Far Away ไกลแค่ไหนยังรู้สึกรัก

ตอนที่2:ภารกิจพิชิตรักนายกับเขา

@โรงอาหาร

ฉันเดินไปซื้อข้าวมานั่งกินคนเดียวตามปกติเหมือนทุกวัน

"ขอนั่งด้วยคนนะ"ผู้ชายคนหนึ่งมาขอนั่งด้วยขณะที่ฉันกำลังตักข้าวเข้าปาก

"ตรงนี้มีคนนั่ง"จู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนโยนสไลด์จานข้าวมาจองที่ (นี่ฉันคงฮอตมากสินะ555+++) ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าทั้ง2คนไปมาสลับกันอย่างงงๆ คนแรกเป็นใครไม่รู้เหมือนกัน ไม่คุ้นหน้าเลย ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะอยู่ห้องอื่น(มั่วอีกแล้ว) ส่วนอีกคนก็...อีตาบ้า โหยอีตาบ้านี่จะก่อเรื่องวุ่นวายสร้างความประทับใจในการมาเรียนให้ฉันไปถึงไหนเนี่ย ตั้งแต่เจอครั้งแรกจนถึงตอนนี้มีแต่เรื่องไม่ได้หยุด

"เอาแล้วไง เกิดเรื่องแน่ๆ"เสียงคนในโรงอาหารเม้ามอยส์กันมันปาก (ที่นี่เขารับนักเรียนเข้ามาด้วยการให้เม้ามอยส์เข้ามาแทนการสอบเข้ารึป่าวนะ ทุกคนนี่เม้ากันได้มันสุดๆไปเลย แต่ถ้าเป็นการเม้ามอยส์เข้ามาจริงๆฉันคงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้555+++)

"ทำไมมากินคนเดียว รู้มั้ยมันอันตราย"อีตาบ้านั่งลงแล้วตักข้าวเข้าปาก ส่วนหันก็หันมองดูรอบๆด้วยความสงสัยว่าอะไรคืออันตรายที่เขาพูดถึง ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย แล้วอีกอย่างฉันก็นั่งกินข้าวคนเดียวมาทั้งอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นจะอันตรายตรงไหน ถ้าอันตรายสุดก็น่าจะเป็นวันนี้แหระ เพราะทุกคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาไม่พอใจอย่างแรง และถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเพราะฉันนั่งกินข้าวกับเขา(มั่วอีกตามเคย)

"อันตรายงั้นเหรอ!!!"ในที่สุดฉันก็คิดอะไรบางอย่างออก ฉันลุกไปชวนเพื่อนที่นั่งกินข้าวคนเดียวมานั่งโต๊ะเดียวกับฉัน โดยบอกว่าอีตาบ้านั่นให้มาชวน ทุกคนที่ฉันชวนไม่มีใครรีรอสักคน ทุกคนรีบยกจานข้าวมานั่งที่โต๊ะอย่างเร็ว 

"นี่เธอคิดจะทำอะไร?"อีตาบ้าเงยหน้าจากจานข้าวแล้วมองหน้าทุกคนในโต๊ะ 

เพ้ง!!!เขาวางช้อนลงจานอย่างแรง แล้วหยิบแก้วน้ำมาดูดน้ำประมาณ3อึก

"เธอคิดจะทำอะไร"เขาพูดด้วยท่าทางไม่น่าจะพอใจเท่าไรนัก แต่นั่นแหระที่ฉันต้องการ

"ก็ฉันเห็นพวกเขานั่งกินข้าวคนเดียวก็เลยเกรงว่าจะเกิดอันตราย"ฉันทำท่าทางใสๆบ๊องแบ๊วใส่เขา แต่ในใจนี่สะใจมาก555++

"เธอนี่มัน...จิตใจดีจริงๆเลยนะ"เหมือนเขาจะรู้ทันว่าฉันตั้งใจจะกวนประสาทเขา เขาจึงพูดอย่างเยือกเย็น และก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

-15.30น.-(เวลาเลิกเรียน)

ฉันเดินไปรอพ่อมารับที่หน้าโรงเรียนตามปกติ ซึ่งเหตุการณ์ก็ดูเหมือนจะสงบดี

"ซินเดียๆๆ"เสียงเรียกชื่อฉันไล่ตามหลังมาติดๆท่าทางร้อนรน ฉันหยุดเดินแล้วหันหลังไปมองเจ้าของเสียงนั้น ก็พบผู้หญิงหน้าตาน่ารักบ๊องแบ๊วใส่แว่นหนาเตอะนางหนึ่ง และฉันจำได้ว่านางเรียนห้องเดียวกับฉัน

"มีอะไรกับฉัน"

"ขอบใจมากนะที่วันนี้ทำให้ฉันได้มีโอกาสอยู่ใกล้ๆโอเชี่ยน ได้นั่งกินข้าวกับโอเชี่ยน"หืม!!!...อยู่ใกล้ๆโอเชี่ยน นั่งกินข้าวกับโอเชี่ยน โอเชี่ยนงั้นเหรอ?อ๋อ...น่าจะเป็นอีตาบ้านั่นแหระมั้ง

"อือ"ฉันรับคำขอบคุณแล้วเดินต่อไป

"เอ่อ...เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย"ยัยนั่นยังคงพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น ดูร้อนรนชอบกล

"ช่วย???"ช่วยอะไร?หวังว่าคงไม่เกี่ยวกับอีตาโอเชี่ยนบ้าบออะไรนั่นนะ

"ช่วยจีบโอเชี่ยนให้หน่อย"หะ!!!ยัยบ้า...เอ้ย...ยัยแบ๊วนี่จะให้ฉันช่วยจีบโอเชี่ยนให้ ให้ตายเถอะ เกิดมายังไม่เคยจีบผู้ชาย

"ฮื่อ"ฉันรีบหันหลังเดินหนีอย่างเร็ว แต่นางก็ยังตามตื้อไม่หยุด

"เธอรู้มั้ยว่าฉันชอบเขามาตั้งนานแล้ว อยากอยู่ใกล้ๆเขา กินข้าวกับเขา ฉันเคยหมดหวังนะ แต่จู่ๆเธอก็นำความหวังครั้งใหม่มาให้ฉัน เธอทำให้ฝันฉันกลายเป็นจริง"ยัยแบ๊วบรรยายต่อจนฉันอยากจะอาเจียนออกมาตอนนั้นเลยทีเดียว โอ้ย!!!วันนี้ไม่น่าไปแกล้งนายนั่นเลยจริงๆ เป็นไงละซินเดีย...ก้มหน้ารับกรรมสิคะ

"เฮ้อ!!!เธอนี่มันเพ้อเจ้อ"

"เธอไม่ได้ชอบเขาใช่มั้ย"นี่ยัยนี่มีสมองมั้ยเนี่ย เอาอะไรคิดคำถามนี้ออกมา คือดูไม่ออกรึไงว่าฉันไม่ได้ชอบอีตาบ้านั่น

"ฉันไม่ได้ชอบ"เริ่มเซ็งกับยัยนี่แล้วนะ ไม่สิ เซ็งตั้งแต่ที่นางเดินมาคุยกับฉันเรื่องบ้าๆนี่ละ

"งั้นเธอต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆ"เอิ่ม..สำคัญได้อีกนะฉันเนี่ย ไม่รู้จะไปไหนก็มาหาฉันนี่แหระ ฮืม!!!

"ก็ได้...ฉันจะช่วย"ฉันก็พูดไปงั้นแหระ ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเรื่องแบบนี้สักเท่าไร แต่ที่รับปากว่าจะช่วยเพราะว่าฉันเสียเวลาเสวนากับนางมาตรึ่งชั่วโมงแล้ว ป่านนี้พ่อฉันไม่รากงอก ออกดอก ออกผล แตกต้นอ่อนอยู่หน้าโรงเรียนแล้วเหรอ

"ขอบคุณนะ"ยัยแบ๊วจับมือฉันกระโดดไปมาด้วยความดีใจ(ของนางเพียงผู้เดียว) ส่วนฉันเซ็งมาก

"ซินเดีย กลับบ้านกันเถอะ"โอเชี่ยนเดินมาแกะมือยัยแบ๊วออกจากมือฉัน แล้วจูงมือฉันไปส่งที่รถพ่อ ซึ่งพ่อก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแต่พ่อไม่ถามฉันก็เลยไม่พูดถึงมัน ยัยแบ๊วจะคิดยังไงเนี่ยที่โอเชี่ยนจูงมือฉันมาต่อหน้าต่อตาแบบนั้น

@บ้านคงอำนาจ(บ้านฉันเอง)

ตื้ด!!!เอ๊ะเบอร์แปลกแฮะ (นอกจากเบอร์พ่อแล้วฉันก็ไม่มีเบอร์ใครไว้ในเครื่องเลย)

"ฮัลโหล"

"ซินเดีย ฉันเบอรีนนะ ขอบคุณนะที่วันนี้ทำให้โอเชี่ยนจับมือฉันจนได้ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ"ยัยนี่พูดจนฉันจะหลับคาสายอยู่แล้ว ว่าแต่เบอรีนคือใคร เอาเบอร์ฉันมาจากไหน?...แต่โทรมาขอบุณเรื่องโอเชี่ยนก็น่าจะเป็นยัยแบ๊วแหระมั้ง

"ออ เรื่องเล็กๆน้อยๆอ่ะ"555+++ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยต่างหากละ

 -7.00น.-

กรี้ง!!!โอ้ย เช้าแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกเหมือนเพิ่งนอนไปเองนะ (ขี้เซาก็บอก555+++)

ฉันลุกจากที่นอน ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ

"วันนี้หนูไม่กินข้าวนะคะพ่อ"ฉันก้มดูเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์

"อิ่มอกอิ่มใจละสิ"หืม!!!พ่อพูดเรื่องอะไร

"...?"ฉันเดินเกาหัวไปรอพ่อที่รถ

"ว่างๆพามาเที่ยวบ้านได้นะ"พ่อยังไม่หยุดพูดแบบงงๆสักที

"พ่อคะ ตรงๆดีกว่าค่ะ"อ้อมไปอ้อมมาเข้าใจไม่ตรงกันสักที

"ก็โอเชี่ยน หนุ่มหล่อ พ่อรวย คนนั้นไง"

"ไปกันใหญ่แล้วค่ะพ่อ"ว่าแต่รู้ได้ไงว่าพ่อเขารวย

"ก็พ่อเขาเป็นเจ้าของโรงเรียนที่ลูกเรียนอยู่ตอนนี้"พ่ออธิบายเสริม

"เอ่อ...ถึงโรงเรียนพอดีเลย แฮะๆ"นี่ดีนะที่ถึงโรงเรียนแล้วไม่งั้นฉันคงต้องนั่งฟังพ่อพูดอีกยาวเหยีด และต้องมีคำถามตามมาอีกมากมาย

@โรงเรียน

ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างเหม่อลอย

ลูกเจ้าของโรงเรียนงั้นเหรอ มิน่าละ ถึงไม่มีใครกล้าค้านกล้าขัดใจอะไรเลย หึๆฉันนี่แหระจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่กล้าคัดค้านนายเอง

"คิดถึงฉันอยู่เหรอ?"นายโอเชี่ยนเดินตามเข้ามาในโรงเรียนติดๆ

"ใช่...เอ้ย!!!"

"ฉันน่ะมันน่าคิดถึง ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะคิดถึง"เท่าที่จำได้นะ นี่เป็นการพูดยกยอตัวเองซึ่งจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เคยได้ยินมาเลย 

"งั้นเหรอ"

"อืม"

"เออ วันนี้ไปกินข้าวกันอีกนะ"ฉันเริ่มดำเนินการตามสัญญาที่ให้ไว้กับเบอรีน

"ถึงเธอไม่ชวน ฉันก็จะไป แต่วันนี้ต้องไม่เหมือนเมื่อวานนะ"

"หือ?"อะไรคือต้องไม่เหมือนเมื่อวาน

 "ห้ามชวนคนอื่นไป"เขาอธิบายเหมือนได้ยินคำถามในใจของฉัน

@โรงอาหาร-12.05น.-

โอเชี่ยนซื้ออาหารมาวางไว้เต็มโต๊ะ จนไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย แล้วเบอรีนจะนั่งตรงไหนเนี่ย

"เอ่อ..."

"เธอจะได้ไม่มีข้ออ้างให้คนอื่นมานั่งอีกไง"โอเชี่ยนบอกทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยปากถาม

นายนี่มันร้ายกาจจริงๆรู้ทันฉันไปหมดซะทุกเรื่อง เอาไงต่อละทีนี้

"อ้าวเบอรีน มากินข้าวคนเดียวเหรอ นั่งด้วยกันได้นะ"ฉันยังคงเดินหน้าทำตามแผน

"ฮืมๆ!!!"โอเชี่ยนเริ่มส่งสัญญาณว่าไม่พอใจ

ฉันยังคงดำเนินการตามแผนต่อโดยการส่งสายตาเป็นสัญญาณว่าให้เบอรีนไปนั่งข้างโอเชี่ยน และทันทีที่เบอรีนวางกระเป๋าและกำลังจะนั่งลงข้างๆโอเชี่ยนนั้น โอเชี่ยนก็ลุกพรวดพราดมาจับมือฉันแล้วเดินออกจากโต๊ะไป ถ้าฉันเป็นเบอรีนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองยังไงดี

โอเชี่ยนจูงมือฉันเดินไปที่หลังโรงเรียน ซึ่งไม่ค่อยมีคนมากนัก(เรียกว่าไม่มีเลยก็ได้นะ) ที่นี่เงียบมาก

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"ฉันตัวสั่นไปทั้งตัว เพราะตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก

เขาผลักฉันหันหลังชนรั้วโรงเรียนแล้วค่อยๆก้มหน้าลงมาใกล้ๆ จนจมูกของเรา2คนชนกัน เขาค่อยๆประกบริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของฉันช้าๆ เขาค้างไว้ประมาณ15วินาทีแล้วเขาก็ถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของฉัน นี่เขาจูบฉันจริงๆเหรอเนี่ย

"ฉันเป็นของเธอแล้วนะ ต่อไปนี้ห้ามยัดเยียดฉันให้คนอื่นอีก"เขาพูดพร้อมกับจูงมือฉันกลับไปย้งโรงอาหาร ซึ่งมีเบอรีนรออยู่ที่โต๊ะ  ทำเอาฉันไม่กล้าจะสบตาเบอรีนสักเท่าไร