Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

6.5

เขียนโดย Huzure

วันที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.55 น.

40 Time

12 วิจารณ์

40.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2558 15.15 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) โชคชะตา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

(ดาดฟ้า/โลกอีกใบ ??)

“คิดจะซัดหน้าฉันงั้นหรอ?”

“ทั้งๆที่เธอยังบาดเจ็บขนาดนั้นเนี่ยนะ?”

“ที่ตอนนี้เธอยังยืนไหวเพราะอาภรณ์แห่งห้วงเวลา แต่ความจริงก็คือเธอแทบจะหมดแรงแล้วใช่ไหม”

“และอีกอย่าง”

“เพียงแค่ฉันขยี้นาฬิกาที่อยู่ในมือนี่...”

*ฟึ่บ*

สีหน้าเจ้านั่นดูจะตกใจมากที่เห็นฉันเข้าประชิดตัวเร็วมากตอนที่มันเผลอ

“เห้ย!?”

ท่อเหล็กฟาดเข้าแก้มขวาของเจ้านั่นทันที และด้วยพละกำลังของฉันที่เพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ร่างของมันเลยกระเด็นไปเล็กน้อย

นาฬิกาที่เจ้านั่นถืออยู่ตอนนั้นก็หลุดมือมาทันที ยังดีที่ฉันคว้าเอาไว้ก่อนที่จะตกพื้น

มันกลับมาอยู่ในมือของฉันแล้ว ของสำคัญเพียงชิ้นเดียวในชีวิตของฉัน...

...สายตาตกตะลึงของมัน แสดงออกมาอย่างชัดเจน

(เป็นไปได้ไงกัน?)

(ยัยนี่เพิ่งจะใช้พลังได้เป็นครั้งแรกหนิ)

(ทำไมมันถึงใช้พลังในระดับนั้นได้โดยไม่มีผลข้างเคียงทางร่างกายเลย)

ฉันเก็บนาฬิกาพกเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออีกครั้ง

“... นี่”

“ขาแว่นนายหักน่ะ”

น้ำเสียงนิ่งๆของฉัน ดูจะทำให้รู้สึกเหมือนโดนหยามอย่างมาก

มันยืนอยู่เหนือกว่าฉันมาตลอด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันสามารถเล่นงานมันได้แล้ว เลยทำให้เจ้านั่นดูจะหัวเสียน่าดู

ควอสใช้มือซ้ายดึงแว่นตาออกมา...

“คิดว่าทำได้แค่นี้”

“แล้วจะล้มฉันได้งั้นหรอ!!?”

เสียงตวาดของมันเต็มไปด้วยความโกรธ

ทันทีที่แว่นของตกพื้น ควอสเล็งปืนมาที่ฉันทันที

*ปั้ง*

ฉันรีบพุ่งหลบกระสุนออกไปทางซ้าย คราวนี้มันต่างกับตอนแรกมาก ฉันรู้สึกเหมือนเห็นวิถียิงของกระสุนชัดเจนขึ้นกว่าตอนแรก

ควอสไล่ยิงฉันต่อเนื่อง กะจะไม่ให้ฉันมีช่องทางเข้าใกล้ได้ แต่กระสุนพวกนั้นยังเล็งไม่โดนตัวฉันอยู่ดี

ฉันหลบทิศทางการยิงของมันไปเรื่อยๆ จนฉันได้ยินเสียง *แกร๊ก* จากปืนของมันขึ้นมา

จังหวะนี้แหละ ฉันพุ่งไปหาเจ้านั่นอย่างรวดเร็วเพื่อโจมตีมันอีกครั้ง

ก่อนที่ฉันจะเข้าประชิดตัวถึงระยะโจมตี จู่ๆมันก็ปล่อยปืนให้ตกไปที่พื้นและหายวับไปในทันที

*ชิ้ง*

ดาบ... ไม่สิ... มีดสั้น...

มันเอามีดสั้นเล่มนั้นรับการโจมตีจากเหล็กไว้

“สุดยอดจริงๆ”

“ไม่คิดเลยว่าไก่อ่อนอย่างเธอ”

“จะต้อนให้ฉันต้องเอาจริงจนได้”

หน้าตาของเจ้านั่นกำลัง... ยิ้มด้วยความสนุก?

การตัดลำตัวของฉันถูกสกัดไว้ได้ มันผลักอาวุธของเรากระเด็นออกมา แต่ยังไงฉันก็ยังไม่ยอมแพ้อยู่ดี

ฉันโจมตีเจ้านั่นอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้มันมีจังหวะตั้งตัว แต่กลายเป็นว่ามันหลบและก็สกัดได้ทั้งหมด

ถ้าโจมตีซึ่งๆหน้าไม่ได้ผล งั้นก็

***ข้างหลัง***

ร่างของฉันโผล่ไปอยู่ข้างหลังเหนือตัวของเจ้านั่นทันที นี่เป็นส่วนหนึ่งในพลังที่ฉันพึ่งจะได้เรียนรู้เองได้ไม่นาน

*ข้ามเวลา*

ขณะที่ฉันกำลังฟาดลงไปอย่างเต็มแรงตอนที่มันไม่ทันตั้งตัว จู่ๆตัวมันก็เบี่ยงหลบไวมาก เฉี่ยวอาวุธของฉันไปแค่นิดเดียว

ช่วงที่ตัวฉันยังลงไม่ถึงพื้น ควอสฉกหลังคอเสื้อนักเรียนของฉันเหวี่ยงกระเด็นไปไกล

(ขอบดาดฟ้า!!)

ฉันรีบพลิกตัวเท่าที่จะทำได้ตอนที่ตัวกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ขาของฉันยึดพื้นไว้พอดิบพอดี

ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เจ้านั่นพุ่งเข้ามาโจมตีฉันทันที

ความเร็วในการโจมตีของมันทั้งเร็วและรุนแรงจนเราแทบจะตั้งรับไม่อยู่แล้ว

ขืนสู้ต่อในระยะแบบนี้คงไม่มีทางรอดแน่ๆ

ว่าแล้วฉันจึงรีบดีดตัวเองถอยออกมา เพื่อเลี่ยงการสู้ตรงขอบดาดฟ้าด้วย

*วืบ*

อาวุธในมือของควอสหายไป คราวนี้เป็นปืนงั้นหรอ!?

คงกะจะยิงฉันในจังหวะที่กำลังตั้งหลักไม่ได้แน่

*ปั้ง* *ปั้ง*

กระสุนทั้งสองนัดนั่น... ยังไงก็คงหลบไม่พ้นในสภาพแบบนี้แน่

“หยุดซะ”

......มันถูกหยุดก่อนที่จะถึงตัวฉันเพียงแค่นิดเดียวก่อนที่จะหายไป...

ในทุกๆครั้งที่ฉันใช้พลังเวลา จะมีสิ่งที่คล้ายคลึงกับเข็มนาฬิกาโผล่มาสักจุดรอบๆตัวฉันเสมอ บางครั้งเป็นแถวๆมือ บางครั้งก็แถวส่วนอื่นรอบๆ

ครั้งนี้ เข็มนาฬิกาที่อยู่ตรงมือฉันหยุดทันที แสดงให้เห็นถึงพลังในการควบคุมเวลาที่สามารถรับรู้ได้จากรูปแบบเข็มนาฬิกาที่โผล่มาระหว่างใช้พลังเหล่านั้น

เกือบจะไม่รอดอยู่แล้ว... ถ้าฉันหยุดกระสุนพวกนี้ไว้ไม่ทันล่ะก็...

!!!!!!

“อั้ก!!”

......ร่างกายของฉัน มัน...

“นั่นคือขีดจำกัดยังไงล่ะ”

“เธอพึ่งจะเป็นตัวแทนแห่งการรักษาสมดุลได้ไม่นาน ไม่มีทางที่ร่างกายเธอจะแบกรับความเปลี่ยนแปลงนั่นไหวหรอก”

“ไหนจะร่างกายที่เชื่อมต่อกับเวลามากขึ้น ไหนจะมิติว่างเปล่าที่เธอเรียกมาชั่วคราวนี่อีก”

อาการเจ็บปวดตอนนี้รุนแรงมาก... เลือดไหลกรอกปากฉันมากขึ้นจนทะลักออกมา แผลที่โดนยิงหลายจุดก็กลับมาเจ็บหนัก

ฉันพยายามเงยหน้าขึ้นมามองเจ้านั่นในขณะที่ร่างยังคงสั่นจากความเจ็บปวด

“ฉันยอมรับว่าเธอเป็นมนุษย์คนแรกที่ใช้พลังระดับนี้ได้หลังจากเข้าไปเยือนมิตินั้น”

“แต่ระดับระหว่างพวกเรามันต่างกัน”

มันเรียกปืนนั่นออกมาเล็งที่ฉันอีกแล้ว คงจะพยายามปิดบัญชีให้ได้เลยสินะ

“โชคชะตาของเธอต้องสิ้นสุดแค่นี้ล่ะ”

“ขอให้โชค-”

“หืม?”

จู่ๆเจ้านั่นก็เหมือนจะตกใจอะไรบางอย่าง ฉันเองก็รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติจากบางจุดที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ นั่นคืออะไร

......

(รู้สึกเหมือนมีคนบิดเบือนเวลาอยู่ใกล้ๆนี้)

(ไม่น่าเป็นไปได้ บริเวณนี้นอกจากเราก็ไม่น่ามีใครอยู่อีก)

**ครืน**

(ไม่ผิดแน่ มีคนใช้พลังอยู่ใกล้ๆนี้จริงๆ!!)

............

เจ้านั่นมองมาที่ฉันด้วยท่าทางที่ดูจะหงุดหงิด ก่อนที่จะปล่อยให้ปืนหายไปพร้อมกับร่างที่หายไปไร้ร่องรอยจากสายตาฉัน

“เอ๊ะ?”

“นรินทร์”

เสียงนั่น ดังมาจากข้างหลัง... ฉันหันหน้ากลับไปก็เจอควอสยืนอยู่ตรงประตูทางขึ้นดาดฟ้า

“ดูท่าชะตาของเธอจะยังไม่ขาดดีนะ”

“ถ้าวันที่พวกเราเจอกันอีกครั้งมาถึง”

......

“ฉันจะเป็นคนปิดบัญชีเธอเอง!!”

ควอสหันหน้ามาพร้อมด้วยแววตาอันดุร้าย นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่เจ้านั่นจะเดินกลับเข้าไปในอาคาร

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้านั่นจู่ๆถึงตัดสินใจที่จะหนี พร้อมพูดทิ้งท้ายไว้เหมือนพวกเราจะต้องได้สู้กันอีกครั้ง

แววตาอันดุร้ายป่าเถื่อนนั่น... ผู้ชายคนนั้นดูเป็นคนที่มีนิสัยบิดเบี้ยวเฉกเช่นมิติที่เราอยู่

ความคิดของเขาเหมือนถูกครอบงำด้วยความแค้นบางอย่าง แต่นั่นคงเป็นสิ่งที่เราไม่มีทางรู้ และไม่มีความจำเป็นที่จะรู้เลย

............

ร่างกายของฉันทรุดมานั่งที่พื้นอีกครั้ง อาวุธที่ฉันถือไว้ก็หลุดมือออกไปเช่นกัน แต่ตอนนี้เหมือนจะปลอดภัยแล้วสินะ ความเจ็บปวดตอนแรกยังรุนแรงกว่าที่รู้สึกอยู่เยอะ

“เพราะเราเชื่อมต่อกับโลกอีกใบงั้นหรอ ทำให้เรายังมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้?”

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ในตอนนี้มีแต่เรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ

ความเงียบเชียบในมิตินี้ทำให้ฉันรู้สึกวังเวงแปลกๆ ตอนที่เจ้านั่นหนีไปก็ยังเป็นมิติว่างเปล่าเหมือนกัน

ถึงจะไม่รู้เหตุผลของเจ้านั่น แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอกันอีก ฉันซัดหน้ามันได้แค่ครั้งเดียวก่อนจะชิงนาฬิกากลับมา และก็ทำอะไรไม่ได้อีกเลย

แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เพราะมีบางสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นรอเราอยู่ นั่นคือ...

“แล้ว... เราจะกลับไปโลกเดิมยังไง?”

พอเรื่องนี้โผล่เข้ามาในหัว เหงื่อก็ไหลท่วมทันที

“น...นี่ฉันใช้พลังอะไรได้บ้างกันแน่เนี่ย”

ไหงกลายเป็นว่าฉันรู้สึกกังวลกับสภาพแบบนี้มากกว่าได้ล่ะ!?

“ยัยบ้าเอ๊ย นี่มันวิกฤติยิ่งกว่าสู้กับเจ้านั่นอีก!”

“เราจะถูกขังอยู่ในโลกแห่งความว่างเปล่าอ้างว้างอย่างนี้ตลอดไป...เรื่องแบบนี้ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”

“ฉันอุตส่าห์มีชีวิตรอดทั้งทีจะต้องมาจบเห่ที่นี่หรอเนี่ย”

“จริงสิ นาฬิกา!!”

ฉันรีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูหน้าปัดทันที เข็มนาฬิกาหยุดนิ่งไม่ยอมขยับ

“นี่ คุณนาฬิกาคะ!!”

“คุณพูดได้ใช่ไหม ช่วยบอกวิธีใช้พลังกลับไปที่โลกเดิมทีค่ะ”

... เงียบ ...

“อย่าเงียบแบบนี้สิคะ ทำแบบนี้แล้วรู้สึกใจคอไม่ดียิ่งกว่าเดิมอีก”

ไม่ได้การแล้ว นาฬิกานี่ไม่ตอบรับอะไรเราเลย หรือมันจะเป็นอย่างที่เราคิด ว่าของพวกนี้ไม่มีชีวิตตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่เรารู้สึกเหมือนได้ยินตอนนั้นเพราะตัวเราเข้าใจจากมุมมองของเราที่เชื่อมต่อโดยตรงกับโลกใบนี้ มีแต่คำถามอะไรเอ่ยเต็มไปหมด

“บ-บ-...แบบนี้ไม่ตลกแล้วนะ!!”

“โลกที่วังเวงนี่น่ะ…!”

ฉันยืนขึ้นมาโดยที่ไม่สนอาการบาดเจ็บอะไรแล้ว

“ฉันยังอยากกลับไปโลกใบเดิมของฉัน ทุกๆคนรอฉันอยู่!”

“ขอร้องล่ะ พาฉันกลับไปทีได้ไหม!!”

รอบตัวฉันยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่ฉันทำไม่มีผลอะไรเลย

แต่ทว่า หลังจากยืนนิ่งท่ามกลางความเงียบนั่นไปสักพัก...

……......

“เอ๊ะ”

มิติที่ว่างเปล่านี่กำลังเลือนไปอย่างละนิด จุดที่เลือนรางไปจะเป็นเหมือนโลกสีขาวที่ส่องสว่างดั่งกลับทุ่งหิมะก็ไม่ปาน

นอกจากทุ่งหิมะแล้ว ความเปลี่ยนแปลงนี้ยังเกิดขึ้นกับฉันด้วยเช่นกัน ร่างของฉันเลือนรางลงไปเรื่อยๆเสมือนว่ากำลังหายไปจากโลกใบนี้

ฉันจะได้กลับไปที่โลกใบเดิมของฉันแล้ว........................