มาลย์มายา รีไรท์

                
ใกล้ค่ำ ฝนเริ่มตกพรำ ๆ กลุ่มลูกค้ากำลังทานอาหารเย็นกันในห้องอาหาร เสียงเด็ก ๆ คุยกันดังโฉ่งฉ่าง ธารายืดคอมองจากระเบียงด้านนอกเห็นนนทภัทรนั่งโต๊ะเดียวกันกับสต๊าฟวีเอสพีคนอื่น ๆ เชอร์รี่ก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย หล่อนสวมเสื้อยืดสีขาว เปลือยหน้า ปล่อยผมเปียกสยายระบ่า ผู้จัดการสาวมองค้อนอย่างหงุดหงิด ขนาดหน้าสด ลุคเซ็กซี่ของนางก็ยังเด่น
“มองอะไรอยู่เหรอครับ”
เสียงทักดังขึ้นด้านหลัง ธาราสะดุ้งโหยงหันขวับ คนทักเป็นผู้ชายตัวสูง ผมหยิกเป็นลอน ยืนทำหน้าเป็น ยิ้มหวานอยู่ตรงนั้น
“ต้น...”
หล่อนอุทานเสียงแผ่ว ใจหายจนรู้สึกหวิว ธชาดูเป็นหนุ่มเต็มตัว ตัวสูงใหญ่ ผิวกร้าน กำยำล่ำสันกว่าที่หล่อนเคยรู้จัก ธชาวันนี้ คือคนที่ไม่มีความทรงจำอะไรกับหล่อนมากไปกว่าความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่กับหล่อน ทุกสิ่งในอดีตยังคงอยู่ในนี้ ภาพความรัก ความสุข และการทรยศหักหลัง มันไม่ได้หายไปไหนเลย แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์จะต่อว่าอะไรเขาอีก เพราะเรื่องราวในอดีต มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว
ธาราฝืนยิ้มให้คนตรงหน้า ธชาจ้องมองหล่อนไม่กระพริบ นัยน์เป็นประกายวิบวับอย่างที่เคยมองหล่อนเมื่อวันนั้น
“มาเฝ้าแฟนเหรอครับ”
เขาแกล้งชะเง้อคอมองตามหล่อนเข้าไปในห้องอาหาร ธาราหัวเราะกลบเกลื่อน
“เปล๊า...เปล่าเลยจ้ะ มาดูความเรียบร้อยเฉย ๆ”
“เป็นผม ผมก็ห่วงนะ ก็พี่ก้าบหล่อขึ้นเป็นกอง แถมยังมีสาวสวยคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่างอีกต่างหาก”
ธชาพูดต่อเหมือนไม่ได้ฟังที่ธาราพูด
“แถมเป็นกิ๊กเก่ากันอีกด้วยนะ”
เขากระซิบ มองหญิงสาวตรงหน้าทำตาขวางแล้วหัวเราะชอบใจ
“ผมล้อเล่นคร้าบบ.... พี่น้ำคนสวย... ยังสวยเหมือนเดิมนะเนี่ย”
ร่างสูงโยกตัวไปมาสะกิดที่ข้อศอกอดีตพี่มาลัยคนสวยเบา ๆ ธารายิ้มฝืด ๆ ก่อนจะขยับตัวออกห่าง ไม่ค่อยอยากจะสนทนาพาทีกับเขาซักเท่าไหร่ คนกะล่อนแบบนี้ขืนอยู่คุยด้วยต่อ ใจง่ายแบบหล่อนคงหลงกลติดบ่วงแหเข้าไปอีกรอบแน่ ๆ
“อือ…จ้ะ พี่คงต้องขอตัวก่อนนะต้น พรุ่งนี้มีงานต้องดูต่ออีก”
หล่อนโบกมือน้อย ๆ ธชามองหน้าหญิงสาวนิ่ง
“มะรืนนี้ผมไม่มีเวรเฝ้านักเรียน พี่น้ำพอจะแนะนำที่เที่ยวแถว ๆ นี้ให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากจะไปปั่นจักรยานชมหมู่บ้านซักหน่อย”
นั่นไง เริ่มแล้ว
“คือ…”
หญิงสาวเกาคอ
“คือพี่น้ำเค้าไม่ว่างหรอกต้น ถ้าเบื่อก็ไปดูเด็กต่อแพกันที่ต้นน้ำกับพวกพี่ก็ได้”
เสียงเย็น ๆ ตอบแทน ธชายักไหล่อย่างรู้แล้ว นนทภัทรอีกตามเคย ไม่รู้จะตามดักคอเขาไปถึงไหน ตอนปีหนึ่งก็ทีนึงแล้ว ธชาคิดแล้วยังสงสัยไม่หาย นนทภัทรเอาสมองส่วนไหนคิดระหว่างผู้หญิงอย่างชาลิดากับธารา เขาไม่น่าจะเลือกยากเลย แต่เขากลับเลือกธารา ผู้หญิงที่ผู้ชาย ‘หล่อมาก’ อย่างเขาหมายปองไว้ก่อน ธชาคิดเบือนหน้าเบื่อ ๆ สงสัยสเป็คหมวยแคระแกรนไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวละมั้ง
 
“เขาเป็นอะไรมากรึเปล่า ฮึ?”
จู่ ๆ นนทภัทรก็ตั้งคำถามเสียงแข็ง เขากลับเข้ามาที่ห้องพักตอนใกล้สามทุ่ม ธาราอยู่ในชุดนอนกางเกงขายาว หล่อนกำลังคิดหาข้ออ้างไปประชุมยามดึกกับดาด้าอยู่ตอนที่เขาพรวดพราดเข้ามา ทำหน้าหงิก
“พูดถึงอะไรเหรอ”
หญิงสาวนั่งอยู่หน้ากระจก ถามกลับงง ๆ
“ก็เจ้าต้นไง มันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือไง ถึงได้มาตามก้อร้อก้อติกกับตัวเองอยู่ได้”
เขาพูดพลางไล่ปลดกระดุมเสื้อ ธารามองตามนิ้วมือนั้นด้วยใจระทึก
“ทั้งที่หน้าตาก็ล้อหล่อเนอะ ไม่น่าจะโสด”
พูดไปแล้วก็ชะงักเม้มปากตัวเองแน่น คนฟังหันมามองตาขวาง
“น้ำว่ามันหล่อเหรอ”
ก็หล่อจริง ๆ นะ แต่ไม่กล้าพูดออกไปแบบนั้น คนตั้งคำถามนั่งมองหล่อนหน้าบอกบุญไม่รับ ธารายิ้มหวาน
“จะไปหล่อสู้นนท์ได้ไง ดูดู๊...แค่กล้ามก็ห่างกันโขแล้ว ..เนอะ”
นนทภัทรปลดกระดุมเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามหน้าอกแน่น เหงื่อซึมน้อย ๆ ประบนอกเสื้อเชิ้ต ชายหนุ่มกระพือไล่ไอร้อนบนตัวเบา ๆ ธาราเผลอมองลอดเข้าไปเบื้องต่ำ กล้ามหน้าท้องเรียงรูปสวยน่าคลำไม่แพ้กัน
“แอบมองอะไร”
เขาทักให้หล่อนสะดุ้งเล่น ๆ
“อยากเห็นชัด ๆ ก็เข้ามานี่มา...”
ว่าพลางถอดเสื้อเชิ้ตออกเหวี่ยงไปที่ตะกร้า ธารามองตามอย่างวาบหวิว แก้มแดงส่ายน้อย ๆ
“มะ ไม่เป็นไรจ้ะ อยู่ตรงนี้ก็เห็น”
เอกสารการประชุมที่เตรียมไว้ว่าจะเอาไปคุย ‘รอบดึก’ กับดาด้าอยู่ตรงไหนหนอ... จะไปหยิบตอนนี้ดีไหมนะ
“พูดอะไรห่างเหินเชียว ไม่เจอกันไม่กี่อาทิตย์ทำมาเป็นเขิน มานี่เลย”
คนตัวสูงเดินอาด ๆ เข้ามาดึงหล่อนตัวปลิว ธาราถูกแรงเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม จ้องมองคนตรงหน้า หน้าตาตื่น นนทภัทรยิ้มกริ่ม ทาบทับร่างหนาลงบนร่างบางกลิ่นหอมกรุ่น
“อยากเห็นชัด ๆ ก็จัดให้”
เขายิ้มร่า ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมหญิงสาวเบา ๆ
“หอมจัง อาบน้ำแล้วนี่”
ธารากรานแผ่นอกนั่นไว้เต็มแรง แม้จะดูเหมือนไม่มีผลอะไรสักเท่าไหร่ แต่นนทภัทรแปลเจตนานั้นได้
“เค้าตัวเหม็นเหรอ งั้นเดี๋ยวเค้าไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปจุ๊บเร็ว ๆ ที่แก้มแดง ธาราตัวร้อน หน้าร้อน ใจสั่นรัว มองตามแผ่นหลังลับตาไปทางห้องน้ำ ฟังเสียงฮัมเพลงอย่างเป็นสุขนั้นด้วยความหวั่นวิตก
คงไม่ต้องสำรวจอะไรแล้วมั้ง ท่าทีแบบนั้น หล่อนกับเจ้าก้าบคงไปไกลกว่าที่คิดแล้วล่ะ แล้วหล่อนจะทำยังไงต่อไปดี ขืนสานต่อกันคืนนี้ มีหวัง...หล่อนต้องความดันขึ้นสูงแน่ ๆ ธาราคลำที่หัวใจของตัวเอง เขาจะได้ยินมันไหมนะ เสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มันเพิ่งเกิดขึ้นกับหล่อนในคืนนี้เอง มันเกิดขึ้น ... กับเขาเท่านั้น ...
นาฬิกาบอกเวลาใกล้สี่ทุ่ม ชาลิดายังง่วนอยู่กับตัวอักษรบนหน้าจอมือถือ การได้สนทนากับเพื่อนสาวประเภทสองผ่านแชทไลน์พอจะช่วยหล่อนให้คลายความร้อนรุ่มในใจไปได้บ้าง ดึก ๆ บนป่าบนเขา ไม่เห็นจะสนุกเลย สู้แสงสีในเมืองกรุงก็ไม่ได้ ไม่รู้หล่อนคิดอะไรอยู่ตอนตัดสินใจขอหัวหน้าตามกรุ๊ปแคมป์มาที่นี่ ปกติหล่อนรับหน้าที่แปลเอกสารอยู่ที่ออฟฟิศเท่านั้น แต่ก็เพราะไฟรักแรงหึงนั่นแหละ จะปล่อยให้นนทภัทรมาขลุกกับหวานใจที่นี่ได้ยังไงตั้งเป็นเดือน หล่อนทนไม่ไหวหรอก
“แล้วหล่อนจะไปทนอยู่ที่นั่นทำไมยะ แฟนก็แฟนเขา”
ข้อความแทนเสียงของเพื่อนสาวดีดติ๊งขึ้นบนหน้าจอ หล่อนรัวนิ้วส่งข้อความกลับไปทันควัน
“ใช่ซะที่ไหนกัน แฟนฉันต่างหาก”
ตบท้ายด้วยสติ๊กเกอร์กระต่ายแยกเขี้ยว
“ลักกินขโมยกินของเค้า ยังกล้ามาตามเฝ้าเค้าเนาะ”
“อ้าว อีเบส ตกลงแกเป็นเพื่อนฉันป่ะเนี่ย...”
สาวเทียมเพื่อนรักส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายแลบลิ้นกลับมา ชาลิดาค้อนกับมือถือ
“เป็นแก แกก็ไม่ปล่อยหรอก แหม ฉันเฝ้าอ่อยมาตั้งนาน เสร็จอีหมวยเด็กนั่นเฉยเลย ตอนนี้มันจะต้องกลับมาเป็นของฉันนี่แหละ”
หล่อนส่งสติ๊กเกอร์หมีชูกำปั้นมีชัย... ฝ่ายตรงข้ามส่งกระต่ายหัวเราะดิ้นพราดกลับมา
“ด้วยนมซิลิโคนของหล่อนน่ะเหรอ อีน้องนนท์มันจับ ๆ คลำ ๆ แล้วมันคงรู้อ่ะ ว่าไม่แท้ ฟาล์วไปละหล่อน ถอดใจเหอะ”
กระเทยสาวส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะมาอีกสองตัว ตบท้ายด้วยกระต่ายตุ๊ดทาปาก เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าหล่อนไม่ว่างจะฝอยด้วยอีกต่อไป ชาลิดาทิ้งมือถือลงบนเตียง กอดอกอย่างหงุดหงิด
“จะลองกันดูซักตั้งก็ได้ ให้มันรู้กันไป ว่าสวยขนาดฉันจะแพ้เธอ ...ยัยน้ำ”
ลมเย็น ๆ พัดผ่านต้นคอให้รู้สึกเย็นวาบ ชาลิดากระตุกตัวขึ้นนั่งตรง หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังถูกสายตาของใครสักคนหนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ หน้าขาวกวาดไปรอบ ๆ ห้องอย่างระมัดระวัง คงไม่มีใครหรอกมั้ง ถ้ามี หล่อนจะแกล้งร้องกรี๊ดให้ตกใจกันทั้งตึก แล้วก็เนียนดึงนนทภัทรมานอนเป็นเพื่อนด้วยซะเลย
หน้าสวยเบะปากแล้วลงเอนนอน หล่อนค่อย ๆ เหยียดตัวลงบนเตียงนุ่ม วันนี้เดินไต่ขึ้นเขาลงเขาทั้งวัน เมื่อยขาไปหมด ถ้าได้ผู้ชายกล้ามใหญ่มานวดให้ซักคนคงสบายไม่น้อย ไปเรียกนนทภัทรมาหาดีมั้ยนะ หล่อนนึกพลางนอนบิดขี้เกียจ สายตากวาดไปเห็นอะไรราง ๆ บนฝ้าเพดาน เสียงลมข้างนอกพัดดังหวีดหวิว ลมหนาวลอดเลาะเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อถึงบนเตียง ชาลิดาหอบผ้านวมไว้กับอก หล่อนหันกลับมามองซ้ำบนเพดานอีกครั้ง เขม้นมองจุดเล็ก ๆ บนนั้น หล่อนจึงสังเกตเห็นว่า มันไม่ได้เป็นเพียงรอยเปื้อนธรรมดา ตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่าคราบวาวน้ำที่หล่อนเห็นในครั้งแรกนั้น แท้จริงแล้วมันเป็นดวงตาของใครคนหนึ่งต่างหาก ดวงตาคู่ใหญ่สีดำวาว กำลังจ้องตรงมายังหล่อนอย่างตั้งใจ
“กรี๊ด....”
หล่อนร้องขึ้นสุดเสียง แต่กลับพบว่าร่างกายของหล่อนเคลื่อนไหวไม่ได้ หล่อนตัวชา ราวกับถูกยึดให้ตรึงแน่นอยู่กับที่ หล่อนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้และไม่อาจละสายตาไปจากภาพบนเพดานนั่น พื้นที่รอบดวงตานั้นเหมือนเป็นรอยน้ำไหลซึมรอบเพดานช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปรากฎให้เห็นเป็นใบหน้าของหญิงสาว ใบหน้าสวย ทว่าดวงตานั้นแข็งกร้าว ริมฝีปากบางเหยียดตรง
“อะ...ออกไป..นะ”
ชาลิดาขืนตัวขยับพูดปากคอสั่น หญิงนั้นเอียงคอมองหล่อนช้า ๆ ปล่อยปลายผมสยายเลื้อยลงไล่กรอบหน้า และไหลลงมาช้า ๆ ระใบหน้าของหล่อนเบา ๆ กลิ่นสาปสางบางอย่างลอยมาปะทะจมูก มันเหมือนกับกลิ่นอาหารเน่าปนกับกลิ่นธูปหอม ชาลิดารู้สึกคลื่นเหียน ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลาง ความรู้สึกของหล่อนก็เริ่มพร่ามัว เสียงหัวเราะแหลมเล็กดังขึ้นกึกก้องในโสตประสาท
“ตัณหาตามัว กึ้ด[1]ชั่วบ่เว้น กิเลสกรรมเวร บ่ละ[2]ติดตาม”
ลมหมุนแรงพัดพาภาพตรงหน้าให้เลือนหาย เสียงหัวเราะยังก้องกังวานอยู่ในความรู้สึก ชาลิดารู้สึกหนาว เนื้อตัวที่ชากระด้างนั้นกลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง หล่อนหายใจแรง ๆ หอบเร็วรัวเหมือนกลัวว่าตัวเองจะขาดอากาศหายใจไปจริง ๆ หญิงสาวก้าวพรวดพราดลงจากเตียง ถลาวิ่งไปที่ประตู มุ่งตรงไปยังห้องของผู้จัดการสาวซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก
เสียงเคาะประตูรัวเร็วทำให้นนทภัทรรีบเปิดออกมาดู ชาลิดายืนปากคอสั่นน้ำตาไหลริน ร่างสั่นเทาของหล่อนรีบโผเข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่มตรงหน้า
“นนท์ช่วยพี่ด้วย พี่กลัว มันน่ากลัว น่ากลัวที่สุดเลย นนท์ โฮ...”
นนทภัทรทั้งตกใจและอึดอัดใจระคนกัน แต่ความสงสารดูจะมีอำนาจมากกว่า เขามองหน้าแฟนสาวอย่างกังวลใจ ธารามองชาลิดาด้วยความตกใจเช่นกัน หล่อนหวนนึกถึงสิ่งที่น่ากลัวที่หล่อนก็เคยเจอมาระยะหลังนี่ ผีสาวในชุดผ้าฝ้ายสีดำลายแดง
หล่อนต้องการอะไรกันนะ...
ชาลิดาโอบกอดนนทภัทรแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นบนแผ่นอกแฟนหนุ่มของธาราอย่างน่าสงสาร นนทภัทรเผลอตัวกอดตอบและลูบหลังหญิงสาวเบา ๆ เป็นการปลอบโยน
“ให้พี่นอนที่นี่ด้วยนะนนท์ พี่กลัว ไอ้รีสอร์ทบ้าที่นี่มันเลี้ยงผีไว้ด้วย พี่นอนคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ ฮือ..”
นนทภัทรกุมขมับ ธารายืนมองเขาทั้งคู่ด้วยสายตาไม่สบายใจ แต่คนในอ้อมแขนของเขาตัวสั่น หล่อนกำลังขวัญเสียจริง ๆ เขาควรจะทำยังไงดี
“พี่เชอร์รี่นอนด้วยกันที่นี่ก็ได้ค่ะ น้ำ... ไม่มีปัญหาค่ะ”
หน้าขาวปาดน้ำตา มือยังซุกอยู่ที่เอวของชายหนุ่ม หล่อนหันมามองสาวรุ่นน้องส่งสายตาขอบคุณ
“ขอบใจมากนะน้ำ ขอบใจมาก พี่ฝากดูของในห้องพี่ให้ด้วยนะจ๊ะ พี่ไม่กล้าไปเอาแล้ว”
ว่าแล้วหล่อนก็ดันชายหนุ่มเข้าไปในห้องของธารา ผู้จัดการสาวเจ้าของห้องยืนตาค้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามเข้าไป พูดตะกุกตะกัก
“เอ่อ..ไม่ใช่ค่ะ พี่เชอร์รี่... คือน้ำหมายความว่า เรา...เราทั้งหมดนี่น่ะค่ะ นอนห้องน้ำได้ น้ำมีที่นอนเผื่อนนท์ค่ะ...”
ชาลิดาเสยผมเก้อ ๆ สูดน้ำมูกไปพลาง
“อ้อ...เหรอ”
นนทภัทรดูยินดีกับการแก้ปัญหานี้ เขากุลีกุจอไปเปิดตู้หอบเครื่องนอนลงมาปูพื้นอย่างรวดเร็ว ชาลิดามองภาพนั้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“อึดอัดน่ะ นอนกันแบบนี้พี่ไม่ค่อยชอบเลย”
หล่อนตวัดสายตามาทางเจ้าของห้องอย่างขัดเคือง ธารายืนเกาะเสาเตียงนิ่งเงียบ ไม่มีอะไรจะพูดอีก ชาลิดาเบะปากซ้ำ เงาข้างตัวธาราเอียงซ้อนออกมาให้คนหน้างอมองเห็นราง ๆ มันเป็นเงาของหญิงชาวเขาคนเมื่อครู่ หล่อนยืนนิ่งอยู่ข้างธารา หน้าขาวซีดก้มลงต่ำ สาดสายตาไร้แววผ่านเส้นผมระโยงระยางมายังหล่อน ชาลิดาเบิกตากว้างโผนลงเตียงคลุมโปงทันที หล่อนส่งเสียงสวดอะไรงึมงัมอย่างคนเสียสติ ธารากับนนทภัทรมองภาพนั้นอย่างงงงวย
“พี่เชอร์รี่คะ”
ธาราสะกิดผ่านผ้าห่ม หล่อนกรีดร้องสะบัดตัวหนี
“ไปให้พ้นนะ อย่ายุ่งกับฉัน!!”
มือขาวหดกลับอย่างรวดเร็ว นนทภัทรคว้ามือนั้นไว้มากุมเบา ๆ
“มานอนกับเค้าก็ได้”
ธาราขยับตัวเข้าใกล้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย ในใจมีเรื่องร้อยแปดตีกันยุ่งไปหมด ภาพชาลิดากอดแฟนหนุ่มของหล่อนอย่างสนิทสนมเกินเพื่อนร่วมงานทั่วไป ภาพหล่อนสะอื้นไห้กลัวผี ภาพผีสาวชาวเขาที่หล่อนมองเห็นบ่อย ๆ และภาพชายหนุ่มที่กลายมาเป็นคนรักของหล่อนอย่างไร้เหตุผลในวันนี้ ชีวิตของหล่อนช่างยุ่งเหยิงปนเป ธาราทิ้งตัวลงบนฟูกผืนบาง หมอนนุ่มใบใหญ่ ที่นอนแชร์กันกับอดีตเพื่อนคนสนิทที่ต้องมาโมเมกับฟ้ากับฝนว่าเขาเป็นแฟน ตอกย้ำความปวดร้าวอันเก่าเก็บของแฟนเก่าหนุ่มตัวจริง ที่ไม่เป็นจริงอีกแล้วอย่างหนุ่มต้น หล่อนจะแก้ปมอดีตบ้าบอนี้ให้กลับคืนได้อย่างไรดี
[1] คิด
[2] ไม่ทิ้ง