Far Away ไกลแค่ไหนยังรู้สึกรัก

ตอนที่1(ต่อ):เปิดศึก(มาเฟียรุ่น48)

"ซินเดีย เธอสายนะ พรุ่งนี้พาผู้ปกครองมาพบครูด้วย"เอิ่ม...นี่มาโรงเรียนอาทิตย์เดียวคะแนนก็ติดลบซะละ ดีงามมากค่ะ

"ค่ะ...ครู"ฉันตอบรับครูเสียงอ่อยๆ ก็ใช่สิใครจะชอบการโดนเรียกผู้ปกครองละ

"ไม่ต้องหรอกครับ...ครู ผมเป็นต้นเหตุให้เธอมาสายเอง"เสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน

"โอเคค่ะ คุณโอเชี่ยน"หะ!!!ทำไมง่ายจัง

ฉันหันหลังควับไปดูเจ้าของเสียงนั้นทันที และพบว่า...อีตาบ้าเอ้ย!!!นี่นายนี่อยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหรอเนี่ย หึๆดีละ

"ครูคะ หนูมาสายเพราะนายนี่ ฉะนั้นครูต้องหักคะแนนนายนี่สองเท่าสิคะ ถึงจะถูก"ฉันบอกครูแล้วหันไปแลบลิ้นใส่อีตาบ้านั่นด้วยความสะใจ

"นี่ซินเดีย ครูไม่หักอ่ะถูกแล้ว"เอิ่ม...คำพูดของครูทำเอาฉันเก็บลิ้นเข้าปากแทบไม่ทัน

"โอเคค่ะ"ที่เสียงอ่อยครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกผิดนะ แต่เซ็งโว้ย!!!โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับฉัน...ไม่สิ ครูเนี่ยแหระที่ไม่ยุติธรรมกับฉัน...เฮ้อ!!!

"ไปเข้าแถวได้แล้ว"นายนั่นดึงแขนฉันไปเข้าแถว หึๆ ทีฉันถูกตัวนายทำมาเป็นสะบัด แต่ถูกเนื้อต้องตัวฉันเนี่ยทำเป็นเนียน

ทำไมทุกคนถึงมองฉันแปลกๆนะ คงเป็นเพราะฉันเป็นนักเรียนใหม่มั้ง แต่นี่ก็มาโรงเรียนตั้งหลายวันแล้วนะ ทำไมเพิ่งมามองวันนี้ละ

อีตาบ้านั่นเดินมาส่งฉันที่แถว แล้วเขาก็ยืนเข้าแถวอยู่ข้างๆฉัน  คือถ้าอยู่ห้องเดียวกันแถวชายหญิงจะอยู่คู่กัน แต่ฉันมาเรียนทุกวันไม่เคยเห็นหน้านายนี่ในห้องเรียน ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาไม่น่าจะอยู่ห้องเดียวกับฉัน

"นี่นาย ทำไมไม่ไปเข้าแถวห้องนายอ่ะ"ฉันทำหน้าทะเล้นๆใส่เขา

"..."เขาหันมามองหน้าฉัน พร้อมกับชี้ไปที่เสาธง เหมือนจะบอกฉันกลายๆว่าให้ตั้งใจทำกิจกรรมหน้าเสาธงหน่อย...ประมาณนี้

"หรือว่านายอยากอยู่ใกล้ฉัน"ประโยคนี้บอกตรงๆว่าพูดไปงั้นแหระ แค่ต้องการให้เขาพูดอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่แค่การชี้นิ้วไปที่นู่นนี่นั่น

"ฉันอยู่ห้องนี้"เขาพูดเน้นเสียงโดยที่ยังไม่ละสายตาจากเสาธง 

เอ๊ะ!!!เขาบอกว่าอยู่ห้องนี้งั้นเหรอ ตายแปป เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย

หลังจากประโยคนั้นแล้วเรา2คนก็ไม่ได้คุยกันอีก จนกระทั่งทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จ

"เด็กใหม่เหรอ?"เขาพูดพลางเอามือซุกในกระเป๋ากางเกง...หึๆขี้เก้กชะมัด

"ฉันอยากรู้เดี๋ยวนี้นะ ไม่ใช่ปีหน้า"เฮือก!!!

"เอ่อ ก็ใช่ ฉันเด็กใหม่ แต่นายใหม่กว่าป่ะ?"ก็ฉันมาเรียนทั้งอาทิตย์แล้วเพิ่งเจอเขาวันแรก แถมอยู่ห้องเดียวกันอีกยิ่งเป็นไปไม่ได้ว่าฉันจะไม่เจอเขา หากเขาเป็นนักเรียนเก่าของที่นี่

"ฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่ ม.4"

อ๋อ งั้นที่ครูไม่กล้าขัดใจนายนี่ก็อาจจะเป็นเพราะนายนี่เคยเอากระสุนปืนมาหว่านเล่นในโรงเรียนแล้วแน่ๆ ฉันมั่นใจ

 "ฉันต้องรีบไปเรียนแล้ว บาย"

"นี่เธอรู้มั้ยว่าตั้งแต่เราเจอกันเนี่ยเธอบอกลาฉันกี่ครั้งแล้ว"เขาต้องการคำตอบมั้ยอ่ะ แล้วถามคำถามนี้ต้องการอะไร สรุปคือจะให้ฉันไปหรืออยู่

"ก็เดี๋ยวขึ้นเรียนสาย ครูจะว่า"โหย...อีตาบ้านี่ไม่เข้าใจเอาซะเลยว่านี่มันคือการเรียนในโรงเรียนใหม่อาทิตย์แรกของฉัน จะให้เข้าสายเลยรึไงละ

"เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง"จ๊ะ...พ่อวีรบุรุษสุดแมนแม้นแมน นายคิดว่าตัวเองเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนเหรอคะ

"นี่ นายเองก็ควรรีบขึ้นเรียนเหมือนฉัน ไม่ใช่มาชวนฉันสายแบบนี้"ฉันจับมือเขาเพื่อจะจูงขึ้นห้องเรียน แต่เขากลับสะบัดออกอย่างแรง ทำเอาฉันหน้าเสียซีดเป็นไก่ต้มไปเลย

"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าให้อยู่ห่างจากฉันอย่างน้อยหนึ่งเมตร"

"เออ...ลืม"ฉันพูดประชดเขา ก็เล่นสะบัดมืออย่างกับคนที่รังเกลียดกันมากๆต่อหน้าคนที่เดินไปเดินมามากมายขนาดนั้น ไม่ให้โกรธได้ไง

"แต่ฉันสามารถอยู่ใกล้เธอได้"เขาจับมือฉันเดินไปยังห้องเรียน 

เขาเดินไปนั่งมุมห้องแถวหลังสุด ฉันเดินไปดึงตัวเขาออกจากโต๊ะมุมห้อง แล้วกดเขาลงที่โต๊ะแถวหน้าสุดตำแหน่งกลางห้องพอดี

"เธอเข้าใกล้ฉันอีกแล้วนะ"เขาพูดและดึงฉันไปวางไว้โต๊ะหลังห้องที่เขาเลือก(ฉันยังเป็นคนใช่มั้ย)

ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้ดึงเขาไปนั่งที่โต๊ะหน้าห้องที่ฉันเลือกอีกครั้ง เขาดึงฉันไป ฉันดึงเขามา ดึงกันไปดึงกันมาอยู่สักพัก ครูก็เดินเข้าห้องมา ซึ่งตอนนี้ฉันกับเขาอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องที่ฉันเลือกไว้555+++รู้สึกชนะ แต่นายนี่ก็ยังดื้อดึงไม่หยุด เขาลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปนั่งหลังห้อง แต่ฉันจับมือเขาไว้ทัน

"ครูมาแล้วไม่เห็นเหรอ?"ฉันใช้สายตาชี้ไปที่ครู

"วิชานี้วิชาเดียวนะ"เขานั่งลงพร้อมกับหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อมาวางไว้บนโต๊ะ

"..."ฉันพยักหน้าตอบรับ เพราะวิชานี้ก็เรียนตั้ง3ชั่วโมง ถ้าเขาจะนั่งวิชานี้วิชาเดียวก็แล้วแต่เขาละกัน 

"อ่ะ วันนี้สมาชิกในห้องก็ครบกันแล้ว เราจะมาเลือกหัวหน้าห้องกัน"ครูพูดหลังจากที่วางหนังสือและสมุดการบ้านกองโตไว้บนโต๊ะ

"ผมให้ซินเดียเป็นครับ"เขายืนขึ้นพูด และทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงซุบซิบนินทาตามมาติดๆ

"นี่นาย นั่งลงเดี๋ยวนี้"ฉันดึงชายเสื้อเขาลงมาเพื่อให้เขานั่งลง

"มีใครไม่เห็นด้วยมั้ยคะ"ครูถามทุกคนในห้อง ซึ่งฉันคิดว่าต้องมีคนไม่เห็นด้วยเยอะแน่ๆ ฉันสังเกตจากเสียงซุบซิบเมื่อกี้

แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะไม่มีใครยกมือเลยแม้แต่คนเดียว

"สรุปเธอเป็นหัวหน้า"เขาหันมามองฉันด้วยสายตาเพลียๆแต่ฉีกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับยักคิ้ว2ครั้งติดๆ

"ปรบมือต้อนรับหัวหน้าห้องคนใหม่กันหน่อยทุกคน"ครูพูดขึ้นหลังจากที่เกิดสถานการณ์ตรึงเครียด

ทุกคนปรบมือให้กับตำแหน่งหัวหน้าห้องคนใหม่อย่างฉันก็จริงอยู่ แต่ฟังจากเสียงปรบมือแล้วทุกคนไม่น่าจะเต็มใจให้ฉันทำหน้าที่นี้สักเท่าไรนัก แต่ก็ไม่คัดค้านกันเองนี่นา ช่วยไม่ได้

หลังจากเลือกหัวหน้าห้องเสร็จครูก็สอนตามปกติ ฉันตั้งหน้าตั้งตาและตั้งใจจดในสิ่งที่ครูสอนลงสมุด ในขณะที่อีตาบ้าข้างๆฉันฟุบหลับไปกับโต๊ะ 

ฉันค่อยๆบรรจงมองหาขนคิ้วเส้นที่ยาวที่สุดของเขาแล้วดึงมันออกมา

"โอ้ย!!!ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"นายบ้านี่สะดุ้งตื่น555+++สะใจชะมัด

"ก็ปลุกให้นายตื่นมาเรียนนะสิ"ฉันก้มหน้าก้มตาจดต่อไป

"ขอกระดาษหน่อย"เขาแบมือตรงหน้าฉันขณะที่ฉันมองเนื้อหาที่ครูสอนบนกระดานอยู่ ฉันหันไปมองหน้าเขา แล้วหันกลับมาฉีกกระดาษสมุดให้เขาไป1แผ่น

"นี่ปกติขแงนายป่ะ"ตาฉันมองกระดาน มือฉันจับปากกา ปากฉันพูดกับเขา

"ไม่อ่ะ ปกติฉันอยู่หลังห้อง หรือไม่ก็...ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่โรงเรียน"เท่าที่ฟังจากที่เขาพูดวันนี้ก็โอเคสุดละ เฮ้อ!!!

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนร้าา