กุหลาบเพชร

ราชวงศ์โจวรัชสมัยการครองราชของฮ่องเต้เฟยหลง ที่ขึ้นชื่อในด้านความโหด เหี้ยมเลือดเย็นจนเป็นที่กลัวเกรง ของเหล่าขุนนางในราชสำนักและศัตรูแคว้นอื่น       และยังเป็นพระสวามีที่แสนเย็นชาที่แม้จะมีเหล่านางสนมที่งดงามอยู่มากมาย  แต่ก็ไม่มีสนมนางใดเข้าถึงหัวใจที่แสนเย็นชาขององค์ฮ่องเต้ได้เลยแม้จะพยาพยามแต่งกายงดงามประชันขันแข่งกันอย่างเต็มที่      และพยายามเอาใจด้วยหวังว่าจะสามารถเอาชนะใจและเป็นที่โปรดปราน    เพราะในขณะนี้ฮ่องเต้เฟยหลงยังไม่ได้มีการแต่งตั้งฮองเฮาคู่บัลลังก์   จึงทำให้เหล่านางสนมต่างก็หวังว่าหากตนเป็นที่โปรดปรานจะมีวาสนาได้เป็นฮองเฮา   แต่ในขณะที่บรรดานางสนมทั้งหลายพยายามอย่างหนัก   แต่ฮ่องเต้กลับไม่ได้มีความทุกข์ร้อนใจในการแต่งตั้งตำแหน่งฮองเฮาเลยแม้แต่น้อย  และก็ยังคงเป็นพระสวามีที่แสนเย็นชา       ที่เห็นเหล่านางสนมที่งดงามเป็นแค่สิ่งระบายความใคร่ยามเคร่งเครียดจาก       งานบริหารบ้านเมืองและเพื่อการสืบทายาทเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ได้มีสนมนางใดตั้งครรค์เลยแม้แต่คนเดียว
ณ ตำหนักของพระสนมชางอี้เซียง      ร่างบอบบางอันแสนงดงามพยายามส่งสายตายั่วยวนองค์ราชันพร้อมเอ่ยคำหวาน  "หม่อมฉันคิดถึงฝ่าบาทเหลือเกินเพคะ นับเป็นวาสนาของหม่อมฉันที่ได้ถวายงานรับใช้พระองค์ในคืนนี้"
เฟยหลงเปรยตามองสนมตรงหน้าด้วยสีหน้าเฉยชาเอ่ยเสียงราบเรียบ
"จะพูดมากให้น่ารำคาญไปทำไม    เจ้าจะคิดว่าเป็นวาสนาอะไรมันก็เรื่องของเจ้า    เพราะสำหรับข้าแล้วนางสนมอย่างพวกเจ้าก็แค่เหล่าสาวงามที่หลงใหลในอำนาจวาสนาความยิ่งใหญ่   และความสุขสบายจากฮ่องเต้อย่างข้าจนยอมพลีกายถวายตัวมาร่วมเตียงกับข้าเท่านั้น        ข้าไม่ได้มาหาเจ้าเพื่อมาฟังเจ้าพร่ำเพ้อหรอกนะ" กล่าวจบประโยคก็กระชากร่างบางมาอย่างแรงโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่ แล้วฉีกกระชากชุดของร่างบางออก จนร่างของสนมชางเปลือยแล้วปลดกางเกงของตนออกโดยยังมีเสื้อฉลองพระองค์คลุมส่วนบนอยู่ถึงร่างของนางสนมเข้าหาตัว     แล้วสอดแก่นกายอย่างแรงทันทีโดยไม่มีการเล้าโลมแต่อย่างใด          "กรี๊ด!! โอ๊ยหม่อมฉันเจ็บเพคะฝ่าบาท เมตตาด้วย กรี๊ด! ฮือๆ"
แม้สนมชางจะส่งเสียงโอดคราญเพียงใด ก็ไม่ได้รับความปราณีหรือความอ่อนโยนจากพระสวามีแม้แต่น้อย หลังจากปลดปล่อยอารมณ์ความเครียดจากเรื่องงานกับนางสนมของตนเรียบร้อยแล้ว      ก็สวมกางเกงของตนโดยไม่ได้มีการปลอบโยนหรือกระซิบคำรักหวานซึ้งใดๆให้แก่สนม         ที่นอนร้องไห้อยู่บน     แท่นบรรทมเฟยหลงเปรยตามองด้วยความสมเพช
'หึ นึกว่าข้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ     อุตส่าใช้เล่ห์กลติดสินบนให้ขันทีที่ทำหน้าที่คอยยุให้ข้าไปหาเหล่่านางสนม     ทำให้เจ้าขันทีคนนั้นยุให้ข้ามาที่ตำหนักนี้อย่างออกนอกหน้า  สนมแต่ละคนลับหลังก็วางแผนเล่นงานกันไปมาจนทำให้ต่างคนต่างไม่มีใครตั้งครรค์เพราะต่างกลัวว่าตนเอง            จะไม่ได้รับความโปรดปรานหากมีใครตั้งครรค์ให้ข้าขึ้นมา     จนทำให้ไร้ทายาทสืบสกุลมาจนบัดนี้      น่าสะอิดสะเอียนยิ่งนักเมื่อได้รับรู้เบื้องหลังสงครามวังหลังอันฉ้อฉล แบบนี้จะต่างอะไรกับพวกนางโลม  ที่ยอมพลีกายเพื่อผลประโยชน์จะต่างกันก็แค่พวกนางสนมเหล่านี้           ต้องการอำนาจและลำดับขั้นที่สูงหวังชิงความโปรดปราน   เพื่อตำแหน่งฮองเฮาด้วยกันทั้งนั้นแล้วจะให้ข้ารักนางสนมพวกนี้ลงอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อมีแต่เพียงความงามแต่จิตใจต่ำทรามเสแสร้ง    ในเมื่อสมัครใจมาทำหน้าที่นี้กันเอง    ข้าก็จะเก็บพวกเจ้าให้ทำหน้าที่ร่วมเตียงกับข้าอย่างน้อยก็ไม่ต้องไปหาหญิงนางโลมตามหอนางโลมที่ไหน'  เฟยหลงนึกในใจก่อนจะส่งเสียงเรียกนางกำนันหน้าตำหนัก     ให้เข้ามาทำหน้าที่ดูแลชำระล้างร่างกายให้สนมของตน แล้วกลับออกจากตำหนักไปทันที    เรื่องนี้นับเป็นเรื่องปกติที่เหล่านางสนมทุกนาง    ล้วนได้รับการปฏิบัติที่แสนจะโหดร้ายเย็นชาจากองค์ราชันเช่นเดียวกันทั้งหมด และก็เป็นที่รับรู้ของคนในวังถึงเรื่องนี้กันโดยทั่่วกัน จนเป็นที่กล่าวขานว่าเฟยหลงเป็นฮ่องเต้ที่เป็นปีศาจไร้หัวใจ
รุ่งเช้าเฟยหลงมาที่ตำหนักอ๋องเฟยหนานน้องชายของตน เพื่อปรึกษาเรื่องงาน "เฟยหนานวันนี้เจ้าออกไปนอกวังด้วยกันกับข้านะ   พวกขุนนางต่อหน้าข้ามักรายงานทุกสิ่งสวยหรูเรื่องความเป็นอยู่ของราษฏร        ข้าอยากปลอมตัวเป็นสามัญชนเพื่อไปดูให้เห็นความเป็นจริงด้วยตาตััวเอง"
"พะยะค่ะ หม่อมฉันก็เห็นด้วยในเรื่องนี้ ขุนนางพวกนี้อาจเพ็จทูลเพื่อเอาหน้า ไปดูให้เห็นกับตาดีที่สุดแล้วพะยะค่ะเจ้าพี่"