Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(องค์กรรักษาเอกภาพเวลา 15.23)
............
Silver Lotus...
พอเขาพูดถึงชื่อนี้แล้ว ทำให้ฉันอยากรู้ความเกี่ยวข้องระหว่างองค์กรนี้กับ Silver Lotus ขึ้นมาเลย
จากที่เขาพูดมา ดูท่าองค์กรนี้กับกลุ่มนั้นจะอยู่ในฐานะศัตรูกัน
“คุณมาตันท์... คงไม่ใช่ว่าคุณจะให้เธอไปจัดการพวกเขาหรอกนะครับ?”
“อ้าว? ก็แน่นอนสิ ในเมื่อน้องสาวนายแจ้งข่าวแหล่งกบดานของสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มนั้นได้ จะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้ไงล่ะ”
“จังหวะช่างเหมาะเจาะเสียจริง นายได้ลูกมือไปช่วยภารกิจนี้ด้วยนะ ไม่พอใจงั้นหรอ?”
คิชิดะเถียงอะไรต่อไม่ได้ เหมือนผู้ชายคนนี้จะมีอำนาจเด็ดขาดในการตัดสินใจเรื่องราวต่างๆภายในสถานที่แห่งนี้
มาตันท์หยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสูบ ถึงจะดูเท่แต่บางทีก็ดูน่าถีบอย่างพูดไม่ถูกเหมือนกัน
*ฟู่ว*
“ถ้าพวกเธอสองคนไม่พูดอะไร ฉันจะถือว่ายอมรับภารกิจนี้นะ”
เขาเอามือซ้ายมาแตะที่จอภาพอีกครั้ง (เพราะอีกมือคีบบุหรี่อยู่)
ภาพที่แสดงออกมาบนจอให้ฉันเห็นนั้น เป็นแผนผังเมือง ณ จุดๆหนึ่งในรูปแบบโฮโลแกรม จากที่ดูเหมือนจะไม่ใช่โซนกรุงเทพฯ น่าจะอยู่แถบปริมณฑลสักที่หนึ่ง
“จุดที่น้องสาวนายยืนยันตำแหน่งคือบริเวณนี้”
สักพักก็มีเลขพิกัดระบุตำแหน่งเข้ามา มีเส้นกราฟชี้ในจอภาพ ก่อนที่แผนผังโฮโลแกรมจะถูกซูมเข้าอีกทีหนึ่ง
“โซนนี้แหละ”
ฉันพยายามสังเกตแผนผังตึกกับเมืองเพื่อดูว่าอยู่บริเวณไหน เลขพิกัดเป็นเลขพิกัดละติจูดและลองจิจูด
13°52'18.2"N 100°30'59.1"E
เลขพวกนี้เอาไว้ระบุตำแหน่งบนแผนที่ แต่จริงๆแล้วก็ถือว่าเข้าใจยากเหมือนกัน
“น่าเสียดายว่าพวกเราไม่ได้รับข่าวกรองมามากเพียงพอที่จะระบุแหล่งกบดานที่ชี้ชัดมากกว่านั้นได้”
“แต่อย่างน้อย น้องสาวนายก็ส่งข้อมูลที่สำคัญมาอยู่เหมือนกัน”
เขาใช้นิ้วกดเหมือนเป็นรหัสอะไรสักอย่างบนจอภาพ โดยภาพที่ขึ้นมานั้นบังแผนผังเมืองไปเล็กน้อย และภาพที่ปรากฏขึ้นมาใหม่บนจอ
คือสมาชิกในกลุ่ม Silver Lotus ที่เป็นรูปภาพเหมือนแอบถ่ายได้
ซึ่งคนๆนั้น...
คือคนเดียวกันกับที่เดินสวนนรินทร์และวอร์เรนที่ห้าง SJ Center เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างน่าประหลาด
(เอ๋)
(ผู้ชายคนนี้มัน......)
คิชิดะสงสัยว่าทำไมฉันถึงทำสีหน้ากระตุกแปลกๆ
“เป็นอะไรไปหรอครับ?”
“เ-เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่บอกเขา เหมือนฉันกำลังระแวงอะไรบางอย่างอยู่
(ที่คนๆนั้นยิ้มเพราะเขาเห็นพวกเราสินะ)
มาตันท์ใช้มือซ้ายสไลด์จอภาพไปด้านหน้า ข้อมูลส่วนตัวของผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏออกมา
*แกลลิค เกล*
*อายุ 19 ปี/ ชาวสวีเดน / เรียนที่ XXXXXXXXX / สัดส่วน 171 หนัก 68*
นอกจากนั้นก็มีผมสีชมพูยาวสลวยอย่างกับเจ้าชายถึงกลางหลัง ตาสีเหลือง
“เกลเข้ามาอาศัยในไทยได้ประมาณ 3 เดือนแล้ว โดยรวมกลุ่มกับพรรคพวกอีกสองคนที่อยู่ที่นี่มาก่อนแล้ว”
“เท่าที่พวกเรารู้ เจ้านี่มักจะแวะไปตามย่านที่คนพลุกพล่านเพื่อเป้าหมายบางอย่าง”
“ถึงมันจะยังไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอะไร แต่การที่มีกลุ่ม Silver Lotus อยู่ที่นี่ ย่อมเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่”
“เรื่องไม่ดี?”
ฉันไม่รู้ว่ากลุ่ม Silver Lotus ที่เขาพูดถึงนั้นมีจุดประสงค์อะไร นอกจากสิ่งที่สองคนนั่นเคยบอกว่าต้องการที่จะสร้างอาณาเขตอะไรของตัวเองนี่ล่ะ (ฟังจากวอร์เรนอีกที)
คิชิดะเห็นฉันสงสัยจึงอธิบายให้
“คุณนรินทร์คงไม่ทราบสินะครับ กลุ่ม Silver Lotus เป็นกลุ่มลับที่รวบรวมเหล่า Keeper เหมือนกับพวกผม แต่เป้าหมายของเขาไม่ได้เหมือนกับเราเลยน่ะครับ”
“ในหลายปีที่ผ่านมา เกิดเหตุรุนแรงหลายต่อหลายครั้งโดยไม่สามารถหาตัวผู้กระทำผิดได้ในหลายประเทศ บ้างก็ว่าเป็นกลุ่มก่อการร้าย บ้างก็ว่าเป็นลัทธินอกรีด”
“เหตุการณ์พวกนั้นส่วนใหญ่เกิดจากฝีมือของกลุ่ม Silver Lotus ที่ตอนนี้มีสมาชิกมากกว่า 20 คน และกระจัดกระจายอยู่หลายประเทศ”
“เป้าหมายของ Silver Lotus เท่าที่พวกเราทราบคร่าวๆ คงจะเป็นการสร้างอาณาจักรของตัวเองน่ะครับ”
“อาณาจักรของตัวเอง?”
“ใช่ครับ แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่พวกเรารู้น่ะล่ะครับ ยังขาดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มนี้อยู่อีกมาก-”
ตอนนั้นมาตันท์ก็แทรกบทพูดขึ้นมา
“อ่อ รู้สึกหัวหน้าของกลุ่มนี้จะเป็นผู้หญิงด้วยนะ”
“ถึงจะยังไม่ชัวร์ แต่ในบางครั้งที่พวกเราปะทะกับพวก Silver Lotus บางคนจะพูดถึงหัวหน้าแสนสวยของพวกมันด้วย”
ภาพจินตนาการในหัวฉันก็ผุดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงคิดเป็นภาพอาเจ๊กล้ามโต หน้าตาน่ากลัว โพสท่าที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตา สามารถหยุดผู้ชายได้ด้วยมือเปล่า
สงสัยฉันจะนอนไม่พอ---
“ยังไงซะ กลุ่มนี้ถือว่าเป็นกลุ่มอันตราย และการที่พวกมันมาที่นี่เยอะขึ้น”
“อาจจะมีเหตุผลบางอย่าง...”
ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับการที่เขาพูดว่ามาที่นี่เยอะขึ้นเพราะเหตุผลบางอย่าง เหมือนกับว่าหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดเพราะความบังเอิญ แต่มีอะไรบางอย่างทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เขาใช้มือซ้ายปิดข้อมูลที่แสดงออกจนหมด ในมือขวาที่คีบบุหรี่อยู่ ไม่นานนักเขาสะบัดมือทีเดียวบุหรี่ก็หายไปทั้งมวนเลย
“ภารกิจของพวกนายก็คือ... ทำลาย Linker ของเป้าหมายซะ”
(Linker?)
“เลี่ยงการปะทะซึ่งๆหน้าให้มากที่สุด ฉันไม่อยากได้รับรายงานว่ามีคนธรรมดาได้รับบาดเจ็บ”
“ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดีเลยนะ นรินทร์”
“ถ้าอยากเอากำไลนั่นออก จงทำภารกิจนี้คู่กับคิชิดะคุงให้สำเร็จซะ”
“มันคือบททดสอบความบริสุทธิ์ของเธอ”
ไม่ค่อยสบอารมณ์เลย แถมท่าทีที่ดูความคิดของเขาถูกต้องนั่นล่ะ ทำให้ฉันยิ่งไม่ชอบขี้หน้ามากกว่าวอร์เรนเยอะเลย
............
ณ ชั้นจอดรถใต้ดินของอาคาร 15.50
ตอนนี้คิชิดะกำลังเซ็ต GPS ภายในรถกำหนดจุดหมายเป็นพื้นที่ที่มาตันท์บอกให้ไป
ฉันเองก็นั่งอยู่ตรงฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ยกมือขวาที่มีกำไลคล้องอยู่มาดู
“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”
เขาเหมือนจะเตรียมออกรถแล้ว แต่ฉันก็พูดขัดจังหวะเขาไว้ก่อน
“ขอโทษนะคะ คุณคิชิดะ”
“......”
......
“เพราะฉัน... ทำให้คุณต้องถูกบังคับให้มาคู่กับฉันด้วยแท้ๆ”
“......”
เขาหันหน้ากลับไปมองด้านหน้าเหมือนเดิมเพื่อเตรียมออกรถ
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ จะมีคุณมาหรือไม่ ผมก็ต้องโดนสั่งให้ไปที่นั่นอยู่ดี”
“เอ๋?”
“หน้าที่ผมปกติก็มักจะถูกสั่งให้ไปนั่นไปนี่อยู่แล้ว เหมือนกับตอนที่ถูกสั่งให้คอยเฝ้าดูคุณไว้นี่แหละ”
“จะถูกสั่งไปไหนอีกก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแล้วล่ะ...”
“อา...อื้ม”
*บรืน*
......
รถขับออกมาสักระยะหนึ่งได้แล้ว จุดหมายที่ฉันไปนั้นไกลอยู่นิดหน่อย
ฉันมองไปนอกกระจกที่เห็นแต่ตึกเล็กตึกน้อยอยู่ข้างถนนเต็มไปหมด
(ป่านนี้ที่โรงเรียนจะเป็นไงบ้างนะ โทรศัพท์เราก็ดันลืมไว้ในกระเป๋าได้ซะนี่)
(มีนและคนอื่นๆคงจะเป็นห่วงเราแย่เลย)
ฉันชายตามองไปที่คิชิดะคุงที่กำลังขับรถอยู่
“เอ่อ... คุณคิชิดะคะ”
“หือ?”
“คือ...... ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยแก้ตัวให้ฉัน”
“ถ้าไม่ได้คุณช่วยอธิบายให้ผู้ชายคนนั้นฟัง ฉันคงจะแย่ไปแล้วล่ะค่ะ”
รถมาถึง 3 แยกและติดไฟแดงพอดี
“ผมก็อธิบายไปตามสิ่งที่เห็นน่ะครับ และต่อให้ผมไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น”
“แต่ผมคิดว่าคุณไม่ใช่คนที่ฆ่าพวกเขาหรอก......”
“ส่วนเหตุผลน่ะหรอ...”
เขาหันหน้ามามองฉัน และพูดอย่างสุภาพหน้านิ่งๆ
“เพราะผมไม่รู้สึกถึงจิตสังหารของคุณเลยสักนิด”
“จ...จิตสังหาร?”
“ครับ”
เขาหันหน้ากลับไป
“คุณคงจะรู้จักสินะครับ ในเชิงวิชาการต่อสู้ มันคือความรู้สึกที่เราอาจสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามจากอีกฝ่าย”
“และตอนที่ผมเห็นคุณครั้งแรก ผมไม่รู้สึกว่าคุณจะเป็นภัยคุกคามสำหรับผมหรือคนอื่นๆได้เลยสักนิด”
“เพราะงั้น ผมถึงกล้าที่จะพูดออกไปแบบนั้น”
ไฟเขียว รถค่อยๆขยับแล้ว ถนนตอนนี้โล่งรถเลยขับได้เร็ว
“จริงๆแล้ว... คุณมาตันท์เขาไม่ได้เชื่อผมนักหรอกนะครับ”
“เอ๋? แต่เขาก็บอกว่าเชื่อใจคุณหนิ?”
“ไม่จริงหรอก คนขี้ระแวงแบบเขาไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ยิ่งเป็นผมด้วยยิ่งแล้วใหญ่”
“เขาเลยส่งผมมาพร้อมกับคุณนรินทร์ แค่เขี่ยออกให้พ้นๆก็แค่นั้น”
หัวของฉันคิดเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาขึ้นมาบางอย่าง ว่าอาจไม่ลงรอยกันในเรื่องบางเรื่อง ถึงจะแปลกใจที่คนที่ดูจิตใจดีแบบคิชิดะจะยังต้องถูกระแวงก็เถอะ
“ขนาดนั้นเลยหรอคะ......”
พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันต่อเลย จริงๆก็มีเรื่องอยากถามมากมายเหมือนกัน แต่ไว้รอถามเอาโอกาสอื่นละกัน
อีกอย่าง ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า
ก็คือภารกิจที่พวกเราสองคนต้อง(บังคับ)ทำ
รถของพวกเราก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปยังพิกัดนั้น
............
............
ในอีกฟากหนึ่ง
ห้องพักของโรงแรมๆหนึ่ง
ผู้ชายที่มีนามว่า แกลลิค เกล นอนอยู่บนเตียง
เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมา เขาก็รีบปัดโทรศัพท์ตกเตียงในทันที
*ปั้ก!*
แต่สุดท้ายเขาก็ต้องลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์อยู่ดี (ไม่มีท่าทีสะลืมสะลือเลยแม้แต่น้อย)
เวลาเกลนอนอยู่ในห้อง เขาจะใส่แต่กางเกงขายาวนอน ไม่สวมท่อนบนเลย
กล้ามของเขานั้นเหมือนกับนักกีฬาไม่มีผิด
หลังจากที่เขารับโทรศัพท์ เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์นั้นเป็นเสียงผู้หญิงที่เกลเหมือนจะรู้จักเป็นอย่างดี
“อือ”
“อือ”
*ปี๊ป*
เกลได้แต่ตอบ อือ อือ ไม่พูดประโยคอื่นเลย และก็วางสายหลังจากต้นสายพูดอะไรบางอย่างเสร็จแล้ว
ตอนนี้เกลคว้าเสื้อออกมาตัวหนึ่งจากรอยแยกมิติจากสื่อนำเวลาของตัวเองที่อยู่ในรูปของ *หน้าปัดนาฬิกาแบบสายห้อยคอ*
“จะบ่นอะไรนักหนาว้า......”
“ไอ้เราก็ระวังตัวอยู่ทุกวี่ทุกวันอยู่แล้ว”
“ไม่สิ......”
นอกจากเสื้อที่คว้ามาคลุมแล้ว สิ่งที่เขาเรียกออกมาอีกนั้นคือ
ดาบรูปทรง Szabla (ชาร์บลา)
เขาเรียกออกมาถือไว้ที่มือขวา ส่วนมือซ้ายนั้นเขาจับเสื้อคลุมตัวเขาไว้อยู่
“ต่อให้เราประมาท”
“วันนี้พวกชั้นต่ำมันเป็นยังไง วันต่อไปมันก็ยังคงเป็นพวกชั้นต่ำไม่เจียมตัวอยู่ดี...”
เกลเตรียมพร้อมออกศึกอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน
อีกไม่นาน ภัยพิบัติอาจเริ่มต้นขึ้น
............
............