รักวุ่นๆของยัยตัวแสบ

          ณ โรงเรียนโซลเซกัง ทุกคนในโรงเรียนวิ่งกันชลหุก
"เกิดอะไรขึ้น !!"  ฉันรีบวิ่งตามทุกคนไปยังอาคารสี่
เมื่อไปถึงทุกคนต่างก็มองขึ้นบนดาดฟ้า สิ่งที่ฉันเห็นคือมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านบนแล้วตอนนี้เธอกำลังจะโดดลงมา ตายแล้ว!!
"น้องๆ ใครอ่ะ" ฉันถามน้อง ม.5 ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"พี่ซารางค่ะ " 
"ซารางห้อง 6/2 หรอ" ใจฉันเต้นตุบๆๆๆๆ
"ค่ะ ไม่รู้ว่าพี่เค้าเป็นอะไร เห็นโพสลงในไอจีว่า 'ลาแล้วโลกนี้' ตอนแรกก็ไม่เข้าใจแต่พอได้ยินเพื่อนในห้องบอกว่าพี่เค้าจะฆ่าตัวตายเท่านั้นแหละ ..." น้องเค้ายังพูดไม่จบฉันก็รีบวิ่งขึ้นอาคารสี่อย่างรวดเร็ว อาคารสี่มีห้าชั้นรวมชั้นดาดฟ้าด้วยก็เป็นหกถือว่าเป็นอาคารที่สูงสุดแล้วในโรงเรียนนี้
ฉันเร่งฝีเท้ารีบวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าเร็วที่สุดก่อนที่ซารางจะโดดลงไป พอถึงฉันก็เห็น ครูเฮจินอยู่กับซารางแค่สองคน
"ซารางฟังครูนะ ถ้าหนูโดดลงไปตอนนี้พ่อกับแม่เธอจะเสียใจแค่ไหน" ครูเฮจินกำลังพยายามเปลี่ยนใจยัยซาราง
"ไม่มีใครสนใจหนู ไม่มีใครเข้าใจหนู พ่อกับแม่ไม่เคยฟังไม่เคยรับรู้เลยว่าหนูต้องการอะไร อยากเป็นอะไร มีแต่คอยสั่งให้หนูทำโน้นทำนี่ตามที่ท่านบอกแต่ไม่เคยถามเลยสักคำว่าหนูอยากทำไหม ฮือๆๆๆ อยู่ไปก็เท่านั้น สู้หนูตายไปเลยไม่ดีกว่าหรอ ฮือๆๆๆๆๆๆ" เสียงสะอึกสะอื้นอย่างหนัก
"ที่ท่านสองคนทำไปก็เพราะพวกท่านรักเธอนะ" ครูเฮจินเอ่ย
"ไม่จริง ครูไม่ใช่หนูจะรู้อะไร ลองมาเป็นหนูดูไหมจะได้รู้ว่ามันทรมาณแค่ไหน ฮือๆๆๆ" น้ำตาไหลออกมาเหมือนสายธาร
"ถ้าชีวิตมันน่าเบื่อนัก ก็โดดเลย เอาเลยซิแต่บอกไว้ก่อนนะโดดลงไปศพไม่สวยแน่" ฉันเอ่ยขึ้นจนครูเฮจินรีบเข้ามาห้าม
"จีโบ แกไม่ต้องมาท้าฉัน " น้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันป่าวท้าแก ท้าแกอยากโดดก็เอาเลย คนที่คิดจะจบปัญหาด้วยวิธีแบบนี้ มีแต่คนโง่ไร้สติเท่านั้นแหละ แทนที่จะหาทางแก้ด้วยวิธีอื่น แต่กลับทำตัวเหมือนคนสิ้นคิด นี่ซารางแกมีมันสมองที่ดีมีหน้าตาที่สวย อยากเป็นนักแสดงแดงไม่ใช่หรอ ถ้าแกตายไปความฝันของแกก็ดับไปพร้อมชีวิตแกนั่นแหละ" ฉันใส่เป็นชุดเลย
"แกไม่มาเป็นฉัน ก็พูดได้สิ ลองมาเป็นฉันดูไหมจะได้รู้ว่าความกดดันมันเป็นแบบไหน" 
"ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะเลือกแก้ปัญหาด้วยวิธีสู้รบ ไม่ใช่จบชีวิต การที่เราหนีปัญหาด้วยการจบชีวิตตัวเองเค้าไม่เรียกว่าหนีปัญหานะ แต่มันจะเป็นการเพิ่มปัญหาขึ้นอีกมากมาย ลองคิดดูแกตาย พ่อกับแม่แกคงไม่รู้สึกดีใจแน่ ไหนจะความฝันที่ยังไม่ได้เริ่มกลับต้องมาจบลงเสียก่อน ครูเฮจินเองก็จะถูกตำหนิว่าดูแลนักเรียนไม่ได้ ไหนจะโรงเรียนอีกต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ และที่สำคัญถ้าแกตายพวกฉันก็ต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่ เดี๋ยวแกก็มาป้วนเปื้ยนให้คนเห็น ตายไปกลายเป็นผีมีแต่คนกลัว สู้มีชีวิตอยู่ให้คนวิ่งขอลายเซ็นไม่ดีกว่าหรอ" ฉันใส่อีกชุดใหญ่
"แกพูดบ้าอะไรของแก" น้ำเสียงปกติ
"ถ้าแกโดดลงไป ฉันจะไม่มาโรงเรียนจริงๆด้วย เพราะฉันกลัวผี" ฉันทำท่าทางหวาดกลัว
"หุบปาก  แกคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกหรือไง" ยัยซารางตะหวาดเสียงดัง
"ซาราง แกคิดจะทำบ้าอะไร ข้ามกลับมาเดี๋ยวนี้นะ" เสียงเยจีดังขึ้นข้างหลังพอฉันหันไปก็เจอพวกห้องสองเกือบทั้งหมดและเยจีเพื่อนฉัน
"เยจี ฉันฝากพ่อกับแม่ฉันด้วยนะ" ซารางพูดขึ้น
"ไม่นะซาราง แกอย่าคิดสั้นแบบนี่ถ้าแกเป็นอะไรไป ลุงกับป้าต้องช้ำใจมากแค่ไหนแกไม่สงสารท่านหรอ" เสียงสั่นเครือตอนนี้น้ำตาของจีเยหลั่งออกมาไม่ขาดสาย
"แกก็รู้ว่าฉันทำตามที่พ่อกับแม่บอกไม่ได้ ฉันต้องทนเก็บความรู้สึกมากมายไว้ในใจ"
"แต่แกปรึกษาฉันก็ได้หนิ ตอนเด็กๆแกมีปัญหาก็ชอบมาเล่าให้ฉันฟังไม่ใช่หรอ ซารางข้ามกลับมาเถอะ ฮือๆๆๆๆ" เยจีร้องไห้หนักกว่าเดิม
"เห็นไหมไม่ใช่แค่แกที่เป็นทุกข์ แกไม่สงสารเยจีบ้างหรอ ลองนึกดูสิถ้าแกเป็นอะไรไปยัยนี่มันจะพูดกับคนอื่นไหม ทุกวันนี้มันก็แทบจะไม่พูดกับใครอยู่แล้ว" ฉันเอ่ยขึ้น
ซารางนิ่งเงียบไปมันคงกำลังคิดอยู่กับสิ่งที่เยจีและฉันพูด ทันไดนั้นฉันมองเห็นครูคังวูค่อยๆเดินอ้อมไปด้านข้างอย่างช้าๆโดยที่ซารางไม่ทันสังเกต ไม่รู้ว่าครูขึ้นมาตอนไหน
"ซาราง ดูเยจีสิตอนนี้มันกำลังร้องไห้หนัก ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักมันมามันไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลยมันเก็บความรู้สึกเก่งจะตาย มันรักแกมากนะซาราง" ฉันเอ่ยขึ้นเพื่อให้ซารางสนใจแค่ฉัน เพราะฉันกลัวว่าซารางจะเห็นครูคังวูที่ตอนนี้เข้าใกล้มันมากแล้ว
กรี๊ดดดดดดดด เสียงกรีดร้องของคนที่อยู่ตรงนั้นและข้างล่างดังขึ้นด้วยความหวาดเสียว ตอนที่ครูคังวูจับตัวซารางไว้
"ปล่อยหนูนะ ปล่อยบอกให้ปล่อยงัย ฮือๆๆๆ" ซารางทั้งดิ้นทั้งร้อง
อินซา ฮยอนวาและดงซูรีบวิ่งเข้าไปช่วยจับซางรางและพยายามดึงซารางข้ามกลับเข้ามาด้านใน ทั้งสี่คนช่วยกันอยู่ไม่กี่นาทีก็ข้ามกลับมาได้เนื่องจากซารางเองถึงจะสูง 168 แต่เธอก็หนักเพียง 45 กิโลกรัมจึงไม่ใช่เรื่องยากที่ผู้ชายรูปร่างใหญ่สีคนจะดึงข้ามาอย่างง่ายดาย
เยจีรีบวิ่งเข้าไปกอดซารางอย่างรวดเร็ว
"ซาราง แกเป็นไรไหม เจ็บตรงไหนหรือป่าว" เยจีเอ่ย
"เยจี ฉันขอโทษ ฉัน ฮือๆๆๆ ขอโทษ" เสียงสะอึ้นไห้
ทั้งสองกอดกันไปร้องไห้ไปท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่ในเหตุการ เมื่อฉันเห็นทั้งสองกอดกันน้ำตาเม็ดเล็กๆก็ไหลออกมาจากเป้าตา ทั้งดีใจทั้งปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก
ครูเฮจินเดินเข้าไปหาสองคนนั้นแล้วพยุงซารางไว้
"เยจีพาเพื่อนไปห้องพยาบาล ป่ะ" สิ้นคำทั้งสองคนก็ช่วยกันพยุงซารางลงไปชั้นสองที่มีห้องพยาบาลอยู่
"ไม่มีอะไรแล้ว รีบกลับห้องของตัวเองเร็ว" ครูคังวูรีบออกคำสั่ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนจึงเดินลงข้างล่างไป
"เดี๋ยวก่อนจีโบ" เสียงครูคังเรียกฉัน
"ค่ะ "
"ครูรู้นะว่าเธอเห็นครูเลยพูดเบี่ยงเบนความสนใจซาราง"
"ก็หนู ตาดีนี่ค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น
"เด็กนี่ชมไม่ได้ เลย" ว่าพลางกำมือเคกหัวฉันเบาๆ
ฉันขำขึ้นเล็กน้อย
"ครูเรียกหนูเพราะเรื่องนี้หรอค่ะ"
"ป่าวหรอก ครูจะบอกให้เธอไปอยู่เป็นเพื่อนซารางที่ห้องพยาบาลกับเยจีน่ะ ตอนนี้จิตใจเค้ากำลังสับสนครูกลัวว่าซารางจะฟุ้งซ่านขึ้นมาอีก ถ้าเป็นแบบนั้นเยจีคนเดียวคงเอาไม่อยู่แน่" 
"ค่ะครู" รับปากเสร็จฉันก็เดินลงมาชั้นสองตรงไปห้องพยาบาลทันที
 
 
 
 ติดตามอ่านและช่วยวิจารณ์กันมาเยอะๆเลยน๋า คนเขียนจะได้มีกำลังใจ และได้โปรดโหวตคะแนนให้ด้วยจิ อยากจะเข้าไปวิจารณ์นิยายของเพื่อนๆทุกคนแต่ติดที่ระดับคะแนนไม่ถึง  ช่วยหน่อยนะคร้าจะได้มีกำลังใจเขียนตอนต่อไป