เผด็จการรัก [ทำมือ+พร้อมส่ง]

บทที่ 2(1)

พราวพระจันทร์พยายามผลักร่างหนาที่เบียดกายเข้าหาเธอให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนมันกลับยิ่งเพิ่มการดึงรั้งเขาให้แนบชิดเข้ามาใกล้ตัวเธอมากยิ่งขึ้น ปลายลิ้นนุ่มนวลเกี่ยวกระหวัดหยอกเอินจนเธอแข้งขาอ่อนระทวย นิ้วแกร่งที่กำลังเกลี่ยพวงแก้มเธอผะแผ่วอยู่นั้นสร้างกระแสความรัญจวนให้เพิ่มทวีจนยากจะต้านทาน

มือหนาเริ่มซุกซนไล่สำรวจผิวเนียนเนิบช้า ไต่เรื่อยจากลำคอลงมาจนถึงหัวไหล่สั่นเทิ้มราวกับลูกนกตกน้ำ เดรสสายเดี่ยวเปิดโชว์แผ่นหลังทำให้เขาสัมผัสผิวกายร้อนวาบของเธอได้ถนัดมากขึ้น และสัมผัสนุ่มนวลที่โลมลูบอยู่ทั่วเรือนกาย ก็ทำให้พราวพระจันทร์เตลิดเพลิดเพลินไปกับมัน จนห้ามไม่อยู่

หญิงสาวพยายามต่อต้านความรู้สึกรัญจวนลึกๆ ที่มีอยู่ข้างในอย่างยิ่งยวด แต่เพราะความชำนาญของอีกฝ่ายทำให้เธอพ้ายแพ้ต่ออารมณ์วาบหวามที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรง พราวพระจันทร์โทษแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไป

และก็ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างหน้าไม่อายว่าเธอหลงใหลได้ปลื้มกับสัมผัสวูบไหวของผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ เธอไม่รังเกียจแม้กระทั่งลิ้นอุ่นที่ถือวิสาสะบุกรุกเข้ามาในโพรงปากนุ่มของเธอ

กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแย่กับเขาเลย มันกลับยิ่งกระตุ้นให้เธอลุ่มหลงจนยากจะถอนตัว หากพอนึกถึงความไม่เหมาะสมขึ้นมาแล้ว หญิงสาวจำต้องประท้วงอย่างขัดใจตัวเอง เมื่อปากเรียวเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“อื้อ...ปะ...ปล่อยค่ะ”

“ทำไมล่ะ ใจเราตรงกันอยู่แล้วนี่นา คุณจะห้ามผมทำไมครับคนสวย”

ชายหนุ่มบอกขณะที่ปากหยักยังคงประพรมจุมพิตไล่ลงมาตามซอกคอขาว กระแสความเสียวซ่านก่อตัวขึ้นจนเธอขนลุกเกรียว พราวพระจันทร์เอียงคอหนีความรัญจวนที่กำลังอาบไล้เรือนกายผ่าวร้อน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีห่างง่ายๆ เพราะยิ่งเธอหลีกหลบ...เขาก็ยิ่งมอบความซาบซ่านให้เธอมากกว่าเก่าเป็นเท่าตัว

“คะ...คือ” น้ำเสียงตะกุกตะกักที่พยายามเอ่ยท้วง ทำให้ชายหนุ่มหยุดการซุกไซ้ แล้วสบตากลมด้วยสายตาลึกซึ้งยากจะบรรยาย หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว เพราะอีกนิดเดียวอกอวบของเธอก็จะถูกเขารุกล้ำเข้าให้แล้ว และถึงตอนนั้นเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองจะยังสามารถห้ามปรามเขาได้อีกหรือไม่

“ตรงนี้คงไม่เหมาะ ห้องผมอยู่ทางโน้นต่างหาก” เขาพยักพเยิดไปทางหน้าห้องพักที่อยู่ห่างจากห้องเธอไม่ไกลเท่าไร

 รีสอร์ตแห่งนี้สร้างขึ้นมาในรูปแบบบ้านพักแยกตัวออกจากกันในสไตล์ต่างๆ โดยทุกห้องล้วนสื่อถึงความเป็นธรรมชาติที่ผสมสานกันได้อย่างลงตัว

ชายหนุ่มช้อนร่างบอบบางขึ้นสู่อ้อมแขน จนหญิงสาวที่กำลังมึนงงและสติหลุดลอยหลังจากถูกสัมผัสอย่างลึกซึ้งจากชายแปลกหน้าไม่ทันได้ทัดทาน เพราะเขาเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนใจ กว่าที่สติอันน้อยนิดของเธอจะกลับมา เขาก็พาร่างร้อนผ่าวของเธอเข้ามาอยู่ในห้องพักตรงข้ามกับห้องเธอเรียบร้อยแล้ว

♦♦♦♦♦

เขากำลังจะโน้มใบหน้าคมลงมาใกล้เธออีกครั้ง เมื่อพาเธอมาอยู่ที่เตียงใหญ่ หญิงสาวจึงรีบขัดขึ้นมาทันควัน

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ เราสองคนไม่ได้รู้จักกัน”

“มันก็ตรงประเด็นของเราสองคนอยู่แล้วนี่...จริงไหม”

พราวพระจันทร์ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่จุมพิตวาบหวามมันทำให้เธอลืมข้อโต้แย้งที่มีทั้งหมด เรียวปากที่แตะประทับลงมานั่นอ่อนโยนไม่บุ่มบ่ามอย่างที่เธอเคยคาดไว้ ว่าการจูบกันมันเป็นเรื่องน่าประหลาด ที่จู่ๆ คนสองคนจะสัมผัสลิ้นของกันและกันไปเพื่ออะไร มาถึงตอนนี้เธอได้รู้แล้ว การถูกปลายลิ้นของอีกฝ่ายซอกซอนเกี่ยวพันหยอกล้อ มันทำให้ความอ่อนหวานรัญจวนจิตแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของร่างกาย และมันทำให้สมองของเธอหลุดลอยไปด้วยพร้อมๆ กัน

พอแผ่นหลังกึ่งเปลือยของเธอสัมผัสลงบนเตียงนุ่มพราวพระจันทร์ถึงตั้งสติตัวเองได้ หญิงสาวเริ่มต่อต้านเขาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะล้มเหลวไม่เป็นท่า เธอยกมือขึ้นผลักอกแกร่งอย่างอ่อนแรง เมื่อร่างกายทรยศกลับสั่นเทิ้มไปกับสัมผัสที่ลูบไล้ปลุกเร้าจนเธอเสียวสยิว

“ยะ...อย่าค่ะ” เธอพยายามห้าม

ทว่าชายหนุ่มที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั้งชื่อก็ไม่ฟัง เขาจับเส้นสปาเก็ตตี้ที่พาดหัวไหล่มนทั้งสองข้าง...เลื่อนลงมาตามท่อนแขนเสลาช้าๆ ด้วยความใจเย็น ผิดกับร่างงามที่ร้อนระอุจนแทบระเบิด จากการถูกเบียดเสียดผิวเนียนผ่าวร้อน

เธอกระตุกเฮือกตอนที่เขาสอดมือหนาลูบไล้ต้นขาด้านในแผ่วเบาเนิบนาบ เพียงไม่นานเดรสตัวสวยก็หลุดลอยออกจากเรือนร่างเพรียวอย่างไม่รู้ตัว พราวพระจันทร์รู้เพียงแค่น้ำเสียงนุ่มนวลและสัมผัสอ่อนโยนของเขากำลังสะกดใจเธอ ให้เคลิบเคลิ้มไปกับการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วของเขาตอนนี้

"ดะ...เดี๋ยวก่อน ฉันคิดว่าฉันควรจะไปจากห้องนี้" เมื่อความปรารถนากำลังพลุ่งพล่านจนเกินระงับ พราวพระจันทร์จึงรีบหาทางออกให้ตัวเองโดยด่วน หญิงสาวขยับตัวจะลุกขึ้น แต่เจ้าของร่างหนาก็ทาบทับ กักกายเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

"ไม่ต้องกลัวนะ ผมรับรองว่าคุณจะไม่มีวันลืมคืนนี้ของเราอย่างแน่นอน" ชายหนุ่มแปลกหน้ากระซิบแผ่วเบาชิดริมฝีปาก น้ำเสียงของเขาราวกับการร่ายมนตร์ หญิงสาวขนลุกเกรียว สติกระเจิดกระเจิงหมดสิ้น เพราะกลีบปากที่เม้มใบหูเธอเบาๆ ทำเอากายสาวสะท้าน

"ตะ...แต่ฉัน...อื้อ" เธอยังพูดไม่จบ เขาก็ประกบปากแนบชิด แล้วตามมาด้วยจุมพิตดูดดื่มรัญจวน จนหญิงสาวไม่อาจต้านทานกลีบปากที่บดแน่นลงมาอย่างหนักหน่วงได้ พราวพระจันทร์นึกต่อว่าตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ปล่อยใจให้หลงเดินตามความวาบหวิวของผู้ชายคนนี้มาง่ายๆ

"จูบตอบผมได้ไหมคนสวย" เสียงกระซิบอ้อนวอนนั่นแหบพร่าจนเธอสยิวจึงคล้อยตาม หญิงสาวกล้าๆ กลัว จูบตอบเขาอย่างไม่ประสา

ทว่ากลับทำให้เขาเม้มกลีบปากล่างของเธอเบาๆ ดูดดึงเอาไว้ด้วยความมันเขี้ยว ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่เพื่อนนัดหมายมาให้นั้นจะเขย่าหัวใจเขาได้มากมายถึงเพียงนี้ เขาเลาะลิ้มเรียวปากสวยเบาๆ แล้วคำรามห้าว

"อื้ม คุณเซ็กซี่เป็นบ้าเลย"

หัวใจของเธอเต้นรัว  ร่างกายอ่อนปวกเปียกราวกับขี้ผึ้งลนไฟ เมื่อเขาไล้หลังมืออ่อนโยนสัมผัสเรือนกายผ่าวร้อนของเธอ ตะขอบราเซียร์ถูกปลดออกอย่างชำนาญ

มือหนาโอบประคองเต้าสล้างข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็เลื่อนลงมาลูบไล้แผ่นท้องแบนราบ ก่อนจะชำเลืองมองทีท่าของคนที่เริ่มคลายความขัดขืนลงบ้างแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเธอจะขัดขืนไปทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันมีข้อแลกเปลี่ยนกันอยู่แล้ว หรือนี่คือบทบาทที่เธอต้องแสดงทุกครั้งที่เริ่มทำงาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พอคิดถึงว่า...ภาพเย้ายวนและสายตาปรือฉ่ำของเธอที่กำลังมองมานั้น เคยผ่านสายตาผู้ชายคนอื่นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ความโกรธกรุ่นก็เริ่มแผ่ซ่านผสมปนเปจนเขาสับสน

++++++++++

ดาวน์โหลดฉบับเต็มได้ที่

ต้องการรูปเล่มสั่งซื้อที่เพจ ปันปัณณ์ ๐ ลาภิสรา

หรือ www.baengpunbook.com