ไม่อยากรักนาย แต่ก็สายไปเสียแล้ว

     วันต่อมาเขาก็มารับฉันหน้าบ้าน แอบตกใจอยู่เหมือนกัน ไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ทำไมเขาไม่ไปหาเพื่อนผู้ชายล่ะ แต่ขอแค่ไม่กระทบต่อภาพลักษณ์ของฉันละกัน
     "เมื่อวานเราส่งข้อความไปหาเธอทำไมเธอไม่อ่านเลยล่ะ?"
     "นายคิดว่าฉันเป็นพวกติดมือถือรึไงกัน? ฉันไม่ได้เล่นมันตลอดเวลานะ"
     "แต่ก็เล่นบางเวลาใช่มั๊ย?"
     "นายเลิกกวนประสาทฉันสักทีเหอะ มันน่ารำคาญนะ"
     ให้ตายสิไม่ชอบคนแบบนี้เลย เหมือนพวกไม่มีสมอง ไม่เข้าใจอะไรเอาซะเลย อ๊ะ ถึงสถานีนี้แล้วต้องรีบลง ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปโรงเรียนกับเขา ในที่ีสุดก็ถึงห้องเรียน ฉันพยายามมองผู้ชายในห้องว่าคนไหนพอจะเป็นเพื่อนกับเขาได้บ้าง
     "เธอชอบผู้ชายหรอ? เห็นมองแต่ผู้ชาย เราก็เป็นผู้ชาย เธอมองเราก็ได้นะ"
     "โอ๊ย หนวกหู น่ารำคาญจริง ฉันดูเป็นคนชอบผู้ชายขนาดนั้นเลยหรอฮะ?"
     "พูดกันดีๆก็ได้นี่นา อารมณ์เสียแบบนี้เป็นวันแดงเดือดใช่มั๊ยเนี่ย?"
     "พูดมากจริงๆเลยนายเนี่ย หุบปากบ้างเถอะ"    
     ในที่สุดครูก็เข้ามาสอนนั่นเป็นสวรรค์ของฉันเลย ที่ทำให้เขาหุบปากลงได้ ตอนเรียนเขาดูไม่ตั้งใจเลย มิน่าถึงได้ไร้สมองได้ถึงขนาดนี้ จนกระทั่งพักกลางวัน ฉันพยายามไม่ให้เขาตามมากินข้าวด้วย แต่ยังไงเขาก็มานั่งกินด้วยอยู่ดี
     "นี่เธอเกลียดเราขนาดนี้เลยหรอ?"
     "ถ้านายทำตัวสงบเสงี่ยมกว่านี้ฉันก็ไม่เกลียดหรอก"
     "งั้นจะพยายามทำแบบนั้นให้ได้มากที่สุดละกัน"
     ฉันนึกภาพเขาทำแบบนั้นไม่ออกเลย ก็นั่นแหละคนแบบนี้ทำตัวสงบเสงี่ยมไม่เป็นจริงๆด้วย มาโรงเรียนก็ต้องไปรับ พักกลางวันก็กินข้าวด้วยกัน เลิกเรียนก็ต้องไปส่ง แถมนั่งเรียนข้างกันอีก ฉันคิดว่ามันใกล้กันมากเกินความจำเป็นแล้วนะ ฉันกลับมาบ้านและมาดูมือถือว่าเขาส่งอะไรมาให้ฉัน แล้วมันก็น่าโมโหจริง ที่เขาส่งมาแค่คำว่า สวัสดี!!!
                           ฝากวิจาร์ณด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ