Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(?? 8.11)
............
“นี่ มีนไม่ต้องพามาส่งก็ได้ เกรงใจน่ะ”
ฉันบอกมีนระหว่างทางที่เธอขี่มอเตอร์ไซค์พาฉันไปส่งที่ๆหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้แม่ฉันหยุด ฉันเลยใช้มอเตอร์ไซค์ได้น่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึง... เธอไม่จำเป็นต้องมาลำบากเรื่องของฉันก็ได้”
“ไม่ได้หรอกรินทร์”
ไฟแดงพอดี ฉันรู้สึกเกรงใจเธอจริงๆที่ต้องให้ลำบากมาส่งขนาดนี้
“รินทร์ช่วยชีวิตฉันไว้ทั้งที ฉันก็ควรจะทำอะไรตอบแทนบ้าง”
“พวกเราจะนำความทรงจำของรินทร์กลับมาให้ได้เลย!”
“แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว โลกแห่งเวลานี่น่าตื่นเต้นจริงๆ”
ไหงถึงได้กระตือรือร้นมากขนาดนี้กันล่ะเนี่ย หรือเพราะเธอชอบเรื่องลี้ลับมาตั้งแต่เด็กเลยเป็นแบบนี้ เล่นซะฉันทำตัวไม่ถูกเลย
ส่วนเหตุผลที่เป็นแบบนี้น่ะหรอ
*ไม่กี่นาทีก่อน*
“งั้นไหนๆวันนี้ก็ว่างแล้ว พวกเรามาทำความปรารถนาข้อแรกของรินทร์ให้เป็นจริงกันเถอะ!”
“เอ๊ะ?”
จู่ๆแววตาของมีนก็ดูมีไฟขึ้นมา เธอดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษเลย
(จะพูดไงดี สองวันมานี่มีแต่เรื่องปวดหัว วันนี้ก็ยังจะไม่ได้พักอีกหรอเนี่ย)
“เอ่อ... มีน......”
“โทรหาวอร์เรนดูสิ ฉันว่าเขาต้องเต็มใจช่วยพวกเราแน่”
แววตาเป็นประกายบวกกับรอยยิ้มอันสดใสแบบนี้......
“เอ่อ... เดี๋ยวจะลองโทรดูละกันนะ”
*เห้อ* (แอบถอนหายใจ)
ฉันหยิบมือถือที่เมมเบอร์ของอีตานั่นไว้ก่อนจะกดโทรออก
............
............
เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ตอนนั้นทำให้ฉันหน้าซีดด้วยความหงุดหงิดไปเลย ในขณะที่มีนมองฉันด้วยความสงสัย
“เป็นไงบ้างรินทร์ ติดต่อได้ไหม?”
คอของฉันค่อยๆหันมาหามีนอย่างเกร็งๆ
“มันบอกว่า หมายเลขที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดใช้บริการ”
“เอ๋?”
*ตัดกลับมาปัจจุบัน*
ตอนนี้ฉันก็ยังคงซ้อนมอเตอร์ไซค์ของมีนเพื่อไปที่โรงเรียน
(หัวยังไม่ทันแห้งเลย ดีนะที่เร่งเวลาให้มันพอแห้งไวกว่าเดิมได้)
ใช่แล้วล่ะ ถ้าติดต่ออีตานั่นไม่ได้ พวกเราก็วางแผนที่จะไปหาข้อมูลของคนที่ชื่อญาดาที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของฉันด้วยตัวเอง
(เป็นตัวแทนผู้เชื่อมต่อเวลาภาษาอะไรถึงได้ให้เบอร์ผิดมาแบบนี้เนี่ย!)
ช่วงเวลาบางอย่างก็อาจจะเป็นมุมบอดของพลัง
หากอยู่ไกลไปก็ยากที่จะรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงรอบข้างได้
ฝั่งตรงข้ามของถนนที่ฉันกับมีนอยู่... มีอีตานั่นเดินสวนไปอีกทาง
............
(โรงเรียนมาเจสติกวิทยา 8.20)
มีนขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดตรงโซนสำหรับจอดจักรยานและจักรยานยนต์
ระหว่างที่มีนกำลังจอดรถให้เรียบร้อย ฉันที่ลงจากรถมาสักพักแล้วก็อดสงสัยเรื่องบางอย่างไม่ได้จนเธอมองมา
“คิดอะไรอยู่หรอรินทร์?”
“......ฉันยังกลัวอยู่น่ะ......”
“กลัวว่าถ้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อน รู้เรื่องเกี่ยวกับญาดา”
“ฉันกลัวว่าฉันจะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้”
“แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว... ฉัน......”
มีนยื่นมือมาจับมือของฉันไว้ เธอพยายามปลอบใจฉัน
“ไม่ต้องกลัวนะรินทร์”
“ฉันรู้ว่ารินทร์ไม่อยากเจ็บปวดจากความทรงจำที่เธอพยายามตามหา”
“แต่ยังไงความจริงก็ยังเป็นความจริง พวกเราหนีมันไม่พ้นหรอก”
มีนพยายามพูดเตือนสติฉัน แต่ในใจฉันก็ยังรู้สึกว่าเธอเองก็พยายามปลอบใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
เรื่องที่มีนเจอมันเลวร้ายมากจริงๆ แม้มันจะต่างกับเรื่องที่ตัวฉันถูกไล่ฆ่า
แต่แววตาที่สดใสอ่อนโยน รอยยิ้มที่กลบเกลื่อนความเจ็บปวดในใจของเธอแบบนี้น่ะมัน...
ฉันหลับตาพยายามตั้งสติและทำใจให้สงบ
“ขอบคุณนะมีน”
“เธอช่วยได้มากเลยล่ะ”
“...อื้อ!”
ถ้าไม่มีมีน ฉันคงไม่กล้าเผชิญหน้าความจริงที่อยู่ตรงหน้าแบบนี้แน่
พวกเราไปตั้งใจไปที่ห้องทะเบียนศึกษา เพราะห้องนี้เป็นห้องที่เก็บฐานข้อมูลของนักเรียนทุกคนเอาไว้
ปัญหาแรกที่ฉันจะต้องเจอคืออาคารเรียนมันต้องล็อคไว้แน่นอน
(ประตูตึกเรียนคงต้องล็อคไว้แน่ ถ้าแบบนั้นจะกระโดดขึ้นชั้นสองเลยได้ไหมนะ)
(ไม่สิ เราไม่รู้ระดับพละกำลังของเราเลยว่าสามารถทำอะไรได้บ้าง)
(และมีนเองก็มาด้วยแบบนี้จะโดดขึ้นไปมันก็-)
“รินทร์!”
มีนตะโกนเรียนฉันที่มัวแต่ยืนคิด ในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูตึกเรียน
“ประตูมันไม่ได้ล็อคน่ะ!”
“ว่าไงนะ?”
ฉันรีบวิ่งไปหาเธอเพื่อดูว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆแน่หรอ
“......ไม่ได้ล็อคจริงด้วย!”
“เป็นไปได้ยังไงกัน?”
(กุญแจถูกไขออกหมด คนที่ทำแบบนี้ได้มีเพียงแค่ภารโรงและผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้)
(แต่ถ้าไม่ใช่ทั้งสองคนนั่นแล้ว......)
“ขโมยงั้นหรอ!?”
“ไม่ใช่หรอก กุญแจหายไปทั้งยวงแบบนี้”
“พวกโจรทั่วไปเต็มที่ถ้าไม่เอาของทุบก็สะเดาะกุญแจเอา”
“อีกอย่าง... ผู้อำนวยการเป็นคนเปิดประตูนี่เอง”
“เอ๋?”
แปลกใจล่ะสินะ สีหน้าของมีนทำหน้าสงสัยซะขนาดนั้น
แต่ก่อนที่เธอจะถาม เหมือนเธอจะฉุกคิดเรื่องความสามารถของเวลาที่ฉันเคยพูดให้ฟังพอดี ทำให้เธอไม่คิดที่จะถามอะไรต่อ
............
(ภายในอาคารเรียน)
ตามทางเดินไม่มีอะไรผิดปกติ ความสามารถในการอ่านเวลามันก็มีข้อจำกัดตรงที่ไม่สามารถแทรกแซงเวลาของสิ่งอื่นได้มากเกินไป
หากทำแบบนั้นแล้ว จะยิ่งทำให้ร่างกายรู้สึกอ่อนล้าอย่างรวดเร็ว
พวกเราเดินเข้ามาในอาคารเรียนตั้งใจจะไปห้องทะเบียน แต่ตอนนี้กลับต้องคอยระวังว่าผู้อำนวยการจะรู้ว่าพวกเรามาที่นี่รึเปล่า
มีนเองทำท่าเหมือนจะกลัว แต่ก็ยังยิ้มออกมา
ฉันเห็นมีนที่พยายามยิ้มสู้แบบนั้นก็ต้องข่มความกลัวของตัวเองไว้เหมือนกัน
(เธอเข้มแข็งขึ้นมากจริงๆ)
ย่อง...ย่อง... พวกเราพยายามย่องเพื่อไม่ให้ผอ. รู้ตัว จนตอนนี้ถึงห้องทะเบียนแล้ว
ประตูห้องมันล็อคอยู่ ฉันเลยใช้พลังย้อนเวลา เพื่อย้อนเวลาของกุญแจให้อยู่ในสภาพที่ปลดล็อค
“โหว!”
หน้ามีนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพลังแบบนี้ชัดๆ
*แกร๊ก*
ปลดล็อคสำเร็จล่ะ!
ห้องทะเบียนตอนนี้ปิดไฟมืดเพราะอยู่มุมอับแสง
“ห้องมืดตื๋อเชียว”
“ห-หวังว่าคงไม่มีตัวอะไรโผล่ออกมานะ”
จริงสิ... รู้สึกมีนจะเป็นโรคกลัวความมืด ยิ่งถ้าอยู่คนเดียวจะยิ่งกลัวมาก
“ไม่เป็นไรหรอก... มานี่มา”
ฉันจับมือเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอกลัว ก่อนจะเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟตรงโต๊ะคอมเพื่อเตรียมหาข้อมูลของคนๆนั้น
ญาดา
......
ในขณะที่มีนกำลังค้นเอกสารในห้องนั้น ฉันก็กำลังหาข้อมูลเท่าที่เป็นไปได้ในคอมพิวเตอร์
(แย่ชะมัด คอมเครื่องนี้ไม่มีใครใช้ในช่วงนี้เลย)
(กะว่าจะอ่านเวลาและใช้รหัสพวกนั้นแล้วแท้ๆ)
ดูท่าฉันจะต้องเปลี่ยนไปใช้คอมอีกเครื่องซะละมั้ง
“นี่รินทร์”
“หือ? มีอะไรหรอมีน?”
มีนที่กำลังหาแฟ้มเอกสารที่น่าจะเก็บข้อมูลของเธอคนนั้นก็ทักเรียกฉันขึ้นมา
“ทำไม... ทุกคนถึงไม่รู้จักญาดา?”
“มันไม่น่าเป็นไปได้... ถ้าญาดาเป็นคนรุ่นเดียวกับพวกเราอย่างที่รินทร์พอจำได้”
“แต่ทำไมถึงไม่มีใครรู้จักเธอเลยล่ะ?”
นั่นคือสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอดเหมือนกัน ราวกับว่าไม่เคยมีใครรู้จักผู้หญิงคนนี้ในโรงเรียนนี้มาก่อนเลย มีนเองก็ไม่รู้จักเธอคนนั้น
“เรื่องนั้นน่ะ......”
“อ๊ะ!”
จู่ๆมีนก็ส่งเสียงตกใจอะไรออกมาหลังจากเปิดแฟ้มเอกสารชุดนั้นเข้า
“รินทร์! มาดูนี่สิ!”
“มีอะไรงั้นหรอ!?”
ฉันรีบลุกไปมีน เพื่อดูว่าเธอเจออะไรกันแน่
*แฟ้มเอกสาร ม.5/2*
*นางสาวญาดา น้ำมุณี*
*ที่อยู่ XXXXXXXXX*
*ส่วนสูง XX น้ำหนัก XX*
“ญา......ดา......”
*วืด*
“อั้ก!”
อาการปวดหัวของฉันกำเริบอีกแล้ว ยิ่งพยายามรับรู้เรื่องนี้เท่าไร ภาพพวกนั้นยิ่งตามมาหลอกหลอนและทำให้ฉันทรุดลงมากเท่านั้น
“รินทร์เป็นไรไป?”
“ไม่มีไร... ไม่มีไร......”
(ข้อมูลแค่นี้ไม่น่าเพียงพอสำหรับการนำความทรงจำของฉันกลับคืนมาแน่ อาจจะต้องไปหาที่บ้านของญาดา เผื่อว่าจะรู้อะไรมากขึ้นกว่านี้)
ในตอนนั้นมีนเหมือนจะเห็นว่ามีเอกสารอย่างอื่นอยู่หน้าถัดไปด้วย มีนเลยเปิดหน้าถัดไปต่อทันที
!!!!!
ตาของเธอค้างทันทีหลังจากเห็นเอกสารใบนั้น
“มีน......”
ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาถ้าต้องรับรู้สิ่งที่จะเจอต่อไป เพราะจากสีหน้าของมีนราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สุดๆเลย
แต่... ฉันเลือกแล้วว่าจะไม่หนี แม้ว่ามันจะเป็นความจริงที่โหดร้าย ฉันก็จะไม่หนี
*ทางด้านวอร์เรนที่ยืนอยู่หน้าบ้านรินทร์*
.........
“ยัยนั่นไม่อยู่งั้นหรอ...”
“แต่มันอาจจะดีแล้วล่ะ...”
“อดีตที่ทรมานจิตใจแบบนั้น...... ลืมไปซะได้ก็ดี”
............
*ตัดกลับมาทางนรินทร์*
(เฮือก)
ความรู้สึกที่ราวกับมีอะไรทิ่มแทงอกแบบนี้มัน... รายละเอียดที่ฉันกำลังอ่านอยู่ตอนนี้คือ
*เอกสารพักการเรียนไม่มีกำหนด*
*สาเหตุเนื่องจาก: เกิดอุบัติเหตุจนสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง*
"สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง..."
“นี่มัน......”
ภาพพวกนั้นก็เข้ามาในหัวอีกครั้ง
ภาพคนที่ซุบซิบนินทา ภาพฉันผลักใครกระเด็นไป ผู้หญิงที่จมกองเลือด รถบรรทุกคันใหญ่ แยกนั่น
ความทรงจำของฉันเริ่มปะติดปะต่อกัน...
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ...
*สาวผมสั้นที่ยิ้มให้เราคนนั้น... ญาดา*
*ฉัน... เป็นคนผลักเขาจนล้มหัวกระแทกโดนฟุตบาท มีเลือดไหลออกมา...*
............
ความรู้สึกแบบนี้มัน ไม่จริงน่า... เรื่องแบบนี้น่ะ!
“อ๊ากกกก!!!”
“รินทร์!!?”
“ไม่! ไม่! มันไม่เป็นความจริง! ไม่ใช่!!”
ภาพพวกนั้นมันยังคงหลอกหลอนฉัน
“มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง!!”
ฉันวิ่งหนีออกมาจากห้องด้วยความหวาดกลัวจากความทรงจำที่ได้กลับมาโดยที่ไม่สนมีนที่กำลังตะโกนเรียกฉันเลยแม้แต่น้อย
ร่างกายทุกส่วนของฉันล้วนแต่สั่น ไม่เว้นแม้แต่ดวงตาที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
(ความจริงแบบนี้มัน... โหดร้ายเกินไปแล้ว!)
ฉันวิ่งออกมาเรื่อยๆ จนไปชนกับคนๆหนึ่งเข้าระหว่างทาง
“โอ๊ย!”
ฉันล้มลงกับพื้น โดยที่ร่างยังคงสั่นลุกมาไม่ขึ้น
“เธอมาทำอะไรที่โรงเรียนนี่?”
สติของฉันยังคงไม่กลับมาเท่าไร แต่ก็พยายามที่จะคุยกับคนที่ฉันวิ่งชนเมื่อกี๊...
“ผอ.”
ผู้อำนวยการถือแฟ้มเอกสารบางอย่างอยู่ในมือกำลังยืนอยู่ข้างหน้าฉัน
“ฉัน...เอ่อ... คือฉัน... ลืมของน่ะค่ะ! แต่ตอนนี้เจอแล้ว”
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ!”
“เดี๋ยว!”
ผู้อำนวยการสั่งให้ฉันที่พยายามวิ่งหนีหยุด
เขาที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน แววตาของเขาถูกครอบงำด้วยความโกรธแค้นบางอย่าง
“เธอคือนรินทร์ เพื่อนของญาดาใช่ไหม?”
...ตัวของฉันหยุดนิ่งทันทีที่เขาเรียกชื่อฉัน...
ร่างของฉันแข็งทื่อด้วยความกลัวและความช็อคจากคำพูดของผู้อำนวยการ
“จริงๆวันนี้ฉันลืมเอกสารก็เลยกลับมาเอา”
“แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอเพื่อนแย่ๆของลูกสาวฉันมาป้วนเปี้ยนให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“เธอไม่คิดจะแวะเวียนไปเยี่ยมลูกสาวฉันเลยใช่ไหม?”
“ล...ลูกสาว!?”
การรับรู้ความจริงอีกข้อว่าผู้อำนวยการคนนี้เป็นพ่อของญาดายิ่งทำให้ฉันตะลึงยิ่งกว่าเดิม
“ทำไม... พูดอย่างกับว่าจำอะไรไม่ได้อย่างนั้น”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างเธอจะทำหน้าระรื่นในวันที่เพื่อนคนสำคัญนอนอยู่โรงพยาบาล”
“ไ-ไม่ใช่นะคะ... ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น-”
“งั้นทำไมถึงหายไปล่ะ!!”
“เห๊ะ!?”
ผอ. กำลังกำมือที่จับเอกสารแน่นด้วยความโกรธ
“ไม่ใช่แค่เธอ... แต่ทุกๆคน ล้วนหายไปหมด! พวกเธอยังเห็นญาดาเป็นเพื่อนหรือเปล่า!!?”
“คุณมานพ......”
“ชิ...... เธอเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อคนเป็นแม่ที่ต้องแบกรับความรู้สึกอันเจ็บปวดแบบนี้ไว้ไหม! ไม่มีใครคิดจะไปหาญาดาเลยแม้แต่คนเดียว!”
“ปาฏิหาริย์งั้นหรอ...... แค่เรื่องธรรมดาอย่างการให้กำลังใจยังไม่มีเลย!”
“แล้วจะให้หวังปาฏิหาริย์อีก!!”
“นรินทร์...”
“เธอรู้ไหมว่าการที่ลูกสาวของใครสักคนต้องถูกเพื่อนทุกคนทิ้งแบบนี้”
“มันเจ็บปวดที่สุด”
“โดยเฉพาะเธอที่เป็นเพื่อนคนสำคัญของลูกสาวฉัน!!”
เขาชี้นิ้วมาที่ฉันที่ยังคงสั่นด้วยความกลัว ภาพญาดาที่นอนจมกองเลือดตรงนั้นกำลังหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา
“นับแต่วันนี้อย่าได้คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับญาดาเด็ดขาด”
“คนอย่างเธอเป็นได้แค่ผู้หญิงไร้หัวใจเท่านั้น”
............
ฉันได้แต่แอบมองรินทร์ที่ยืนนิ่งอย่างกับคนไร้สติอยู่ตรงนั้น ในขณะที่ผอ. ก็เบือนหน้าหนีรินทร์เดินลงบันไดไป
(ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผอ. จะเป็นพ่อของญาดา ก็ว่านามสกุลคุ้นๆ)
ฉันวิ่งไปหารินทร์ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
“รินทร์”
*ติ๊ก...*
หยดน้ำตา... รินทร์กำลังร้องไห้......
ขาของเธอสั่นจนถึงกับทรุดลงไปบนพื้น
“ญาดา... ญาดา...”
“ฉัน... ฉันขอโทษ”
“ฉันขอโทษ!!!”
“ฮือ—!!!”
น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด คำขอโทษที่พูดครั้งแล้วครั้งเล่าของรินทร์ที่มีต่อญาดา...
ฉันเลือกที่จะไม่เข้าไปปลอบใจเธอ เพราะสภาพจิตใจเธอตอนนี้บอบช้ำเกินกว่าที่ฉันจะเข้าไปแก้ไขอะไรได้...
อาจจะต้องปล่อยให้เป็น... เวลาช่วยเยียวยาจิตใจของเธอ...
............
............