มาลย์มายา รีไรท์

ธารารู้สึกเหมือนตัวเองจมลึกลงไปในหลุมแคบ มืดและหาทางออกไม่เจอ หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังเดินหาอะไรบางอย่างที่ไม่รู้จุดหมาย ไม่เห็นทางไป ไม่รู้อะไรสักอย่าง แสงสว่างเบื้องหน้าสาดส่องขึ้นช้า ๆ บนทางเดิน หล่อนมองเห็นเนินเขาสูงชันที่ก้าวขึ้นไปไม่ยากนัก ถัดออกไปเป็นน้ำตก ... น้ำตกภูสอยดาว ธารากำลังลัดเลาะเลียบทางเดินน้ำตก หล่อนเดินไปอย่างระมัดระวัง ทางเดินนี้หล่อนไม่เคยเห็นมันมาก่อน คราวที่มากับลุงชาติและคณะลูกค้าหล่อนก็ไม่ได้ผ่านมาทางนี้ ลัดหลังน้ำตก หล่อนมองเห็นบ้านไม้หลังใหญ่ เสียงคนปั่นด้าย พูดคุยกัน ธาราไม่อาจหยุดฝีเท้าของตัวเองได้ มันเดินย่ำ ๆ ขึ้นบันได ก้าวเข้าไปที่ชานเรือน และหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนทำตามคำสั่ง
“หว่าง[1]นี้บ่ค่อยอยู่เฮือนเลยน่อ”
เสียงชายวัยกลางคนถามขึ้น หญิงที่กำลังนั่งปั่นด้ายหันมายิ้ม
“ไปดูคนมาเจ้า ก๋าน[2]ใหญ่ ก๋านยาก”
ธาราเพิ่งสังเกตเห็นด้ายที่ล้อมวงล้อปั่นด้ายนั้นมีสีแดง ทั้งหญิงทั้งชายกำลังง่วนอยู่กับการปั่นด้ายแดง ธารามองอย่างฉงนสงสัย แม้แต่ฝ้ายที่กองอยู่ในตะกร้ารอการปั่นนั้น ก็เป็นสีแดง...
ธาราสังเกตดูรอบ ๆ เรือนไม้ เรือนเก่ามาก ฝุ่นจับบนพื้นหนาเกรอะ สำรับกับข้าวตั้งกลาดเกลื่อนเต็มชานเรือน ใบตองห่อข้าวเหนียวแห้งกรอบ กับข้าวราขึ้นฟูหลากสีสัน พวงมาลัยแห้งแขวนเต็มราวบันได
“ก๋านใหญ่... ก๋านอะหยัง”
เสียงคนคุยกันยังดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ เหมือนไม่เห็นหรือไม่สนใจว่ามีคนเดินขึ้นเรือน ผู้หญิงผมมวยนั่งปั่นด้ายตอบขณะมือหนึ่งหมุนกงล้อ อีกมือกรองเส้นด้าย
“แม่ญิงใต้คนหนึ่ง มีหินหวันด้ายแดงของเฮาอยู่”
ชายวัยกลางคนหันมามองอย่างสนใจ
“คนที่แม่บอกว่า นางมีด้ายแดง[3]หวัน[4]ดวงชะตานัก[5] จนจับคู่หื้อ[6]บ่ได้น่ากา[7]...”
หญิงนั้นพยักหน้ารับ
“แล้วแม่ยะจะใด[8]ช่วยนาง”
นางวางมือจากการปั่นด้าย ขยับหันหน้ามาทางชายผู้เป็นสามี นาทีนี้ธาราจึงได้มองเห็นใบหน้าของนางอย่างชัดเจน ผู้หญิงหน้าสวยอายุราวสามสิบกว่า ๆ สวมผ้านุ่งสีดำลายแดง ผมมวยสูง มือล้วงดึงใบเมี่ยงหมักกับเกลือจากถาดเขรอะฝุ่นเข้าปากเคี้ยว
“นางบ่เอาไผ[9] นาใคร่ได้คนเก่า ๆ คนในดวงของนางมีหลายคนขนาด[10] แต่มันอยู่ในความทรงจำ อยู่ในกาลเวลาที่มันผ่านไปแล้ว นางจะเอาอย่างอั้น[11] ของใหม่ ๆ คนใหม่ ๆ นางบ่แลเลย”
นางหันไปหมุนกงด้ายอีกครั้ง สามีหันตาม ตามองไปยังแกนกลางกงล้อที่ขยับหมุนช้า ๆ
“คนนี้ก่คู่นาง”
ด้านในวงล้อปรากฎภาพผู้ชายฝรั่งเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น ธาราเบิกตามองอย่างประหลาดใจ คุณอิริค!!
“นางบ่เอา”
หญิงนั้นส่ายหน้า ชายข้างตัวหัวเราะ
“มันเป็นฝรั่งดั้งโม[12]”
ภาพนั้นเลือนหายไป มือปั่นกงล้อยังคงหมุนต่อไป ภาพใหม่ปรากฎขึ้นมา
“คนนี้ก่คู่นาง”
ธชายิ้มฟันสวยอยู่ในนั้น
“นางก่บ่เอา นางกลัวคนนี้ มันขี้จุ[13]”
หญิงหน้าสวยหัวเราะหึ หึ ปั่นหมุนกงล้อต่อไป ใบหน้าจับจ้องในแกนกลางกงล้ออย่างตั้งใจราวกับว่านี่เป็นงานของนาง
“นางจะเอาคนนี้”
ภาพใหม่ปรากฎขึ้น นนทภัทรเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น ธาราจุ๊ปากเบา ๆ อย่างหัวเสีย
ผีชาวเขานี่มาสู่รู้เรื่องความคิดหล่อนได้ยังไง เอาอะไรมาวัดว่าหล่อนอยากได้หรือไม่อยากได้ใคร
“วัน ๆ นั่งคิดถึงแต่เรื่องเก่า ๆ บ่ฮู้จักหันไปผ่อหาคนใหม่คนอื่น”
เสียงนางสวนความคิดหล่อนขึ้นมา ราวกับได้ยินความคิดของหญิงสาว สายตาเหลือบแลมาทางที่ธารายืน ธารานึกย้อนไปถึงวันที่หล่อนนั่งพึมพำเล่น ๆ คนเดียวที่ออฟฟิศ วันที่ใจหวนคิดถึงความฝันเก่า ๆ คิดถึงเพื่อนชายในฝัน และคิดไปถึง ‘โอกาส’ ที่หล่อนอยากได้หัวใจเขามาครอบครอง
แล้วก็หลุดปากพูดขอร้องกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไป
แรงปรารถนาที่สมปรารถนามาได้ในแบบที่หล่อนไม่ตั้งใจ และไม่ต้องการ…
“เฮาก่เลย ช่วยนาง”
สาวชาวเขาเน้นย้ำข้อความประโยคหลังหนักแน่น ธาราก้าวออกมานั่งตรงหน้านาง หล่อนสูดหายใจลึก ๆ ยื่นหน้าเข้าใกล้ หน้าสวยบนเรือนใหญ่ไม่ได้ดูน่ากลัวเท่าที่เคยเห็น ธารากล้าเอ่ยปาก ระบายสีหน้าออกมาให้คลายความอึดอัดในใจ
“ช่วยเหรอ ช่วยได้มาก ชีวิตฉันปั่นป่วนไปหมดแล้ว ฉันขอถอนคำอธิษฐานพวกนั้นเสีย เอาช่วงเวลาทั้งหมดที่เปลี่ยนแปลงไปกลับคืนมาเลย”
หญิงชาวเขาก้มหน้าพันหลอดด้ายแดงในมือ ราวกับไม่ได้ยินคำพูดนั้น ชายวัยกลางคนพยักหน้าช้า ๆ
“แม่เปลี่ยนอดีตนาง...”
“บ่แม่น เฮาบ่ได้เปลี่ยน เฮาส่งนางไป นางเปลี่ยนของนางเอง”
ภาพในกงล้อผุดขึ้นอีกครั้ง นนทภัทรปรากฎตัวขึ้นเคียงคู่กับชาลิดา ทั้งคู่มีสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“บ่าวนี้มีคู่อยู่แล้ว นางเปลี่ยนเหตุการณ์ในอดีตได้ แต่ดึงใจคนมาบ่เสี้ยง[14]”
ชายวัยกลางคนส่ายหน้ากับภาพที่เห็น
“แม่ช่วยหื้อนางมีคู่บ่ได้ แบบนี้บ่ใช่ความรัก จับคู่แบบนี้ มันบาป”
เหตุการณ์เปลี่ยน ใจคนไม่เปลี่ยน นนทภัทรรักอยู่กับชาลิดาจริง ๆ หล่อนบิดเบือนโชคชะตาคนได้ แต่ความรักบริสุทธิ์มันไม่ใช่ของหล่อน ธาราขยับเข้ามาใกล้หญิงชาวเขา
“เปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมได้มั้ยคะ ฉันไม่อยากแย่งคนรักของใครแบบนี้เลย”
“แม่มะยี... บ่ดียะแบบนี้ ...มันเป๋นบาป”
เสียงชายวัยกลางคนทอดเนิบ มะยีปั่นด้ายหน้าตึง
“นางขอหื้อเฮาช่วย เฮาก่ช่วยนางแล้ว หินหวันด้ายแดงก่อยู่กับนาง บ่หื้อเฮาไปยุ่งเกี่ยวกับนางได้อย่างใด เฮาช่วยนางสำเร็จแล้ว นางมีคู่แล้ว”
นางกระชากเสียง แผดน้ำเสียงโกรธขึ้ง มะยีตวัดแขนชี้มือไปทางกองด้ายสีแดงที่มุมเรือนด้านใด มันเป็นด้ายกองเล็ก ๆ ที่พันกันยุ่งเหยิง
“ผ่อหั้น[15] ด้ายชะตาคู่นาง พ่อแก้ไขได้ก่อ พ่อช่วยได้ก่อ[16] เฮาหื้อนางได้คู่แล้ว เฮาทำแล้ว”
ชายผู้นั้นวางหลอดด้ายแดงลง พูดเสียงอ่อนโยน
“แม่มะยี คนมีคู่หลายคน บ่ได้มีคนเดียวในโลก บางคนเลือกได้ บางคนบ่ได้เลือก บางคนบ่มีโอกาสจะได้คู่ครองเลย มันเป็นกรรมของไผของมัน แม่ฝืนกรรมคนบ่ได้หรอก ด้ายแดงร้อยชะตาคนเป็นเนื้อคู่ไว้ตวยกั๋น แม่ช่วยหื้อเขาฮักกั๋น เขามีความสุข แม่ได้บุญ แต่เขาบ่าฮักกั๋น เฮาฝืนดวงเขา เขาบ่มีความสุข แม่จะเป๋นบาปเน้อแม่”
ชายผู้เป็นสามีโอบไหล่มะยีมาที่หน้าตาเรือนไม้ ธารามองตามทั้งคู่ไปอย่างตั้งใจ เขาชี้ให้นางดูปลายยอดไม้ใหญ่ที่โผล่พ้นเนินหญ้ามาให้เห็น ใบไม้มีสีแดงแซมปลิวไสว เมื่อเพ่งใกล้ ๆ หล่อนจึงได้เห็นว่ามีด้ายแดงอยู่มากมายบนยอดไม้นั่น
“แม่หันก่อ มีคนมากมายหลายคู่ได้ปะกั๋น[17] ได้อยู่ตวยกั๋น เพราะอำนาจความฮัก แม่ช่วยหื้อคนฮักมาเจอกั๋น บ่ได้บีบบังคับหื้อเขาฮักกั๋น”
มะยีทอดสายตามองบนยอดไม้ สายลมพัดใบเขียวสลับด้ายแดงให้ปลิวสยาย ความสุขของผู้หญิงมีรักได้สมหวัง ของเซ่นไหว้เกลื่อนเรือนนี้ไม่ได้ทำให้ใจของนางได้เติมเต็มเท่ากับการทำให้คนรักได้มาพบกัน ความเจ็บปวดของคนอ้างว้าง นางรู้ดี คนไม่อยากมีรักย่อมมีความสุขตามทางของเขา แต่คนรอความรักที่มาไม่เคยถึง มันปวดร้าวและทรมาน นางอยากต่อบุญนี้ออกไปให้จิตวิญญาณของตัวเองได้เป็นสุข หากนางได้มีโอกาสไปเกิดยังภพใหม่ ก็อยากจะมีความสุขกับความรักที่เหมาะสม ไม่ใช่มาพบรักในโลกของวิญญาณเช่นนี้
“แม่คงบ่ฮู้ ว่าโลกของคนเป็นนั้นมันทุกข์แค่ไหน ถ้าต้องอยู่กับคนที่บ่ได้ฮักกัน มันเป็นความทรมานมากยิ่งกว่าการบ่มีคนฮักเสียอีก”
มะยีก้มหน้า นางเดินช้า ๆ ไปยังกองด้ายแดงที่มุมเรือนนั้น ก่อนจะใช้นิ้วมือสางมันออก ด้ายสีแดงไม่คลายออกจากปมโดยง่ายเลย มะยีสางช้า ๆ ธาราจับจ้องดูภาพนั้น พลันรู้สึกถึงลมจากด้านนอกพัดแรงขึ้น และแรงขึ้น มะยีสางด้ายแดงเร็วขึ้น แต่ด้ายดูพันธนาการตัวเองให้ยุ่งเหยิงเข้าไปอีก ลมโหมกระพือเข้ามาถึงในเรือนไม้จนรู้สึกโยกคลอน มะยีสะบัดกองด้ายอย่างหัวเสียก่อนจะดึงมันขาดคามือ หล่อนสะบัดเศษด้ายเส้นยาวเหวี่ยงออกไปนอกเรือน เอากองด้ายขยุกขยุยที่เหลือในมือโยนทิ้ง ก่อนจะหันมาสบตากับนางตรง ๆ
“กูตัดคู่มึงออกแล้ว ต่อไปนี้มึงมีคู่คนเดียว ไปเลือกเอาเอง”
มะยีพูดกับหล่อน หน้านิ่งเย็นเหมือนที่เคยพบพานมาก่อนนั้น ด้ายสีแดงเส้นนั้นลอยลิ่วขึ้นบนท้องฟ้า ธารามองตามด้วยใจระทึก มันจะไปผูกติดกับไม้ใหญ่นั่นเหมือนกับด้ายแดงเส้นอื่น ๆ หรือเปล่าหนอ...
[1] ระหว่าง ช่วง
[2] การงาน งาน
[3] ด้ายสีแดง
[4] พัน
[5] มาก
[6] ให้
[7] น่ะหรือ
[8] ทำอย่างไร
[9] ใคร
[10] มาก
[11] อย่างนั้น
[12] จมูกโต
[13] ขี้โกหก
[14] ไม่หมด
[15] ดูนั่น
[16] ได้ไหม
[17] เจอกัน พบกัน