Far Away ไกลแค่ไหนยังรู้สึกรัก

ตอนที่3(ต่อ):ลืม

หลังจากที่โอเชี่ยนจำฉันไม่ได้ ฉันก็ยังไปเยี่ยมโอเชี่ยนที่โรงพยาบาลทุกวันนะแต่ไม่เข้าไปพบโอเชี่ยนเลยสักวัน ก็ฉันไม่รู้ว่าจะเข้าไปเสนอหน้าทำไม ในเมื่อเขาลืมฉันแล้ว...ฉันก็ควรลืมเขาได้แล้วไม่ใช่เหรอ

-2สัปดาห์ผ่านไป-

วันนี้เป็นวันที่โอเชี่ยนออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไปรับโอเชี่ยนเหมือนกันนะ แต่ฉันนั่งรอพ่ออยู่ในรถอ่ะ ระหว่างที่รอพ่อฉันเดินไปซื้อหมากฝรั่งที่ร้านค้าใกล้ๆ ฉันหยิบหมากฝรั่งจากชั้นวางสินค้าแล้วกำลังค้นกระเป๋าหาเงินเพื่อจะชำระค่าสินค้า

"ฉันจ่ายให้"โอเชี่ยนเดินมาเอาเงินยื่นให้แม่ค้า

"นายจำฉันได้แล้วใช่มั้ย"ฉันหันไปถามโอเชี่ยน...ก็ถ้าเขายังจำฉันไม่ได้ เขาจะมาจ่ายเงินให้ฉันทำไม

"ถือซะว่าค่าของที่ฉันจ่ายให้อ่ะ เป็นค่าลืมละกันนะ"โอเชี่ยนพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ นี่โอเชี่ยนเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่ ค่าลืมฉันเท่ากับค่าหมากฝรั่งสิบห้าบาท ให้ตายเถอะ ฉันรีบเร่งฝีเท้าเดินตามโอเชี่ยนไปที่รถ โอเชี่ยนเข้าไปนั่งรอในรถตรงด้านหลังคนขับ ฉันเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆคนขับ

"ถ้านายจะลืมฉันอ่ะ ก็ลืมได้เลยนะ ไม่ต้องมีค่าจ้าง"ฉันพูดโดยไม่หันไปมองหน้าโอเชี่ยนที่อยู่ด้านหลัง เมื่อพูดเสร็จฉันก็ควักแบงค์ยี่สิบออกมาโยนใส่หน้าโอเชี่ยน

"ไม่ต้องทอนนะ อีกห้าบาทฉันจ้างให้ลืมฉัน ลืมให้สนิทเลยนะ" ฉันคืนเงินค่าหมากฝรั่งสิบห้าบาทให้โอเชี่ยน ไม่สิ...มันคือค่าจ้างที่เขาลืมฉันต่างหากละ ความจริงฉันควรจะรับเงินทอนด้วยซ้ำไม่ควรไปจ้างเขาลืมฉันเพราะขนาดไม่ได้จ้าง เขายังลืมฉันได้ลง แต่นายนี่ก็แปลกเนอะจำได้ทุกคน...ยกเว้นฉัน ฉันมันคงไม่น่าจดจำสินะถึงเป็นคนเดียวที่ถูกลืม

หลังจากที่พ่อกับคิวคิวคุยกับหมอเสร็จก็กลับมาที่รถ พ่อเป็นคนขับ ส่วนคิวคิวนั่งข้างๆโอเชี่ยน

จู่ๆฉันก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าตั้งแต่วันแรกที่โอเชี่ยนเข้าโรงพยาบาลจนถึงวันนี้วันที่โอเชี่ยนออกจากโรงพยาบาลฉันยังไม่เห็นครอบครัวของเขามาเยี่ยมเขาเลย นี่ก็ไม่ใช่วันสองวันนะตั้งเกือบสองเดือนแน่ะ แต่สงสัยไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันจึงเก็บความสงสัยนั้นไว้คนเดียว

หลังจากที่ถึงบ้านฉันแล้ว คิวคิวกับโอเชี่ยนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หึๆ อีตาโอเชี่ยนบ้า ทางกลับบ้านยังจำได้ แต่เสือกจำฉันไม่ได้

@โรงเรียน

หลังจากที่โอเชี่ยนออกจากโรงพยาบาลแล้วเราก็เจอกันทุกวัน เขาเข้าเรียนทุกวัน ทุกคาบ นอกจากจะเข้าเรียนแล้วเขายังตั้งใจเรียนมากด้วย นั่งโต๊ะที่ฉันเลือกให้ เตรียมปากกาและสมุดมาเองโดยไม่ต้องขอคนอื่น ฉันว่าเป็นแบบนี้ก็ดีนะนายโอเชี่ยนจะได้ตั้งใจเรียนสักที  ถามว่าคุ้มมั้ยกับการที่เขาลืมฉัน ถ้าตอบแบบไม่เห็นแก่ตัว มันคุ้มมากเลยแหระ แต่ฉันไม่ได้นั่งหน้าห้องนะ ฉันย้ายไปนั่งหลังห้องแต่ฉันก็ยังตั้งใจเรียนเหมือนเดิมนะ

นี่ก็ใกล้จบแล้ว รู้สึกใจหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดีแล้วแหระ เรื่องระหว่างเขากับฉันจะได้จบแบบสมบูรณ์แบบสักที อันที่จริง...สำหรับเขามันอาจจะยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำไป แต่ฉันดันไปเริ่มมันเอง ฉันก็ควรจะจบมันด้วยตัวเอง เฮ้อ!!!

"อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบแล้ว ตั้งใจอ่านหนังสือละ"โอเชี่ยนเดินมาบอกฉันที่โต๊ะ ทำให้ฉันตกเป็นเป้าสายตาอีกครั้ง

"เออ รู้แล้วน่า"ฉันรับคำแล้วผลักโอเชี่ยนให้เดินไปนั่งที่ตัวเอง

"รังเกลียดฉันมากนักเหรอ"โอเชี่ยนเดินย้อนกลับมาหาฉันที่โต๊ะแล้วจูบฉันอย่างกะทันหันท่ามกลางสายตาเพื่อนในห้องและต่างห้องที่เดินผ่านหน้าห้องไปมา

เพี้ยะ!!!ฉันผลักโอเชี่ยนออกแล้วตบหน้าเขาอย่างสุดกำลังมือ

"ฉันไม่ได้รังเกลียด...แต่เราไม่รู้จักกัน"ฉันตอบคำถามโอเชี่ยนที่ถามฉันก่อนหน้าทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ต้องการคำตอบก็ตาม ทันใดนั้นคิสคิวก็เดินเข้ามาหาฉันท่ามกลางวงล้อมของผู้คน ทำให้ยัยเบอรีนเดินเข้ามาหาฉัน เบอรีนถามฉันสารพัดคำถามที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย แต่คิดเหรอว่าคนอย่างฉันดูไม่ออกว่าที่ยัยนี่เข้ามาหาฉันเพราะคิวคิว ฉันเห็นนางยืนดูฉันอยู่ตั้งนานแล้วแต่พอคิวคิวมาหาฉันเท่านั้นแหระ นางก็เดินตรงมาหาฉันทันทีเลย เฮ้อ!!!เมื่อไรยัยนี่จะเลิกจองล้างจองผลาญกับฉันสักที เหนื่อยกายและเหนื่อยใจมาก

"เธอโอเคมั้ย"นี่คิวคิวถามคำถามนี้กับฉันอีกแล้ว เดี๋ยวฉันก็ร้องไห้ซะหรอก

"ฉันโอเค"ฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะใหลไว้แล้วพูดคำว่าโอเคออกมา แล้วฉันก็ทำมันสำเร็จ น้ำตาฉันไม่ใหลออกแม้สักหยด

"ถ้าไม่โอเคเมื่อไรก็บอกฉันนะ ฉันจะพาเธอไปในที่ที่ทำให้เธอโอเค"คิวคิวพูดต่อด้วยท่าทางนิ่งๆอีกตามเคย ถึงแม้ว่าคิวคิวจะพูดด้วยท่าทางนิ่งๆก็เหอะ แต่คำพูดของเขาทำเอาฉันหวั่นไหวทุกทีเลย คำพูดของเขาดูเป็นมิตรกว่าอีตาโอเชี่ยนตั้งเยอะ

"อืม"ฉันรับปากกับคิวคิว

แล้วลุ้นกันต่อนร้าว่า ซินเดีย-โอเชี่ยน, โอเชี่ยน-คิวคิว, คิวคิว-ซินเดีย, ซินเดีย-เบอรีน, เบอรีน-คิวคิว จะเป็นยังไงกันต่อ เรื่องราวจะวุ่นวายขนาดไหน โปรดติดตามตอนต่อไป