I'm Psychosis เออ ! พอดี กูมันโรคจิต!

Chapter4:  ได้พบสบตา ♥♥

นั่นๆๆ !  ไอ้คินมันกำลังเดินมาทางผมแล้ว!!!!!   เหมือนโลกจะแตกอีกสองวินาที    ผมลนลานไปหมด  ผมไม่อยากจะเจอมัน ผมไม่อยากให้มันมายุ่งกับผมอีก แค่ประโยคที่มันพูดว่ามันเป็นสามีผม   กูก็รับไม่ได้แล้วค้าบบ 

" เห้ยๆๆๆ!!!พวกมึง!! กะ...กูไปห้องน้ำก่อนนะ   พวกมึงไปโรงอาหารกันก่อนเลย!" ผมรีบหันไปบอกเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งไปทางหลังตึกคณะของผมทันที   แต่ก็ยังไม่วายเหลือบไปเห็น   ไอ้คินเดินเร็วๆตามผมมา ไอเชี่ย!! จะตามกูมาถึงไหนเนี่ย!  อุตส่าห์ใส่เกียร์หมาเต็มที่แล้วนะ  ก็บอกแล้วไง  ว่าไม่อยากเจอมึง!!!  แต่ก็นะ เกิดมาเตี้ย ต้องทำใจ TT

หมับ! 

สุดท้ายผมก็วิ่งไม่ทัน โดนมันคว้าแขนเอาไว้  ฮื่ออออ 

"เดี๋ยว! "ไอ้คินหยุดเดินแล้วรีบอ้อมมาดักหน้าผมไว้  ทั้งๆทีมือมึงยังไม่ปล่อยจากมือกูเลยน่ะ  ไอ้ห่า!!! 

"มีอะไร!"ผมตะคอกมันกลับ 

"จะไปไหน" โถ่  ไปซักผ้ามั้ง  ถามได้  กูก็ไม่ได้จะไปไหนหรอก กูแค่ไม่อยากเจอมึง!!

"แล้วเรื่องอะไรของมึงละ "ผมยอกย้อน   ไอ้คินยกยิ้มมุกปากแบบเลวๆ  ก่อนจะถามคำถามที่ผม งงโคตรครับ? 

"ลืมอะไรหรือเปล่า "   ผมขมวดคิ้ว ลืม? ลืมเชี่ยไรมึง!!!   กูเคยฝากอะไรไว้ที่มึงด้วยเหรอ ฮ่ะ!!

"ไม่! กูไม่เคยลืมอะไรทั้งนั้น " 

"หึ   แน่หรอ "  มันถามผมกลับ  พร้อมกับปล่อยมือจากแขนผมเบาๆ 

" เออ!!"  ผมตอบอย่างรำคาญ ลีลานะมึง!!  ลืมอะไรก็ไม่รีบบอก  เล่นตัวอยู่นั่นแหละ !! 

"จะบอกให้ว่ามึงน่ะ  ลืมอยู่สองอย่าง " เห้ย! กูไปลืมอะไรไว้กับมันตั้งสองอย่างเลยหรอว่ะ   เอิ่มม....วันนั้นที่ไปผับผมไม่ได้พกอะไรไปเลยนะ นอกจากกระเป๋าตังกับโทรศัพท์......อืม....กระเป๋าตังผมก็อยู่ที่ตัวเอง....โทรศัพท์เหรอ!? ...เออ ต้องใช่แน่ๆเลย  มันไม่ได้อยู่ที่ผม  เมื่อเช้าก็หาไม่เจอ!? มันเอาไปแน่ๆ!!! 

" เห้ย ! กูคิดออกแล้ว  " ผมแบมือไปตรงหน้ามัน 

"อะไรครับ "  หึ๊ย!ทำมาพูดเพราะ  จะอ้วก!  ผมว่าผมต้องเกลียดมันเข้าขั้นวิกฤตแน่ๆเลยว่ะครับ  เห็นมันทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด   เห้ย!! ไม่ได้ดิๆ โบราณว่าไว้ เกลียดอะไร ได้อย่างนั้น   เอางี้!งั้นกูรักมึงแหละ   รักมาก   โอ้!ความรัก ♥  =__= 

" ขอคืนด้วย..โทรศัพท์กู" ผมทวงของผมคืน  ทำไมมันถึงเอาโทรศัพท์ผมไปได้เนี่ย  คิดดิ๊ๆ !  เอ๊ย!  ต้องเป็นตอนที่มันจูบผมแน่ๆเลยวะ  TT ตอนที่แม่ง เอามือล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผม  โหย  แม่ง มือไวจริงๆ  มึงมีอาชีพเสริมเป็นนักล้วงกระเป๋าป่ะเนี่ย? 

" จำได้แล้ว  ดีใจจังครับ"  มันยิ้มเลวอีกแล้ว!!! กูทนไม่ไหวแล้วนะ!!  ฮึ๊ย!!!! 

" มึงเป็นอะไรมากปะ  กระตุกยิ้มอยู่ได้  อ๋อ หรือไปฉีดโบทอกซ์มาแล้วหน้าเสือกตึง  เลยหุบยิ้มไม่ได้ใช่ปะ!!!?" ผมประชดมัน  แต่รู้สึกเหมือนจะคิดผิด  มันเริ่มสาวเท้าเดินเข้ามาประชิดผมเรื่อยๆ  และดันผมติดกำแพงตึกไอ้คินเอามือของมันทั้งสองข้างกักผมไว้กับกำแพง  ทำให้ผมไม่สามารถออกไปจากมันได้ ขนาดจะขยับตัวกูยังลำบากเลย =__= 

"อะไรของมึง! ปล่อยกูนะ ! " ผมโวยวาย  อะไรของมันเนี่ย อยู่ดีๆก็มาโหมด โหดเลย  กูปรับตัวไม่ทันนะเว้ย  ตะกี้มึงยัง ครับๆ อยู่เลยนะฮื่อๆ  ปล่อยนะ ปล่อยหนู!~~~ 

" ห้ามพูดกูมึงกับ กูอีก  เข้าใจไหมครับน้องเยลลี่" ดู!มันสั่งผม   ทีมึงยังพูดเลย  ทำมาเป็นสั่งกู! 

"มึงเป็นใคร  ทำไมกูต้องทำตามที่มึงพูดด้วย  ห่ะ!..เห้ย!" ไอ้คินจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะโน้มหน้าลงมาที่ซอกคอของผม  แล้วมันก็....กัดคอผม! มึงกัดคอกูทำไม!!!!! ไอ้เชี่ย!!    

ผมดันหน้ามันออกจากตัวผมทันที ก่อนที่มันจะทำอะไรต่อ แต่มันก็ยังไว ล็อคผมไว้ที่เดิมไม่ยอมให้ผมได้ขยับตัวเลย "อะไรของมึงว่ะ!!" 

ผมว่าพรางเอามือกุมคอที่โดนมันกัดเอาไว้  แสบว่ะ!  เชี่ยเอ้ย! 

" เมกคิสไงครับ ไม่รู้จักเหรอ  แล้วถ้ามึงยังไม่เลิกพูดหยาบคายกับกูอีก  มันไม่จบแค่เมกคิสนะครับ" พูดจบมันก็ยักคิ้วข้างเดียวครับ  หล่อตายและมึง!!! 

ผมไม่ตอบมันแต่ส่งสายตาอาฆาตให้มันแทน 

" อะๆ  เอามือถือมึงคืนไป"ไอ้คินโยนไอโฟนห้าเครื่องใหม่เอี่ยมที่ปะป๊าผมเพิ่งจะซื้อให้ผมใหม่มันโยนแบบนี้ คิดว่าไอโฟนกูเป็น ซัมซุงฮีโร่หรือไงว่ะ!!! 

"เห้ย! ไอ้เชี่ยคิน อย่าโยนดิ๊!! "ผมหันไปแขวะมันหลังจากรับลูกรักได้อย่างหวุดหวิด 

แต่ก็เหลือบไปเห็นสายตาเหวี่ยงๆของมันก่อน 

" ตะกี้เรียกกูว่าไงนะครับ" เอิ่ม...ซวยแล้วกู  เอาไงดีว่ะ!?..

"เอ่อ...คือ.. "ผมอึกอัก 

"พี่คินครับ " มันพูดให้ผมเสร็จสรรพเลยครับ 

"ห่ะ!!  เห้ย!  กูไม่พูดหรอกเว้ย! "ผมโมโห  จะให้กูพูดอะไรแบบนั้น  ไม่พูดโว้ย!!!! 

"เยลลี่ "มันเดินเข้ามาหาผมช้าๆ   ทำให้ผมรู้ว่า ลางไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นกับผมอีก ผมเลยตัดสินใจพูดออกไป    

" พี่คินครับT^T ผมผิดไปแล้วครับ"  เสียงเบาเป็นหมาหงอเลย=_= เกิดเป็นกูช่างอาภัพนัก

"หึๆดีมากครับ เอาล่ะ ไปกันเถอะเยลลี่ พี่หิวแล้ว  "มันว่าพลางกอดคอผมลาก ไปโรงอาหาร  T^T ถามกูบ้างว่าอยากไปกับมึงไหม๊!!~

............

Pim : Talk

หวัดดีครับ ผมปิมเอง  ตอนนี้พวกผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารครับมีผม ไอ้น้ำแดง ไอ้ซิน ส่วนไอ้เชี่ยเยลลี่แม่งสงสัยไปขี้ครับ ฮ่าๆ  หน้ามันโคตรซีดอะ ตอนที่บอกผมว่าจะไปห้องน้ำ 

ส่วนไอ้ซินก็เป็นเหี้ยอะไรไม่รู้นั่งเหงื่อแตกพลั่กๆอยู่นั่นแหละ  

"ทำไมไม่ไปขี้กับไอ้เยลว่ะ ไอ้ซิน "  ผมถามไอ้ซิน 

"เชี่ย!กูไม่ได้ปวดขี้โว้ย " ไอ้ซินโวย 

" เอ้า!แล้วถ้ามึงไม่ไอ้ปวดขี้แล้วเป็ยเชี่ยไร  นั่งหน้าซีด บิดไปบิดมาอยู่นั่นแหละ"ผมสงสัย ก็มันจริงนี่ครับ ตั้งแต่มานั่งในโรงอาหาร ผมรู้สึกว่าจะมีแค่ไอ้น้ำแดงเนี่ยแหละ ที่ดูปกติดีที่สุดแหละ นั่งเคี้ยวข้าวมันไก่ แจ๊บๆ  ไม่สนใจโลกเลยนะมึง   

"ฮั๊ด.....เช้ย!!!! " เห้ย!แม่งข้าวพุ่ง!!! หืม..ดีนะเข้าหน้าไอ้ซินที่นั่งตรงข้ามไอ้น้ำแดงพอดี  ไม่โดนผมที่นั่งข้างๆไอ้ซิน ฮ่าๆ  กูรอด! 

"=.,= เชี่ยแม่ง ใครนินทากูว่ะ สาส "  ดูมันพูด   กูละเพลีย   แต่เห็นหน้าไอ้ซินแล้วฮ่าว่ะ  หน้าแม่งอย่างอึ้งอะ ส่วนไอ้เศษข้าวยังติดหน้ามันอยู่เลย 

"กูเองสัส  เสือกรู้อีก " ผมสารภาพ  แต่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยซักนิดว่ะ ฮ่าๆ 

"อ่าว  เชี่ยปิม นินทากูว่าไรครับ สาส " 

"เอ้า!เชี่ยน้ำแดง ถ้ากูบอกมึง จะเรียกว่านินทาปะครับ สาส "ผมกวนตีนมันไปดอกนึง ก่อนจะยักคิ้ว จึ้กๆ ด้วยความสะใจหน่อยๆ ฮ่าๆ 

"ชิ!....แจ๊บๆๆ" 

"=_= " มันทำเป็นไม่สนใจผม แล้วก้มลงไปแดกข้าวมันไก่ของมันต่อครับ   

"เฮ๊ยมึง  ตอนบ่ายมีเรียนไรต่อเปล่าวะ? "ไอ้ซินที่เช็ดเศษข้าวบนหน้ามันออกหมดแล้ว หันมาถามผม  

"มีเรียนคณิตอีกสองชั่วโมงว่ะ "ผมตอบมัน  เนื่องจากพวกเราเพิ่งขึ้นปีหนึ่ง เป็นเฟรชชี่ใสๆอยู่  วิชาที่เราเรียนเลยค่อนข้างจะคล้ายคลึงกับมอปลายอะครับเลยยังมีพวก วิทย์ คณิต ไทย สังคม อังกฤษ  อะไรเทือกนั้นอยู่ 

" หะ...หรอว่ะ" มันพูดกระตุกกระตัก   

" มึงไม่สบายป่าววะไอซิน  ไหวป่ะเนี่ย" ไอ้น้ำแดงถาม  มึงเพิ่งรู้สึกเหรอ เพื่อนเชี่ยครับ แดกข้าวมันไก่ของมึงต่อไปเล้ย!! 

"เออ กูรู้สึก ปวดตัวหน่อยๆวะ " มันตอบ  สีหน้าโคตรอิดโรยอะ 

 "มึงไปทำไรมาว่ะ?ทำไมอาการมึงดูหนักจัง"ไอ้เชี่ยน้ำแดงนี่ก็ถามไม่เลิกครับ แต่เป็นประเด็นที่ผมก็อยากรู้ด้วย ว่ามันไปทำอะไรมา เมื่อวานก็แค่ไปดื่มไปเต้นที่ผับเฉยๆนิ   ไม่เห็นทำอะไรมากมายเลย  หรือมันเต้นมากจนเอวเคล็ดว่ะครับ  ถ้าเป็นอย่างงั้น ผมฮานะ ไม่ช่วยมันหรอก  ฮ่าๆ ผมเป็นเพื่อนที่ดีนะ 

"กะ..กูก็ไม่ได้ทำอะไรนิ " มันตอบ แต่ทำไมสายตามึงไปโฟกัสที่จานข้าวมันไก่ไอ้น้ำแดงว่ะ ไม่มองหน้าพวกกู มึงหิวหรอ? 

"เออๆ .มึงจะกลับไปนอนบ้านป่าว เดี๋ยวกูเช็คชื่อให้มึงเอง  วิชานี้อาจาร์ยไม่เข้มหรอก "ผมถามมัน  พวกเราเป็นพวกรักเพื่อนครับ  ถ้าใครไม่สบาย ไม่ไหว  เป็นอะไรแบบมาโรงเรียนไม่ได้  พวกผมคนใดคนนึงก็จะคอยจดเนื้อหา จดแนวข้อสอบ ตอนที่มันขาดเรียน ไว้ให้มันอ่านตอนสอบเสมอๆอะครับ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่สมัยพวกเราสี่คนเรียนมัธยมต้นแล้วครับ คือเป็นเพื่อนกัน  มีอะไรเราก็ต้องช่วยกันอะครับ  ดูซึ้งเนอะ  ไม่งั้นพวกเราสี่คนคงไม่สนิทปานจะ แดกหัว? กันขนาดนี้หรอกครับ ผมสี่คนผ่านอะไรกันมาเยอะ สู้ๆแบบผมสิครับ =_= เอิ่ม...เริ่มไม่ใช่แหละ  

" อะ..เออ งั้นกูกลับบ้านก่อนนะ"ไอ้ซินพูดครับ  แล้วมันก็ลุกขึ้นยืนด้วยสภาพแบบเซๆ 

"ให้กูไปส่งป่าว? "ผมถาม 

" เห้ย ไม่ต้องๆ ไปส่งกูแล้ว ไอ้น้ำแดงจะอยู่กับใคร...อ้ะ" มันพูดยังไม่จบก็ทำท่าจะเป็นลม 

" เห้ย!!ดูดิ อาการหนักเชี่ยๆเลยมึงยังจะมาเถียงกูอีก" 

ผมรีบเข้าไปอุ้มไอ้ซิน  แล้วก็บ่นมัน  แม่ง ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองอาการน่าเป็นห่วงขนาดไหน   ไอ้น้ำแดงรีบเข้ามาช่วยผมพยุงแขนไอ้ซินคนละข้างครับ  เออ ...ผมน่ะ เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ แต่ก็ตัวสูงกว่าไอ้ซินนะ รายนั้นน่ะบอบบาง  แต่ถ้าให้เรียงว่าใครบอบบางกว่า เล็กสุดคงจะเป็นไอ้น้ำแดง รายนี้ต่อฟูมฟักเหมือนลูกตัวน้อยๆเลยละ   ต่อมาก็ไอ้เยลลี่ ไอ้นี่มันตัวเล็กๆน่ารักๆก็จริงแต่มันก็สามารถยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้ครับ แบบพอจะเอาตัวรอดได้นิดหน่อยไม่เหมือนไอ้น้ำแดง ค่อนข้างอ่อนแอมากๆครับ  ก็มันตัวเล็กสุดในกลุ่ม   ตัวเล็กที่สุดในชั้นเรียนของผมเลยก็ว่าได้  คนต่อมาก็ไอ้ซินครับ รายนั้นผอมโปร่ง แต่หุ่นพี่แก ผมอยากจะบอกว่าขนาดเป็นเพื่อนกับมันเนี่ย ยังต้องบอกว่า หุ่นมันแม่งโคตรเซ็กซี่อะ  คนสุดท้ายก็ผม ที่พอจะมีความแมนหลงเหลือที่สุดในกลุ่มแล้วฮิๆ ( ภูมิใจ=×=)  พอๆ เลิกจัดอันดับความบางบนเรือนร่างชายหนุ่มสักที     

ผมกับไอ้น้ำแดงช่วยกันพยุงพาร่างที่ไม่ค่อยจะมีสติของไอ้ซินขึ้นรถพอร์ชคันงามของมัน  ก่อนที่ผมจะล้วงๆกางเกงสแล็คสีดำของไอ้ซินเพื่อหากุญแจรถ ผมสตาร์ทรถแล้วขับพากลับบ้านของมันทันทีโดยมีไอ้น้ำแดงนั่งใช้มือพัดๆ หน้าไอ้ซิน อยู่ด้านเบาะหลังรถ ช่วยได้เยอะมาก  =__=........................................................##  เฮ๊อๆ  จบไปอีกตอน  น้ำแดงน่ารักเนอะ  ฮ่าๆๆ  สงสารซินอะ T_T  โดนพี่โจของเราเอาซะป่วยเลย  ฮ่าๆๆ