ง “ ฉันกำลังจะช่วยคุณ อย่าถามมาก ”
“ ผมว่าแค่นี้เขาน่าจะรู้แล้ว ” เบนแทรกขึ้นมา
“ ทำไงต่อ ” นิกี้พูด
“ ............ ” เหมือนน้ำแข็งกำลังอึ้งๆ
“ ชัดเจนอยู่แล้ว คุณยังจะคิดอะไรอีก ” เบนพูดขึ้น
“ ย้ายผมไปที่เตียงนั้น ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ ทางสะดวก ” เบนโผล่หน้าออกมาก่อน มองซ้ายขวา แล้วสงสัญญาณให้นิกี้เข็นแปลที่มีร่างของน้ำแข็งนอนอยู่ออกจากห้อง
“ ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะทำเรื่องแบบนี้ ” น้ำแข็งพูด
“ ทำไปแล้ว ... เงียบเถอะน่า ” นิกี้และเบนค่อยๆเข็นร่างหมอชญาน์ทัตไปตามทาง เพื่อไปยังรถที่จอดแบบไว้
“ พวกคุณทำอะไรกับคนไข้ของผม ” หมอต้นเดินผ่านมาเห็นพอดี ทั้ง 2 หยุดฉะงักด้วยความตกใจ
“ วิ่งไป ... นิกี้อย่าหยุด ” สิ้นเสียงน้ำแข็ง เบนและนิกี้ก็เข็นเตียงคนไข้วิ่งไปยังลิฟต์อย่างเร็วที่สุด
“ ช่วยด้วยคนขโมยศพ ” หมอต้นวิ่งตามเบนและนิกี้ โครมคราม !!!!!! .............
“ ขอโทษค่ะหมอต้น คำว่า จรรยาบรรณแพทย์ ใช่ไมได้กับฉันในตอนนี้ ” หมอผ้าแพรตั้งใจเปิดประตูห้องพักชนเข้ากับหมอต้นที่วิ่งมาอย่างเร็ว แรงกระแทกทำให้เขาลงไปกองอยู่กับพื้นเลือดกลบปาก
“ หมอแพรเกี่ยวอะไรด้วยเนี้ย ” น้ำแข็งถาม
“ ช่างเถอะน่า เธอเองก็ช่วยคุณ ” นิกี้พูด เบนกดลิฟต์อย่างเร็ว บุรุษพยาบาล 3 คนวิ่งมารุมเขาไว้
“ ไป รีบไป ......... ” เบนวิ่งชนบุรุษพยาบาลเพื่อให้มีเวลาที่นิกี้จะเข็นเตียงคนไข้เข้าในลิฟต์ บุรุษพยาบาลอีก 2 คนล็อกแขนนิกี้ไว้ เธอดิ้นสุดชีวิต หมอผ้าแพรวิ่งมากระโดดคว้าคอบุรุษพยาบาลคนหนึ่งไว้ ปั๊มวิ่งเขามาช่วย ทำให้นิกี้ตั้งหลังเข็นเตียงไปทางอื่นได้
“ วุ่ยวายทั้งโรงพยาบาลแล้ว ....... นิกี้ระวัง ” น้ำแข็งพูดในขณะที่นิกี้วิ่งเร็วสุดชีวิตเพื่อให้ไปถึงรถ ชนเข้ากับมีนและลูกๆทั้ง 3
“ อยู่ทางนั้น ช่วยหยุดที ” หมอต้นตะโกน วิ่งนำบุรุษพยาบาลอีก 2 คนไปยังนิกี้ มีนขัดขาต้นอย่างตั้งใจ ทั้ง 3 ล้มลงไปกองกันตามๆกัน “ เร็วเข้าตามไป ” นิกี้รีบปิดลิฟต์
“ นิกี้ ” ภาพน้ำแข็งค่อยๆเลือนไปจนมองแทบไม่ค่อยเห็น เสียงก็เบาลงมากจนฟังเหมือนกระซิบ นิกี้หันกลับมา ร่างของหมอชญาน์ทัตกำลังแย่ หัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆ ความดันเลือดก็ลดต่ำ
“ ทนก่อนนะ อย่าพึ่งเป็นอะไร ” นิกี้มองดูภาพน้ำแข็งค่อยๆจางลง ลิฟต์เปิด นิกี้เข็นรถต่อไป บุรุษพยาบาล 2 คนวิ่งลงบันไดตามเธอทัน เขาคว้าตัวเธอไว้ เบนออกจากลิฟต์อีกด้านกระโดดผลักบุรุษพยาบาลอีกคนล้มกลิ่งไปด้วยกัน หมอต้นวิ่งลงบันไดมาคว้าแขนนิกี้ที่กำลังดิ้นสุดแรงออกจากมือบุรุษพยาบาล หมอผ้าแพรกับปั๊มช่วยกันสะบัดหมอต้นให้หลุดจากนิกี้ หมอต้นผลักหมอผ้าแพรล้มลง มีนวิ่งออกจากลิฟต์ชนกับนิกี้ที่กำลังวิ่งไปหาน้ำแข็งที่มองแทบไม่เห็นอยู่ข้างๆร่างตัวเอง เธอเสียหลักล้มลงกับพื้น ตอนที่กำลังชุลมุนสายออกซิเจนหลุดออกจากตัวเครื่องแล้ว ร่างของหมอชญาน์ทัต กำลังขาดอากาศหายใจ
“ นิกี้ ” ภาพของน้ำแข็งเลือนหาไป กราฟชีพจรหัวใจกลายเป็นเส้นตรง
“ ไม่ ............. ” นิกี้วิ่งไปหาร่างหมอชญาน์ทัต เธอปะกบริมฝีปากลงบนปากน้ำแข็ง วิธีการช่วยชีวิตเบื้องต้น แต่นี้เป็นจุมพิตแรกของทั้งคู่ เหมือนโลกค่อยๆหยุดหมุน เสียงกราฟชีพจรหัวใจค่อยๆเต้นอีกครั้ง หมอชญาน์ทัตหายใจอีกครั้งโดยไม่มีเครื่องช่วย
“ น้ำแข็ง ” มีนค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ น้ำแข็งค่อยๆไอและลืมตาเป็นครั้งแรก
“ พี่ ....... มีน ” มีนยิ้มทั้งน้ำตา น้ำแข็งหันช้าๆไปเจอรอยยิ้มน้ำตาอาบแก้มของนิกี้ “ นี้ใครครับ ” เหมือนโลกแตก ไม่นะ น้ำแข็ง ...... จำ ..... เธอ ........ ไม่ ....... ได้ .......
“ จำไม่ได้เหรอ นิกี้ไง ” มีนพูด พร้อมทั้งจับมือนิกี้ให้สัมผัสมือกันและกัน แต่น้ำแข็งรีบเก็บมือตัวเอง
“ ขอโทษครับ ...... ผมไม่รู้จักคุณ ” นิกี้อึ้งจนร้องไห้ไม่ออก มีนมองหน้าเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังมาก แต่นิกี้ก็ยิ้มตอบ
“ นิกี้ลานะค่ะพี่มีน และขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาด้วย ” นิกี้สมองว่างปล่าวจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอได้แต่เดินออกจากโรงพยาบาลคนเดียว
“ ขอโทษนะค่ะ ให้ฉันช่วยทำแผลให้เอาไม ” หมอผ้าแพรส่งยิ้มหวานมาให้เบนที่คิวแตกนิดหน่อย
----------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
