Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(บ้านของมีน 22.32)
......
“แฟน!!!?”
ท่าทางรินทร์จะตกใจมาก อย่างกับว่าฟ้าจะผ่า แผ่นดินจะสะเทือนยังไงอย่างงั้น นี่แค่เรื่องแฟนเองนะเนี่ย
“เอ่อ... ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ”
แต่ฉันไม่ยักจะรู้เลยว่าคนที่อยู่ข้างหลังฉัน (แบบไม่รู้ว่ามีอยู่) จะแข็งเป็นหินไปซะแล้ว อาจจะกำลังผิดหวังจากอะไรบางอย่างก็เป็นได้
“คือ... ไม่ให้ตกใจมันก็... พูดยากนะ ตั้งแต่รู้จักมีนมาก็ไม่เคยเห็นข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนเลย นึกว่ามีนจะเป็นโรคแอนตี้ผู้ชายแบบฉันเหมือนกันซะอีก”
“ฉันว่าฉันไม่ได้เป็นหนักแบบรินทร์นะ แค่คิดว่ายังไม่ถึงเวลาแค่นั้นเอง”
คำพูดของฉันเหมือนจะทิ่มเข้ากลางหัวรินทร์เลย แต่มันก็เป็นความจริงแหละ ที่ฉันไม่ได้แอนตี้หรือกลัวผู้ชายมากเท่ากับที่รินทร์เป็น
“แต่ว่า...แฟน... เอ่อ... คนที่มีนคุยด้วยอยู่ตอนนี้เขาเป็นคนยังไงเหรอ? พอจะพูดให้ฟังได้ไหม?”
“ก็... ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่งน่ะ พวกเราเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่งประมาณ 3 สัปดาห์ที่แล้ว”
“ตอนนั้นฉันไปกินอาหารที่นั่น หวังว่าจะเอามาฝึกทำไว้ให้รินทร์ของชิมดูน่ะ”
“ต้องลงทุนขนาดนี้เลยงั้นหรอ...” (เหงื่อตกเลยทีเดียว)
มันเป็นความทรงจำที่ฉันจำได้บ้างไม่ได้บ้าง คงเพราะไม่ค่อยได้สนใจเท่าไร รินทร์ตอนนี้ดูตั้งสมาธิกับเรื่องที่ฉันจะพูดมากแต่สายตากับจิกกัดมองอะไรที่อยู่ข้างหัวฉัน อย่างกับมีใครยื่นหน้ามาอยู่ใกล้ๆไหล่เรางั้นแหละ
“เอ่อ... รินทร์”
“เอ๊ะ? อ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก มีนเล่าต่อเลย”
“เรื่องที่ฉันจำได้หลักๆ คือหลังจากที่ฉันกินอาหารเสร็จก็เตรียมที่จะเช็คบิล”
*ย้อนไปเหตุการณ์วันนั้น*
“เอ๋... กระเป๋าสตางค์? สงสัยฉันลืมอยู่ที่โต๊ะน่ะค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ทำไมฉันถึงได้ขี้ลืมแบบนี้เนี่ย ต้องหัดแก้นิสัยขี้ลืมของตัวเองหน่อยซะแล้ว ขนาดเดินมาจ่ายตังค์ตรงหน้าเคาน์เตอร์ยังจะลืมกระเป่าตังค์ไว้ตรงที่นั่งอีก
ฉันที่กระวนกระวายสุดๆ รีบเดินกลับมาโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่ทันที แต่กลายเป็นว่ากระเป๋าสตางค์ที่วางไว้ตอนแรกมันหายไปแล้ว
“เอ๋? กระเป๋าสตางค์ฉันล่ะ?”
ทั่วร้านก็หันมามองที่ฉันกันหมด เราพยายามกวาดสายตาไปรอบๆเผื่อมันจะร่วงอยู่ที่ไหน (ไม่ได้แครสายตาคนอื่นเลย)
และพอมองไปที่เคาน์เตอร์ก็เจอผู้ชายคนหนึ่งหยิบกระเป๋าสตางค์ใบหนึ่งที่ลักษณะใกล้เคียงกับของฉันไปวางไว้
ในหัวของฉันที่มัวแต่กระวนกระวายเพราะหากระเป๋าสตางค์ไม่เจอ ก็วิ่งปรี่ไปตรงเคาน์เตอร์เพื่อคุยกับผู้ชายคนนั้น
“นี่คุณคะ!”
เขาหันกลับมาที่ฉันด้วยหน้านิ่งๆ
“คุณหยิบกระเป๋าสตางค์ของฉันไปใช่ไหม?”
“เอ่อ... ก็”
“ถ้าคุณไม่บอกฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณข้อหาขโมยของนะคะ”
“นี่คือ...”
ฉันไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาคิดจะพูดเลย
มือของฉันรีบล้วงกระเป๋าถือเพื่อหาโทรศัพท์โทรไปแจ้งตำรวจทันที
“ฟังกันก่อนสิครับ!!”
เขาตะโกนใส่กลับมาดังมากจนฉันสะดุ้งตกใจเลย
“พี่แค่เอากระเป๋าสตางค์ของน้องมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์เท่านั้นเอง เพราะพี่เดินผ่านมาเห็นโต๊ะว่างแต่มีกระเป๋าสตางค์วางทิ้งไว้ตรงเบาะนั่ง”
“พี่เลยเอามาฝากไว้ที่เคาน์เตอร์เผื่อว่าจะมีใครกลับมาเอา”
ตอนนั้นเหมือนฉันจะนึกขึ้นได้ ว่าเดินสวนกับผู้ชายคนหนึ่งตอนวิ่งออกจากเคาน์เตอร์ คือคนนี้เองงั้นรึ? เรามัวแต่กระวนกระวายเลยไม่ได้มองอะไรเลย
“เอ่อ... คือ...”
“ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฉ-ฉันรีบด่วนสรุปไปเอง ขอโทษจริงๆนะคะ!”
อายจริงๆ... ไม่คิดว่าความใจร้อนและด่วนสรุปของฉันจะทำให้เข้าใจผิดได้ขนาดนี้
เพราะงั้นฉันเลยโค้งขอโทษเขาตั้งหลายครั้งจนคนที่ร้านมองมาหมดเลย
“พอได้แล้ว พี่ไม่ได้จะต่อว่าอะไรหรอก เอาเป็นว่าถ้านี่เป็นของเธอก็เอาไปเลย”
เขาส่งกระเป๋าสตางค์ที่วางบนเคาเตอร์มาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
ดีใจจริงๆ นึกว่าจะไม่ได้คืนซะแล้ว นิสัยชอบนับเงินในกระเป๋าสตางค์ของเราบางทีก็มักจะทำให้เกิดปัญหาแบบนี้บ่อยๆ
รู้สึกเหมือนรุ่นพี่คนนี้จะโบกมือกับเพื่อนผู้ชาย 2 คนที่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน
และก่อนที่เขาจะเดินผ่านตัวฉันไปหาเพื่อนของเขา...
“น้อง...”
“ค-คะ?”
“น้อง...ชอบทำอาหารใช่ไหม? เอ่อ... พี่เองก็อยากเจอคนที่ทำอาหารเก่งๆมานานแล้ว แต่ต้องมาเจอกันที่นี่ก่อนนะ”
ใจฉันเต้นตึกตักตึกตัก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอผู้ชายที่มีความชอบอะไรเหมือนๆกัน และเขาก็เป็นคนดีมากๆด้วย มันคงจะเป็นรักแรกพบของฉันล่ะมั้ง
“ค่ะ!”
............
*ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน*
“ในวันต่อมา ฉันก็ไปที่ร้านเดิมและได้เจอพี่เขาอีก เขาบอกว่าวันนี้เขามาคนเดียวเพราะอยากเจอเรา พวกเราเลยคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์เรื่องต่างๆกันมากเลย ไม่ว่าจะอาหารที่ชอบ ร้านอาหารอร่อยๆ หรือเป็นรสนิยมของพวกเรา”
“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี... เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอผู้ชายแสนดีและมีความชอบเหมือนกับฉัน แม้แต่ตอนนี้ในใจก็ยังเต้นไม่หยุดเลยล่ะ”
“นี่รินทร์... เออะ?”
ไหงรินทร์ถึงได้ตาเป็นประกายราวกับมีน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มคลอตาอยู่อย่างนั้น?
“มีน!!”
จู่ๆ รินทร์ก็คว้ามือฉันเอาไว้ทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว
“ฮือ ฉันไม่คิดเลยว่ามีนจะได้เจอผู้ชายแสนดีแบบนั้น ฉันยินดีกับเธอด้วยนะ!”
“อะ-เอ่อ พวกเรายังไม่รู้จักกันดีขนาดนั้น ถึงฉันจะชอบเขามากก็เถอะ”
“แต่ก็อิจฉาอยู่ดีอะ เทียบกับผู้ชายเฮงซวยที่ฉันเจอแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย”
“เอ๊ะ?”
ผู้ชายที่รินทร์พูดถึงนี่หมายถึงใครนะ เท่าที่ฉันรู้จักก็ไม่เคยเห็นรินทร์คุยหรือสนิทกับผู้ชายคนไหนเลยนี่นา (ทำไมถึงรู้สึกว่ามีคนทำหน้าระรื่นกวนๆอยู่แถวนี้ได้นะ?)
ไม่นานนักรินทร์ก็ปล่อยมือออก และก็หยิบถ้วยชาที่ฉันเสิร์ฟเตรียมไว้มาจิบ...
“ไ...ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ค่อยรู้จักเขาเท่าไรเลย ที่เหมือนกันก็มีแค่เรื่องอาหารที่ชอบเท่านั้นเอง”
“พวกเรายังรู้จักกันไม่ถึงเดือนเลยด้วย ยังไงก็คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะน่ะ”
“และพรุ่งนี้ก็... เขาชวนฉันไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสร้านหนึ่ง เขาบอกว่าอยากเจอฉัน เพราะตั้งแต่วันนั้นพวกเราก็ได้แต่คุยโทรศัพท์กันตลอด”
“พอเขานัดตรงๆแบบนี้แล้ว... ฉันเลยยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่เลย... เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายมานัดฉันออกเดท”
“เพราะฉะนั้นแล้ว... ช่วยเราหน่อยนะรินทร์!”
ฉันจ้องตาของรินทร์เพื่ออ้อนวอนขอร้องให้เขาไปกับเราด้วย รินทร์ที่ยังถือถ้วยชาค้างอยู่เหมือนจะลังเลอะไรบางอย่างอยู่
“คือ...ว่า...”
“ฉันคงรบกวนรินทร์น่าดูเลยสินะ... พึ่งจะโดนรถเฉี่ยวมาแบบนี้แล้วยังจะบังคับให้มาด้วยกันอีก ขอโทษด้วยนะที่ขอร้องอะไรเห็นแก่ตัว”
“อ่า... ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก... แค่ระยะนี้... มีเรื่องบางอย่างกวนใจฉันหลายเรื่องน่ะ”
“เรื่องกวนใจ... พอจะบอกเราได้ไหม?”
“เอ่อ...”
(เราจะดึงให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวายพวกนี้ไม่ได้ อีตานี่เองก็คงจะไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ส่วนเรื่องที่เราจะทำในตอนนี้...)
“งั้นไม่เป็นไรนะรินทร์ ฉันค่อยเลื่อนนัดเขาไปก่อนก็-”
“ไม่... ฉันจะไปพรุ่งนี้ด้วย”
“เอ๋”
เธอวางถ้วยน้ำชาที่โต๊ะเหมือนเดิม และยิ้มส่งมาที่ฉัน
“ฉันอยากรู้ว่าหน้าตาของผู้ชายในฝันของมีนเป็นยังไง และฉันอยากให้เธอได้ทำความรู้จักกับเขามากขึ้น โดยเริ่มต้นที่การออกเดทแรกนี่ล่ะ”
รู้สึกรินทร์จะเอาใจช่วยฉันมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
“ไว้ใจได้เลย ถึงฉันจะไม่เคยคบกับใคร แต่ฉันจะช่วยสานความสัมพันธ์ให้พวกเธอเอง”
“เหะ... มีน...”
“รินทร์...รินทร์—!!!”
ฉันพุ่งเข้าไปกอดรินทร์ด้วยความดีใจทั้งน้ำตาทันที
“แง้ ขอบคุณมาก ขอบคุณรินทร์มาก!”
“รินทร์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลย”
“อื้อ...”
ดีใจจริงๆ ที่วันนี้ฉันมีเพื่อนที่คอยเป็นห่วงและสนับสนุนฉันตลอดเวลาแบบนี้ แค่นี้ฉันก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะ
............
............
(ผ่านไป 8 นาที : ระหว่างทางกลับบ้าน)
หลังจากที่ฉันมาแวะมาที่บ้านมีนและได้รับปฐมพยาบาล พวกเราสองคน ไม่สิ เหลือแค่ฉันคนเดียวในความทรงจำเธอแล้วนี่นา
ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว และบอกให้มีนฝากขอบคุณแม่ของเธอที่ปฐมพยาบาลฉันด้วย (จริงๆก็มีอีกคนแหละนะ)
สรุปแล้วมีนก็นัดฉันไว้ตอนเก้าโมงครึ่งของวันเสาร์พรุ่งนี้ เพราะเธอนัดกับผู้ชายคนนั้นไว้ประมาณสิบโมง
อะ... ไม่ได้ถามชื่อของผู้ชายคนนั้นเลยแฮะ แต่ไว้พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้วล่ะ
ตอนนี้มีเรื่องชวนหงุดหงิดต้องทำก่อน...
ตั้งแต่ตอนที่พวกเราออกมา วอร์เรนก็ไม่ยอมคุยกับฉันเลย ไหนยังเดินหนีและนิ่งเงียบทำอารมณ์บูดนั่นอีก
“นี่ วอร์เรน”
“วอร์เรน หยุดก่อนสิยะ!”
วอร์เรนหยุดหลังจากที่ฉันเรียก
“นายเป็นอะไรของนายน่ะ ทำหน้าอย่างกับอารมณ์เสียอะไรมา”
“หรือนายเซ็งที่ฉันเอาแต่คุยกับเพื่อนจนไม่ได้สนใจเรื่องเวลาอะไรพวกนั้น”
“ถ้าหมายถึงเรื่องนั้นฉันก็ขอโทษด้วย แต่ว่าฉันเป็นห่วงเพื่อนนี่นา ไว้จบเรื่องนี้พวกเราค่อยมาคุยกันต่อก็ได้”
วอร์เรนตอนนั้นกำลังยืนคิดอะไรอยู่บางอย่างก่อนจะหันมาคุยกับเรา
“ช่างเรื่องเวลาไปก่อน เรารู้ว่าเธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องนั้นหรอก”
“แต่เธอว่า... มันไม่แปลกหรอก?”
“ที่ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าเพื่อนของเธอที่ชื่อมีนนั่นสนใจเรื่องทำอาหารด้วย”
“เอ๋?”
สีหน้าวอร์เรนเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจในสิ่งที่มีนพูดออกมา แปลว่าที่เขาทำหน้าเคร่งเครียดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้นหมายถึงเรื่องนี้งั้นหรอ?
“มันแปลกยังไง?”
“...เดิมทีถ้าพวกเธอเจอกันที่ร้านอาหาร เวลาจะทักกันเรื่องรสนิยมเธอก็ต้องพูดถึงเรื่องอาหารสิ ถูกไหม?”
“แล้วทำไม... ผู้ชายคนนั้นถึงพูดเรื่องทำอาหารเจาะจงซะขนาดนั้นล่ะ”
“เอ๋? ไม่ใช่ว่าพี่คนนั้นแค่บังเอิญพูดออกไปเล่นๆงั้นหรอ?”
“เรื่องบังเอิญ......?”
เหมือนฉันพูดอะไรผิดไปเลย สีหน้าวอร์เรนดูซีเรียสกว่าเดิมอีก
“การที่ยัยบ้าอย่างเธอมาถีบหน้าเราก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเหมือนกันนั่นล่ะ”
“เรียกฉันว่ายัยบ้างั้นหรอ?”
“แล้วเธอคิดว่า... การที่คนสองคนที่มีความชอบเหมือนกันมาเจอกันมันด้วยความบังเอิญราวกับโชคชะตาพัดพามาแบบนั้น...”
“ในชีวิตจริงมันจะสวยหรูแบบที่เกิดขึ้นในละครงั้นหรอ?”
(จริงสิ อีตานี่พูดถูกนี่นา)
สิ่งที่วอร์เรนพูดทำให้ฉันเอาแต่ก้มหน้าคิดทบทวนเรื่องต่างๆอีกครั้ง ว่าสิ่งที่วอร์เรนพูดนั้นจริงสุดๆ ทำไมฉันถึงไม่ฉุดคิดขึ้นมาเลย
(การที่คนบังเอิญเจอกันแบบนั้น และจู่ๆเจ้านั่นจะพูดเรื่องนั้นออกมาส่งเดชเลยมันออกจะ)
“พิรุธ... ใช่ไหมล่ะ”
“ถ้าเป็นเราเป็นเพื่อนเธอ ก็คงจะฉุดคิดตั้งแต่คำพูดนั้นแล้ว”
“แต่สำหรับเพื่อนเธอคนนั้น ในหัวเขาคงกำลังคิดแต่เรื่องอื่นจนไม่ได้ใส่ใจถึงสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดเลย”
“มิหนำซ้ำ ยิ่งเป็นความรู้สึกที่เหมือนรักแรกพบ... กับคนที่ช่วยเราไว้แบบนั้น”
“ไม่มีใครอยากคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดีหรอก”
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองตาของวอร์เรนที่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด แม้แต่ฉันในตอนนี้ก็ยังคิดแบบเดียวกันหลังจากไตร่ตรองให้ละเอียดรอบคอบ
“ถ้ามันเป็น... ถ้ามันเป็นอย่างที่นายพูดมาล่ะก็...”
ความกังวลในใจฉันเริ่มก่อตัวขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีในวันพรุ่งนี้...
“อยู่ใกล้ๆเพื่อนของเธอไว้”
“นั่นเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเพื่อนของเธอได้... พยายามอย่าให้เพื่อนของเธอไปในที่ประหลาดๆ หรืออยู่กับผู้ชายคนนั้นเพียงสองคนเด็ดขาด”
ใกล้ๆงั้นหรอ...... วอร์เรนพูดก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงสะพานลอยแถวนั้น
“เธอกลับไปเถอะ... ทางกลับคอนโดของเรามันคนละทางกับเธอ”
“จำไว้แค่นั้นก็พอ ปกป้องเพื่อนของเธอไว้ให้ดี”
“......แล้ว... นายจะช่วยฉันด้วยไหม?”
“......ไม่รู้สิ... ก็อาจจะมาได้ล่ะมั้ง”
“ขอตัวก่อนล่ะ”
ฉันพยายามจะทักเรียกเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่อยากพูดออกไปเพราะอะไรบางอย่าง ราวกับว่าฉันรู้เหตุผลนั้นดีอยู่แล้ว...
ร่างกายของเขา...... ยังไม่หายดี...
ทั้งๆที่พึ่งฟื้นจากสภาพบอบช้ำแบบนั้นขึ้นมา แต่ก็ยังฝืนทำตัวให้เหมือนปกติไว้เพื่อไม่ให้เราสังเกตได้
“นายนี่มัน......เป็นไอ้บ้าจริงๆ”
......
ณ กลางสะพานลอย วอร์เรนนั่งพิงกับราวสะพานไว้เพราะร่างกายอ่อนล้า ขากับตัวเกร็งไปหมด เขาเลือกที่หลบไม่ให้ใครบางคนต้องเห็นเขาในสภาพแบบนี้
“ให้ตายสิ น่าสมเพชชะมัดยาก...... ขืนเป็นแบบนี้ยัยนั่นคงหัวเราะเราแย่...”
เขามองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอย่างงดงาม... ช่วยให้จิตใจของเขาสงบนิ่ง
“แต่แบบนี้...ก็ไม่เลวเหมือนกัน”
............