Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(จังหวัดนนทบุรี 16.09)
............
ณ อำเภอเมือง จังหวัดนนทบุรี
เป็นจังหวัดในพื้นที่เขตปริมณฑลของประเทศไทย
แม้ว่าความเจริญอาจจะไม่เท่าเมืองหลวง แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นจังหวัดที่มีศูนย์ราชการหลายแห่งส่วนกลางอยู่ที่นี่เช่นกัน
และสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาที่นี่นั้น...
ก็เพราะภารกิจที่มาตันท์มอบหมายให้ฉันมาทำเพื่อเป็นเงื่อนไขในการปลดล็อคกำไลข้อมือกระตุ้นประสาทที่คิชิดะสวมให้ฉัน นอกจากนี้ก็เพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ใช่คนที่ฆ่าทุกคนในธนาคารมหาพรด้วย
หากฉันหนี ก็เท่ากับว่าฉันยอมรับว่าตัวเองคือคนที่ลงมือฆ่าพวกเขา...
ถ้าไม่ได้คิชิดะช่วยอธิบาย สื่อนำเวลาของฉันอาจจะถูกทำลายทิ้งไปแล้ว แต่นั่นก็ทำให้เขาต้องมาอยู่กับฉันที่นี่เช่นกัน
และก็... ยังมีเรื่องซับซ้อนอีกหลายอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกคาใจ ฉันมั่นใจว่าคิชิดะจะต้องอธิบายให้ฉันเข้าใจได้โดยไม่ต้องรอมาตันท์มาพูดให้ฟังแน่นอน
แต่ตอนนี้เรื่องพวกนั้น... คงถามคิชิดะตอนนี้ไม่ได้
เพราะพวกเรา...
กำลังปลอมตัวอยู่......
............
จากตอนแรกที่ฉันใส่ชุดนักเรียน คิชิดะแนะนำให้ฉันใส่ชุดธรรมดาแทนชุดโรงเรียนเพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบกับสถานศึกษา และนี่ยังไม่ใช่เวลาเลิกเรียนด้วย
เขาเลยสนับสนุนงบให้ฉันไปเลือกชุดมาเปลี่ยน ถึงฉันจะปฏิเสธและจะขอใช้เงินตัวเองก็เถอะ
ชุดที่ฉันเลือกมาเป็นเสื้อยืดคล้ายเสื้อกันหนาวหนาๆสีส้มออกน้ำตาล กางเกงยีนผ้ายืดแบบขายาว หมวกแก๊ปแบน และก็รองเท้าผ้าใบทั่วๆไป
“ชุดแบบนี้โอเคพอยัง?”
ฉันให้คิชิดะยืนรออยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์เพื่อรอเก็บเงิน พอฉันเดินไปหาเขาเพื่อโชว์เสื้อผ้าที่เลือก ผลที่ได้ก็...
“ชุดไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ ขอแค่พวกเขาจำหน้าคุณไม่ได้ก็พอ”
“เอ่อ... ค่ะ......”
รู้สึกเหมือนฉันสูญเสียความมั่นใจไปยังไงไม่รู้ เขาไม่ได้สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย หน้าซีดแปลกๆ
ถึงฉันจะไม่ใช่คนบ้าแฟชั่น แต่การโดนเมินเฉยแบบนี้มัน... เสียหมดเลย
กลับมาเข้าเรื่องภารกิจต่อดีกว่า
พวกเราออกมาจากห้างหลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
จุดหมายของพวกเราคือพิกัดที่มาตันท์บอกว่าน้องสาวของคุณคิชิดะแจ้งตำแหน่งของคนที่ชื่อเกลไรนั่นเอาไว้
เห็นว่าจะต้องไปรวมตัวกับน้องสาวด้วยล่ะมั้ง
เครื่องพกพาที่คิชิดะถือไว้เป็นเครื่องฉายภาพแบบโฮโลแกรม ซึ่งตอนนี้ฉายภาพแผนผังแผนที่แบบเดียวกับที่ฉายบนจอภาพ ช่างดูเป็นอุปกรณ์ที่ไฮเทคล้ำหน้ามากจนฉันรู้สึกประหลาดใจมากเลย
 (เครื่องมือเจ๋งๆเต็มไปหมดเลย... องค์กรนี้มีทุนเยอะขนาดไหนกันแน่เนี่ย)
ระหว่างที่พวกเรากำลังเดินไปยังจุดหมาย ฉันก็เกิดสงสัยเหตุผลที่คิชิดะบอกให้ฉันเปลี่ยนชุดนอกเหนือจากเรื่องชุดนักเรียนที่จะมีผลกระทบตามมา
ในที่สุดฉันก็ลองถามเขาเรื่องปลอมตัวขึ้นมา
“คุณ... คิชิดะคะ?”
“เรียกคิชิดะเฉยๆก็ได้ครับ”
“...... คิชิดะ... ทำไมถึงให้ฉันปลอมตัวล่ะ คุณ--- นายไม่เห็นจะปลอมตัวด้วยเลยหนิ?”
“...คุณนรินทร์รู้จัก Silver Lotus ใช่ไหมครับ?”
“เห?”
เขารู้เรื่องนี้ได้ไง? ฉันไม่เคยบอกใครเลยนี่นา
“รู้ได้ยังไงคะ?”
“... ตอนที่คุณมาตันท์พูดถึงกลุ่ม Silver Lotus ขึ้นมา... คุณก็มีท่าทีตกใจขึ้นมา”
“ผมเลยเชื่อว่าคุณน่าจะรู้จักกับกลุ่มนั้นด้วยเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่ไม่น่าจะเป็นเรื่องดี”
“ผมเลยให้คุณไปปลอมตัวไว้ดีกว่า”
เขาสังเกตฉันตอนนั้นด้วยหรอเนี่ย?
“คิดว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นแล้วนะเนี่ย... องค์กรนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ” (บ่นเบาๆ)
“ตะกี้ชมหรือด่าครับน่ะ?”
ต่างคนต่างเมินเรื่องที่พูดไปเมื่อกี๊ และคิชิดะก็อธิบายต่ออีกเล็กน้อย
“ผมไม่รู้ว่าคุณกับ Silver Lotus จะมีความสัมพันธ์กันยังไง แต่ถ้าคุณเป็นศัตรูกับพวกเขา ผมยิ่งไม่ควรปล่อยให้องค์กรพวกเราตาหน้าคุณเป็นภัยต่อองค์กรแน่”
(... เขาเป็นคนดีกว่าที่เราคิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย)
“ขืนองค์กรผมไปทำอย่างนั้นแล้ว...”
“คงเสียชื่อแน่”
พอฟังแบบนั้นแล้วรู้สึกเหงื่อตกยังไงไม่รู้ เหมือนเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องฉันเลย
(เขาห่วงภาพลักษณ์องค์กรเองหรอกเหรอ นี่เราคิดเข้าข้างตัวเองไปเองสินะ)
“ถึงที่หมายแล้วครับ”
ถนนที่พวกเรายืนอยู่ตอนนี้มีชื่อว่า “ถนนติวานนท์”
และสิ่งที่จุดที่เรายืนอยู่นั้นเป็นพิกัดที่น้องสาวคิชิดะแจ้งมา
“จะว่าไป... คิชิดะมีน้องสาวด้วยหรอ?”
“ครับ... พวกเราเป็นพี่น้องฝาแฝดน่ะ”
“ตอนนี้เธอคงจะอยู่แถวนี้แหละ ผมขอลองติดต่อดูก่อน...”
เขาหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อติดต่อหาน้องสาวของเขา
ฉันมองดูลาดเลารอบๆ ก็เห็นว่าแถบนี้ส่วนใหญ่เป็นชุมชนเมือง ใกล้ๆนี้ก็มีแมนชั่นที่ดูดีพอตัวอยู่แห่งหนึ่ง
ผ่านไปสักพัก คิชิดะเริ่มจะชักสีหน้าแปลกๆออกมาพร้อมกับจ้องมือถือ (แต่ฉันไม่ได้มองอยู่หรอกนะตอนนั้น)
“เอ่... ทำไมมิซายากิถึงไม่รับหว่า”
“หือ?”
คิชิดะกดโทรไปอีกรอบ...
และก็ยังไม่มีใครรับเหมือนเดิม
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ คิชิดะ?”
เขาถือมือถือไว้ที่ระดับอกหลังจากไม่มีใครรับสายเลย
“แปลก... ปกติมิซายากิไม่เคยปล่อยสายทิ้งไว้เลยสักครั้งนี่นา...”
“ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับภารกิจภายในองค์กรด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่ห่างมือถือใหญ่”
“มันเกิดอะไรขึ้นนะ...?”
ระหว่างที่เขากำลังทำสีหน้าครุ่นคิด สักพักก็มีสายโทรเข้ามาหาเขาทันที
คิชิดะไม่ได้มองหน้าจอโทรศัพท์และรีบกดรับทันที
“ฮัลโหล! มิซายากิหรอ? ตะกี้โทรไปทำไมถึงไม่รับ---”
“นี่ฉันเอง กิฟเฟน”
“......คุณกิฟเฟน?”
รู้สึกว่าฉันจะเดาถูกว่าคนที่โทรมาไม่ใช่น้องสาวของเขา
“โทรมามีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“คือว่านะ... ตะกี้ฉันพึ่งได้รับสายจากมิซายากิน่ะ”
“เอ๋?”
คิชิดะเริ่มกระวนกระวายแล้ว
“มิซายากิโทรมาหาฉันเพราะบอกว่าโทรไปหานายไม่ติด เหมือนตอนนี้เธอกำลังตกที่นั่งลำบากแล้วล่ะ”
“เห็นว่ามีพวกกลุ่ม Silver Lotus สองคนกำลังไล่ล่าเธออยู่อีกโซนของเมืองนี้”
“ไล่ล่า!!?”
“เพราะงั้นฉันจึงโทรมาบอกนายนี่ไงล่ะ ฉันก็เตรียมจะไปสมทบเธออยู่พอดี”
“ฉันจะแจ้งพิกัดทิ้งไว้ละกัน ตอนนี้สถานการณ์ทางนั้นคงจะไม่ค่อยดีเท่าไร”
“แล้วเรื่องของเกลล่ะครับ?”
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้ ยังไงเมมเบอร์ของพวกเราก็ย่อมสำคัญกว่า”
“ปล่อยให้เด็กนั่นจัดการคนเดียวไปก็ได้ ฉันไปก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวสิครับ...”
*ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด*
ผู้ชายคนนั้นวางสายไปแล้ว ฉันรู้สึกถึงลางไม่ดีอะไรบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวของนายงั้นหรอ?”
“......... คุณกิฟเฟนบอกว่าเธอกำลังโดนตามล่าอยู่อีกโซนหนึ่งของเมืองนี้”
“ว่าไงนะ!?”
สีหน้าของคิชิดะกังวลเรื่องน้องสาวของเขามาก ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดี
“......คุณนรินทร์ คือผม...”
“...นายไปเถอะ......”
“เอ๊ะ?”
“น้องสาวของนายสำคัญกับชีวิตมากนี่นา ถ้าเป็นฉันก็คงทำแบบเดียวกับที่นายคิดอยู่นี่แหละ”
“แต่ว่า ภารกิจนี้...”
“......”
ฉันไม่ค่อยสบายใจเหมือนกัน เพราะถ้าเขาไปช่วยมิซายากิ แปลว่าฉันจะต้องสู้กับเกลคนเดียว
“ไม่เป็นไรหรอก... ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องที่ฉันต้องจัดการเองอยู่ดี”
“ฉันพอจะเอาตัวรอดได้อยู่น่ะ
(ถ้าไม่มีกำไลนี่ เราก็ไม่อยากจะเข้ามาวุ่นวายกับคนพวกนี้เท่าไรนักหรอก)
เขาเหมือนจะทำสีหน้ากังวลเรื่องของเราอยู่เหมือนกัน
“... คุณนรินทร์... ไม่เป็นไรแน่นะครับ?”
ฉันพยักหน้าตอบเขา ถึงจะไม่มั่นใจ แต่ก็พยายามฝืนยิ้มเพื่อปลอบใจตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้
“งั้นผมขอโทษนะครับ”
สุดท้ายเขาก็รีบบึ่งกลับไปทางที่รถจอดไว้ตรงห้าง
ตั้งแต่พวกเรามาที่นี่ พวกเราก็เลี่ยงเรื่องการใช้พลังเวลาให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ถูกจับการเคลื่อนไหวได้
“อ๊ะ แว่นตาอยู่ไหนหว่า... เจอละ”
ฉันเอาแว่นตาที่ใส่ไว้ตรงกระเป๋าเสื้อมาใส่ เป็นแว่นตาดำที่ดูสวยอยู่เหมือนกัน
“...... ก็เข้าท่าดีอยู่นะนี่”
และในตอนนั้น... ที่ฉันรู้สึกว่ามีคนเดินผ่านมาทางนี้
ดูเหมือนจะเป็นคนที่ฉันคุ้นเคยด้วย
พอฉันหันไปข้างหลัง ก็ได้เห็นกับผู้ชายคนนั้นในสภาพที่ใส่เสื้อเชิ้ตไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไร
แกลลิค เกล ยืนอยู่ด้านหลังฉัน...
สายตาของเขามองมาที่ฉันแบบเบลอๆนิดหน่อย ฉันจึงไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
ฉันไม่คาดคิดว่าฉันจะมาเจอเป้าหมายของภารกิจไวขนาดนี้ บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองซวยทุกงวดเลยเหมือนกัน
............
............
ณ บริเวณที่ไกลจากจุดที่นรินทร์อยู่เล็กน้อย
มีหนุ่มคนหนึ่งอยู่บนดาดฟ้าของตึก 30 ชั้น ซึ่งมีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ด้วย เขากำลังส่องกล้องมองไปยังนรินทร์และแกลลิค เกล
“เห... เจอกันไวดีแฮะ”
“ไม่คิดว่าจะได้ดูอะไรสนุกๆเร็วขนาดนี้นะเนี่ย”
ในจังหวะที่เขาพูดจบ เขาก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นแถวลานจอดเฮลิคอปเตอร์
จู่ๆก็มี ฮ. ลำหนึ่งโผล่ขึ้นมาอยู่บนฟ้าห่างจากจุดจอดเพียงแค่ 10 เมตรในทันที มันถูกพาข้ามเวลามาพร้อมกับคนที่อยู่ข้างใน ฮ.
ผู้ชายผมหยักศกสีฟ้าน้ำทะเลหยุดส่องกล้องและเดินมาตรงลาน ฮ. ที่ ฮ. ลำนั้นกำลังลงจอด
“คิดเหมือนกันใช่ไหม... คุณอัศวินจอมเสแสร้ง”
คนที่โดดลงมาจาก ฮ. ก่อนที่ ฮ. จะลงจอด
ก็คือ มาตันท์...
เขาข้ามเวลามาอยู่ตรงริมดาดฟ้า และมองไปยังจุดที่นรินทร์กับแกลลิค เกล ยืนอยู่ ซึ่งมันไกลเกินกว่าสายตาของมนุษย์ปกติจะมองเห็น แม้แต่ผู้ที่เป็น Keeper ก็ไม่สามารถมองเห็นภาพที่อยู่ไกลขนาดนั้นได้ (เนื่องจากความสามารถด้านเวลาไม่มีผลกับการดึงประสิทธิภาพให้การมองเห็นนั้นดีขึ้นแต่อย่างใด ต่างกับสมรรถภาพด้านพลังกายที่ถูกดึงมาครบเต็มเวลา)
มาตันท์หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะคุยกับผู้ชายหัวหยักศกคนนั้น
“ฟู่ว......”
“อย่าเรียกฉันด้วยฉายานั้นสิ รู้สึกมัน Contrast ยังไงไม่รู้นะ”
ผู้ชายหัวหยักศกหันหน้ามาคุย และกำลังเดินมาริมดาดฟ้าตรงจุดที่มาตันท์อยู่
“แหม่... ก็มันสมกับเป็นคุณนี่นา”
“ทั้งสูงส่ง สง่างาม......”
“และเจ้าเล่ห์”
ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ตรงริมดาดฟ้าทั้งคู่แล้ว
“แต่นายเองก็ไม่แพ้กันหรอกนะ กิฟเฟน......”
“เหรอ? แต่ฉันแค่ทำตามคำสั่งของใครบางคนเองนะ”
“แต่ก็ทำนอกเหนือจากที่สั่งทุกที”
“ก็แหม่... กินข้าวมันไก่ก็ต้องสั่งพิเศษเพิ่มไปหน่อยสิ ถึงจะได้อรรถรสที่คู่ควร”
“ป่านนี้คิชิดะคงกระวนกระวายขับรถบึ่งไปอีกฟากหนึ่งของเมืองแน่เลย”
และมันก็เป็นอย่างที่เขาเดาไว้จริงๆ คิชิดะกำลังขับรถด้วยความรู้สึกร้อนรนเพื่อไปช่วยน้องสาวของเขา
“ฉันแค่บอกให้นายหาทางทำยังไงก็ได้เพื่อให้คิชิดะออกห่างจากยัยผู้หญิงคนนั้นเองไม่ใช่รึไง?”
“ก็บอกแล้วว่าจะกินข้าวมันไก่ทั้งทีก็ต้องสั่งพิเศษหน่อยดิ แล้วมันไม่ได้ผลหรือไง”
“คิชิดะวิ่งแจ้นไปโน่นละ นายไม่ชอบหน้าหมอนั่นอยู่แล้วก็ไม่เห็นต้องไปแครอะไรเลย”
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กิฟเฟนหลอกให้คิชิดะออกห่างไปไกลๆจากนรินทร์ตามที่มาตันท์ต้องการด้วยเหตุผลบางอย่าง
ดูเหมือนมาตันท์จะขี้เกียจคุยเรื่องนี้ต่อเลยจะวกกลับมาเรื่องของนรินทร์
“...... ช่วยแสดงให้ฉันดูทีเถอะ”
“ความสามารถในฐานะ Keeper ผู้ถือครอง Linker ของเธอ”
เขาพูดทั้งๆที่คาบบุหรี่ (ดูหล่อซะ... น่าถีบยังไงไม่รู้)
เป้าหมายที่แท้จริงของภารกิจนี้ก็คือ
*เพื่อดูความสามารถของนรินทร์*
ในตอนนี้สถานการณ์ของนรินทร์จะเป็นยังไงต่อไปก็ไม่อาจรู้ได้ เมื่อแกลลิค เกล ยืนมองเขาอยู่
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...
............
............