Far Away ไกลแค่ไหนยังรู้สึกรัก

 
 
 
ตอนที่3(ต่อ):ลืม

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างที่จมกองเลือดนั้นแล้วค่อยๆนั่งคุกเข่าข้างๆร่างนั้นด้วยความกลัว ฉันค่อยๆพลิกร่างนั้นช้าๆ
"โอเชี่ยน"ฉันอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา ฉันตกใจจนมือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือโอเชี่ยน
ก่อนหน้านี้ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับโอเชี่ยนแต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่มั่นใจเท่าไร เพราะทันทีที่เห็นว่าคนที่นอนจมกองเลือดเป็นเขา ฉันรู้สึกเหมือนขั้วหัวใจฉันถูกตัดให้ขาดอย่างโหดเหี้ยม มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ จากคนที่กลัวเลือดอย่างฉันกลับละทิ้งความกลัวนั้นแล้วโอบกอดร่างโอเชี่ยนที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างอาลัยอาวร ฉันนั่งกอดร่างโอเชี่ยนได้สักพักก็มีคนมาช่วยนำตัวโอเชี่ยนส่งโรงพยาบาล โอเชี่ยนเข้าห้องฉุกเฉินไปประมาณครึ่งชั่วโมง ส่วนฉันก็รอโอเชี่ยนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน โดยมีผู้ชายคนที่นำตัวโอเชี่ยนส่งโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อน
"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ"คุณหมอเดินออกจากห้องฉุกเฉินมาบอกฉันซึ่งรออย่างใจจดใจจ่อ
หลังจากที่ได้ยินที่คุณหมอพูดฉันรู้สึกดีใจมากทำให้ฉันกระโดดกอดกับคนที่มาช่วยโอเชี่ยนทั้งๆที่อีตาบื้อนี่ก็ยืนทื่อไม่มีท่าทีจะตอบสนองใดๆทั้งสิ้นและฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าฉันมีแต่เลือด...ฉันกลัวเลือด!!!
 
โอ้ย!!!ทำไมฉันมึนหัวขนาดนี้เนี่ย ฉ้นค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบๆก็เห็นพ่อยืนคุยกับหมออยู่ นี่ฉันเป็นลมไปเหรอเนี่ย
"เธอโอเคใช่มั้ย"ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินเสียงผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงถามขึ้น เพราะตอนแรกฉันไม่ได้สังเกตว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนี้
"นายเป็น..."
"ฉันชื่อคิวคิว"เขาตอบทั้งๆที่ฉันยังถามไม่จบด้วยท่าทางนิ่งๆ
และนี่ก็เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่แปลก พ่อฉันไปคุยกับหมอแล้วปล่อยให้คนแปลกหน้าเฝ้าลูกสาวที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาลเนี่ยนะ เอ๊ะ!ฉันแค่เป็นลมไปนี่ แต่คนที่ป่วยคือโอเชี่ยนต่างหากละ ฉันรีบลงจากเตียงหยิบถุงน้ำเกลือแล้วเดินไปหาโอเชี่ยนทันที 
"รู้เหรอ ว่าเขาอยู่ไหน?"คิวคิวลุกจากเก้าอี้ข้างเตียงมาขวางประตูฉันไว้ 
"นายรู้...ก็พาฉันไปสิ"ไม่รู้ว่าอีตาคิวคิวนี่จะต้องรอให้ฉันก้มกราบขอความช่วยเหลือก่อนหรือยังไง
คิวคิวถือถุงน้ำเกลือให้ฉันแล้วพาฉันไปหาโอเชี่ยน ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาโอเชี่ยนทันทีที่คิวคิวพามาถึงห้อง แต่คิวคิวก็มาขวางฉันไว้ก่อน
"นี่ เป็นห่วงตัวเองบ้างสิ"เขาก็ยังคงนิ่งๆอีกตามเคย ฉันว่านะอีตาบื้อนี่ต้องมีหน้านี้หน้าเดียวแน่ๆ เสียใจ ดีใจ มีความสุข ความทุกข์ หน้าเดียวตลอด
"..."ฉันไม่เข้าใจว่าคิวคิวต้องการจะบอกอะไร
"ถุงน้ำเกลืออ่ะอยู่ที่ฉัน เธอจะวิ่งก็ช่วยบอกฉันหน่อย"คิวคิวพูดต่อ อ๋อ...ที่แท้ก็กลัวถือถุงน้ำเกลือเดินตามฉันไม่ทันนี่เอง
"โอเชี่ยน นายเป็นไงบ้าง นายโอเครึป่าว นายตื่นมาตอบฉันสิ นายอย่านิ่งแบบนี้สิโอเชี่ยน"ฉันรำพึงรำพันอยู่คนเดียว
"ถามเป็นชุดขนาดนี้เป็นฉันยอมตายดีกว่าต้องตื่นมาตอบคำถามเธอ"อีตาคิวคิวพูดขัดจังหวะขณะที่ฉันกำลังคุยกับโอเชี่ยน ไม่สิ...ฉันพูดคนเดียวต่างหาก
"ดูเธอจะเป็นห่วงเขามากเลยเนอะ"คิวคิวพูดเสริมพลางเอาถุงน้ำเกลือฉันไปแขวนไว้กับของโอเชี่ยน
"ก็ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะช่วยฉันไว้ ฉันก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา"อีตานี่อย่ามาคิดเล็กคิดน้อยกับสิ่งที่ฉันทำได้มั้ย โอเชี่ยนเป็นคนช่วยฉันไว้ ใจคอจะให้ฉันไม่สนใจใยดีเลยหรือยังไง
 
 
-1เดือนผ่านไป-
@โรงเรียน
หลังจากวันนั้นฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติโดยมีคิวคิวเป็นอาลักขาคนใหม่(ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคิวคิวอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน และคิวคิวกับคนที่มาขอนั่งกับฉันที่โรงอาหารแต่ดันโดนโอเชี่ยนขวางไว้สะก่อนคือคนคนเดียวกัน)
ส่วนโอเชี่ยนก็ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลโดยไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลยสักนิด ไม่รู้จะหลับไปถึงไหนแต่ก็ยังดีที่อาการไม่แย่ไปกว่าเดิม ถึงแม้ว่าเขาจะนอนอยู่โรงพยาบาลก็ตาม ฉันก็ยังเจอเขาทุกวันนะเพราะคิวคิวพาฉันไปเยี่ยมโอเชี่ยนทุกวัน
ที่โรงเรียนดูสงบขึ้นมากหลังจากที่ฉันเปลี่ยนมาคบกับคิวคิว(คบแบบเพื่อนนะ) แต่ก็ไม่เชิงเปลี่ยนหรอกแต่เป็นเพราะโอเชี่ยนยังไม่ฟื้นต่างหากละเลยทำให้เราสองคนได้มาเป็นเพื่อนกัน
แต่ที่นี่ก็ไม่ได้สงบเลยซะทีเดียวเพราะคิวคิวก็เป็นหนุ่มฮอตไม่แพ้โอเชี่ยนเหมือนกัน
"ซินเดีย ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่อย"หึๆมีเรื่องมาให้ช่วยตลอด คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นเบอรีน ฉันก็ได้แต่หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องโอเชี่ยนนะ
"ทำไมฉันต้องช่วย"ฉันไม่ถามเบอรีนสักคำว่าเรื่องอะไรเพราะฉันไม่อยากรู้ แต่ฉันอยากรู้มากกว่าว่าทำไมต้องมาให้ฉันช่วย ทั้งๆที่ครั้งที่แล้วรุมตบฉันขนาดนั้น ไม่คิดรึไงว่าฉันจะคิดแค้นแล้วจะเอาคืนบ้าง
"ก็เธอสนิทกับคิวคิวนี่"เบอรีนบอกเหตุผล เหตุผลของเบอรีนทำฉันอึ้งอ่า สรุปเรื่องโอเชี่ยนเกี่ยวอะไรกับคิวคิววะ หรือว่ายัยนี่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากโอเชี่ยนเป็นคิวคิว แหม!!!ร้ายนักนะยัยเฉิ่ม
 "เฮ้อ!!!"ฉันถอนหายใจใส่หน้าเบอรีนแล้วเดินหนีไป
หลังเลิกเรียนคิวคิวพาฉันไปเยี่ยมโอเชี่ยนก่อนไปส่งฉันที่บ้านตามปกติ
 
 
@บ้านคงอำนาจ
"ซินเดีย พ่อว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับลูก พ่อจะส่งลูกไปเรียนต่อที่อเมริกา"หะ!!!พ่อจะส่งฉันไปเรียนที่อเมริกา ให้ตายเหอะ ฉันจะอยู่กับใครยังไง แล้วพ่อรู้ได้ไงว่าที่นั่นปลอดภัยสำหรับฉัน ยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด
ตื้ด!!!
ตื้ด!!!
เฮ้ย!!!เบอร์หมอ หมอต้องโทรมาบอกอาการของโอเชี่ยนแน่ๆ หวังว่าอาการจะดีขึ้นนะ
"คุณโอเชี่ยนฟื้นแล้วครับ"พอได้ยินเสียงที่ส่งผ่านมาตามสายโทรศัพท์ ฉัน พ่อและคิวคิวก็รีบดิ่งไปที่โรงพยาบาลกันเลยทีเดียว
 
 
@โรงพยาบาล
"ฉันดีใจนะที่นายฟื้น"ฉันเข้าไปกอดโอเชี่ยนด้วยความดีใจท่ามกลางสายตาคุณหมอ คิวคิว และพ่อฉันเอง
"เธอเป็นใคร"โอเชี่ยนผลักฉันออกอย่างแรง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมองหน้ากันอย่างงงๆรวมทั้งฉันด้วย
"ฉันซินเดียไง"ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆโอเชี่ยนอีกครั้ง เพราะฉันไม่เชื่อว่าโอเชี่ยนจำฉันไม่ได้ โอเชี่ยนต้องล้อเล่นกับฉันแน่ๆ
"ฉันไม่รู้จักเธอ"โอเชี่ยนจ้องตาฉันด้วยสายตาอันแข็งกร้าว มันทำให้ฉันเชื่อว่าเขาลืมฉันแล้วจริงๆ เขาไม่ได้โกหก หรือถ้าโกหกก็จะเป็นการโกหกที่เนียนมากจริงๆ
"ฉันคงจำคนผิด"ฉันวิ่งออกจากห้องทั้งน้ำตา คิวคิววิ่งตามฉันออกมาติดๆ ฉันคิดถึงเรื่องเก่าๆระหว่างฉันกับเขา คิดถึงวันที่เขาจูบฉันแล้วบอกว่าเขาเป็นของฉันแล้ว วันนั้นฉันรู้ว่าเขาก็พูดๆไปงั้นแหระ แต่ฉันนี่สิที่คิดจริงจังกับคำพูดและการกระทำของเขามากเกินไป ถึงต้องเจ็บแบบนี้ไง ได้...ในเมื่อนายไม่รู้จักฉัน ฉันก็จะไม่รู้จักนายเหมือนกัน
"เธอโอเคใช่มั้ย"ตอนแรกฉันโอเคอยู่นะ แต่พอได้ยินคำถามของอีตาคิวคิวเนี่ยแหระ ฉันไม่โอเคแล้ว
ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกาตามที่พ่อบอก แค่นี่ก็เหลือเวลาอีกตั้งสามเดือนกว่าจะจบม.6 แล้วสามเดือนนี้ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าหากฉันต้องเจอเขาทุกวันฉันจะอยู่ได้มั้ย อยากให้สามเดือนที่เหลือผ่านไปเร็วๆจัง 
"ฮือ!!! ฮือ!!!"ฉันปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ คิวคิวเข้ามากอดปลอบใจฉัน ฉันกอดตอบคิวคิวโดยไม่ลังเล มันทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ความจริงใจจากผู้ชายคนนี้(ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันวัดจากอะไร)