Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา
เขียนโดย Huzure
วันที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.55 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2558 15.15 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) โชคชะตา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(ดาดฟ้า/โลกอีกใบ ??)
“คิดจะซัดหน้าฉันงั้นหรอ?”
“ทั้งๆที่เธอยังบาดเจ็บขนาดนั้นเนี่ยนะ?”
“ที่ตอนนี้เธอยังยืนไหวเพราะอาภรณ์แห่งห้วงเวลา แต่ความจริงก็คือเธอแทบจะหมดแรงแล้วใช่ไหม”
“และอีกอย่าง”
“เพียงแค่ฉันขยี้นาฬิกาที่อยู่ในมือนี่...”
*ฟึ่บ*
สีหน้าเจ้านั่นดูจะตกใจมากที่เห็นฉันเข้าประชิดตัวเร็วมากตอนที่มันเผลอ
“เห้ย!?”
ท่อเหล็กฟาดเข้าแก้มขวาของเจ้านั่นทันที และด้วยพละกำลังของฉันที่เพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ร่างของมันเลยกระเด็นไปเล็กน้อย
นาฬิกาที่เจ้านั่นถืออยู่ตอนนั้นก็หลุดมือมาทันที ยังดีที่ฉันคว้าเอาไว้ก่อนที่จะตกพื้น
มันกลับมาอยู่ในมือของฉันแล้ว ของสำคัญเพียงชิ้นเดียวในชีวิตของฉัน...
...สายตาตกตะลึงของมัน แสดงออกมาอย่างชัดเจน
(เป็นไปได้ไงกัน?)
(ยัยนี่เพิ่งจะใช้พลังได้เป็นครั้งแรกหนิ)
(ทำไมมันถึงใช้พลังในระดับนั้นได้โดยไม่มีผลข้างเคียงทางร่างกายเลย)
ฉันเก็บนาฬิกาพกเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออีกครั้ง
“... นี่”
“ขาแว่นนายหักน่ะ”
น้ำเสียงนิ่งๆของฉัน ดูจะทำให้รู้สึกเหมือนโดนหยามอย่างมาก
มันยืนอยู่เหนือกว่าฉันมาตลอด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันสามารถเล่นงานมันได้แล้ว เลยทำให้เจ้านั่นดูจะหัวเสียน่าดู
ควอสใช้มือซ้ายดึงแว่นตาออกมา...
“คิดว่าทำได้แค่นี้”
“แล้วจะล้มฉันได้งั้นหรอ!!?”
เสียงตวาดของมันเต็มไปด้วยความโกรธ
ทันทีที่แว่นของตกพื้น ควอสเล็งปืนมาที่ฉันทันที
*ปั้ง*
ฉันรีบพุ่งหลบกระสุนออกไปทางซ้าย คราวนี้มันต่างกับตอนแรกมาก ฉันรู้สึกเหมือนเห็นวิถียิงของกระสุนชัดเจนขึ้นกว่าตอนแรก
ควอสไล่ยิงฉันต่อเนื่อง กะจะไม่ให้ฉันมีช่องทางเข้าใกล้ได้ แต่กระสุนพวกนั้นยังเล็งไม่โดนตัวฉันอยู่ดี
ฉันหลบทิศทางการยิงของมันไปเรื่อยๆ จนฉันได้ยินเสียง *แกร๊ก* จากปืนของมันขึ้นมา
จังหวะนี้แหละ ฉันพุ่งไปหาเจ้านั่นอย่างรวดเร็วเพื่อโจมตีมันอีกครั้ง
ก่อนที่ฉันจะเข้าประชิดตัวถึงระยะโจมตี จู่ๆมันก็ปล่อยปืนให้ตกไปที่พื้นและหายวับไปในทันที
*ชิ้ง*
ดาบ... ไม่สิ... มีดสั้น...
มันเอามีดสั้นเล่มนั้นรับการโจมตีจากเหล็กไว้
“สุดยอดจริงๆ”
“ไม่คิดเลยว่าไก่อ่อนอย่างเธอ”
“จะต้อนให้ฉันต้องเอาจริงจนได้”
หน้าตาของเจ้านั่นกำลัง... ยิ้มด้วยความสนุก?
การตัดลำตัวของฉันถูกสกัดไว้ได้ มันผลักอาวุธของเรากระเด็นออกมา แต่ยังไงฉันก็ยังไม่ยอมแพ้อยู่ดี
ฉันโจมตีเจ้านั่นอย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้มันมีจังหวะตั้งตัว แต่กลายเป็นว่ามันหลบและก็สกัดได้ทั้งหมด
ถ้าโจมตีซึ่งๆหน้าไม่ได้ผล งั้นก็
***ข้างหลัง***
ร่างของฉันโผล่ไปอยู่ข้างหลังเหนือตัวของเจ้านั่นทันที นี่เป็นส่วนหนึ่งในพลังที่ฉันพึ่งจะได้เรียนรู้เองได้ไม่นาน
*ข้ามเวลา*
ขณะที่ฉันกำลังฟาดลงไปอย่างเต็มแรงตอนที่มันไม่ทันตั้งตัว จู่ๆตัวมันก็เบี่ยงหลบไวมาก เฉี่ยวอาวุธของฉันไปแค่นิดเดียว
ช่วงที่ตัวฉันยังลงไม่ถึงพื้น ควอสฉกหลังคอเสื้อนักเรียนของฉันเหวี่ยงกระเด็นไปไกล
(ขอบดาดฟ้า!!)
ฉันรีบพลิกตัวเท่าที่จะทำได้ตอนที่ตัวกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ขาของฉันยึดพื้นไว้พอดิบพอดี
ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เจ้านั่นพุ่งเข้ามาโจมตีฉันทันที
ความเร็วในการโจมตีของมันทั้งเร็วและรุนแรงจนเราแทบจะตั้งรับไม่อยู่แล้ว
ขืนสู้ต่อในระยะแบบนี้คงไม่มีทางรอดแน่ๆ
ว่าแล้วฉันจึงรีบดีดตัวเองถอยออกมา เพื่อเลี่ยงการสู้ตรงขอบดาดฟ้าด้วย
*วืบ*
อาวุธในมือของควอสหายไป คราวนี้เป็นปืนงั้นหรอ!?
คงกะจะยิงฉันในจังหวะที่กำลังตั้งหลักไม่ได้แน่
*ปั้ง* *ปั้ง*
กระสุนทั้งสองนัดนั่น... ยังไงก็คงหลบไม่พ้นในสภาพแบบนี้แน่
“หยุดซะ”
......มันถูกหยุดก่อนที่จะถึงตัวฉันเพียงแค่นิดเดียวก่อนที่จะหายไป...
ในทุกๆครั้งที่ฉันใช้พลังเวลา จะมีสิ่งที่คล้ายคลึงกับเข็มนาฬิกาโผล่มาสักจุดรอบๆตัวฉันเสมอ บางครั้งเป็นแถวๆมือ บางครั้งก็แถวส่วนอื่นรอบๆ
ครั้งนี้ เข็มนาฬิกาที่อยู่ตรงมือฉันหยุดทันที แสดงให้เห็นถึงพลังในการควบคุมเวลาที่สามารถรับรู้ได้จากรูปแบบเข็มนาฬิกาที่โผล่มาระหว่างใช้พลังเหล่านั้น
เกือบจะไม่รอดอยู่แล้ว... ถ้าฉันหยุดกระสุนพวกนี้ไว้ไม่ทันล่ะก็...
!!!!!!
“อั้ก!!”
......ร่างกายของฉัน มัน...
“นั่นคือขีดจำกัดยังไงล่ะ”
“เธอพึ่งจะเป็นตัวแทนแห่งการรักษาสมดุลได้ไม่นาน ไม่มีทางที่ร่างกายเธอจะแบกรับความเปลี่ยนแปลงนั่นไหวหรอก”
“ไหนจะร่างกายที่เชื่อมต่อกับเวลามากขึ้น ไหนจะมิติว่างเปล่าที่เธอเรียกมาชั่วคราวนี่อีก”
อาการเจ็บปวดตอนนี้รุนแรงมาก... เลือดไหลกรอกปากฉันมากขึ้นจนทะลักออกมา แผลที่โดนยิงหลายจุดก็กลับมาเจ็บหนัก
ฉันพยายามเงยหน้าขึ้นมามองเจ้านั่นในขณะที่ร่างยังคงสั่นจากความเจ็บปวด
“ฉันยอมรับว่าเธอเป็นมนุษย์คนแรกที่ใช้พลังระดับนี้ได้หลังจากเข้าไปเยือนมิตินั้น”
“แต่ระดับระหว่างพวกเรามันต่างกัน”
มันเรียกปืนนั่นออกมาเล็งที่ฉันอีกแล้ว คงจะพยายามปิดบัญชีให้ได้เลยสินะ
“โชคชะตาของเธอต้องสิ้นสุดแค่นี้ล่ะ”
“ขอให้โชค-”
“หืม?”
จู่ๆเจ้านั่นก็เหมือนจะตกใจอะไรบางอย่าง ฉันเองก็รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติจากบางจุดที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ นั่นคืออะไร
......
(รู้สึกเหมือนมีคนบิดเบือนเวลาอยู่ใกล้ๆนี้)
(ไม่น่าเป็นไปได้ บริเวณนี้นอกจากเราก็ไม่น่ามีใครอยู่อีก)
**ครืน**
(ไม่ผิดแน่ มีคนใช้พลังอยู่ใกล้ๆนี้จริงๆ!!)
............
เจ้านั่นมองมาที่ฉันด้วยท่าทางที่ดูจะหงุดหงิด ก่อนที่จะปล่อยให้ปืนหายไปพร้อมกับร่างที่หายไปไร้ร่องรอยจากสายตาฉัน
“เอ๊ะ?”
“นรินทร์”
เสียงนั่น ดังมาจากข้างหลัง... ฉันหันหน้ากลับไปก็เจอควอสยืนอยู่ตรงประตูทางขึ้นดาดฟ้า
“ดูท่าชะตาของเธอจะยังไม่ขาดดีนะ”
“ถ้าวันที่พวกเราเจอกันอีกครั้งมาถึง”
......
“ฉันจะเป็นคนปิดบัญชีเธอเอง!!”
ควอสหันหน้ามาพร้อมด้วยแววตาอันดุร้าย นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่เจ้านั่นจะเดินกลับเข้าไปในอาคาร
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้านั่นจู่ๆถึงตัดสินใจที่จะหนี พร้อมพูดทิ้งท้ายไว้เหมือนพวกเราจะต้องได้สู้กันอีกครั้ง
แววตาอันดุร้ายป่าเถื่อนนั่น... ผู้ชายคนนั้นดูเป็นคนที่มีนิสัยบิดเบี้ยวเฉกเช่นมิติที่เราอยู่
ความคิดของเขาเหมือนถูกครอบงำด้วยความแค้นบางอย่าง แต่นั่นคงเป็นสิ่งที่เราไม่มีทางรู้ และไม่มีความจำเป็นที่จะรู้เลย
............
ร่างกายของฉันทรุดมานั่งที่พื้นอีกครั้ง อาวุธที่ฉันถือไว้ก็หลุดมือออกไปเช่นกัน แต่ตอนนี้เหมือนจะปลอดภัยแล้วสินะ ความเจ็บปวดตอนแรกยังรุนแรงกว่าที่รู้สึกอยู่เยอะ
“เพราะเราเชื่อมต่อกับโลกอีกใบงั้นหรอ ทำให้เรายังมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้?”
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ในตอนนี้มีแต่เรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ
ความเงียบเชียบในมิตินี้ทำให้ฉันรู้สึกวังเวงแปลกๆ ตอนที่เจ้านั่นหนีไปก็ยังเป็นมิติว่างเปล่าเหมือนกัน
ถึงจะไม่รู้เหตุผลของเจ้านั่น แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอกันอีก ฉันซัดหน้ามันได้แค่ครั้งเดียวก่อนจะชิงนาฬิกากลับมา และก็ทำอะไรไม่ได้อีกเลย
แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เพราะมีบางสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นรอเราอยู่ นั่นคือ...
“แล้ว... เราจะกลับไปโลกเดิมยังไง?”
พอเรื่องนี้โผล่เข้ามาในหัว เหงื่อก็ไหลท่วมทันที
“น...นี่ฉันใช้พลังอะไรได้บ้างกันแน่เนี่ย”
ไหงกลายเป็นว่าฉันรู้สึกกังวลกับสภาพแบบนี้มากกว่าได้ล่ะ!?
“ยัยบ้าเอ๊ย นี่มันวิกฤติยิ่งกว่าสู้กับเจ้านั่นอีก!”
“เราจะถูกขังอยู่ในโลกแห่งความว่างเปล่าอ้างว้างอย่างนี้ตลอดไป...เรื่องแบบนี้ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ฉันอุตส่าห์มีชีวิตรอดทั้งทีจะต้องมาจบเห่ที่นี่หรอเนี่ย”
“จริงสิ นาฬิกา!!”
ฉันรีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูหน้าปัดทันที เข็มนาฬิกาหยุดนิ่งไม่ยอมขยับ
“นี่ คุณนาฬิกาคะ!!”
“คุณพูดได้ใช่ไหม ช่วยบอกวิธีใช้พลังกลับไปที่โลกเดิมทีค่ะ”
... เงียบ ...
“อย่าเงียบแบบนี้สิคะ ทำแบบนี้แล้วรู้สึกใจคอไม่ดียิ่งกว่าเดิมอีก”
ไม่ได้การแล้ว นาฬิกานี่ไม่ตอบรับอะไรเราเลย หรือมันจะเป็นอย่างที่เราคิด ว่าของพวกนี้ไม่มีชีวิตตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่เรารู้สึกเหมือนได้ยินตอนนั้นเพราะตัวเราเข้าใจจากมุมมองของเราที่เชื่อมต่อโดยตรงกับโลกใบนี้ มีแต่คำถามอะไรเอ่ยเต็มไปหมด
“บ-บ-...แบบนี้ไม่ตลกแล้วนะ!!”
“โลกที่วังเวงนี่น่ะ…!”
ฉันยืนขึ้นมาโดยที่ไม่สนอาการบาดเจ็บอะไรแล้ว
“ฉันยังอยากกลับไปโลกใบเดิมของฉัน ทุกๆคนรอฉันอยู่!”
“ขอร้องล่ะ พาฉันกลับไปทีได้ไหม!!”
รอบตัวฉันยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่ฉันทำไม่มีผลอะไรเลย
แต่ทว่า หลังจากยืนนิ่งท่ามกลางความเงียบนั่นไปสักพัก...
……......
“เอ๊ะ”
มิติที่ว่างเปล่านี่กำลังเลือนไปอย่างละนิด จุดที่เลือนรางไปจะเป็นเหมือนโลกสีขาวที่ส่องสว่างดั่งกลับทุ่งหิมะก็ไม่ปาน
นอกจากทุ่งหิมะแล้ว ความเปลี่ยนแปลงนี้ยังเกิดขึ้นกับฉันด้วยเช่นกัน ร่างของฉันเลือนรางลงไปเรื่อยๆเสมือนว่ากำลังหายไปจากโลกใบนี้
ฉันจะได้กลับไปที่โลกใบเดิมของฉันแล้ว........................
............
............
โลกที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ ท้องฟ้าสีครามมีสีสัน ดาดฟ้าอาคารเรียนที่ฉันอยู่เมื่อกี๊
ฉันกลับมาที่โลกใบเดิมได้แล้ว... แต่ทำไม
ตัวของเราถึงอยู่สูงกว่าดาดฟ้าเกือบ 6-7 เมตรเลยล่ะ และข้างล่างนั่น...
เขาคนนั้น... คือใครกัน?
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ