Demon spell สะกดหัวใจนายปีศาจ [Yaoi]

02

 

          “เข้าสายอีกแล้วมิซารุ อากิ เทอมนี้เธอเข้าสายวิชาฉันมาหลายครั้งมากแล้ว ถ้ามีอีกเธอจะต้อง...” ยังพูดไม่จบอาจารย์ต้องชะงักเพราะสีหน้าของอากิแสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่ารำคาญ เขารู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นคนอย่างไรและเขาไม่ควรที่จะพูดมากไปกว่านี้

 

            “เอ่อ...งั้นฉันจะลงโทษเธอ ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ เอาล่ะส่วนคนที่เหลือตามฉันมาที่โรงยิมเล็ก วันนี้เราจะมีการฝึกแบบใหม่” อาจารย์พูดจบก็เดินนำนักเรียนจากโรงยิมใหญ่ไปที่โรงยิมเล็ก จนลืมไปเลยว่ายังมีนักเรียนที่มาสายอีกคนนั่นคือ มิยากิ

 

            อากิเดินไปที่สนามเงียบๆ โดยไม่สนใจมิยากิที่เดินตามอยู่ด้านหลัง และเขาก็เริ่มวิ่งทันที

 

 

          รอบที่ 1-3 สบายๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการลงโทษของครูมันเด็กๆมากสำหรับเขา แม้แดดจะแรงแค่ไหนเขากลับไม่หวั่นเลยสักนิด

 

          รอบที่ 4-5 ชิวๆ เรื่อยๆ เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ต้องไปทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นๆในห้อง

 

          รอบที่ 6-7 เริ่มเหนื่อยซะแล้วสิ มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าหากเขารู้สึกเหมือนกับตอนที่วิ่งรอบแรก

 

          รอบที่ 8-9 อยากพักซะจริง เขาอยากจะหยุดและรีบไปดื่มน้ำให้เร็วที่สุด ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย ไม่ง่ายอย่างเขาคิดไว้ตั้งแต่แรก คอเริ่มแห้งแล้วต้องรีบวิ่งให้จบเร็วๆที่สุด

 

          รอบสุดท้าย อีกเพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้นที่เขาจะต้องอดทน

 

          เขาวิ่งครบ 10 รอบแล้ว อากิรู้สึกเหนื่อยล้าและหาที่นั่งพักอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าในขณะนั่งลงไปได้ไม่ถึง 1 นาที เขากลับเห็นคนตัวเล็กวิ่งอยู่ ทั้งช้า และก็ดูเหนื่อยอะไรอย่างนี้นะ ผิวที่ขาวซีดอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก สีหน้าดูไม่ค่อยดีเอาซะเลย

 

          “หมอนั่นเป็นผู้ชายแน่เหรอ” อากิพึมพำอยู่คนเดียว เพราะเขามองไปที่ร่างเล็กนั่นรู้สึกว่าไม่เหมือนเด็กผู้ชายเอาซะเลย ทั้งดูอ่อนแอแล้วก็หน้าตาที่น่ารักไม่รับกับการที่เป็นผู้ชายสักนิด

 

          เขาจ้องมองร่างเล็กที่ดูเหมือนจะวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังมิยากิที่ตอนนี้สภาพล่อแล่เต็มที

 

          “อย่าฝืนสิ ไม่ไหวก็ออกไปพัก ถ้าเป็นลมขึ้นมาฉันจะเดือดร้อนนะ” คำพูดของอากิอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ที่จริงแล้วเขาก็แอบห่วงมิยากิเหมือนกันเพราะด้วยความที่เป็นคนพูดดีไม่ค่อยเป็นจึงไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดอย่างไร

 

          “แฮ่กๆ...แฮ่กๆ...ไม่...เป็นไรครับ...เหลือ...แค่...แฮ่กๆ...รอบเดียวเอง” มิยากิตอบทั้งๆที่หอบหายใจอย่างหนักและดูเหมือนว่าเขาแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วแต่ก็ยังฝืนตัวเอง

 

          “พอเถอะ ก็บอกแล้วว่านายจะทำให้ฉันเดือนร้อน” อากิที่เอือมละอากับความหัวแข็งของมิยากิเขาพูดพร้อมกับดึงข้อมือของมิยากิให้ออกจากสนามแต่ทว่าคนที่ถูกดึงนั้นกลับล้มทรุดลงจนทำให้อากิหันกลับไปมอง

 

          ร่างเล็กที่หลับไม่ได้สติถูกอากิอุ้มพาไปที่ห้องพยาบาล อากิรู้สึกหงุดหงิดที่มิยากิดื้อรั้นทำอะไรไม่ดูสังขารตัวเอง เขาเป็นห่วงมิยากิมากจนทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกนี้ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะคุยกับมิยากิเพียงไม่ถึงวันด้วยซ้ำ

 

          “โถ่เว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ” อากิบ่นทั้งๆที่รีบพามิยากิไปที่ห้องพยาบาล

 

          เมื่อมาถึงห้องพยาบาลอากิก็พบกับอาจารย์ที่ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาล เป็นอาจารย์ที่หล่อมาก ดูหนุ่มเกินกว่าจะเป็นอาจารย์ด้วยซ้ำ

 

 

          “เอ่อ...คือ...หมอนี่” อากิไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี ทั้งเขินทั้งอาย เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีครอบครัว ไม่เคยดูแลใคร เขารู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย

 

          “พาเขาไปที่เตียงสิ” อาจารย์เห็นท่าทางของอากิก็พอจะเดาออกว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงตอบอากิด้วยสีหน้าอดขำไม่ได้

 

          อากิพามิยากิมานอนที่เตียงก่อนจะหันไปมองอาจารย์ที่ยังเอาแต่อมยิ้ม ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

 

          “คุณยิ้มทำไม” อากิถามด้วยประโยคที่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ทำให้อาจารย์ยิ่งหลุดขำออกมากว่าเดิม

 

          “นายน่ะเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจล่ะสิ แล้วก็พูดดีไม่เป็นซะด้วย ทั้งที่มีนิสัยอ่อนโยนแต่กลับแสดงกิริยาก้าวร้าวออกมา” อาจารย์พูดไปยิ้มทำให้อากิหน้าแดงขึ้นมาจนต้องรีบกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง

 

          “พูดเรื่องอะไร” อากิแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง

 

          “รีบดูอาการหมอนี่สิ” เขาบอกอาจารย์ให้สนใจมิยากิ

 

          อาจารย์จับชีพจรและตรวจดูร่างกายหลายๆอย่างแล้วก็หันมาพูดกับอากิ

 

          “เลือดจางน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเขาไม่ได้อาการหนักขนาดที่ต้องตกใจ ให้พักไปเถอะฟื้นแล้วก็ดีขึ้นเองแหละ” อาจารย์ยิ้มให้กับอากิเพื่อคลายความเครียดให้เขาก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างที่โต๊ะ

 

          “ไปล้างหน้าซะ จะได้สดชื่นแล้วรีบไปเรียนต่อได้แล้ว” อาจารย์ส่งผ้าเช็ดหน้าให้อากิพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

          ทำไมกันนะ ทำไมอาจารย์คนนี้ถึงได้ใจดีนักล่ะ กับคนอื่นก็เป็นแบบนี้รึเปล่านะ อากิคิดในใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

          ได้เวลากลับบ้าน อากิรีบแวะไปที่ห้องพยาบาลทันทีเพื่อไปดูมิยากิ แต่พอเข้าไปก็พบว่านอกจากอาจารย์แล้วก็ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย

 

          “เขากลับไปแล้วล่ะ พอดีพี่ชายที่อยู่ปี 3 มารับเขาน่ะ” อาจารย์พูดในขณะที่ในมือกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมจะกลับเช่นกัน

 

          อากิได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจจึงเดินออกจากห้องไป

 

          “ให้ฉันไปส่งไหม” อาจารย์ถามอากิด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ

 

          “ไม่ล่ะ” อากิตอบสั้นๆแล้วรีบเดินหนีไป เพราะรู้สึกว่าอาจารย์คนนี้กำลังคิดอะไรแปลกๆกับเขาอยู่แน่

 

          อากิรีบกลับมาหาเจ้าลูกหมาที่อยู่ที่เดิม แต่ทว่าเขากลับไม่เจอมันเลย ในใจก็ได้แต่คิดว่ามันคงไปเล่นซนที่ไหนแน่

 

 

          หรือว่าจะมีคนเก็บไปเลี้ยง เขาคิดในใจ

 

          “อ้าว พ่อหนุ่ม คงจะมองหาลูกหมาที่อยู่ตรงนี้ประจำสินะ” หญิงชราคนหนึ่งพูดกับอากิเหมือนกับรู้ว่าอากิสงสัยเรื่องอะไร

 

          อากิไม่ได้ตอบอะไรแต่แสดงออกผ่านสีหน้าแทนว่าอยากรู้

 

          “มัน...ตาย...ไป...แล้ว...” หญิงชราพูดอย่างเนิบช้าแปลกๆ ก่อนจะค่อยๆกลายร่างเป็นตัวประหลาด ทำให้อากิตกใจอยู่ไม่น้อย

 

          กายกรรมเหรอ!?

 

           อากิแอบตั้งข้อสงสัยก่อนที่จะยืนมองอย่างไม่ได้กลัวอะไร ทั้งๆที่เมื่อกี้ตกใจเพราะคิดว่าเจออะไรแปลกๆ แต่พอนึกๆดูอีกทีก็คิดขึ้นได้ว่าความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์นี้ก็คงจะได้ข้อสรุปว่า คุณยายกำลังเล่นกายกรรมอยู่แน่

 

          แต่เวลาแบบนี้ เส้นทางเปลี่ยวๆแบบนี้น่ะเหรอ ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว

 

          อากิเริ่มรู้สึกแปลกๆอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

 

          “ขอ...พลังวิญญาณของเจ้ามาให้ข้า...” อากิเริ่มคิดได้ว่านี่คงไม่ใช่รายการอำกันเล่นแน่ๆ ก็เพราะเจ้าตัวประหลาดที่อยู่ข้างหน้านี้แขนมาเริ่มยาวขึ้นผิดปกติ  หรือนี่จะเป็น ‘ปีศาจ’ ชั่ววูบความคิดของอากิเริ่มเขว เขาชักไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นมันคือสิ่งที่เขาไม่เชื่อมาโดยตลอด มันคือปีศาจจริงๆน่ะหรือ

 

          พลั่ก!

 

          อากิถูกแขนของเจ้าตัวประหลาดฟาดจนเขารู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่ประทะเข้ากลับหน้าท้องอย่างแรงจนจุกแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถจะทำได้ก็เพราะตอนนี้เขาไม่มีแรงที่จะหนีเลยสักนิด

 

          สมองเริ่มคิดอะไรไม่ออก มันขาวโพลน อากิเริ่มรู้แล้วว่านี่คือปีศาจ ไม่ผิดแน่ ทั้งน่ากลัวทั้งมีกำลังมหาศาล เขาไม่มีอะไรจะไปสู้กับมันได้เลย แม้แต่แรงที่ใช้วิ่งหนียังไม่มี

 

          เอาสิ เอาเลย ฆ่าฉันเลย ดีเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง ตายไปก็ดีแล้ว

 

           อากิคิดในใจ ก่อนที่จะยอมรับกับความจริงแล้วหลับตาลงยอมให้เจ้าปีศาจมันกลืนกินตัวเขาไป

 

          แต่ทว่าเขาสัมผัสได้ว่ากำลังมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาลืมตาขึ้นช้าๆแต่ก็พล่ามัวไปหมด เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งผมยาวสีทองประกายแต่เห็นหน้าไม่ชัด ชายคนนั้นดูมีอำนาจอะไรบางอย่างจนน่าเกรงขาม แล้วปีศาจนั่นล่ะ มันหายไปแล้ว หายไป...