Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ห้องพยาบาล 14.21)

ห้องพยาบาลตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย นักเรียนที่เหมือนจะเป็นไข้ก็ออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว

เตียงในห้องพยาบาลตอนนี้ว่างทุกเตียง มีแต่ฉันที่ยังนอนหลับพักผ่อนอยู่

อาการปวดหัวตอนนี้ก็เบาลงแล้ว ส่วนเรื่องที่ตาทั้งสองข้างเห็นอะไรแปลกประหลาดยังเหมือนเดิม

แทนที่จะเอาเวลามานั่งคิดมากเรื่องที่ยังนึกไม่ออก หรือนั่งปวดหัวเพราะภาพอะไรชวนคลื่นไส้ นอนหลับพักผ่อนให้รู้สึกสบายใจก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดถึงเรื่องนั้นทีหลัง

.........

*กรืด กรืด*

............

*กรืด กรืด*

เสียงอะไร...แว่วเข้ามาในหูของฉันกันนะ ไม่ค่อยอยากลืมตาขึ้นมาเลย

*กรืด กรืด*

ฉันที่ยังนอนอยู่ตอนนั้นค่อยๆลืมตาข้างขวาขึ้นมา

“เสียงอะไรกันนะ...?”

ว่าไงดีล่ะ มองไปรอบๆห้องก็ไม่มีอะไรปกติ และรู้สึกว่าเสียงนั่นจะดังอยู่ใกล้ๆนี่เอง

*กรืด กรืด*

*กรืด กรืด*

เสียงถี่บ่อยขึ้นเรื่อยๆ จนฉันต้องลุกมานั่งบนเตียง

*กรืดดดดด*

“เห๊ะ? เสียงจากข้างๆเรานี่นา...”

นาฬิกาพกเรือนนั้นอยู่ใกล้ๆตัวฉัน เสียงมันดังออกมาจากข้างใน

*กรืดดด”

ฉันหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงมีเสียงผิดปกติอย่างนี้

ด้านในนาฬิกา... มันก็ปกตินี่นา ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย แต่เสียงกลับยังดังออกมาอยู่

รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีซะแล้วสิ ไม่อยากลองเลย...

ฉันค่อยๆ ลืมตาข้างซ้ายขึ้นมาดูหน้าปัดนาฬิกา

ตาฉันทั้งสองดวงจ้องที่หน้าปัดนาฬิกาไม่กระพริบ เข็มนาฬิกาทุกอันหมุนวนไปมามั่วซั่วหมดเลยไปหมด

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนที่มองด้วยตาขวามันก็ยังปกติอยู่เลยนี่นา แล้วทำไมพอใช้ตาซ้ายดูด้วยถึงได้ เอ๊ะ...

ผู้ชาย...เล็งปืนไป...ข้างหน้า

“เห?”

ปั้ง!

…………

“โห้... ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะสัมผัสตัวตนของฉันได้ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้โดยสมบูรณ์”

ฉันกระโดดลงมาจากเตียงเพื่อหลบกระสุนที่คนๆ นั้นยิงมาโดยไม่รู้ตัว กระสุนถากไหล่ซ้ายของฉันไป และเลือดก็ค่อยๆไหลออกมาจากแผลจุดนั้น

“นายเป็นใคร!?”

“ทำไมถึงมายิงฉัน?”

“หือ... เป็นคำถามที่ดูเบสิคดีนี่นา”

“ไอ้เราก็นึกว่า... เธอจะถามว่าทำไมฉันถึงอยู่ในโลกใบนี้ได้ซะอีก”

แปลก... ฉันเห็นเจ้าแว่นนี่อยู่ในมุมมองของตาข้างซ้าย ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้

มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย?

“คงมีคำถามอยู่เต็มหัวเลยล่ะสิ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาตอบให้หรอกนะ”

“ว่าไงนะ”

“นั่นเพราะว่า... ที่นี่จะเป็นที่ตายของเธอ”

*ปั้ง*

กระสุนคราวนี้พลาดไปเพราะฉันกระโดดหลบไปทางซ้าย แต่พอร่างซีกซ้ายของเรากระแทกพื้นก็สะเทือนจนไหล่ที่โดนยิงถากไปเมื่อกี๊เจ็บมาก

ผู้ชายคนนั้นหันปืนมาเล็งร่างฉันที่กำลังล้มตัวลงนอน

ในตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจากหลับตาทั้งสองข้างด้วยความกลัว

............

“หืม?”

“หายไปแล้ว?”

“ยัยนั่นจู่ๆก็หายไปเฉยเลยหรอเนี่ย?”

“ดูท่าจะกลับไปที่มิติหลักสินะ”

............

          ไม่ว่ายังไงก็ต้องหนี... หนีออกไปให้ไกลที่สุด ต้องวิ่งออกนอกโรงเรียน...

          ฉันวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นล่างสุดเพื่อตรงไปประตูของอาคารเรียน

          ถึงจะไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้เรากลับมาอยู่ในโลกเดิมได้ก็เถอะ แต่ถ้าอย่างน้อยมันทำให้เรามีชีวิตได้ก็น่าจะเพียงพอ

          วิ่งออกนอกโรงเรียนดีไหม ตอนนี้เราก็อยู่หน้าประตูอาคารแล้ว แค่ออกไปข้างนอกอีกนิดเดียวก็จะ... ไม่ได้สิ เจ้านั่นเองคงต้องคิดว่าเราจะหนีออกไปนอกโรงเรียนแน่ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องรีบหาที่ซ่อนภายในโรงเรีย-

          “อั้ก!”

          ไอ้แผลตรงไหล่นี่มันก็เจ็บจริงๆ เล่นทำฉันทรุดไปนั่งได้เลย

ระหว่างที่เรามัวแต่เจ็บแผลเหมือนจะมีคนเดินผ่านมาสองคน พวกเขาดูตกใจกับรอยเลือดตรงไหล่ของฉันมาก ฉันไม่สนอะไรนอกจากวิ่งหาที่ซ่อนแล้ว แต่เราจะไปซ่อนที่ไหนได้ล่ะ

“อาจารย์ขอย้ำว่าไม่ให้นักเรียนขึ้นไปบนดาดฟ้านะครับ เพราะมันไม่มีรั้วกั้นเลยอันตราย”

ดาดฟ้า... จริงด้วยสิ... ถ้าเป็นที่นั่นคงจะพอซ่อนตัวได้บ้าง

ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ สวนทางกับนักเรียนแต่ละคนที่เดินไปเดินมาในช่วงคาบว่าง นักเรียนหญิงบางคนร้องกรี๊ดดังลั่นออกมาหลังจากเห็นรอยเลือดตรงไหล่

“จ-เจอประตูดาดฟ้าแล้ว”

แต่มันล็อกอยู่นี่นา ต้อนนี้ก็ไม่มีเวลาแล้วด้วย ต้องเขย่าให้สลักกลอนหลุดให้ได้

“... บ้าเอ๊ย หลุดสักทีสิ!”

“ถ้าแบบนี้คงต้อง!”

ถึงแม้ว่าฉันจะเคร่งเรื่องกฎเรื่องการใช้ศิลปะป้องกันตัวภายในโรงเรียนก็เถอะ แต่ในวินาทีชีวิตแบบนี้ไม่ต้องสนกฎระเบียบบ้าบออะไรพวกนั้นแล้ว!!

ฉันถอยหลังไปประมาณหนึ่งก้าว ห่างกับประตูประมาณหนึ่งเมตร

ยืนฐานต้องมั่น... ตั้งท่าต้องตรง... ใช้สิ่งที่เรียนมาจากชมรมให้เป็นประโยชน์

และก็ “เหวี่ยงลูกเตะกลับหลัง!!”

**โครม**

แรงถีบประตูซะขนาดนั้น ถ้ากลอนบานพับไม่หักก็ให้มันรู้ไปสิ! ในที่สุดกลานบานพับก็หักสักที

ดูท่าว่าความสามารถของเราจะยังไม่ตกเท่าไร อ๊ะ...นี่ไม่ใช่เวลามานั่งอวยตัวเองสิยะ ตอนนี้ต้องรีบซ่อนตัวสิ

ฉันเดินออกมาที่ดาดฟ้า พบว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ปิดตายซะทีเดียว เพราะมีการทำความสะอาดอยู่แทบจะตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเศษขี้นกหรืออะไรสกปรกบริเวณนี้เลย

ตรงรั้วไม่มีขอบกั้นเหมือนกับที่อาจารย์เคยพูดไว้จริงด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าอาจารย์ขู่ไว้เพื่อไม่ให้แอบหนีเรียนมาบริเวณนี้ซะอีก

ฉันกวาดสายตามองไปเรื่อยๆ จนเจอมุมแอบข้างเสาต้นหนึ่งที่อยู่ข้างแท็งค์น้ำในอีกฝั่งของมุมตึก

ถ้าหลบอยู่ตรงนี้น่าจะปลอดภัยกว่าวิ่งออกไปข้างนอก เพราะเจ้านั่นดูเหมือนจะไม่ใช่นักเรียนของที่นี่ อายุก็ราวๆ 25-26 ปีแล้วด้วย คงไม่รู้สถานที่ซ่อนในโรงเรียนนี้เท่าไร

มันต้องการอะไรจากฉันกัน ถึงได้จ้องจะมาทำร้ายกันแบบนี้---

“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ เจ็บ!”

เอามือไปแตะแผลทำไมเนี่ยฉัน อ๊ะ...

นาฬิกาที่เราถือมาตลอดเหมือนจะติดเลือดเราที่ไหล่ไปนิดหน่อย

ตัวเข็มนาฬิกาที่รวนอยู่ตอนแรกเหมือนจะหยุดแล้ว เพราะว่าตอนนี้เราไม่รู้สึกถึงโลกประหลาดนั่นหรือเปล่านะ

“นาฬิกาเรือนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ หรือตอนนั้นมันกำลังเตือนเรื่องอันตรายให้เรารู้”

“อยู่ตรงนี้น่าจะปลอดภัยจากเจ้าแว่นนั่นแล้วล่ะ...”

“มั้ง...”

          บางทีฉันก็ไม่น่าเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนเลย

“Hi”

“เล่นซ่อนแอบสนุกไหม แม่สาวน้อย”

*ปั้ง*

ฉันรีบเอาขายันกำแพงที่ฉันพิงอยู่เพื่อดีดตัวหนีออกมาทันที

*ฉึก*

“โอ๊ย!”

คราวนี้โดนขาขวางั้นหรอ!? ทั้งๆที่พายามหลบกระสุนนั้นให้ไวที่สุดแล้ว แต่ยังไงนั่นก็ยังเป็นความเร็วของกระสุนปืนอยู่ดี

ที่สำคัญกว่านั้น คือทำไมเจ้านั่นถึงตามหาตัวเราถูก แถมมันโผล่มาที่นี่ด้วยวิธีไหนกัน

“ว้า... โดนถากๆอีกแล้ว”

“ทั้งๆที่กะว่าจะยิงให้เต็มกระบาลอยู่แล้วเชียว”

แค่ฟังคำพูดแบบนั้นก็รู้อยู่แล้วล่ะว่ากำลังโดนเยาะเย้ยอยู่

เอามือเปล่าไปต่อสู้กับอาวุธปืนคงเป็นไปไม่ได้แน่ ตอนนี้คงต้องหาอาวุธอะไรสักอย่าง

เจ้านั่นโดดลงมาจากแท็งค์น้ำ... ท่าจะแย่แล้วสิ...

เห... ที่อยู่ริมดาดฟ้านั่นมัน เหล็ก!!

ฉันรีบพุ่งไปหยิบท่อเหล็กมาตั้งการ์ดป้องกันตัวไว้

“เธอคิดจะสู้ฉันด้วยของพันธ์นั้นจริงๆน่ะหรอ?”

“อย่ามาดูถูกกันนะ!”

“ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่มีที่ให้หนี ถ้าไม่ได้อัดหน้านายสักเปรี้ยงคงไม่หายเจ็บใจแน่”

สายตาของเจ้านั่น... ทำสายตาเหมือนกำลังหยามเราอยู่ในตอนแรก แต่ตอนนี้สายตาของเจ้านั่นเปลี่ยนไป เหมือนจะจริงจังมากขึ้น และไม่ได้หันปืนเล็งมาทางฉันอีกแล้ว

“เจ็บใจ... ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ... ว่าคนที่ฉันจะเจอคราวนี้จะใจสู้ขนาดนี้”

“คราวนี้?”

“ก่อนหน้าที่ฉันจะเจอเธอ ฉันก็จัดการคนประเภทเดียวกับเธอไปเยอะแล้วล่ะ”

“จัดการ!?”

“ก็หมายถึง *ฆ่า* นั่นล่ะ”

ฉันโกรธกับสิ่งที่เจ้านั่นพูดมาก ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะเจอคนที่ทำตัวสารเลว จ้องเอาชีวิตคนอื่นแบบเจ้านั่น มือของฉันกำท่อเหล็กแน่น ฉันกัดฟันเดือดดาลด้วยความโกรธอยากซัดหน้าเจ้านั่นให้กระเด็นไปให้ได้

“นาย... ไอ้สารเลว...!!”

หลังจากไอ้สารเลวนั่นฟังสิ่งที่ฉันพูด... จู่ๆเจ้านั่นก็โยนปืนทิ้งไปข้างๆก่อนที่ปืนกระบอกนั้นจะหายไปกับตา

“ปืนมัน...หายไป...”

“ในฐานะที่ฉันเจอคนมาตั้งมากมาย แต่ไม่เคยเจอใครใจสู้แบบเธอมาก่อน”

“ก่อนที่จะฆ่าเธอ ฉันจะยอมอธิบายอะไรไว้ให้สักเล็กน้อย”

“เผื่อว่าเธอจะเข้าใจถึงจุดยืนที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณตัวแทน”

“ตัว...แทน?”

............