มาลย์มายา รีไรท์

ฝนตกอีกแล้ว...
ภาพท้องฟ้าหลังม่านฝนเป็นสีเทาเข้ม เมฆก้อนใหญ่เหลื่อมซ้อนทะมึนดูหนาหนัก สาดซัดน้ำฝนลงมาให้ฝูงชนกลางสนามแตกกระจายกันไปคนละทิศละทาง เบื้องหน้าเป็นสนามสีเขียวเข้ม บริเวณลานที่เคยคลาคล่ำด้วยฝูงชน บัดนี้กลับว่างเปล่า ไร้ผู้คน
“หนาวไหม”
มือหนึ่งยื่นถ้วยเครื่องดื่มชงร้อนให้ เด็กสาวใบหน้าเล็ก ผิวขาว ริมฝีปากสีแดงสด ขมวดคิ้วเรียวบางน้อย ๆ จ้องมองใบหน้าของผู้มาใหม่อย่างสนใจ เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มให้หล่อนอย่างเป็นมิตร เขาเป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นเกรียน ใบหน้าเหลี่ยมนั้นขรุขระหยาบกร้าน เต็มไปด้วยสิวและผดแดง
“ไปรวมกับเพื่อน ๆ ฝั่งโน้นกันเถอะ ตรงนี้ฝนสาด เดี๋ยวจะไม่สบาย”
เจ้าหน้าสิวยืนรอหล่อนลุกขึ้นยืน มองหล่อนรับถ้วยกระดาษใส่โอวัลติลร้อนไปเก้อ ๆ ก่อนจะออกเดินไปพร้อม ๆ กันกับหล่อน เด็กสาวยิ้มให้เขา แล้วหันมายิ้มกับตัวเอง จิตใจที่เคยหม่นหมองเมื่อครู่ กลับรู้สึกสบายขึ้นทันที เจ้าหน้าสิวตัวสูงดูหล่อขึ้นทันตา เหมือนมีรัศมีประหลาดโอบล้อมตัวเขา สว่างเรืองรอง อบอุ่น
“เธอชื่ออะไรเหรอ”
“ชื่อน้ำ เธอล่ะ”
“เราชื่อนนท์”
หล่อนมองเขาแล้วยิ้ม ‘นนท์’ ‘นนทภัทร’ ชื่อนี้ยังคงอยู่ในใจหล่อนเสมอ โอบกอดหัวใจแห้งแล้งดวงนี้ให้อบอุ่นตลอดมา ร่างสูงเริ่มเดินเร็วขึ้น จนนำหน้าหล่อน ภาพของเขาห่างออกไปเรื่อย ๆ เด็กสาวเดินตามไปเงียบ ๆ จิตใจสงบนิ่ง ราวกับว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้น มาแล้ว ซ้ำแล้วซ้ำอีก
“น้ำจ๋า….”
เสียงใครบางคนเรียกหล่อนอยู่ไม่ไกล ร่างชายอีกคนหนึ่งยืนอยู่บนถนนสายสีเทาเข้ม บนถนนอันเปียกชุ่มด้วยน้ำฝน ร่างสูง ผิวเข้ม ผมหยักศก ตาคมโตดูหล่อเข้มแบบหนุ่มปักษ์ใต้ เขายิ้มให้ ยื่นมือมาให้หล่อน
“ต้น”
ธารามองเขาอย่างลังเล แวบหนึ่งหล่อนรู้สึกดีใจ หล่อนรู้จักเขา แต่ทำไมถึงรู้สึกเจ็บไปด้วย หล่อนยิ้มค้าง..หล่อนดีใจใช่ไหมนี่ แต่ความรู้สึกจี๊ด ๆ ในอกนี้ ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออก
“น้ำ”
มือแข็งแรงของคนหน้าตาดีเอื้อมเข้ามาใกล้ ธาราส่ายหน้ารัวเร็ว มือไม้โบกพัลวัน จู่ ๆ สัญชาติญาณการป้องกันตัวของหล่อนก็ทำงานขึ้นโดยอัตโนมัติ หล่อนขยับตัวหนีเขา
“ไม่นะ”
ใบหน้ายิ้มแย้มแต่นัยน์ตาแฝงความมาตรร้าย ใบหน้าหล่อคมของเขาดูบิดเบี้ยวขึ้นมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มคนนั้นไม่เหลือเค้าความงดงามของเขาอยู่เลย เขาน่ากลัว
“ไม่นะ”
ธาราเริ่มกรีดร้อง หล่อนหันหน้าออกวิ่ง เด็กสาวพบว่าผู้คนตามริมถนนเหล่านั้นหายไปหมด หล่อนหันไปรอบ ๆ ตัว เห็นเพียงแต่ร่างสูงที่ก้าวไว ๆ อยู่เบื้องหน้านั่น เขาหันกลับมามองหล่อน ทอดยิ้ม
“อ้าว มาสิ เร็ว ๆ เปียกหมดแล้ว”
หล่อนใจชื้นขึ้น เสียงสวบสาบเหมือนมีคนย่ำฝีเท้าตามมาด้านหลังกระตุ้นให้ขาเล็ก ๆ ก้าวย่ำไปอย่างเร็ว แต่ดูเหมือนคนข้างหน้าจะก้าวเร็วมาก เขาค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไป ธาราเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่ง หล่อนวิ่ง วิ่ง และวิ่ง รู้สึกเหนื่อยหอบ หวาดกลัว หล่อนวิ่ง ก่อนจะพบว่า เขาหายไปจากสายตาเสียแล้ว น้ำตาเย็น ๆ ไหลลงอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว
“ไอ้ก้าบ!!!!!”
หล่อนตะโกนเรียกเขาสุดเสียง ใช่ ชื่อเขา ภาพเบื้องหน้าไม่เหลืออะไรให้เห็นอีกเลย เขาหายไปจากสายตาของหล่อนไปแล้วจริง ๆ ธาราถลันลุกพรวด หล่อนพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเตียงนอน ภาพฝันอันแสนเจ็บปวดนั้นหายไปแล้ว หล่อนรู้สึกเหมือนโหวงในอก ใจหาย น้ำตายังเปื้อนที่แก้ม ฝันบ้าอะไรกันแบบนี้ หล่อนรู้สึกไม่ดีเลย
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง หน้าต่างบนหัวนอนเผยให้เห็นภาพภูเขาสีเขียวหม่นเบื้องหน้า อากาศข้างนอกเย็น ชื้น ฝนตกติดต่อกันร่วมสัปดาห์แล้ว อากาศที่เชียงรายช่วงนี้จะเย็นอย่างนี้เกือบทั้งวัน บางทีอาจจะไม่ใช่ที่ในเมือง อาจจะเป็นแค่ที่บนเขาอย่างที่นี่เท่านั้น รีสอร์ทบนเขา ผาดาวรีสอร์ท.... ที่ ที่หล่อนน.ส. ธารา ในวัย 26 ปี ทำงานอยู่ที่นี่มานับ 3 ปีแล้ว