กุหลาบเพชร

ณ ค่ายทหาร เสียงโวยวายด่าทอดั่งลั่นของทหารหน้าใหม่ผู้มากความสามารถดังมาจากภายในกระโจมพร้อมเสียง   คล้ายการต่อสู้ประหัดประหารอย่างโกรธแค้น      "ตายซะเถอะ   ไอ้อ๋องหื่นชั่วช้า ฉันจะฆ่านายอย่าอยู่เลย!"
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ห้าชั่วโมงก่อน       เฟยหนานสั่งฝึกทหารแบบหฤโหดอย่างกระทันหันด้วยเหตุผลที่ว่าเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง           การฝึกเป็นไปด้วยความโหด             จนทำให้บรรดาทหารหน้าใหม่หรือแม้แต่เหล่าแม่ทัพนายกองยังต้องโอดครวญ          ยกเว้นก็แต่ทหารใหม่ไฟแรงอย่างเสนาธิการ       จิวเลี่ยงหรือก็คือปานตะวัน                                   ที่แม้ว่าจะได้รับการฝึกแบบโหดร้ายกว่าคนอื่นถึงสองเท่า                          ก็ไม่ได้เอ่ยปากบ่นหรือโอดครวญใดๆตามสไตล์สาวห้าวผู้แข็งแกร่ง           อดีตทหารหญิงยศพันตรี     กลับตั้งหน้าตั้งตาฝึกอย่างตั้งใจ   โดยไม่ได้สงสัยหรือตั้งคำถามต่อเฟยหนาน   ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของตนเลย      แต่ถึงแม้จะมีจิตใจเข้มแข็งและห้าวหาญเพียงใด             แต่เมื่อเจอกับการฝึกแบบหฤโหดมากกว่าทหารชายคนอื่นๆถึงสองเท่าถึงจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังได้ชื่อว่าเป็นสตรี                          จึงทำให้ร่างกายอ่อนล้าและบอบช้ำ      จนไม่สามารถขยับเขยื้อนกายได้ไหว      แต่กระนั้นก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคียงใดๆ     เพราะเมื่อสมัยที่ยังเป็นทหารยศพันตรี              หญิงสาวก็ชอบการฝึกแบบหฤโหด      ทั้งกับตนเองและลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของตนอยู่แล้ว                  ถ้าไม่เพียงแต่เบื้องหลังการฝึกหฤโหดนั้น        จะไม่ใช่การหวังดีอยากจะเคี่ยวเข็น      ให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาแข็งแกร่งอย่างที่กล่าวอ้าง                        แต่หากมันกลับแฝงไปด้วยแผนการเจ้าเล่ห์ของใครบางคน             ที่หวังจะใช้เรื่องนี้วางแผนเผด็จศึกหญิงในดวงใจโดยใช้สถานะของการเป็นแม่ทัพเป็นเครื่องมือ
ปานตะวันนอนสิ้นเรี่ยวแรงร่างกายอ่อนล้า      จากการฝึกอย่างหนักอยู่ภายในกระโจมในขณะนี้เป็นเวลาพลบค่ำ     อ๋องหนุ่มผู้เป็นแม่ทัพทรุดตัวลงบนเตียงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แววตากลับล้ำลึกอย่างมีนััยแอบแฝง
"เป็นอย่างไรบ้างจิวเลี่ยงของข้า        วันนี้เจ้าคงลำบากมากสินะข้าขอโทษที่ต้องทำให้เจ้าอยู่ในสถาพเช่นนี้                   เป็นเจ้าเองนะที่บีบให้ข้าต้องใช้วิธีเช่นนี้กับเจ้า          เพราะเจ้าไม่ยอมใจอ่อนยอมเป็นพระชายาของข้าเสียที       ไม่ว่าข้าจะพยายามเกี้ยวเจ้าเช่นไร เจ้าก็ช่างใจแข็งนัก     หนำซ้ำยังแข็งแกร่งมากเกินไปมือเท้าก็หนักอย่างกับอะไรดี      จนข้าไม่อาจหาโอกาสธรรมดากับเจ้าได้เลย จึงจำเป็นต้องหาวิธีลดกำลังของเจ้าลงซะก่อน"
"น..นี่หมายความว่านาย คิดอกุศลกับฉันงั้นหรอ!              หนอยไอ้อ๋องโฉดมากไปแล้วนะ  ฉันอุตส่าตั้งใจฝึกด้วยความบริสุทธิ์ใจ          แต่นายกลับเล่นไม่ซื่อกับฉันหรือ ขี้โกงนี่"
"ข้ายอมรับว่าเป็นการใช้วิธีสกปรกกับเจ้า    แต่ขอให้รู้ไว้ว่าข้ามีใจต่อเจ้าอย่างแท้จริงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับหญิงอื่นใดมาก่อน            ไม่ว่าเจ้าจะโกรธเคืองข้าอย่างไร ข้าก็ไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้ เป็นของข้าเถิดนะ"
กล่าวจบก็ก้มลงบดริมฝีปากที่ร้องปะท้วง      เป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนเข้าชิมความหวานล้ำ           จุมพิตเร่าร้อนที่ช่ำชองหลอกล่อจนทำให้สาวแกร่งผู้ไร้ประสบการณ์ไม่สามารถต้านทานได้      จนแปรเปลี่ยนจากปฏิกิริยาที่กำลังขัดขืนค่อยๆหวาบวาบมัวเมาไปตามอารมณ์ที่อีกฝ่ายหลอกล่อ  จนเคลิบเคล้มมัวเมาใบหน้้าของอ๋องหนุ่ม    เลื่อนจากกลีบปากลงมาที่ลำคอเนียนนุ่มขบเน้นทิ้งรอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของ    ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ของหญิงสาวออก   เผยเรือนร่างที่แสนเย้ายวนที่ซ่อนไว้ภายใต้ความแข็งแกร่งจากภายนอก     อ๋องหนุ่มใช้ทั้งมือและปากเข้าครอบครองฝากรอยแดงไปทั่วทุกที่   ที่ริมฝีปากลากผ่าน    มือเคล้าคลึงทรวงอกพร้อมปากเข้าดูดดึงขบเม้มไปตามถันทั้งสองสร้างความรัญจวนวาบหวาม ให้ร่างบางผู้ไร้ประสบการณ์ในสนามรักครางอย่างไร้สติทั้งที่พยายามต่อต้าน         แต่ร่างกายกับไม่ทำตามสมองสั่งยอมรับการปรนเปรอที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างไม่อาจขัดขืน      ชายหนุ่มสำราจชอนไชไปทั่วร่างบางอย่างหลงใหลจนทั่วทุกที่
ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าต่ำ             ไปตรงเนินเนื้อสาวส่วนล่างใช้ลิ้นสัมผัสจนทำให้หญิงสาวทรมานปั่นป่วน      ยิ่งลิ้นร้อนเพิ่มความรัวเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งเพิ่มเสียงครวญครางอย่างสิ้นความอายจากร่างบางมากขึ้น   จนร่างกายกระตุกปลดปล่อยน้ำชื้นออกมา                       อ๋องหนุ่มไร้เลียจนหมดก่อนที่จะใช้นิ้วเรียวยาวซอกซอนเข้าสำราจ              ช่องทางคับแคบของหญิงสาวอย่างเป็นจังหวะจนคนใต้ล่างบิดเกร็งหอบสะท้าน          นิ้วเรียวชักเข้าออกจากช้าเปลี่ยนเป็นรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางไปถึงที่สุดแห่งห้วงอารมณ์     ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะถูกชักออก อ๋องหนุ่มรีบถอดชุดแม่ทัพของตัวเองออก และสอดแก่นกายใต้ร่างหญิงสาวเข้าประสาน   จนทำให้ร่างบางที่ตอนแรกเกิดความรัญจวนอย่างสุขสมต้องร้องด้วยความเจ็บปวด   ชายหนุ่มปลอบประโลม       พยายามเล้าโลมปลุกเร้าอารมณ์ให้หญิงสาวขึ้นมาใหม่        จนความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ความต้องการ             การปลดปล่อย กายแกร่งค่อยๆขยับอย่างเชื่องช้าเพื่อให้หญิงสาวได้ปรับตัว            ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์  สองร่างบดเบียดกระแทกกระทั้นพร้อมส่งเสียงครางภายในกระโจม                  ก่อนที่ทุกสิ่งจะเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ    เมื่อสายธารถูกปลดปล่อยพร้อมความสุขสม
หลังจากอารมณ์แสนสุขสมผ่านพ้นไป    เมื่อได้สติหลังจากใส่เสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยแล้วปานตะวันก็ใช้ดาบเข้าฟาดฟัน           และด่าทออ๋องเฟยหนานด้วยความโกรธแค้น  ในขณะที่ชายหนุ่มถอยไปพลาง ตั้งรับไปพลางพร้อมเอ่ยปากขอโทษขอโพย   "ข้าขอโทษ เจ้าหยุดก่อนเถอะ ร่างกายเจ้าเพิ่งเคยผ่านการร่วมรักเป็นครั้งแรกเจ้าไม่เจ็บหรือไร       นั่นไงล่ะ...เอ่ยยังไม่ทันขาดคำ"
อ๋องหนุ่มรีบเข้าไปประคอง   โดยไม่สนอาการดิ้นรนทุบตีต่อต้านจากหญิงสาวตรงหน้า  ใช้ผ้าชุบน้ำและเช็ดทำความสะอาดให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนพร้อมเอ่ยปากขอโทษแก่หญิงสาว  "ข้าขอโทษ แต่ข้าไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้หรอกนะ และหากให้ข้าย้อนเวลากลับไปใหม่           ข้าก็จะทำเช่นนี้อยู่ดี ข้ารักเจ้านะ เจ้าอาจจะคิดว่าข้าใช้วิธีไม่เป็นสุภาพบุรุษ ใช้วิธีสกปรกกับเจ้า   แต่หากเจ้าจะคิดดูให้ดี  ข้าก็พยายามเกี้ยวพาราสีิเจ้า เอาอกอกใจเจ้าทุกอย่างแต่เจ้าก็ยังไม่ยอมใจอ่อนต่อข้าเสียที   ข้าจึงตัดสินใจใช้วิธีเยี่ยงนี้         เจ้าจะโกรธข้าก็ได้แต่อย่าเกลียดข้าเลยนะข้าำทำไปเพราะข้าพึงใจเจ้าอย่างแท้จริง               ข้ายินดีจะแต่งเจ้า         อย่างสมเกียติ์และยกย่องเจ้าให้เป็นพระชายาของข้าเพียงผู้เดียว"
"แหงล่ะ! ลองรวบหัวรวบหางกันขนาดนี้     อย่าหวังว่าจะยอมให้ไปมีเมียน้อย หรือมีอนุที่ไหนได้เลย ไม่งั้นแม่จะตัดให้เป็ดกินแน่ แล้วเสียใจด้วยนะถึงจะได้ครอบครองฉันแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่อยากแต่ง           ฉันยังอยากเป็นทหารอยู่ คนมันยังไม่ได้รักคิดหรือว่ารวบหัวรวบหางแล้วจะจบสิ้นหน่ะ   เอาไว้มีอารมณ์อยากแต่งเดี๋ยวแต่งเอง        จะแต่งเมื่อไหร่ไม่ได้อยู่ที่อ๋องอย่างนาย แต่อยู่ที่ความพอใจของฉันต่างหาก รู้ไว้ซะด้วย"