Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(?? 12.40)
…………
ตอนนี้ผมกำลังวิ่งอยู่ข้างนอกโรงเรียน
เพื่อหลีกเลี่ยงการสัญจรทางเท้าที่แออัด ผมจึงใช้หลังคาบ้านคนกับเสาไฟฟ้าบางต้นเป็นที่ยึดเกาะสำหรับการวิ่ง
ที่ผมสามารถทำแบบนี้ได้เพราะพลังเวลาช่วยดึงความสามารถของร่างกายที่มนุษย์ปกติไม่สามารถดึงได้ออกมา
“ฮึบ!”
แรงดีดตัวจากบ้านหลังหนึ่ง สามารถพุ่งไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ห่างประมาณ 10 เมตรได้สบายๆ
ผมไม่ได้พามีนมาด้วย เพราะเธอมีเรียนต่อช่วงบ่าย ถึงแม้ว่าเธอจะขอร้องเราก็เถอะ
*ย้อนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนบนดาดฟ้า*
“คุณจะไปที่นั่นงั้นหรอ? ให้ฉันไปด้วยสิ!”
“ไม่ต้องเลย เราไม่ได้มีรสนิยมพาเด็กใจแตกหนีเรียนหรอกนะ”
*ปัจจุบัน*
พ้นจุดที่คนเดินไปมาเยอะแยะแล้ว ผมจึงลงมาวิ่งข้างล่างที่คนไม่แออัดทันที
*ตุ้บ* (เสียงลงพื้น)
(แต่ทำไมเราถึงรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆ)
(ว่ามีนวางแผนจะทำอะไรบางอย่างอยู่)
และนั่นก็อาจจะเป็นความจริงก็ได้ ในขณะที่ผมวิ่งอยู่ตอนนี้
มีนก็ยืนอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการแล้ว
............
ในวินาทีเดียวกัน
นรินทร์กำลังนั่งอยู่บนราวสะพานตรงนั้น เฝ้ามองดูปลาที่แหวกว่ายอยู่ในสายน้ำ
ไม่มีใครสังเกตเห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ เธอเลือกที่จะไม่ให้ใครเห็นตัวตนของเธอในสภาพเช่นนี้
นิ่ง... เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่มีท่าทีจะขยับไปไหนราวกับตุ๊กตาที่อยู่กับที่
หรือว่าตอนนี้
เธอกำลังจะ...
*กริ๊ง กริ๊ง*
เสียงโทรศัพท์มือถือของรินทร์ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกหน้าที่รินทร์ไม่เคยเห็นมาก่อน
เธอตัดสายพร้อมกับเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงนั่งอยู่เหมือนเดิม
รินทร์แหงนมองท้องฟ้าที่อากาศวันนี้ค่อนข้างเย็นสบาย
“สบายจังนะ”
แม้เธอจะพูดแบบนั้น แต่ไม่ว่าจะใบหน้าหรือน้ำเสียงเธอก็ไม่ได้รู้สึกยินดีไปกับคำพูดนั้นเลย ทุกอย่างสวนทางกันไปหมด
เธอยังนั่งนิ่งแหงนมองท้องฟ้าอยู่แบบนั้น
“ญาดา......”
ในระหว่างที่รินทร์กำลังคิดอะไรอยู่ในหัว เสียงจากจุดที่ไม่ห่างกันมากก็ดังขึ้นมา
“หยุดนะ! รินทร์”
วอร์เรนเห็นรินทร์นั่งอยู่ตรงนั้น จึงรีบวิ่งเข้าไปหา
ขณะนั้นเองรินทร์ก็หันมาหาเขาด้วยใบหน้าที่มึนงง
“วอร์เรน......”
ราวสะพานที่เธอจับอยู่นั้นลื่น มือขวาของเธอจึงเผลอหลุดมือระหว่างที่นั่งอยู่ตรงนั้น
ตัวของเธอ... กำลังร่วงลงไปในคลอง......
“รินทร์!!!”
วอร์เรนตะโกนดังลั่น ข้ามเวลาเพื่อที่จะคว้ามือของรินทร์ไว้
แต่ก็ช้าเกินไป... ระยะห่างระหว่างมือของทั้งสองคนเพียงไม่กี่เซน ไม่สามารถทำให้วอร์เรนคว้าตัวเธอไว้ได้ทันเวลา
............
“รินทร์!!”
ผมตะโกนด้วยความช็อค ก่อนจะสะดุดขาตัวเองหลังจากข้ามเวลามาล้มไปชั่วขณะ
ผมรีบวิ่งไปดูตรงจุดนั้น มองลงไปบนคลองที่อยู่เบื้องล่าง
“รินทร์...! รินทร์!!”
“โธ่เว้ย!”
หายไปแล้ว... ร่างของเธอจมลงไปข้างใต้น้ำแล้ว
*ตุ้บ* (มือทุบกับราวสะพาน)
แม้จะรู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่เธอเลือก แต่ผมก็โกรธในความคิดที่อ่อนแอของเธอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะอ่อนแอมากขนาดคิดฆ่าตัวตายแบบนี้
“ยัยโง่!”
“เรื่องแบบนี้... ถึงกับต้องคิดสั้นฆ่าตัวตาย!”
“ถ้าเรา... มาให้เร็วกว่านี้ล่ะก็......”
“ยัยรินทร์คง...”
ความรู้สึกโกรธและขุ่นเคืองใจมันอัดแน่นอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับว่าผู้หญิงที่ช่วยชีวิตผมคนนี้จะอ่อนแอขนาดนี้
“ยัยบ้าเอ๊ย!”
ผมเตรียมตัวจะโดดลงไปในคลองเพื่องมหาเธอขึ้นมา
*ฟึ่บ*
จังหวะที่ผมกำลังจะลงไปข้างล่าง มีใครไม่รู้ดึงเสื้อผมจนล้มลงกับพื้น
“โอ้ย!”
“นายคิดจะทำอะไรของนายน่ะ!?”
“นายทำฉันหัวใจจะวายเลยนะ รู้ไหม!!”
เสียงนี้มัน... พอผมลืมตาขึ้นมาดู
นรินทร์... ยืนอยู่ข้างหน้าผมที่ล้มอยู่ตรงนั้น
“หะ-หา!? รินทร์? ไม่ใช่ว่าเธอโดดน้ำไปแล้วหรอ?”
“ใครกันแน่ที่คิดจะโดด มีแต่นายเท่านั้นแหละที่ทำท่าจะโดดลงไปข้างล่าง”
“อ้าว? ก็เราเห็นเธอโดดน้ำไปแบบนั้น เราเลยจะตามลงไปช่วยเธอ”
“ฉันก็ข้ามเวลาย้อนกลับมาอยู่ข้างหลังนายไง ไม่รู้ตัวเลยหรอ!?”
“เอ๊ะ?”
ข้ามเวลาย้อนกลับ... หนึ่งในสองรูปแบบที่พลังข้ามเวลาสามารถทำได้ การข้ามไปข้างหน้า กับการข้ามย้อนหลัง สามารถปรับเปลี่ยนตำแหน่งเวลาปัจจุบันโดยไม่ได้แก้ไขเวลาของตัวเองหรือสิ่งที่ถูกทำให้ข้ามได้
ผมนั่งอึ้งไปสักพักหลังจากเธอบอกว่าเธอข้ามเวลามา เพราะผมไม่เห็นจะรู้สึกว่าเธอใช้พลังอะไรพวกนั้นเลยนี่นา
“เพราะเสียงนายทำให้ฉันตกใจมากเลยนะ”
“เกือบเผลอตกลงคลองไปซะแล้วสิ!”
“เอ่อ... เราทำให้เธอตกใจร่วงลงไป... หรอ?”
“ก็แหงสิ นายเล่นตะโกนซะเสียงดังขนาดนั้น ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว”
ราวกับฟ้าผ่าลงกลางหัวผมครั้งที่สองจากเมื่อวาน รอยแตกบนตัวที่เพิ่มเข้ามาทำให้นี่เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของผมเอง
(ใครมันจะไปคิดล่ะว่านั่งอยู่แบบนั้นจะไม่คิดฆ่าตัวตาย! เป็นใครก็ต้องคิด!)
“แล้วไอ้เรื่องที่พูดว่าฉันโง่คิดฆ่าตัวตายนี่ ฉันได้ยินเต็มสองรูหูเลยล่ะย่ะ”
แววตาขุ่นเคืองไร้ความสดใสในดวงตามองมาที่ผม
สภาพของเธอตอนนี้ผิดจากที่ผมคิดไว้... พอควรเลย
............
พวกเรายังคงยืนอยู่ตรงสะพานที่เดิม รินทร์มองออกไปข้างนอกสะพาน ส่วนผมนั้นยืนพิงสะพานแหงนมองท้องฟ้าเรื่อยเปื่อย
“สรุปแล้ว...... เธอมาทำไมที่นี่?”
“......”
“ฉันแค่... ไม่อยากอยู่ที่บ้านเงียบๆคนเดียว......”
“มันเงียบเหงามากไป...”
“เพราะงั้น เลยมาอยู่ที่นี่สินะ?”
ตั้งแต่ที่พวกเราสองคนคุยกันมา เธอไม่ได้หันหน้ามาคุยกับผมเลยแม้แต่น้อย เสียงของเธอยังคงไร้อารมณ์เหมือนกับที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด
“มีนห่วงเธอมากเลยล่ะที่ไม่มาโรงเรียน เขาบอกว่าเธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
“มันเลยทำให้เรากังวลไปด้วย ว่าเธอจะเศร้าเสียใจมากแค่ไหน”
“...... มีนพูดมาแบบนั้นสินะ ......”
“มันก็ไม่ผิดหรอก”
“ความเสียใจ... ความหวาดกลัว... ความรู้สึกที่อยากจะวิ่งหนี...”
“ตอนแรก... ฉันกะจะหนี”
“......”
“วันที่ฉันรู้ความทรงจำที่เกิดขึ้นในอดีต ฉันตั้งใจที่จะหนีจากมันอีกรอบ”
“ความเจ็บปวดแบบนั้นมันทรมาน ทรมานซะจนจิตใจฉันไม่อยากยอมรับว่านั่นคือเรื่องที่ฉันทำ”
“แต่ว่า......”
เธอหันหน้ามาหาผมในสภาพที่ยังก้มหน้าพูดอยู่
“ฉันเคยสัญญากับนาย รวมถึงสัญญาให้ตัวเองไว้แล้ว”
“ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง...... ฉันก็จะเผชิญหน้ากับมัน...”
“แม้แต่มีนที่เจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้น... เธอยังคงยอมรับและเลือกที่จะผ่านมันไปได้”
“ฉันเอง... ก็อยากผ่านความรู้สึกที่น่าเจ็บปวดแบบนี้เหมือนกัน”
“แม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องเลวร้ายที่ฉันทำกับเพื่อนของฉัน ฉันก็พร้อมจะยอมรับผลกรรมที่ต้องตามมา”
เธอเงยหน้ามาคุยกับผม แววตาของเธอมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าตอนแรก แม้ว่าใบหน้าจะยังดูเศร้าหมอง แต่เธอก็พร้อมที่จะเผขิญกับความเป็นจริงที่รออยู่ตรงหน้า
มุมใบหน้าของเธอที่ผมเห็น... ทำไมกันนะ...
“......ถึงรินทร์จะดูเป็นคนที่ห้าว หรือดูเข้มแข็งอย่างกับผู้ชาย”
“เธอก็ยังเป็น... ผู้หญิงอยู่ดีน่ะค่ะ”
คำพูดของมีนเข้ามาในหัวของผม ใบหน้าที่เริ่มมีชีวิตนั้นกลับมาอีกครั้ง ความน่ารัก... ความสวยงามในฐานะผู้หญิงของเธอ...
ช่างงดงามจริงๆ...
“น-นี่นายจะอึ้งทำไม? คิดอะไรลามกอยู่เปล่าเนี่ย”
รินทร์รีบเอามือมาปิดหน้าอกที่ไม่ค่อยจะมีของตัวเอง คงคิดว่าในหัวของผมกำลังนึกเรื่องอะไรหื่นๆอยู่แหง
“เอ่อ... เราไม่ได้สนหน้าอกเล็กๆของเธอนั่นหรอกนะ”
“ว่าไงนะ!!”
เธอโกรธเราจนรู้สึกว่าไฟลุกรอบตัวเธอเลย แต่ผมเมินเรื่องนี้ของเธอไป
“เธอเข้มแข็งกว่าที่เราหรือมีนจินตนาการไว้มาก”
ไฟโกรธของเธอดับลงทันทีหลังจากเราพูดคำนั้นออกไป
“เราเคยเชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ หากเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายสักอย่างเกินกว่าจะรับได้ ไม่ว่าใครก็หาทางออกจากลูปปัญหาเหล่านั้นไม่ได้ทั้งนั้น”
“แต่... ทั้งเธอและมีน... พวกเธอทั้งสองคนเข้มแข็งมากจนเราอึ้งไปเลย”
“......ผู้หญิงไม่ได้จำเป็นต้องอ่อนแอเสมอไปหรอก”
“และถึงแม้พวกเขาจะอ่อนแอ... แต่ยังไงสักวัน พวกเขาก็ต้องข้ามความอ่อนแอพวกนั้นไปอยู่ดี”
“มันก็เหมือนกับท้องฟ้าน่ะ”
ผมแหงนมองท้องฟ้า ในขณะที่เธอชูมือขึ้นทำเหมือนจะหยิบก้อนเมฆเหนือหัว
“นายไม่มีทางรู้ว่าสภาพอากาศพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ท้องฟ้าจะสดใสหรือขุ่นมัว”
“แต่สุดท้าย... พวกเราก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ท้องฟ้านี้อยู่ดี”
“ถ้าฉันไม่ใช้ชีวิตต่อไป...... นั่นคงเป็นสิ่งที่น่าเจ็บปวดยิ่งกว่าการรู้ความจริงพวกนั้นอีก”
...... เข้มแข็งจริงๆ ......
ใบหน้าเศร้าหมองที่ขัดกับแววตาอันมุ่งมั่นทรงพลังนั่น... จิตใจของเธอนั้นไม่ได้พังทลายง่ายๆ เพียงเพราะอดีตที่เจ็บปวดแบบนั้น
(ทั้งเท่... ทั้งงดงาม...)
(นี่น่ะหรอ... ตันตนที่แท้จริงของนรินทร์)
“ฉันอยากไปขอโทษเธอ...”
“หือ?”
เธอหันมาคุยกับเราตรงๆแล้วคราวนี้
“ฉันผลักเธอ... ฉันทำให้เธอต้องบาดเจ็บจนเข้าโรงพยาบาล”
“ถึงฉันจะไม่รู้เหตุผลที่ทำ......”
“แต่นั่นก็ยังเป็นความจริงที่เจ็บปวดและต้องยอมรับให้ได้อยู่ดี”
ยัยรินทร์เหมือนจะรู้อยู่เหมือนกัน ว่าความทรงจำที่เจ็บปวดนั่นมันมีบางส่วนที่ขาดหายไปบางอย่าง และนั่นคือจุดประสงค์ที่ผมมาตามหาเธอนี่ล่ะ
ผมยืนกอดอกยิ้มคุยกับเธอ
“ที่เรามาก็เพราะเรื่องนี้ล่ะ”
“หือ?”
“เราจะช่วยเอาความทรงจำของเธอกลับมาให้ครบเลย...”
“และเธอก็จะรู้เหตุผลทั้งหมดเอง!”
............
............