18+ Hoodwink of sex ; HunHan

 
หน้าห้องบรรยาย 3
 
            “ห๊ะ นี่มันหมายความว่ายังไงอ่ะ”ลู่หานจ้องไปยังป้ายปิดประกาศหน้าห้องบรรยายที่เธอต้องเรียน ซิ่วหมินค่อยๆอ่านช้าๆให้ลู่หานฟัง
            “อาจารย์ไปประชุมวิชาการที่ประเทศเยอรมัน อาจารย์ฝากคลาสนี้ให้เรียนกับปี 3 เพราะเนื้อหาคล้ายกัน ที่ห้องบรรยาย 7 เรียนกับอาจารย์...เซ็นชื่อที่หน้าด้วยนะ ”ซิ่วหมินอ่านเสียงดังฟังชัดพร้อมกับหันหน้ามองมองลู่หาน ที่ตอนนี้สติหลุดไปเรีบร้อยแล้ว
            “แล้วทำไมอาจารย์ไม่งดคลาสไปเลยหละ จะฝากคลาสไว้กับอาจารย์คนอื่นทำไมเนี่ย”ลู่หานพูดทั้งกัดฟันกลัว นี่ถ้าเกิดว่าพี่รหัสเห็นเธอแต่งตัวในสภาพนี้หละก็มีหวังได้ตายแน่
            “แต่อาจารย์ให้เซ็นชื่อด้วยนะ ลู่หานมีอะไรรึป่าวทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลยหละ”ก็จะให้มันดีได้ยังไงหละคะ อาจารย์หักศอกใส่แบบนี้ อุตส่าห์คิดไว้ว่ายังไงวันนี้ก็ไม่เจอพี่เขา แต่ก็เจอจนได้ และยังไงเนี่ย ต้องทำยังไงดี โดดดีไหมเนี่ย แต่อาจารย์ให้เซ็นชื่อจะบ้าตาย
            “ซิ่วหมินมีแมสไหม เรารู้สึกหนาวๆหนะ”ฉันต้องพรางตัวก่อนหละค่ะงานนี้
            “มีสิ อ่ะเสื้อแขนยาวของเรา ใส่ก่อนก็ได้นะเราซักแล้ว”ฉันรับมาเลยค่ะ ทั้งแมสและก็เสื้อแขนยาวสีดำคลุมให้มันหมดทั้งหัวนี่แหละ
            “ป่ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย”ฉันบอกพร้อมกับเดินเกี่ยวแขนซิ่วหมิน สาธุบุญกุศลที่เคยทำทั้งในวัด ในผับ ของให้ดลบันดาลให้หนูรอดด้วยนะคะ ฉันรีบเดินขึ้นไปห้องบรรยาย 7 ห้องที่พี่ปี 3 นั่งรอพร้อมเรียน วันนี้ขอเป็นเด็กหลังห้องก็แล้วแต่ว่า
            “ประตูหลังล็อคอ่ะลู่หาน สงสัยต้องเขาประตูหน้า”นี่ฉันไม่มีบุญขนาดขอเป็นเด็กหลังห้องก็ไม่ได้เลยหรอเนี่ย หน้าห้องก็หน้าห้องวะ คลุมขนาดนี้คงไม่เห็น
            “นักศึกษา เซ็นชื่อตรงนี้ก่อนนะ”เสียงพี่ป.โทช่วยสอนเรียกให้มาเซ็นชื่อ ฉันรีบเซ็นเลยค่ะ และก็อาศัยช่วงชลมุนวุ่นวายค่อยๆเดินแทรกๆไปกับเพื่อน ดีที่เสื้อแขนยาวซิ่วหมินมีฮู้ดก็เลยยิ่งช่วยปิดผมฉันที่เซทมาอย่างดีเสียดายแต่ฉันต้องรอดก่อนหละคะงานนี้
            “ทำไมน้องคนนั้นแต่งตัวแปลกๆวะ ใช่น้องลู่หานป่าววะ”เสียงซุบซิบข้างๆเซฮุนทำให้ร่างสูงภายใต้กรอบแว่นสีดำค่อยมองมายังเพื่อนที่คุยกัน
            “ใช่สิวะ กูก็คิดว่าอาทิตย์นี้กูจะไม่ได้เห็นนางฟ้าตัวน้อยๆของกูซะแล้ว เสียดายน้องใส่เสื้อแขนยาวทำไมวะอดเห็นหุ่นเอ็กซ์ๆเลยหวะ”เสียงถอนหายใจแรงกระแทกปากกาอย่างแรงพร้อมกับมองไปยังจุดสนใจตรงนั้น
            “เอ่อ เซฮุน น้องรหัสนายสองคนคบกันป่าววะ เมื่อเช้าเราเห็นน้องรหัสนายกินข้าวด้วยกัน น่ารักมากๆเลย แถมควงแขนกันด้วยนะ”ซูโฮพูดแทรกมาจากข้างซ้าย
            “นั่นดิ พูดแล้วเหมือนอกหักเลยหวะ เราก็ชอบน้องลู่หาน นี่เซฮุนนายเป็นพี่รหัสน้องอ่ะ ถามน้องให้เคลียร์ให้เราได้ไหม ว่าตกลงน้องเป็นแฟนกันรึป่าวน้องรหัสนายหนะ”น้องรหัสเหี้ยอะไรหละวะ เมียกูต่างหาก พวกมึงได้ยินกันไหมว่าลู่หานเมียกูเว้ย ผมอยากตะโกนให้ดังลั่นห้องงบรรยายแต่ผมก็ต้องสงบสติอารมณ์ไว้ ทำได้แค่เฉยเมยเก็บอาการ และก็มองไปที่ลู่หาน คือน้องคงแต่งตัวเอ็กซ์ๆแซ็กซี่แน่ๆถึงได้พยายามปิดมิดชิดขนาดนี้
            “น้องลู่หาน น้องซิ่วหมิน มานั่งกับพวกพี่ดิ ข้างหน้าว่างอยู่นะ”ฉันเงยหน้าตามเสียงตามเสียงเรียกชื่อฉันเลยค่ะ ห่ามึงเอย ชิบหาย พ่อง! พี่รหัสฉันนั่งเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเสียงเรียกของพวกพี่ๆเขา สายตาที่พี่เขามองฉัน ฮือๆ หมดแล้วหมดกัน ตายแน่ๆ
            “ครับ พี่ซูโฮ ลู่หานนั่งๆ”ซิ่วหมินก็ดูแลฉันดีเกิ๊น ไม่น่าไปล้อเล่นด้วยเลยว่าวันนี้เป็นแฟนซิ่วหมินหนึ่งวัน ห้องบรรยายขนาดไหนสโลบยาวฉันนั่งตรงหน้าพี่รหัสฉันเลยค่ะ ตำแหน่งเดียวกันแต่ฉันอยู่แถวหน้า
            “ซิ่วหมินเป็นแฟนลู่หานหรอ พี่เห็นเมื่อเช้ากินข้าวด้วยกัน น่ารักมากเลย พวกพี่อิจฉาน้องจังเลยหวะ”ฉันเนี่ยแทบจะไม่กล้าหันหลังไปหาพี่ซูโฮเลยค่ะ คือเมื่อเช้านี่ก็แสดงว่าเห็นฉันควงแขนซิ่วหมินด้วยอย่างงั้นหนะสิ
            “ใช่ครับ วันนี้ลู่หานบอกว่าจะเป็นแฟนผม 1 นะครับ”เหอะๆนี่ก็ไปพูดทำไม ไม่เข้าใจหรอคำว่าพูดเล่นอ่ะ ฉันพูดเล่น แล้วทำไมฉันต้องกลัวด้วยเนี่ย แม่งเอ้ยเหงื่อแตกหมด
            “งั้นพรุ่งนี้ น้องลู่หานเป็นแฟนพี่ได้ไหม?”ฉันหันไปทั้งตกใจเลยค่ะ เสียงพี่จื่อเทาเอาเข้าไป นี่ทุกคนรู้ไหมคะ ว่ากำลังจะฆ่าฉันทางอ้อม
            “เลิกคุยเล่นกันได้แล้ว อาจารย์เข้าแล้ว”เสียงเรียบที่เครียดของพี่รหัสทำให้ทุกคนหยุด ฉันหันกลับมาที่เดิม ในเมื่อรู้แล้วว่าฉันแต่งตัวยังไงก็ไม่จำเป็นต้องปิดอะไรแล้ว ฉันถอดแมสออก และก็เสื้อแขนยาวนั้นฉันก็ถอดออก
            ผมไม่เข้าใจว่าน้องจะถอดทำไม น้องรู้ไหมว่าตอนนี้ไอ้พวกพี่ 3 มันมองน้องเป็นเดียวที่จะไม่สนใจสไลด์อาจารย์กันหมดแล้ว ผมต้องทำอะไรซักอย่าง
            “ลู่หาน!”ร่างเล็กค่อยๆหันมามองเซฮุน
            “ใส่เสื้อแขนยาวซะ”มือเล็กรีบใส่เสื้อแขนยาวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับนั่งนิ่ง
            “ขยับไปทางขวาสิ พี่จะลงไปนั่งด้วย”มือเล็กรีบเคลียร์ข้าวของและขยับไปทางขวามือ เซฮุนหยิบชีทและกระเป๋า แม้จะต้องเป็นเป้าสายตาแต่เขาก็ไม่แคร์ ตอนนี้เขาต้องจัดการยัยตัวเล็กเสื้อไซส์เอสก่อน ร่างสูงค่อยนั่งข้างๆก่อนจะเปิดชีทขึ้นมาจดตามปกติ  ไม่มีคำพูดใดออกมาจากเซฮุนเลย ลู่หานก็ด้วย
 
            ทันทีคาบเรียนนั้นจบลง มือหนาก็ไม่สนอะไรทั้งนั้นน้องจากหยิบชีทใส่กระเป๋า ลู่หานมองตามก่อนจะรีบเก็บตามเช่นกัน เซฮุนลุกออกไปจากตรงนั้นทันที ฉันรู้เลยค่ะว่าพี่เขาโกรธมากถึงขั้นลงมานั่งข้างล่าง  ไม่ได้แล้วต้องทำอะไรซักอย่าง ฉันรีบวิ่งตามไปทั้งอย่างงนั้นและก็เป็นฝ่ายลากพี่เขาเลยค่ะ
            “รถพี่จอดตรงไหน?”ลู่หานหันมาถาม เซฮุนแกะมือเล็กก่อนจะเดินตรงไปยังรถสปอร์ตทันที ร่างเล็กรีบวิ่งตามทั้งหอบก่อนจะขึ้นรถฝั่งตรงข้าม
            “โกรธหรอ? พี่โกรธหนูใช่ไหม?”เซฮุนนั่งนิ่งทั้งอย่างงั้น
            “ลงไปได้แล้ว ผมจะกลับห้อง”ลู่หานอึ้งก่อนจะค่อยจับแขนเบาๆ
            “ทำไมพูดงี้หวะ พูดคำว่าผมเลยหรอ? กลับด้วยนะขอกลับด้วยคนนะ”ลู่หานหันหน้ามาใกล้ แต่เซฮุนก็ยังนั่งนิ่งอยู่อย่างงั้น จนในที่สุดเสียงถอนหายใจของลู่หานดังขึ้น ร่างเล็กค่อยๆปีนขึ้นมานั่งตักเซฮุน มือเล็กค่อยๆเกาะกระดุมเสื้อออกจนหมด
            “ทำไรอ่ะ?”เซฮุนถามทั้งตาค้าง ลู่หานไม่ตอบอะไรนอกจากถอดเสื้อนักศึกษาสองเองออก ก่อนจะเอือมมือไปปลดชั้นในสีดำ
            “ถ้าไม่ชอบก็จะถอด กระโปรงก็ไม่ชอบใช่ไหม ได้ จะถอด!”มือเล็กค่อยรูดซิบข้างๆลงก่อนจะถกทรงเอขึ้นมาที่เอว มือเล็กถอดแว่นตานั้นออก ก่อนจะประคองหน้าและส่งจูบให้ทันที เซฮุนถอนหายใจอย่างแรงในความใจเด็ดของลู่หาน
            “ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป ถ้าอยากเอาจริงๆเดี๋ยวพาไปเอาที่อื่น ตรงนี้ลานจอดรถคณะ เกรงใจสถานที่ด้วย”เซฮุนพูดเสียงเรียบ ลู่หานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะย้ายมานั่งข้างคนขับและใส่เสื้อผ้ากลับเหมือนเดิม     มือหนาควงพวงมาลัยและออกไปทันที
            ไม่นานนักก็มาถึงคอนโดของเขา ร่างสูงเดินจากรถแบบไม่สนใจลู่หานที่กำลังวิ่งตาม
            “โอ้ย”ความเร็วในการวิ่งทำให้ลู่หานสะดุดล้ม แต่ร่างเล็กก็พยายามลุกขึ้น เซฮุนหันมาถอนหายใจก่อนเดินมาอุ้มร่างเล็กจนตัวลอยและขึ้นไปบนห้องเขา ทันทีที่ถึงห้องเซฮุนค่อยๆวางลู่หานลงก่อนจะปิดประตู ร่างสูงเดินไปหยิบกล่องบางอย่างมาให้ลู่หาน ก่อนจะถอดเสื้อและเดินไปนั่งรอที่เตียง ลู่หานมองถุงยางอนามัยที่อยู่ในมือ
            “พี่มีเรียนอีกทีตอนบ่าย 2 นี่ก็เที่ยงแล้ว 2 ชั่วโมง อยากทำอะไรก็ทำ แล้วแต่คุณ”ลู่หานยิ่งฟังยิ่งเครียด ร่างเล็กไม่พูดอะไรนอกจากถอดเสื้อผ้าออกหมดอีกครั้ง แล้วก็เดินตรงมาที่เซฮุน
            “ลู่ขอโทษต่อไปจะไปทำอีกแล้ว”ทันทีที่ลู่หานนั่งบนตักนั้นเสร็จ มือเล็กก็โอบรอบคอ และจ้องเข้าไปในตาทั้งรู้สึกผิด เซฮุนกระพริบตาเล็กน้อย
            “ไปหยิบไอ้เสื้อตัวเล็กนั้นมาใส่ ไม่ต้องใส่กระดุมนะ และก็ไอ้กระโปรงนั่นก็ใส่ซะ ชอบใส่อะไรพวกนี้หนิ”ลู่หานถอนหายใจก่อนจะทำตามคำสั่ง เสื้อสองเองที่ไม่มีชั้นใน ทรงเอที่ไม่มีเกงใน ทันทีที่แต่งตัวเสร็จ ลู่หานก็ขึ้นมานั่งตักเหมือนเดิม
            “อะไร ร้องไห้หรอ? กลัวหรอ? ห๊ะ ร้องทำไม?”เซฮุนตะคอกเสียงดังมาก ลู่หานเริ่มตัวสั่นทั้งมือยังโอบรอบคอนั้น น้ำตาหยุดเล็กๆค่อยไหลออกมา
            “ลู่จะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่แต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว ฮือ”เซฮุนค่อยเอามือขึ้นมาจับหน้าอกนั้นก่อนจะเริ่มบีบและแค้นจนลู่หานครางทั้งน้ำตา
            “อยากโชว์มากใช่ไหม นมเนี่ย อยากโชว์เพื่อให้พวกผู้ชายพวกนั้นมาขอเอาหรอ ชอบหรอ? ห๊ะ ไอ้นมเนี่ย?”มือเล็กค่อยๆปาดน้ำตา เซฮุนปล่อยมือจากหน้าอกนั้นก่อนจะลูบลงมาที่เอวบางๆนั้น และดึงให้ชิดตัวเขาอย่างแรง
            “ไม่ได้อยากโชว์ แต่ลู่เห็นว่ามันสวยอ่ะ ใส่แล้วมั่นใจ”ล่หานพยายามอธิบายทั้งหน้าชิดเซฮุนทั้งน้ำตา เซฮุนจูบเข้าที่ปากนั้นอย่างรุนแรง มือเล็กโอบรอบคอแน่น และจูบตอบอย่างแรวเช่นกัน ลิ้นหนากวาดทั่วริมฝีปากหวาน และไล่ลงไซร้าที่ซอกคอและกัดอย่างแรงจนเลือดออก
            “มันสวยสำหรับลู่หาน มันน่ามองสำหรับผู้ชายพวกนั้น แต่มันไม่สวยเลยสำหรับเมียพี่ มันไม่น่ามองเลยสำหรับคนเป็นผัวอย่างพี่ ยังอยากเป็นเมียพี่อยู่ไหม? ยังอยากมีผัวเป็นพี่อยู่ไหม?“ลู่หานร้องไห้อย่างแรงก่อนจะร้องไห้ที่ไหล่กว้างนั้นอย่างแรง
            “ลู่ขอโทษ ผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปจะแต่งตัวระเบียบเชียร์เลยก็ได้นะ แต่อย่าโกรธลู่นะ”
            “พี่อนุญาตให้ถอดแว่นได้ แต่งหน้าทำผมได้ แต่เสื้อพี่ขอชั้นในสีขาวใส่เสื้อกล้าม กระโปรงถ้า 28 มันยาวไป พี่ขอสั้นสุด 24 ถ้าคิดว่าแต่งตัวเชยๆแล้วเดินกับพี่ แล้วพี่จะอาย พี่ไม่เคยอายเลยนะ ต่อให้ลู่หานแต่งตัวป้ากว่านี้ พี่ก็ไม่อาย พี่ภูมิใจและดีใจด้วยซ้ำที่ลู่หานเก็บเนื้อเก็บตัวไว้ให้พี่คนเดียว สำหรับพี่ ลู่หานเป็นแฟนพี่ เป็นเมียพี่ แล้วลู่หานหละ สำหรับลู่หานพี่เป็นอะไร?”ลู่หานผละจากไหล่กว้างมามองหน้าเซฮุนที่น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน
            “เป็นแฟน เป็นสามี เป็นคนขับรถ เป็นคนทำอาหาร เป็นติวเตอร์ เป็นหมอนข้าง เป็นคนถือของ เป็นกระเป๋าตังค์ เป็นคนเขี่ยผักช่วย และก็เป็นพ่อของลูกในอนาคตด้วย”
            “รู้ไหมว่ารักมาก ที่พูดที่ด่าคือห่วง อย่าคิดว่าผู้ชายคิดแต่จะเอาอย่างเดียว พี่อาจจะหื่นแต่พี่บอกแล้วพี่จริงจังกับลู่หานนะเว้ย” ลู่หานพยักหน้าก่อนจะปาดน้ำตาอีกครั้ง
            “ป่ะ แต่งตัว พี่รีดเสื้อนักศึกษาให้เมื่อเช้าหนะ เดี๋ยวแต่งตัวให้”เซฮุนบอกก่อนจะอุ้มลู่หานไปที่ห้องแต่งตัวข้างๆ
            “แล้วเราจะไม่เอ่อ...หรอ?”ลู่หานถามขณะถอดเสื้อผ้าและกระโปรงตัวนั้นออก
            “คิดว่า 2 ชั่วโมงมันจะพอหรอ นี่ยังไม่ยกโทษให้นะ คืนนี้รับรองไม่ได้นอนแน่ จะเอาให้ตายคาอกพี่เลย อยากเอาไหมหละ?”เซฮุนถามขณะส่งชั้นและเกงในให้
            “เอาดิ อารมณ์ค้างเหอะตอนนี้”ลู่หานตอบพร้อมยิ้มกว้าง
            “พี่รีดผ้าเองหรอ?”ลู่หานถามหลังจากใส่ชุดนักศึกษาเสร็จและมองกระจก
            “อือ ถ้าชุดสำคัญจะรีดเอง ถ้าชุดทั่วไปจะส่งซัก”ลู่หานยิ้มทั้งน้ำตา
            “ไม่เรียบหรอวะ เฮ้ยถ้างั้นถอดๆจะรีดให้ใหม่”น้ำตาหยดเล็กลงๆเริ่มไหล เกิดมานอกจากแม่ ก็มีพี่รหัสคนนี้นี่แหละรีดผ้าให้ใส่
            “กระโปรงก็รีดให้นะเว้ย รีดยากชิบหายแต่ก็ไหวอยู่ เหี้ย ทำไมมันไหม้ตรงปลายๆหวะ”เซฮุนรีบดึงกระโปรงลู่หานขึ้นมาดูก่อนจะดึงกระโปรงลง
            “พี่ไม่ต้อง มันเรียบแล้ว รอยก็ช่างมันเหอะ อยากใส่ตัวนี้”ลู่หานบอกก่อนจะดึงกระโปรงขึ้น เข็มขัดถูกสวม เข็มกลัด มือเล็กเช็กคราบน้ำตาก่อนจะเติมหน้าและจัดทรงผม
            “พี่โอเคจริงๆใช่ไหมที่ให้ลู่แต่งหน้าทำผมอ่ะ”ลู่หานหันมาถามเซฮุน
            “ก็เออดิวะ แต่งหน้าทำผมเต็มที่ แต่งสวยๆแหละดีพี่ชอบมอง”เซฮุนยิ้มให้ก่อนจะหยิบเครื่องสำอางมาดู และมองลู่หานค่อยๆเติมหน้า
            “สวยไหม?”เซฮุนหัวเราะเกิดจะหยิบเสื้อนักศึกษาตัวใหม่มาใส่และเดินเข้าไปในครัวร่างสูงจัดการทำอาหารง่ายๆข้าวผัดไม่ใส่ผัก
            “ลู่หานเอาไข่ดาวไหม?”เสียงดังตะโกนเข้ามา
            “เอา แต่ขอสุกนะ ยางมะตูม ยางมะตอยอะไรไม่เอา” ลู่หานบอกก่อนจะเดินมานั่งบนโต๊ะอาหาร เซฮุนค่อยๆหันมามอง ในความรู้สึกเขาตอนนี้ลู่หานสวยมาก เสื้อที่พอดีตัว กระโปรงที่ยาวคลุมเข่า แต่งหน้าบางๆผมสวยๆประบ่า เขาพอใจมาก
            “พี่มองไร ไข่จะไหม้แล้ว”เซฮุนหัวเราะก่อนจะเอาไข่ออกจากกระทะและวางอาหารให้ลู่หาน ยิ้มเล็กค่อยๆมองไปยังอาหารจานนั้น ข้าวผัดหมูไข่ดาวไม่ใส่ผัก
            “ยิ้มไรวะ นี่ดัดแปลงสูตรนะเว้ย ไอ้ไม่ใส่ผักเนี่ย?”
            “น่ากินจะตาย อร่อย”ลู่หานบอกก่อนจะตักอาหารเข้าปาก ปากเล็กๆทานลงไปเรื่อยๆ           เซฮุนเองก็กินข้าวผัดตาม ข้าวผัดไข่ดาวไม่ใส่ผัก
            “อ่ะ น้ำผลไม้ตัวนี้พี่ดูแล้วปริมาณกากใยอาหารเพียงพอสำหรับคนไม่กินผัก ไม่ขม”มือหนาค่อยๆรินน้ำผลไม้ให้ลู่หานรับมาจิบเบาๆและเมื่อรสชาติถูกปากก็จัดการจนหมดเช่นกัน
            “วันนี้พี่เรียนเสร็จกี่โมงอ่ะ”                   
            “ห้าโมงเย็น เอ่อ ทำไมเรียกตัวเองว่าลู่หวะ ปกติเรียกหนูไม่ใช่หรอ?”
            “ไม่รู้ดิพี่ ตอนรู้สึกผิดมันพูดออกมาเอง ทำไมหรอ?”
            “เปล่าหรอกแค่น่ารักดี”เซฮุนบอกก่อนจะเก็บจานมาล้าง
            “จริงหรอคะ ลู่น่ารักมากจริงๆหรอ?”ลู่หานพูดพร้อมกับกอดเอวหนาเองแรง ก่อนจะซบที่แผ่นหลังนั้น เซฮุนมองเล็กน้อยก่อนจะล้างจานต่อไป
            “เออดิ น่ารักมากๆเลยค่ะ”
            “เฮ้ยพี่พูดค่ะหรอ ตุ๊ดป่าววะ 555+”ลู่หานหัวเราะเสียงดัง
            “ตุ๊ดไรวะ พี่พูดกับพ่อกับแม่ พี่พูดคะ/ค่ะ ตลอดเลยนะเว้ย”เซฮุนพูดทั้งตาโตก่อนจะเช้ดมือแล้วดึงลู่หานมากอด จูบหนักๆเกิดขึ้นอย่างแรงที่หน้าผากและค่อยๆเลื่อนมาตรงแก้มและริมฝีปากนั้นช้าๆ เซฮุนจูบค้างไว้นานซักพักก่อนจะผละออก
            “เรียนเลิกกี่โมง จะรอ วันนี้พี่อยากกินแจ่วฮ้อนหวะ มันมีร้านริมทางอยู่นะร้านนึงโคตรอร่อยจะพาไปกิน กินไหม?”ลู่หานพยักหน้าเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง
            “เลิกห้าครึ่งอ่ะ” ลู่หานตอบพร้อมกับเริ่มทำหัวดุ๊กดิ๊กทันที
            “งั้นพี่จะรอที่ห้องนะ ชั้นสอง เสร็จแล้วก็ขึ้นมาหาพี่ โอเคป่ะ”
            “รับทราบค่ะ สามีขา”ลู่หานพูดเสียงหวานก่อนจะเริ่มสั่นหัวอีกครั้ง
            “และก็อีกเรื่อง อย่าทำตัวน่ารักกับใครนะเว้ย อย่าให้ใครพูดแซวแบบวันนี้ มันอยู่ที่เราทำตัว ถ้าเราทำตัวดีพวกผู้ชายแม่งก็ไม่มอง ไม่แซวหรอก ทำได้ใช่ไหม”
            “ได้ค่ะ สามีขา”
            “ป่ะ ไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง”เซฮุนพูดก่อนจะปิดประตูห้อง ที่ผมพูดไปทั้งหมดไม่ใช่ผมหวงน้องเล่นๆนะครับ ผมหวงและก็ห่วงน้องจริงๆ น้องอาจจะไม่คิดอะไรแต่ผู้ชายด้วยกันเองเขารู้ครับ และผมก็เคยเป็นเสือผู้หญิงมาก่อนทำไมผมจะดูไม่ออกว่าพวกเหี้ยพวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ ผมดีใจที่น้องเรียกผมว่าสามี ใจอยากให้เรียกผัว แต่มันคงหยาบเกินไป
 
อาคารเรียนรวม
 
            เซฮุนจอดรถมอเซอร์ไซต์คันใหญ่ ช่วงบ่ายนี้เขาเลือกมอไซต์เพราะตอนเย็นจะพาลู่หานไปกินอะไรข้างทางมันจะได้หาที่จอดง่ายๆ ลู่หานค่อยๆลงจากรถด้วยชุดนักศึกษาที่เรียบร้อยและน่ารักมาก ผู้หญิงด้วยกันที่เดินผ่านไปผ่านมายังอดมองและชมไม่ได้
            “เรียนห้องไหน เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่ง”เซฮุนถามขณะล็อคคอรถ
            “เรียนตึกนั้นอ่ะ พี่ไม่ต้องไปหรอก คนมันเยอะ”ลู่หานพูดก่อนจะหันหลังให้
            “เยอะแล้วไงวะ ไม่ได้ไปเดินเหยียบหัวใคร เอากระเป๋ามาพี่ถือให้”ลู่หานไม่กล้าเถียงอะไรนอกจากยื่นกระเป๋าให้ แต่เซฮุนไม่ได้จับแค่กระเป๋า มือเล็กของลู่หานก็ถูกเขาจับด้วย
            “เฮ้ยพี่ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้หรอกว่าเราเป็นไรกัน”ลู่หานท้วงอยากตกใจ
            “ก็เพราะอยากให้รู้ไงวะ ถึงทำงี้ แม่งต่อไปจะได้ไม่ต้องยุ่งกับเมียคนอื่น”เซฮุนพูดและจูงมือลู่หานทันที ท่ามกลางสายตาทุกสายตาที่มอง เขาพร้อมแล้วที่จะบอกให้ทุกคนรู้ว่าน้องรหัสของเขาคนนี้นี่แหละ แฟนเขา! ลู่หานยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับกระชับมือแน่นขึ้น ก่อนจะเดินไปอย่างมั่นใจ และไม่วายที่จะมองคนข้างๆ ผู้ชายตัวสูงในชุดนักศึกษา ถือแฟ้มสีดำของตัวเอง ถือกระเป๋าสีชมพูหวานของเธอ และที่สำคัญ มือที่กำลังจับเธอแน่น แบบไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย
 
            “เหี้ย นั่นมันเซฮุนนี่หว่า ทำไมมันเดินจับมือกับน้องลู่หานถามถือกระเป๋าให้อีกวะ”
            “นี่มันลู่หาน ยัยแว่นหนิ ทำไมวันนี้ถึงได้แต่งตัวแต่งหน้า แล้วทำไมเดินจับมือมากับพี่ฮุนของฉันหละแก แกดูนั่นสิ”
 
            “เซฮุน!
 
                เซฮุนหันไปมองตามเสียงเรียกนั้น ลู่หานก็ด้วยร่างเล็กค่อยๆวิ่งไปหาเจ้าของเสียงเรียกนั้นพร้อมกับกอดอย่างแรงด้วยความคิดถึง เซฮุนยืนจ้องด้วยความโมโหอีกครั้ง
 
            “เฮ้ย อย่าเพิ่งทำหน้างั้นดิวะเซฮุน”อี้ฟานทวงทั้งยังโอบลู่หานอยู่
 
            “ผมว่าพี่ปล่อยน้องก่อนดีไหมครับ ไม่ตอบโอบกันแน่นขนาดนั้นก็ได้”ลู่หานหุบยิ้มก่อนจะเริ่มเกร็งเล็กน้อย เมื่อกี้เธอลืมตัวไป เธอดีใจที่อี้ฟานจนควบคุมตัวเองไม่อยู่
 
            “พี่ก็กอดน้องธรรมดา พี่เป็นพี่รหัสเรา เป็นลุงรหัสลู่หานนะ”อี้ฟานพูดทั้งหัวเราะรู้ทัน เขารู้ว่าเซฮุนกำลังคิกอะไรอยู่ แผนการของเขากับลู่หานแสดงว่าสำเร็จแล้ว
 
            “ลู่หาน มานี่”เซฮุนพูดเบาๆ ร่างเล็กขยับแต่ถูกอี้ฟานรั้งไว้อยู่
 
            “พี่มีเรื่องจะคุยกับลู่หาน เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่งหลานรหัสให้ก็ได้ ส่งกระเป๋าลู่หานมา”
 
            “ค่อยคุยวันไหนได้ไหมคะ คือหนูต้องรีบขึ้นไปเรียนหนะค่ะ”ลู่หานรีบพูดเมื่อเห็นเซฮุนเริ่มชักสีหน้าอย่างรุนแรงและจ้องอี้ฟานด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดี
 
            ฉันรีบเดินกลับมาตำแหน่งเดิมเลยค่ะ เพราะถ้าปล่อยไปอย่างนี้หละก็ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันแน่ๆ พี่อี้ฟานเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์เลยไม่ได้พูดอะไร
 
            “ผมขอตัวส่งน้องขึ้นไปเรียนก่อนนะครับ”เซฮุนพูดเสียงเรียบอีกครั้งก่อนจะเดินจับมือลู่หานเดินขึ้นอาคารไปทันที ลู่หานหันมามองเดินจะเปลี่ยนจากจับมือเป็นคล้องเข้าที่แขนทันที
 
            “พี่เขาเป็นพี่รหัสพี่ และก็เป็นลุงรหัสลู่นะ จะบอกให้ว่าพี่อี้ฟานเขารู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”ลู่หานพูดทั้งยิ้มกว้างให้เซฮุน ร่างสูงมองตามอย่างตกใจ
            “ทำไมถึงรู้หละ ลู่หานบอกหรอ?”
            “ไว้วันเลี้ยงสาย พี่อี้ฟานจะบอกพี่เองแหละหน่า”ลู่หานบอกก่อนจะหยุดอยู่ที่ห้องบรรยาย เซฮุนถอนหายใจก่อนจะค่อยๆส่งกระเป๋านั้นให้
 
            “ตั้งใจเรียน ฟังอาจารย์ให้เข้าใจ ถ้าไม่เข้าใจก็ยกมือถาม นั่งหน้าสุดนะอย่าไปนั่งหลังห้อง มือถือก็ห้ามเอาขึ้นมาเล่น และก็อย่าคุยกับเพื่อนข้างมาก โฟกัสนะ!”เซฮุนพูดก่อนเอามือขึ้นมาจะลูบหัวลู่หานแต่ว่าสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านมาจ้องมองพวกเขาเป็นตาเดียว
            “พูดขนาดนี้ถ้าไม่ลูบหัวให้พรก็ไม่ครบหนะสิ”ลู่หานจับมือหนานั้นมาวางไว้ที่ศีรษะของเธอ ก่อนจะขยับศีรษะให้เหมือนว่าเซฮุนกำลังลูบอยู่ ยิ้มกว้างๆค่อยเผยออกมาก่อนจะลูบหัวลู่หานเบาๆ มือเล็กยกมือขึ้นมาตบไหล่กว้างช้าๆ
            “พี่ก็ตั้งใจเรียน เรียนอยู่ก็อย่าหื่นมาก อย่ามองสาวคนอื่นด้วย เข้าใจป่ะ”เซฮุนหัวเราะก่อนเอามือออกและหันหลังเดินจากไป ลู่หานยิ้มกว้างอีกครั้งและก็เดินเข้าห้องไปทันที
 
            ฉันเข้ามาในห้องตัวปลิวเลยค่ะ และฉันก็เห็นซิ่วหมินนั่งอยู่หน้าห้องจองที่นั่งให้ฉันเรียบร้อยแต่ก่อนที่ฉันเดินเข้าไปหาซิ่วหมิน เสียงกลองแต็กทั้งหลายก็ดังขึ้น
 
            “ลู่หานทำไมแต่งชุดนักศึกษาแบบนี้หนะ อาจารย์เรียกเธอไปเตือนหรอ?”ฉันกะแล้วไม่มีผิด ตอนฉันทรงเอเข้าเรียนก็ทั้งแต็กทั้งแซะ
            “ไม่ใช่อ่ะ เราอยากใส่เองทำไมหรอ?”ฉันหันหลังไปถามพวกนางเลยค่ะ หลายรอบแล้ว คือไม่เข้าใจว่าเป็นอะไรกับการแต่งตัวของคนอื่น เดือดร้อน คือเห็นคนอื่นแต่งหน้าแต่งตังแล้วตัวเองแต่งไม่ได้ คือจะตายอย่างงั้นหนะหรอคะ?
            “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ปกติเห็นลู่หานแต่งตัวสวยกว่านี้หนะ”สวยกว่านี้สวยยังไงวะ แต่ก็เอาเถอะที่แน่ๆก็แต่งแล้วสวยกว่าคุณเธอหนะค่ะ
            “นี่เราก็ว่าสวยนะ ใส่สบายด้วย”ฉันก็นะ ตามสเต็ปต่อไปพวกนี้พูดแรงไม่ได้ กระหม่อมบางรับไม่ได้ เดี๋ยวก็หาว่าฉันหยาบคาย รุนแรงทำร้ายจิตใจ
            “แล้วที่เดินจับมือกับพี่เซฮุนหละ เดี๋ยวนี้พี่รหัสกับน้องรหัสเขาต้องจับมือ จูงมือกันแล้วหรอ” พวกเสือกเอ้ย คือถ้าไม่บอกนี่ก็คิดว่ากำลังแถลงข่าวอยู่นะคะเนี่ย
            “ถ้าอยากรู้ก็ไปถามพี่เซฮุนเองนะ มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มี เราขอไปนั่งเตรียมตัวเรียนก่อน”และก็เงียบ ที่ให้ไปถามพี่เซฮุนเพราะผู้ชายพูดมันดีกว่าที่ผู้หญิงอย่างฉันพูด ถ้าฉันพูดออกไปว่าเป็นแฟนพี่เขา ก็จะฟีดลับหลังกลับมาว่าแรด ว่าออกตัวแรงกว่าผู้ชาย ไม่ค่ะ ฉันไม่ยอมให้คนที่ไม่ค่อยชอบฉันเหยียบฉันสมใจหรอกค่ะ
 
            “นั่งๆลู่หาน ไปไหนมา เห็นเดินตามพี่เซฮุนแล้วก็หายไปเลย”ซิ่วหมินถามเสียงสดใส นี่ซิ่วหมินจะรู้ไหมคะว่าตัวเองเป็นส่วนนึงที่ทำให้พี่รหัสไม่พอใจฉัน
            “พอดีมีเรื่องจะคุยกับพี่เขาหนะ เลยเริ่มตามพี่เขาออกมา ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้กินข้าวเที่ยวกับเธอเลยอ่ะ”ฉันรู้สึกผิดจริงๆค่ะ เรามีกันแค่สองคนที่สนิทกัน แต่วันนี้ฉันกลับทิ้งซิ่วหมิน
            “คิดอะไรมาก พี่เขาเป็นพี่ แถมเป็นพี่รหัสเรา ทำถูกแล้วหละ ลู่หานเองก็เพิ่งได้รับการดูแลจากพี่เซฮุน เรายังได้ไปกับพี่เขาบ่อยกว่าลู่หานอีก ไม่ต้องคิดมากนะ”
            “อือ อาจารย์เข้าแล้วเรียนเถอะ วันนี้ได้รับศีลรับพรจาก...”
            “จากใครหรอ?”ซิ่วหมินหันมาถามลู่หานที่เกือบหลุดปากพูด
            “จากพ่อทูนหัวหนะ โฟกัส โฟกัส” ลู่หานบอกเสียงสดใส ก่อนจะเริ่มตั้งใจเรียนทันที เนื้อหาที่เรียนเป็นภาษาอังกฤษเกือบหมด ก็อย่างว่าแหละนะ การเรียนหมอ ไม่ใช่เรื่องง่าย มันง่ายแค่ตอนสอบเข้า แต่มันยากตรงที่เรียนยังไงให้เกาะกลุ่มคะแนนกับเพื่อน แล้วเพื่อนแต่คนก็แบบชอบทำคะแนนสูงหนีเพื่อนกันจริง คนที่ได้คะแนนน้อยกว่าก็ต้องเร่งแอคทีฟตาม มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ความเครียด ความเยอะของเนื้อหา และที่สำคัญความกดดันของพ่อแม่
 
            “อ้าว รีบกลับเลยหรอวะเซฮุน ไปติวหนังสือด้วยก่อนดิวะ ไม่ค่อยเข้าใจที่อาจารย์พูดเลยหวะ”ซูโฮพูดทั้งจ้องมองไปยังชีทที่มันเต็มไปด้วยตัวหนังสือของเขาทั้งส่ายหน้า
            “ไว้วันหลังได้ป่าววะ วันนี้มีนัด”ร่างสูงพูดก่อนจะถอดแว่นตาสีดำ
            “นัดอะไรวะ ถ้าจะซุ่มอ่านหนังสือก็บอกตรงๆดิวะ ไม่ต้องว่ามีนัดหรอก”เซฮุนถอนหายใจอย่างแรง ถึงเขาจะเรียนเก่งมากแต่เขาก็ไม่เคยซุ่มอ่านหนังสือจนถึงขั้นโกหกเพื่อนหรอกนะ ไอ้ประเภทที่บอกว่าไม่ได้อ่านแล้วคะแนนสูงสุดหนะเขาไม่เคยทำ อ่านก็คืออ่าน ได้ก็คือได้ คะแนนมันเป็นตัวชี้วัดความรับผิดชอบก็จริง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องเหยียบหัวคนอื่น เพื่อให้ตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่นซักหน่อย
            “พรุ่งนี้ได้ไหมวะ จะติวให้แต่เช้าเลย แต่ตอนนี้มีธุระจริงๆหวะ”ซูโฮอึ้งในคำพูดของเซฮุน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา เซฮุนไม่เคยเอ่ยปากหรือให้คำมั่นสัญญาว่าจะติวหนังสือให้เขาเลย
            “ได้สิได้เลย พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเราจะรอนายที่ห้องสมุดนะ”เซฮุนพยักหน้าเบาๆ ร่างสูงมองนาฬิกา อีก 10 นาทีลู่หานก็จะเลิกเรียน
            “เอาวะ ไปรอหน้าห้องเลยก็แล้วกัน”เซฮุนยิ้มกับตัวเอง ขณะเดินผ่านก็ซื้อน้ำผักไปให้ ที่ลู่หานกินเมื่อตอนเที่ยง เรียนเสร็จคงเหนื่อยน่าดู ผมซื้อน้ำผักให้น้องครับ ผมก็ไม่รู้นะครับว่าคนไม่กินผักเขาใช้ชีวิตยังไง คือหมายถึงว่าไม่ต้องการรับวิตามินและเกลือแร่เลยงั้นหรอครับ หรือว่าน้องจะซื้อวิตามินมากิน แต่ผมเห็นในห้องก็ไม่มีหนิครับ
           
            “โอเซฮุน”ผมหันตามเสียงเรียกของอาจารย์ลีที่เรียกผม
            “อาจารย์ สวัสดีครับ อาจารย์สอนคลาสนี้หรอครับ”ผมถามอาจารย์ทั้งถือน้ำผักนั้นอยู่
            “ใช่แล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน โตเป็นหนุ่มขึ้นมากเลยนะ ดูสิ Muscle เป็นหมัดๆ หล่อจริงๆเลย”ผมยิ้มให้อาจารย์ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปในห้องบรรยายนั้น
            “อาจารย์สอนเสร็จแล้วหรอครับ”
            “จ๊ะเสร็จแล้ว แต่อาจารย์ให้นักศึกษาเขียนสรุปเลคเชอร์บทนี้อยู่หนะ แล้วนี้โอเซฮุนมาทำอะไรหละลูกๆ”ผมยิ้มให้อย่างอายก่อนจะบอกอาจารย์
            “ผมมารอน้องหนะครับ วันนี้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน”
            “คนไหน กระซิบอาจารย์ได้ไหม?”ผมนี่เขินเลยครับ ถึงแม้ผมจะเถื่อนแต่กับผู้ใหญ่ไม่ว่าใคร พ่อแม่ อาจารย์ ผมกลับรู้สึกว่าผมเป็นเด็กประถมเลยครับ ต้องระวังคำพูด ท่าทาง
            “ลู่หานครับ”ผมเดินเข้าไปกระซิบอาจารย์ลีเงียบๆ
            “อ้อ คนนี้เองหรอ น่ารักนะ เป็นเด็กเรียนเก่งใช้ได้ แต่ไม่ค่อยมีเพื่อนนะเห็นไปแต่กับเด็กผู้ชายน่ารักคนนึงหนะ ดูสิวันนี้ก็นั่งข้างกัน”
            “ทำไมอาจารย์ถึงบอกว่าลู่หานไม่ค่อยมีเพื่อนหละครับ”ผมถามทั้งสงสัยเลยครับ
            “ก็ดูเขาไม่ค่อยคุยกับเพื่อนผู้หญิงหนะ และเพื่อนผู้หญิงเองก็ดูจะไม่ค่อยสนใจและก็ห่วงใยลู่หานเท่าไหร่ แต่เด็กคนนี้นิสัยดี อาจารย์ดูก็รู้ว่าเป็นคนตรง”ผมพยักหน้าตามอาจารย์ก่อนจะจ้องมองน้องที่กำลังเขียนสรุปอีกครั้ง เพื่อนคนอื่นก็เกาะกลุ่มกันถาม แต่เมียผมก็เหมือนอย่างที่อาจารย์พูดนั่นก็คือ คุยแค่กับซิ่วหมิน
            “ผมเข้าไปช่วยน้องได้ไหมครับ” ผมเอ่ยปากกับอาจารย์ลี
            “อาจารย์รอให้โอเซฮุนขออาจารย์อยู่เนี่ยแหละ เข้าไปสิ ไปดูแลน้องหน่อยไป” ผมก้มหัวให้อาจารย์ก่อนะเปิดประตูห้องบรรยายเข้าไป
 
            เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเซฮุนปรากฏตัวพร้อมน้ำผักที่อยู่มือ แฟ้มสีดำและแผ่นที่คล้องกับคอเสื้อ ร่างสูงค่อยๆเดินตรงไปยังลู่หานและซิ่วหมินที่กำลังทำหน้าตามึนๆงงๆกันอยู่
            “พี่เซฮุน” เสียงเรียกตะโกนดังมาแต่ไกล ลู่หานกับซิ่วหมินค่อยๆเงยหน้ามอง
            “เขียนอะไร ให้พี่ช่วยไหม?”เซฮูนถามทั้งซิ่วหมินและลู่หาน
            “จริงหรอครับพี่ ดีเลยนึกว่าจะได้รอดจากห้องนี้ซะแล้ว”ลู่หานอดหัวเราะซิ่วหมินไม่ได้ก่อนจะมองไปยังเซฮุนที่กำลัง แกะหลอดน้ำผักให้
            “กินก่อนสิ ท่าทางจะหิวมาก อ่ะซิ่วหมินด้วย”เซฮุนเปิดของตัวเองให้ซิ่วหมิน ซิ่วหมินรับมองทั้งปลื้มใจก่อนจะมองหน้าลู่หาน
            “ม่ะ ทีนี้ พี่จะพาดูกราฟนี้นะ ถ้าเราเข้ากราฟนี้เราก็จะสามารถอธิบายปฏิกิริยาทั้งหมดได้ ไม่ยากเราต้องเริ่มจาก...” ซิ่วหมินและลู่หานค่อยๆฟังและเขียนตามความเข้าใจ ไม่ถึง 15 นาที ทุกอย่างก็เรียบร้อย ลู่หานสั่นหัวดุ๊กดิ๊กอย่างมีความสุขน้ำผักที่อยู่ในมือก็ค่อยๆหมดตาม
            “ทีนี้เราก็กลับกันได้นะ”เซฮุนถามทั้งลู่หานและซิ่วหมิน แต่ทว่า
 
            “พี่เซฮุนคะ หนูมีเรื่องจะถามค่ะ”เสียงตะโกนดังจากข้างหลังของลู่หาน
            “พี่มีธุระ ต้องขอโทษจริงๆ”เซฮุนตอบก่อนจะโอบทั้งลู่หานและซิ่วหมิน
            “หนูไม่ได้จะถามเกี่ยวกับเรื่องเรียนค่ะ แต่หนูอยากถามพี่เซฮุนเรื่องลู่หานหนะค่ะ”ลู่หานผ่อนลมหายใจอย่างแรง ไม่คิดว่าจะกล้าถามกับเซฮุน
            “เรื่องอะไร?”ร่างสูงหันถามทั้งหน้าจ้องๆพร้อมกับมือที่เลื่อนลงมาจับมือลู่หาน
            “พี่เซฮุนกับลู่หานเป็นอะไรกันหรอคะ?”ลู่หานหันมามองพร้อมกับบีบเซฮุนอย่างแรง อย่าบอกนะพี่ว่าเราเป็นอะไร ขอร้องหละ เพราะถ้าบอกมันต้องมีเรื่องอื่นตามมาแน่ อย่าบอกนะ
            “คงไม่ใช่แค่พี่รหัสน้องรหัสหรอกมั้งคะ จับมือกันขนาดนั้น”เซฮุนก้มมามองที่มือของเขาก่อนจะจ้องมองไปทั้งสายตาของคนทั้งห้อง
            “พี่เป็น...”ผมคิดอยู่ซักพัก สำหรับผม ผมต้องบอกทุกคนครับ ว่าผมกับน้องเป็นแฟนกัน เพราะผมจะได้ดูแลและปกป้องน้องได้อย่างเต็มที่เปิดเผย น้องอาจจะไม่อยากบอกแต่
            “พี่อยากเป็นแฟนลู่หาน ลู่หานพี่ชอบเรามาก เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม?”ฉันหันกลับมามองพี่รหัสฉันแทบไม่ทันเลยค่ะ ฉลาดเหมือนกันที่ตัดสินใจถามฉันอย่างงี้ เพราะเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลังมีสิทธิ์เลือก ไม่ใช่เป็นฝ่ายถูกเลือก
            “ค่ะ เป็นค่ะ อยากเป็นมากเลยค่ะ” ฉันตอบเสียงดังฟังชัดก่อนจะมองไปยังพวกนักข่าว CNN ประจำห้องทั้งหลาย เคสนี้ จบนะ
            “ก็น่าจะรู้แล้วเนาะว่าพี่กับลู่หานเป็นแฟนกันแล้ว ขอบคุณลู่หานนะที่ให้โอกาสพี่ พี่ขอตัวพาแฟนพี่ไปหาอะไรกินก่อนนะ น้องที่งานยังไม่เสร็จก็ตั้งใจต่อไปนะครับ”ผมพูดก่อนจะเดินจับมือเมียผมออกไป ไม่ชอบทำอะไรแบบนี้แต่ดูเหมือนน้องจะสะใจ
 
            “แยกกันตรงนี้นะลู่หาน”ซิ่วหมินบอกก่อนจะเดินไปทั้งรอยยิ้มเขารู้ดีใจที่ลู่หานมีคนดูแลที่ดีอย่างพี่เซฮุนแล้วจริงๆ
            “พี่ พาลู่กลับไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมอ่ะ มันเหนียวๆไงไม่รู้”ลู่หานบอกเซฮุนก่อนจะซ้อนมอเตอร์ไซต์กลับหอพัก มือเล็กกอดเอวหนาแน่นเซฮุนเองก็เช่นกัน
 
            “ฮืม...” ทันทีที่เข้ามาถึงห้องลู่หานก็ตรงเข้าไปจูบเซฮุนอย่างแรง มือเล้กรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดในขณะที่ปลายเท้านั้นก็จูบเซฮุนอยู่ เซฮุนยังคงงงๆแต่ก็ยอมให้ลู่หานจูบอย่างกระหายเช่นกัน มือหนาค่อยจับเอวบางและลูบไล้อย่างรักใคร่
            “ใจเย็นดิ พี่อืม...”ลู่หานไม่สนอะไรทั้งนั้นนอกจากพยายามถอดเสื้อขอเซฮุนออกอกเปลือยค่อยๆถูกอกสวยทาบลงไปอย่างแรง มือเล็กประคองหน้านั้นพร้อมกับส่งจูบชนิดที่เซฮุนเองก็หายใจแทบไม่ทัน  ยังไม่เพียงเท่านั้นลิ้นก็ค่อยๆไล่ลงมาที่คอขาวทุกหยดทุกหยาดเหงื่อที่มันไหลของเซฮุน ถูกลู่หานจัดการนหมด
            “ลู่หานเดี๋ยวก่อนฟังพี่ก่อน ใจเย็นๆ พี่ว่าเราอาบน้ำกินข้าวก่อนดีไหม คือมัน มันผิดสูตรพี่หวะ”เซฮุนดึงหน้าลู่หานมาจ้องก่อนจะค่อยบอก ร่างเล็กหายใจหอบก่อนจะผ่อนลมหายใจช้าๆ
            “ไปอ่าบน้ำก่อนไป แล้วก็แต่งตัวนะ ป่ะๆไป”เซฮุนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวตรงระเบียงอย่าร้อนลน นี่เป็นอาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงจู่โจม แต่ทว่า
            ผมตกใจมากเลยครับ และก็อยากถามว่าน้องเป็นอะไรรึป่าว คือผมไม่ได้ว่าอะไรคือน้องเขาก็เมีย แต่ปกติผมจะเป็นฝ่ายรุกไงครับ ไม่คิดว่าครั้งนี้จะเป็นน้องเขาที่รุกผม ผมรีบจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยและก็รอน้องอาบน้ำครับ ไม่นานยัยตัวเล็กเซ็กซ์จัดก็เดินออกมากับผ้าเช็ดตัว น้องมองผมยิ้มๆและก็เดินมาจูบก่อนจะเดินไปแต่งตัว
            “ลู่หาน เมื่อกี้เป็นอะไรทำไม...”ผมค้างคำถามและก็จ้องหน้าน้อง
            “ไม่รู้ดิพี่ รู้แต่ว่ากินน้ำผักพี่แล้วมันมึนๆอ่ะ แล้วจู่มันก็รู้สึกอ่ะ”ผมนี่คิดเลยครับว่าไอ้น้ำผัก มันผักอะไรทำไมเมียผมกินแล้วขึ้น
            “เคยเป็นรึป่าว ไอ้แบบนี้”เมียผมส่ายหน้า ก่อนจะหันกลับไปทาครีม
            “ก็ไม่เคยกินผัก ไม่กินผัก แต่มากินน้ำผักพี่แล้วมันขึ้นอ่ะ”ผมนี่กุมขมับเลยครับ เมียผมมโนขึ้นมาเองรึป่าวหรือยังไง แต่ผมว่าคงไม่มโนหรอกครับ เสื้อผ้าน้องยังกองอยู่ทางเข้าประตูอยู่เลย พูดแล้วผมก็เดินไปเก็บใส่ลงตะกร้าให้
            “แล้วงี้ ถ้ากินอีกจะขึ้นอีกไหมวะ ไม่เอานะเว้ย อย่าไปกินไอ้น้ำผักนี้กับใครนะ”ผมพูดเสียงเค้น หัวเราะสิครับเมียผมหัวเราะไม่หยุด
            “กินไรดี อยากกินไร?”
            “อยากกินชาบู ในห้าง ที่เราไปกินกัน วันนี้จู่ๆก็น้ำลายไหลอยากกิน”ผมนี่หัวเราะเลยครับ นี่แสดงว่าเมียผมเรียนแล้วคิดเรื่องของกิน
            “แต่งตัวแค่นี้หรอ นึกว่าจะแต่งสวยๆ”ผมก็อดตกใจไม่ได้อ่ะครับ น้องใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นแต่ก็ปิดเข่า หน้าไม่ได้แต่ง แต่ดีที่แว่นไม่ได้ใส่
            “ไม่สวยหรอ? หรือว่าโป๊อีกหรอ?”
            “ไม่โป๊ พอดีแล้ว  ไปกันเลยไหม?”น้องพยักหน้าก่อนจะเอากระเป๋าเล็กๆมาใส่สมาร์ทโฟนสีชมพูที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ไม่รู้สิครับผมเกลียดสีชมพู และเหมือนกับว่าน้องใช้งานมาอย่างโชกโชนมาก กระเป๋าตังค์ก็ถือไป ผมชอบให้น้องเดินตัวลอยๆข้างๆผมมากกว่า
            “Go Go วันนี้รู้สึกว่าโคตรใช้สมองเยอะเลยอ่ะ”น้องพูดและก็เดินซบแขนผม น้องจะรู้ไหมว่าทำแบบนี้ ยิ่งอ้อนแบบนี้ ผมโคตรชอบเลย ผมก็ค่อยๆโอบไหล่น้องเหมือนกัน
            “ก็ต้องใช้เยอะธรรมดานั่นแหละ”ผมพูดและก็ดึงหัวน้องมาหอมอย่างหมั่นไส้  วันนี้สำหรับผมสบายๆมากเลยครับ มอไซต์ก็ขี่ชิว และไม่นานก็ถึงห้าง
 
            “มาดูไอโฟนกับพี่หน่อยดิ๊”จู่ๆพี่เขาก็ชวนฉัน นี่พี่เขาจะซื้อมือถือใหม่หรอคะ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าและเดินตามเข้าไป พนักงานแม่ง! คือก็เข้าใจนะคะว่ามือถือรุ่นนี้มันแพง พวกที่เดินเข้ามาก็มาเล่นๆไถๆ แต่คุณเธอก็ควรใส่ใจหน่อยจะดีไหม นี่คุณเธอเล่นก้มหน้าก้มตาสนใจแต่มือถือของตัวเอง เห็นแล้วเอือมหวะ
            “ชอบไหมสีนี้ พี่ชอบนะ”คืออะไร คือจะซื้อให้หรอคะ? ฉันนี่อ้างปากค้างเลย
            “พี่จะซื้อให้ลู่หรอ? ไม่เอานะของเก่ายังใช้ได้อยู่”ฉันเบรกก่อนเลยค่ะ คือก็ดีนะคะมีคนซื้ออะไรแพงๆ แต่เอาตรงๆนะคะเคยมีเพื่อนที่แบบ แฟนเอาใจแบบนี้เลย แรกๆก็หวาน แต่พอเลิกกันนะ โคตรหน้าตัวเมีย มันขอเอาของที่มันเคยซื้อให้ พวกไอโฟน กระเป๋าแพงๆ คือแบบส่งคืนอันเก่าไม่ว่านะคะ แต่ไอ้ห่านั้นขอแบบใหม่เอี่ยม อะฮือ หืดขึ้นคอ
            “ทำไมเงียบไปหละ ไม่ชอบหรอ? สีนี้ก็ได้นะสีชมพูอ่ะ”ฉันถอนหายใจ คือต้องตรงๆอ่ะ
            “พี่ คือแบบ ขอบคุณนะที่จะซื้อให้ แต่เกรงใจและก็อีกอย่าง กลัวตอนเลิกกันกับพี่แล้วพี่จะขอคืนหวะ ไม่มีเงินซื้อใหม่ให้หรอกนะ”ฉันค่อยๆพูดไปอย่างงั้น
            “ทำไมต้องคิดว่าเราจะเลิกกันด้วยวะ นี่แสดงว่าในหัวมีเรื่องนี้อยู่หรอ?”หน้าพี่เขาไปหมดเลยค่ะ มองแรงไม่ว่า แต่จ้องแล้วทำหน้าเสียใจคือเฮ้อ
            “ไม่ใช่ ไม่เคยคิดจะเลิกเหอะ”
            “ก็นั่นแหละ ผิดหรอวะซื้อมือถือให้เมีย”
            “ไม่ผิดแต่....”
            “พี่แมนพอ ไม่ได้หน้าตัวเมีย ทำไรเหี้ยกับผู้หญิงอย่างงั้น”ฉันนี่จุกเลยคะ แสดงว่ารู้สิ่งที่ฉันกำลังคิดอยู่  พี่เขาหันหลังและก็เตรียมจะเดินออกไป
            “ฮือ โกรธอีกแล้ว สามี งือ ซื้อๆเอาดิเอา”ฉันแทบอยากจะวิ่งไปกอดขา แต่กอดเอวก็พอ
            “ก็แค่เนี่ย เลือกไปจะเอาสีไหน พี่ก็จะซื้อด้วยจะได้เหมือนกัน”ฉันนี่ลากแขนกลับมาเลยค่ะ คือไม่รู้หรอกนะคะว่าฟังก์ชั่นคือยังไง แล้วประเด็นอีพนักงานแม่ง สนใจกูเหนื่อยดีไหม รู้ไหมว่ายืนหัวโด่กันนี่ จะถอยไอโฟนจากมึง 2 เครื่องเลยนะ เมินมาก คือเบื่ออะคะ เคยเป็นไหมคะพวกแต่งตัวดีๆเหมือนจะเงินแต่แม่งไม่มี แล้วพวกแต่งตัวธรรมดาเงียบๆแต่เสือกมีเงินอ่ะ
 
            “คุณพี่จะดูความเท่านี้ไหมคะ สูงสุดเลยนะ”
            “พี่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ขอกลางๆได้ไหมคะ”
ฉันกับพี่รหัสมองแรงเลยค่ะ นี่ก็ไถจนไอโฟนจะกลายเป็นควาย ไว้ไถนาได้อยุ่แล้ว แม่ง! พนักงานก็ยังคงไม่สนใจพวกเราต่อไป
“เราไปกินข้าวก่อนดีไหมค่อยมาซื้อ”พี่รหัสฉันบอกก่อนจะเตรียมเดินออก
“พี่จะเอาจริงๆใช่ป่ะ 2 เครื่อง”ฉันถามย้ำอีกครั้ง
“เอาดิ เอาความจุสูงสุดไปเลยนะ สีอะไรก็แล้วแต่ลู่หาน อ่ะบัตรเครดิต”ฉันกำบัตรเครดิตแน่นแล้วเดินไปพนักงานค่ะ
“พี่คะ เอาสีชมพู เอาจุสูงสุด 6splus 2 เครื่อง”มองหน้าฉันแบบอึ้งๆ
“ 2 เครื่อง หรอคะน้อง?”เท่านั้นแหละคะ พนักงานแม่งทุกคนรุมฉันกับพี่รหัสเลย คนเรา ให้มันได้อย่างงี้ หลังรูดบัตรตัวปลิวเสร็จ ฉันก็ทดสอบเครื่องซักหน่อย ส่วนพี่เขาก็มองแบบ งงๆ จากสมาร์ทโฟนสีดำกลายเป็นสีชมพูเหมือนฉัน เอาหน่าน่ารักจังตายก็บอกเองว่าอยากใช้เหมือนกัน
 
“ลู่หาน” เสียงเรียกร่างเล็กทำเอาทั้งคู่หันไปตามเสียงเรียกนั้น ลู่หานมองทั้งตกใจก่อนจะก้มหัวให้อดีตผู้จัดการผับที่เธอเพิ่งลาออก
“สวัสดีค่ะพี่ “ ผู้จัดการลียิ้มก่อนจะเดินเข้าไปจับมือเล็กนั้น
“เจอตัวก็ดีแล้ว พี่มีเรื่องจะขอร้องให้ช่วย เถอะได้โปรด”และน้ำตาของผู้จัดการลีก็ไหล ต่อหน้าทั้งคู่ ลู่หานถอนหายใจก่อนะมองมายังเซฮุน
“คือจะให้ช่วยอะไรหรอคะ?อย่าร้องเลยนะคะ ใจเย็นๆค่ะ”
“พี่อยากจะรบกวนเวลาลู่หานซักชั่วโมงนึง ไปมิกซ์เพลงให้พี่หน่อย โดมข้างบนอ่ะผับเรารับอีเว้นท์ปาร์ตี้คืนนี้ แต่ดีเจใหม่มันเบี้ยวหนะสิ ช่วยพี่หน่อยจะได้ไหม?”ร่างสูงหันมามองลู่หานที่เริ่มนิ่ง ตอนนี้คงคิดมากแน่ๆ
“ คือ คงไม่ได้หนะคะ หนูยังไม่อยาก....”ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ
“ตอนกี่โมงหละครับ ขอเราสองคนทานอะไรก่อนได้ไหม?”ร่างเล็กเบิกตากว้าง ทั้งยืนจ้องเซฮุนนิ่ง ผู้จัดการลีเองก็เช่นกัน ก่อนจะตอบเสียงแผ่วกลับไป
“ตอนสามทุ่มหนะ แต่ลู่หานต้องไปแต่งตัวก่อนซักชั่วโมง”เซฮุนมองนาฬิกานี่ก็ทุ่มนิดๆแล้ว ลู่หานไม่พูดอะไรนอกจากฟังเซฮุนจัดการ
“งั้นผมขอพาน้องไปหาอะไรกินก่อนนะครับ แล้วจะพาขึ้นไปข้างบน”มือหนารีบจับมือลู่หาน แผนการชาบูล้มไม่เป็นท่า
“คือถ้าพี่ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ พี่ก็รู้ถ้าลู่อยู่เพลงแล้วมันจะเป็นยังไง”ลู่หานพูดทั้งติดขัด อย่าให้ได้ยินอะไรตื๊ดนะ เพราะเหล้า บุหรี่ ความยั่วเนี่ยออกมาหมดแน่
“พี่ว่าพี่เอาเมียพี่อยู่หวะ ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า แต่ว่าตอนนี้เราจะกินอะไรกันดี”เซฮุนยักคิ้วถาม ลู่หานเริ่มคลายความเครียดลงมาบ้าง
“ราเมงก็ได้ ง่ายดี”เซฮุนพยักหน้าพร้อมกับพาลู่หานไปกินทันที ไม่ช้าทั้งคู่ก็กินเสร็จ เซฮุนเดินพาลู่หานขึ้นไปข้างบนโดม บรรยากาศยิ่งกว่าผับ นี่คนเขาเตรียมสนุกกันตั้งแต่หัววันเลยหรอ ลู่หานเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัว ที่อยู่หลังเวที
“พี่กลับก่อนก็ได้นะ หรือไปทำอะไรก่อนก็ได้อีก 2 ชั่วโมงค่อยมารับ”เซฮุนพยักหน้าก่อนจะเดินกลับออกไป เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้ลู่หานเดินต่อหน้าผู้ชายพวกนั้น ร่างเล็กเองก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากเริ่มแต่งตัว ชุดที่วันนี้โป๊มากนี่มันเกือบจะเป็นโคโยตี้แล้วนะเนี่ย กางเกงยีนส์สั้นๆขาดๆขึ้นมาอีกนิดก็เห็นขอบกางเกงใน เสื้อสีขาวบางๆกับชั้นในสีดำ ให้ตายเหอะ
 
“ลู่หานเหล้าหน่อยไหม?”เสียงพูดเพื่อนที่ดีดังขึ้น
“วันนี้ไม่อยากกินเลยอ่ะ ไม่มีรมณ์”ลู่หานหันมาตอบ
“เอาหน่อยหน่า นิดนึง”ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะรับมาจัดการ บุหรี่ตัวใหม่ถูกต่อให้ทันที จิตใจลู่หานตอนนี้มันรู้สึกผิดต่อเซฮุนยังไงก็ไม่รู้
ขาเรียวๆค่อยก้าวออกมาพร้อมใบหน้าที่มันแดงก่ำ ตาเยิ้มๆของลู่หาน ทำเอาหนุ่มที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองเป็นตาเดียว ลู่หานสะบัดหน้าเรียกสติก่อนจะยืนรอที่บันได และทันใดนั้นเองเสียงดนตรีตื๊ดๆที่เปิดรอที่ดังขึ้น
“โย่วๆ Everybody I am LU” ลู่หานทักทายเสียงดัง พร้อมกับยิ้มหวาน เสียงเพลง เหล้า บุหรี่ พอผสมในตัวเธอเท่านั้นแหละ ซี๊ดเลย! ไหล่เล็กค่อยๆโยกช้าๆพร้อมกับมือที่เริ่มลงตื๊ดในช่วงแรก เหล้าที่มาพร้อมเงินแบงค์ใหญ่ถูกส่งให้เธอทันที ลู่หานรับมาดื่มจนหมด ก่อนจะจูบจนเป็นรอบลิปสติกที่แก้วนั้น และยืนลงไปข้างล่าง ความมันส์มันได้เริ่มขึ้นแล้ว เอวเล็กค่อยๆเต้นบนเวทีไปเรื่อยๆ พร้อมกับค่อยๆเปิดหน้าอกลงมาเล็กน้อยแต่สายตาของลู่หานก็ไปปะทะกับชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่มุม VIP เหล้าที่มันเหมือนหมดไปค่อนขวด และควันบุหรี่ที่ส่งมา
“พี่รหัส!”เซฮุนมองลู่หานทั้งนิ่งๆก่อนจะอัดบูหรี่เข้าไปอีกตัว เขาไม่ได้กลับไปไหน เขาออกไปซื้อเสื้อผ้า ยัดเงินเข้าโดมและก็มานั่งเฝ้ายัยตัวเล็กเซ็กซ์จัดที่แต่งตัวให้บีบใจมาก ลู่หานหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะจัดเพลงต่อ มือหนาของหนุ่มๆหน้าเวทีค่อยๆหยิบสติ๊กเกอร์ในมือ มาแปะที่เท้าและขาของลู่หาน ลู่หานเซ็ทเพลงให้สโลวแล้วมาโยนสติ๊กเกอร์นั้น ตามด้วยเบียร์ที่สาดไปทั่วๆหน้าเวที
 
“ช่วยติดสติ๊กเกอร์ที่หน้าอกให้หน่อยสิคะ”ร่างเล็กชุดดำยื่นสติ๊กเกอร์กับหน้าอกให้เซฮุนติด มือหนายิ้มมาและก็แปะให้กับหน้าอกทั้งสองข้าง ลู่หานที่คอยมองเริ่มถอนหายใจแรง
“นั่งด้วยคนได้ไหมคะ?”สาวชุดดำค่อยนั่งข้างเซฮุนก่อนจะซบและก็เลื้อยเข้าไปในเสื้อผ้านั้น เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุม 3 เม็ด เซฮุนมองก่อนจะขยับตัวหนี
“โทษนะ ผมอยากนั่งคนเดียว ช่วยไปอ่อยที่อื่น”คำพูดตรงๆทำเอาสาวชุดดำจ้องเล็กน้อยแต่ก็ไม่ละความพยายามในการขยับตาม ในขณะที่ลู่หานเองก็เริ่มลงมาหน้าเวที ร่างเล็กค่อยๆถูกมือของชายหนุ่มหน้าเวทีลูบตามตัว
“โอ๊ย ช่วยปล่อยมือด้วยค่ะ”ลู่หานตะโกนเสียงดังกับมือที่ดึงขอบกางเกงของเธอ เซฮุนเบิกตากว้างพร้อมกับจะเดินตรงไป แต่ก็ถูกสาวๆที่ไม่ได้มีแค่สาวชุดดำรุมเช่นกัน
“ช่วยหลีกทางด้วยครับ”เซฮุนตะโกนทั้งพยายามเดินไปหาลู่หาน ลู่หานจ้องมายังเซฮุนเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ภาพที่เธอห็นคือเซฮุนกำลังโดนผู้หญิงรุมอยู่
“ทุกคนหลีกก่อนนะคะ ถ้าอยากจับ อยากบีบ ก็ช่วยถอยห่างซักนิด เหล้านี้เหลือหนึ่งขวดมีใครอยากวันช็อตที่เหลือหน่อยไหมคะ” หนุ่มๆที่รุมลุ่หานค่อยถอยออกมาจ้องร่างเล็กที่กระดกเหล้าไปเรื่อยๆ มือหนาของเซฮุนเริ่มแหวกทางและวิ่งไปทีที่ลู่หาน
“พี่มาเร็วหน่อย เร็วกว่านี้” ทันทีที่เซฮุนพ้นจากการรุม ร่างสูงตรงที่มาที่ลู่หานทันที มือหนาแย่งขวดเหล้านั้นมากรอกรวดเดียวหมด ลู่หานเริ่มเซเล็กน้อย
“สิทธิ์ได้จับดีเจ ขอโทษทีนะครับ ผมได้ เอาแล้วเป็นไงเจอกันครั้งหน้าจะมาบอกนะครับ”เซฮุนพูดเสียงดังก่อนจะโน้มมาจูบลู่หานทันที มือเล็กค่อยๆกอดร่างนั้นอย่างอุ่นใจ
 
“รอดแล้วเรา”เซฮุนผละจูบนั้นก่อนจะกอดลู่หานแน่น สาวชุดดำยังคงยืนจ้องอย่างไม่พอใจ เธอเดินตางมาที่ลู่หาน ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 มีกิจกรรมเล็กๆน้อยๆแจกของที่ระลึกของ EXO 
หลายรางวัล สามารถติดแท็กให้กำลังใจ #ก็หมอมันซี๊ดหนิคุณขา 
ทวีตไหนโดน ทวีตไหนซี๊ดก็รอลุ้นได้เลย