Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(?? 15.06)

............

ท้องฟ้าสีครามที่แสงเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ ตึกรามบ้านช่องที่เต็มไปทั่วทั้งเมือง ผู้คนเดินไปมา รถแล่นอยู่บนท้องถนน สิ่งมีชีวิตต่างๆที่อาศัยอยู่ที่นี่

ที่นี่เป็นเมืองหลวงที่ชื่อว่า “กรุงเทพฯ” ของประเทศๆหนึ่ง ที่คนจะรู้จักว่า “ประเทศไทย” หรือ “Thailand” สำหรับคนต่างชาติ

ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ปี 2015 แล้วนี่นะ อีกไม่กี่วันก็คงครบ 2 ปี...

ตลอดเวลาทั้งวันนี่ ผมได้แต่เดินไปมาเพื่อหาอะไรทำเรื่อยเปื่อย ซึ่งมันก็เหมือนกับทุกๆที เพราะผมไม่เจอเป้าหมาย (Target) ของผมเลยสักคนเดียว

แต่ไม่เจอมันก็ดีแล้วล่ะนะ เพราะชักจะขี้เกียจอีกแล้วแฮะ บิดตัวไปมาจนอยากจะนอนใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์ (Slow Life) ซะจริง

......

*ฮรืนนน*

(ความรู้สึกเมื่อกี๊นี้มัน…!!)

ผมมองไปบนดาดฟ้าของตึกๆหนึ่ง ที่เหมือนจะเป็นอาคารเรียนของโรงเรียนที่เราบังเอิญผ่านมา

เอิ่ม... ก็ต้องของโรงเรียนนี้อยู่แล้วสิฟะ

ความรู้สึกเมื่อกี๊ ถ้าเราเดาไม่ผิดล่ะก็...

ถึงพลังจะยังอ่อน แต่ต้องเป็นพลังนั่นไม่ผิดแน่!!

ผมแอบเข้าไปในโรงเรียนแห่งนั้น พยายามหาทางขึ้นดาดฟ้าไปเรื่อยๆ โชคยังดีที่นักเรียนส่วนใหญ่ตอนนี้ยังเรียนกันอยู่ แต่เหมือนจะมีคนบางคนคุยเรื่องที่แปลกๆอยู่หน่อยหนึ่ง

“ใช่เสียงบนดาดฟ้าแน่หรอ?”

“นั่นดิ ทั้งๆที่เสียงดังขนาดนั้น แต่พอพวกอาจารย์ขึ้นไปดูก็ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“คงต้องมีใครสักคนแกล้งอะไรสักอย่างแน่”

บทสนทนาพวกนั้น ผมเงี่ยหูฟังอยู่ริมกำแพงอยู่ก็พอจะจับใจความ และเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นข้างบนนั้นได้

แต่ตอนนี้เจ้า 3 คนนั่นยืนคุยอยู่ตรงขอบบันไดทางขึ้น และดูท่าจะเป็นทางที่จะขึ้นไปดาดฟ้าได้ด้วย

ถ้าอย่างนั้นคงต้อง...

.........

“เฮ่”

“นายเป็นใครน่ะ”

“นายไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนเรานี่หว่า”

“มาหาใครงั้นหรอ?”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งทักผมระหว่างที่พยายามเดินไปอย่างเนียนๆ ดูท่าว่าถึงเจ้าพวกนี้จะคุยกันอยู่ แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดจะไม่สงสัยคนแปลกหน้าที่เข้ามาอยู่ในอาคารเรียนหรอก

(รู้งี้น่าจะใช้พลังเนียนมาตั้งแต่แรกก็น่าจะดี สงสัยต้องทำแบบนั้นจริงๆสินะ)

**“ไม่มีอะไรหรอก ลืมๆไปซะเถอะ”**

ทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็เดินขึ้นบันไดต่อไป เด็กหนุ่มทั้ง 3 คนนั่นดูจะไม่รู้สึกตัวว่าเราเดินขึ้นมาข้างบน

คงต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว เพราะนี่คือความแตกต่างระหว่างเรากับคนธรรมดา

......

(ประตูทางขึ้นดาดฟ้า 15.09)

ไม่เคยเดินขึ้นบันไดที่สูงตั้ง 9 ชั้นมาก่อนเลยแฮะ อาคารเรียนนี่มันจะใหญ่ไปไหนกันฟะ ดูเป็นโรงเรียนเอกชนที่ใหญ่ในระดับประเทศได้เลยนะเนี่ย

ผมเปิดประตูดาดฟ้าที่กลอนบานพับหัก และเห็นอะไรบางอย่างร่วงอยู่ตรงนั้น

นี่มันแว่นหนิ?

ผมเดินเข้าไปตรงจุดที่แว่นตกอยู่ ขาแว่นนี่รู้สึกจะหักซะด้วย แปลว่าต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่ตรงนี้แน่

และตรงนั้นมัน... ท่อเหล็ก

ต่อจากแว่นก็เป็นท่อเหล็ก ผมเดินไปดูของชิ้นนั้นที่วางอยู่บนพื้น

เราค่อยๆนั่งยองๆเพื่อตรวจอะไรบางอย่าง

(ภาพพวกนี้มัน...)

ถึงจะทำให้ชัดเจนมากไปกว่านี้ไม่ได้ แต่ระหว่างที่เราหลับตา เราก็เห็นภาพอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับของชิ้นนี้

แต่พอเป็นแว่นตาแล้ว ทำไมถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักอย่าง ราวกับว่ามันมีอะไรขัดขวางไม่ให้เราใช้วิธีแบบนั้นได้อยู่

แล้ว... ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ คนพวกนั้นหายไปไหนหมดแล้ว?

ผมยืนอยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่ง รอบๆข้างของผมไม่ค่อยมีอะไรแปลกประหลาดมาก ของที่ถูกทิ้งไว้ทั้งสองอย่างนี่...

หรือว่าพวกนั้นจะ...

**วืบบ**

(ความรู้สึกนี่มัน... พลังนั่นงั้นหรอ... มาจากตรงไหนกัน?)

............

ท่ามกลางความสุนทรีย์ของธรรมชาติ บนอากาศเหนือดาดฟ้าอาคารเรียนมีรอยร้าวที่เหมือนจะผิดรูปผิดร่างเล็กน้อยเกิดขึ้น

ณ จุดที่เกิดรอยร้าวตรงนั้น มีคนๆหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากจุดนั้น หรือจะต้องเรียกว่าถูกวาร์ปส่งเดชมาด้วยความซวยระดับท็อปฟอร์มเลยล่ะมั้ง............

 

ผมมองไปทั่วเพื่อรับรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของขอบเขตพลังนั่น จนกระทั่งมองขึ้นมาบนฟ้า......

ผู้หญิงคนหนึ่ง... เธอคนนั้นร่วงมาจากฟากฟ้า...

(สาวผมยาวดำสวยในชุดนักเรียน กำลังตกลงมาจากที่สูง)

(และเราที่เป็นชายหนุ่มวัยติดมันอยู่มุมล่างของเขา)

(ไม่ผิดแน่ นี่คือแนวการ์ตูนฮาเร็มที่เราเคยอ่าน!!)

(สาวน่ารักคนนั้น อาจเป็นคนที่ท่านเทพฮาเร็มโทวมุส่งมาก็ได้)

(บรรยากาศทุกอย่าง สถานที่ที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวพบกัน)

(กางเกงในที่เราเห็นนั่น สีฟ้ากำลังสวย ถึงจะมีลายการ์ตูนแมวน้อยอยู่ก็เถอะ)

(จริงๆแล้ว เวลานี้มันก็เหมือนจะมีความสุขนะ)

(ถ้าเป็นสภาพปกติ ผู้ชายทุกๆคน คงจะฟินกันไปแล้ว)

(เพียงแต่ว่า...)

(เรื่องที่เราเจอตอนนี้น่ะมัน...)

*ปึ้ก*

(ไม่ใช่การ์ตูนฮาเร็มน่ะสิ……!!)

แพนตี้นั่น ผมอุตส่าห์เคลิ้มอยู่เลย แต่เพราะความเคลิ้มนั่น ในตอนนี้......

เลยทำให้กลางหน้าผม...... ถูกบาทาของยัยนั่นประทับเข้าอย่างจัง...

............

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!!”

ผู้หญิงคนนั้นดูจะตกอกตกใจที่จู่ๆก็เหยียบหน้าผมแบบนี้ และท่าทางของเธอตอนนี้บอกได้เลยว่ากำลังทรงตัวไม่อยู่แล้ว

...หล่อนกำลังจะทำอะไรน่ะ? อ-อย่านะเฟ้ย!!

เท้าของเธอ...ยันหน้าผมเพื่อดีดตัวกันล้ม มันให้ความรู้สึกราวกับว่าผมโดนถีบซ้ำครั้งที่ 2 ไม่มีผิด เรื่องโชคร้ายแบบนี้มันอะไรกันฟะเนี่ย

ยัยนั่นหลังจากดีดตัวออกมาเพื่อลงพื้นให้ดีที่สุด แต่ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บแบบนั้น เธอเลยล้มลงไปพร้อมโชว์น้องแมวใต้กระโปรงอีกรอบ

“โอ๊ย!”

“เจ็บ เจ็บ เจ็บ!”

สภาพของเธอตอนนี้ดูแย่มาก แผลที่เกิดขึ้นตามตัวแต่ละจุด ทำให้เรารู้เลยว่ายัยนี่ต้องไปสู้กับใครมาแน่...

... “ชะอุ๋ย!?” ...

พอเธอเงยหน้าขึ้นมาเหมือนจะมีสีหน้าตกใจตกใจจากเรื่องเมื่อกี๊อยู่ สักพักเธอก็พยายามยืนขึ้นมาทำท่าเหมือนจะมีเรื่องอะไรอยากคุยกับผมอยู่

“เอ่อ คุณ... คะ...”

“เอ่อ คือ...”

“อยากเห็นผลงานใช่ไหม?”

...ตอนแรกผมเบือนหน้าหนีไม่อยากให้เธอมองเห็นหน้าของผม ผมในตอนนั้นหันหน้ากลับไปให้เธอเห็นเต็มสองตาว่าสิ่งที่เธอทำลงไปมันเป็นยังไง

ใบหน้าของเรามีรอยรองเท้านักเรียนของเธอประทับอยู่กลางหน้า และมีรอยแบบแฉลบๆอีกนิดตอนที่เธอดีดตัวออกมา

สีหน้าของเธอตอนนี้ดูจะช็อคมากราวกับฟ้าผ่าเข้ามาในหัว ก็ต้องแน่อยู่แล้วล่ะ

“ข-ข-ข-ขอโทษค่ะ!!”

          “ฉ-ฉ-ฉันไม่คิดว่าจะตกลงมาจากบนฟ้าแบบนั้น!”

          “ไ-ไม่รู้เลยว่าคุณอยู่ข้างล่างนี่ด้วย!”

          “ฉันขอโทษจริงๆค่ะ”

เธอขอโทษอย่างรุกรี้รุกรนแบบนั้น ผมเลยคิดว่าพยายามอย่าถือสาเธอมากเลยดีกว่า ถึงจะหงุดหงิดแต่นี่ก็เป็นแค่อุบัติเหตุ... ว่าแต่ไหงถึงไปโผล่บนฟ้าได้ล่ะเนี่ย

“ชิ! จะไม่เอาเรื่องก็ได้ ยัยแมวน้อย”

“แมวน้อย?”

เราเรียกเธอว่าแมวน้อย จากภาพแรกที่ติดตาเราก่อนที่จะโดนบดขยี้โดยบาทาของเธอ

เธอทำหน้าเหมือนจะสงสัยชื่อเล่นนั้น แต่เราก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธอไป (จริงๆต้องเรียกว่าไม่ได้ยินมากกว่า)

จะยังไงก็ปล่อยเรื่องแมวน้งแมวน้อยนั่นไปก่อนดีกว่า ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องคุย

“ยัยแมวน้อย ทำไมเธอถึงโผล่มาจากบนฟ้า?”

“แมวน้อย? ฉัน...หรอคะ?”

“ก็จะให้หมายถึงใครกันล่ะ ในเมื่อที่นี่มีแค่พวกเราสองคน ก็ต้องเป็นเธออยู่แล้วแหละ”

“ให้ตายสิ นอกจากเป็นแค่เด็กแล้วยังสมองช้าด้วยหรอเนี่ย...”

“น-นี่หลอกด่าฉันหรอคะ!?”

ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลย ไม่ว่าจะสาเหตุที่เธอร่วงลงมาจากบนฟ้า เหตุผลที่เรามาที่นี่ ชักจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้วสิ

“จะคิดอย่างงั้นก็เชิญตามสบาย แต่ช่วยเข้าใจอะไรให้มันง่ายๆกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง ยัยแมวน้อย!”

“นี่!! จะหลอกด่าฉันอีกกี่รอบกันคะ!? และแมวเมิลอะไรของนายกันแน่เนี่-”

ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ตั้งใจมองเธอเท่าไร ว่าจู่ๆทำไมเธอถึงหยุดพูด สงสัยคงไม่รู้จะพูดอะไรต่อล่ะมั้ง

ไม่รู้จะอธิบายยังไงล่ะเนี่ย เป็นแค่เด็กสาวม.ปลาย ต่อสู้ด้วยพลังอันตรายแบบนี้จนเลือดท่วม และยังจะโผล่มาเหยียบหน้าชาวบ้านชาวช่องอีก

เรารู้สึกไม่ค่อยชอบขี้หน้ายัยนี่เลยแฮะ รอยเท้านี่ก็ยังคาไม่หายอยู่ด้วย

คราวนี้ผมชักรู้สึกหมั่นไส้เธอจริงๆแล้วล่ะ เลยหันหน้ามาพูดกับตรงๆสักหน่อย

“เห้อ... ตัวก็เตี้ย(167) อกก็เล็ก สีหน้ามืดมนไม่มีเสน่ห์อะไรเลย”

“แถมยังสมองฝืดน่ารำคาญอีก มาเจอเธอแบบนี้โคตรจะซวยเลยวุ้ย”

“สรุปแล้วจะบอกได้รึยัง ว่าทำไมถึงโผล่มาบนฟ้าแบบนั้-”

“นั้น......”

เดี๋ยวก่อนนะ พอมองเธออีกทีคราวนี้ ทำไมถึงมีรังสีอำมหิตโผล่มารอบข้างเธอแบบนั้น?

“นาย...”

“แมวน้อยที่นายพูดถึงมาตลอด หมายถึง... หมายถึง...”

“ช-ช-ช-ช-ชั้นใ- ของฉันใช่ไหม?”

เสียงที่ตะกุกตะกักของเธอ แก้มของเธอเหมือนจะออกชมพูเพราะอะไรบางอย่าง เรารู้สึกว่าบรรยากาศตอนนี้ท่าจะไม่ดีซะแล้ว...

“เอ่อ... เราไม่ได้หมายถึงแบบ...”

“...... นายเห็นแล้วสินะ...”

“นายเห็น... ของฉัน... และยังจะมาล้อเล่นกวนประสาทอีก”

“คือ เราแค่ล้อเล่นเอ-

“แมว ตัวเตี้ย อกเล็ก มืดมน สมองฝืด นี่เขาเรียกว่าล้อเล่นงั้นหรอ?”

แย่ล่ะสิ เรารู้สึกได้ถึงความโกรธออกมาจากคำพูดพวกนั้นของเธอได้ชัดแจ๋วเลย

“อ่า อย่าถือสากันเลย นะ นะ”

เธอเดินมาหยุดในจุดที่ไม่ห่างกับเราเลยในตอนนี้ เรามองไม่เห็นแววตาของเธอเลยว่ากำลังรู้สึกยังไง มีแต่ปากที่เหมือนจะสั่นมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว

“จะให้ฉัน... หายโกรธใช่ไหม”

“ก็... คิดซะว่าหายกันไง เธอเหยียบหน้าเรา และเราก็เผลอแหย่เธอมากเกินไป”

“เอาเป็นว่า...”

ตอนนั้นเธอเงยหน้าขึ้นมาหลังจากก้มมาตลอด

มันผิดจากที่ผมคิดไว้ลิบลับเลย เราคิดว่าใบหน้าของเธอจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้ตาของเธอกับมีคราบน้ำตาติดอยู่ ปากของเธอสั่นจากความเขินอาย และความรู้สึกที่ถูกล้อเลียนให้เสื่อมเสีย

“เรา... เจ๊ากันนะ ยัยแมวน้อย”

ตาของเธอเปิดกว้างมากขึ้น ความโกรธ ความอายที่ถูกดูถูกทำให้เธอไม่สนอะไรอีกแล้ว

............

“ผู้ชายอย่างนายน่ะ...”

“ฉันเกลียดที่สุดเลย—!!!”

*ปึ้ก*

............

หมัดขวาตรงข้างนั้น พุ่งเข้ามาที่หน้าผมอย่างจัง เราเห็นคราบน้ำตาไหลออกมาชัดเจน ใบหน้าที่แดงกร่ำจากความเขินอาย

ตัวของเราที่ค่อยๆล้มไปตามแรงหมัดตอนนั้น ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นแล้วล่ะ

ผู้หญิงทุกคนล้วนแต่มีศักดิ์ศรีในความเป็นหญิง การดูถูกเหยียดหยาม หรือล้อเลียนเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเลยแม้แต่นิดเดียว

ดูท่าความฝันลูกผู้ชายของแกจะดับสลายตั้งแต่เจอกับยัยนี่แล้วล่ะนะ

เจ้าวอร์เรนเอ๊ย

............

แบบนี้เขาเรียกว่าโดนน็อคในมวยไทยสินะ