Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(มิติว่างเปล่า 21.18)

............

(แบบนี้ท่าจะไม่ดีจริงๆแล้ว เรามัวแต่สนใจการต่อสู้ที่เห็นอยู่จนลืมเรื่องยัยนั่นไปเลย)

(ถ้ายัยนั่นปล่อยเด็กให้ห่างตัวแม้เพียงเล็กน้อยล่ะก็... ที่นี่ที่เป็นมิติแห่งความว่างเปล่าก็จะดูดกลืนเด็กคนนั้นหายไป ราวกับว่าเด็กคนนั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่ในแกนเวลาเลย)

“เอ้า เอ้า... ทำไมถึงกัดฟันซะขนาดนั้นล่ะ”

“เจ็บใจสินะ ที่ทำอะไรต่อไม่ได้”

(ชิ)

ผมในตอนนี้ได้แต่ยืนดูสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ ไอ้ผู้ชายคนนั้นตอนนี้น่าจะยังบาดเจ็บจากการต่อสู้กับผมอยู่ แต่ยัยนั่นตอนนี้กำลังจับเด็กเป็นตัวประกันพร้อมมือซ้ายที่ถือปืนพกอยู่ (ถนัดมือซ้าย)

แววตาของเด็กคนนั้น... ไร้ซึ่งชีวิตชีวา... คงเพราะถูกดึงตัวมายังมิตินี้ ทำให้อยู่ในสภาพไร้ตัวตนตั้งแต่แรก แต่เพราะยัยนั่นเป็นตัวแทนผู้เชื่อมต่อเวลาเหมือนกับเรา เลยยังรักษาการมีอยู่ของเด็กคนนั้นได้

ถ้าเราพาเด็กคนนั้นกลับไปมิติเดิมได้ ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่สภาพแบบนี้ คงต้องรีบเข้าประชิดตัวให้ไวที่สุด ถึงแม้ว่าไอ้ทักษะข้ามเวลานี่จะไม่ใช่แบบที่เราถนัดเท่าไร ใช้ดาบสั้นจู่โจมน่าจะได้เปรียบสำหรับพวกที่ใช้อาวุธปืน

*กึ้ก*

มิติว่างเปล่าจากภายในสื่อเวลาของผมถูกเปิดออกอีกครั้ง ผมหยิบดาบออกมาจากด้านในช่องว่างมิตินั่น แต่คราวนี้เปลี่ยนไปใช้มือซ้ายที่ดาบ เพราะเหตุผลบางอย่างที่จำกัดการเคลื่อนไหวของผม

“นายจะ... ยอมให้เด็กนี่หายไปอย่างงั้นสินะ?”

“งั้นก็ได้ ถ้าต้องการแบบนั้นล่ะก็...”

“เชิญเลย...”

มือของยัยนั่นกำลังปล่อยตัวเด็กให้พ้นห่างจากตัวมากขึ้นเรื่อยๆ จังหวะนี้เราต้องเข้าไปคว้าตัวเด็กให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

(เคลื่อนย้ายข้ามเวลา!)

*ฟึ่บ*

(อีกนิดเดียว เอื้อมให้ถึงเด็กคนนี้และก็จัดการยัยนั่-)

มือของผมเอื้อมไปเพื่อคว้าตัวของเด็กคนนั้น แต่ว่า... ยัยนั่นคว้าตัวเด็กกลับไปต่อหน้าต่อตาของเรา

“โทษทีนะ คนที่จะสู้กับนายไม่ใช่ฉันหรอก...”

ระหว่างทีเราเอื้อมมือเพื่อคว้าเด็กคนนั้น... ไม่ใช่เพียงแค่คว้าตัวไว้ไม่ได้ แต่ตอนนี้ร่างของเราสภาพนี้กำลังเป็นเป้านิ่งให้โดนโจมตีจากอีกคนที่อยู่ข้างหลังของเราตอนนี้

(ฉิบหายแล้ว!)

เรารับรู้ถึงพลังการข้ามเวลาของเจ้านั่น แต่มันสายไปแล้ว...

“ฮึ่ย!!”

เจ้านั่นเหวี่ยงค้อนขวางเล็งใส่อกของผม แม้ว่าผมจะใช้ดาบสั้นป้องกันได้ แต่เพราะดาบสั้นในตอนนี้รับพลังที่มีมากเกินไปของเจ้านั่น...

จึงทำให้คมดาบหักออกเป็นเสี่ยงๆ......

ด้วยแรงปะทะที่รุนแรงแบบนั้น ร่างของผมจึงกระเด็นไปไกลหลายเมตรก่อนที่จะกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้น และตกลงมาที่พื้นหลังจากติดอยู่ไม่นาน

“อ้อก!”

พลังทำลายขนาดนี้... แทบจะไม่ได้ถูกบั่นทอนพลังจากการป้องกันเมื่อครู่เลย แบบนี้มันแทบจะเรียกว่าโดนอัดเต็มๆเลยด้วยซ้ำ

“นายนี่ดูไม่ได้เลยนะ เคนนี่”

“ช่างเถอะน่า ขอแค่ได้ซัดเจ้านั่นสักเปรี้ยงเต็มๆก็พอใจแล้วล่ะ”

“แหม่ แหม่ ทั้งๆที่ยืนแทบไม่ได้งั้นเหรอ อยากโง่ไปโดนกับดักเองทำไมล่ะ”

“หนวกหูเฟ้ย!”

การโจมตีโดนแบบเต็มๆครั้งเดียวทำให้ร่างของผมชาและชอกช้ำได้ถึงขนาดนี้ เราประมาทเจ้านี่มากเกินไป พละกำลังของมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย ถ้ายัยนั่นไม่จับเด็กเป็นตัวประกันไว้ล่ะก็เราคง...

“หืม... ยังจะยืนไหวอีก”

“ทั้งๆที่โดนแรงเหวี่ยงของข้าเข้าไปเต็มแรงแบบนั้น แกคงจะผ่านการเชื่อมต่อเวลามานานน่าดูสินะ กระแสเวลาที่ไหลผ่านอยู่ในร่างของแกเลยช่วยให้ร่างกายของแกแข็งแกร่งขึ้นจนทนพลังระดับนั้นได้”

“แต่ว่า... เวลาของแกมันหมดแล้วล่ะ... กลับไปใช้ชีวิตสงบๆที่บ้านไก่อ่อนของแกซะเถอะ”

เจ้านั่นที่เลือดออกทั่วทุกจุดจากการปะทะกับกับดักของเรากำลังถือค้อนเตรียมอัดผมที่ยังยืนขาสั่นตัวไม่ตรงอยู่ ถ้าโดนหวดอีกแค่ครั้งเดียวผมคงลงไปกองแน่นอน

“ป...ปล่อย”

“หา? พูดอะไรของแกน่ะ ไม่ได้ยินเลย”

“ปล่อยเด็กคนนั้นกลับไปซะ”

“เขายังมีอนาคตที่รออยู่ ยังมีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง อย่าทำให้เขาต้องพบกับจุดจบแบบนี้เลย”

เสียงที่สั่นเทาของผมเปล่งออกไปให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่อยากให้เด็กคนนั้นที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรเลยต้องมาเดือดร้อนกับการต่อสู้ครั้งนี้ ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์ย้ายมาสู้ที่นี่เพื่อแบบนั้นแล้ว เจ้าพวกนั้นกลับ...

“ก็ได้... งั้นฉันจะปล่อยเด็กคนนี้”

“แต่ว่า... คงต้องรอให้เพื่อนฉันอารมณ์เย็นลงก่อนนะ”

*แกร๊ก*

ไอ้ยักษ์นั่นพุ่งเข้ามาหวดร่างของเราอีกครั้ง คราวนี้มันเหวี่ยงค้อนไปทางซ้ายจนตัวเรากระเด็นไปกลางทางเดินสวนสาธารณะ

ซี่โครงที่โดนหวดมันเจ็บมากๆ ถึงมันอาจจะไม่หัก แต่ก็ปวดทรมานสุดๆ

เจ้านั่นตอนนี้เก็บอาวุธไปแล้ว ตอนนี้มันกำลังหักนิ้วมือพร้อมที่จะซัดผมด้วยมือเปล่าแล้วล่ะ

“ขอเอาคืนแกกับเรื่องเมื่อกี๊ก็แล้วกัน”

“ไว้ค่อยทำลายนาฬิกาของแกก่อนที่จะตายเอาก็ยังได้”

เจ้ายักษ์นั่นคงไม่ปราณีผมแน่นอน แบบนี้ดูท่าชีวิตของผมคงจะถึงจุดจบแล้วล่ะ ความประมาทของเรานำมาซึ่งหายนะจริงๆสินะ

“แหะๆ ขอโทษที่ไปต่อไม่ได้แล้วนะครับ”

“พี่...”

*ฮูมมม*

ความรู้สึกแบบนี้มัน... พวกเราทั้งสามคนรู้สึกได้ถึงพลังประหลาดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้

มีตัวแทนผู้เชื่อมต่ออีกคนกำลังเคลื่อนย้ายตัวเองเข้าสู้มิตินี้...

ยัยนั่นดูจะตกใจกับความรู้สึกนี้มาก รีบหันปากกระบอกปืนไปด้านหลังเพื่อเล็งใส่คนที่วิ่งมาแทบจะถึงตัวแล้ว แต่เพราะเธอคนนั้นวิ่งมาเร็วเกินกว่าที่จะตามความเร็วทัน...

นรินทร์...พุ่งเข้ามาชิงตัวเด็กไปจากอ้อมแขนของพิม เคนนี่ที่เตรียมจะต่อยเราอยู่ก็ชะงักไปชั่วขณะ...

“หนี!!!”

ยัยรินทร์นั่นตะโกนมาดังมากเหมือนจะให้ผมได้ยินเลย

*ปั้ง*

กระสุนที่ผู้หญิงคนนั้นยิงผ่านร่างนรินทร์ที่กำลังเลือนหายไปจากมิติว่างเปล่าเพื่อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“เวรเอ๊ย! ยัยบ้านั่นชิงตัวเด็กกลับไปแล้ว”

“งั้นนายจงตายซะเถอะ!”

“เอ๊ะ?”

ร่างของผมหายไปจากมิติว่างเปล่านั่นแล้ว... เพราะผมไม่คิดจะถูกรุมอยู่ในนี้คนเดียวหรอกนะ

............

“บ้าจริง พวกมันหนีกันไปหมดแล้ว!”

“พิม พวกเราเองก็รีบกลับไปโลกเดิมกันเถอะ”

“รู้แล้วล่ะน่า ไม่ต้องพูดมากได้ไหม!”

สีหน้าของพิมแสดงออกมาซึ่งความโกรธสุดๆ ในขณะที่เคนนี่กำลังสับสนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงจะรู้ว่าสองคนนั่นน่าจะรู้จักกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาช่วยทันเวลาแบบนี้ด้วย

ร่างของทั้งสองคนกำลังเลือนหายไปจากมิติว่างเปล่า... การต่อสู้กำลังเคลื่อนย้ายที่อีกครั้ง......

............

(สวนสาธารณะ 21.27)

พิมย้ายร่างของตัวเองกลับมายังมิติแห่งความจริงอีกครั้ง โดยพบว่าสองคนนั่นหนีไปแล้ว

“หนอนแน่... คิดจะเล่นซ่อนแอบกันงั้นรึ?”

“ได้เลย เดี๋ยวเจ๊จัดให้!!”

“เคนนี่…!”

“เคน...นี่...”

ความเงียบงันเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาอันตกตะลึงของพิม

ร่างของเคนนี่ที่พึ่งเคลื่อนย้ายผ่านมายังมิติแห่งความเป็นจริง ถูกแผงตะปูที่วอร์เรนเตรียมไว้รอบๆจุดที่เขายืนทิ่มเข้าเต็มตัว

เพราะเขาขยับเขยื้อนร่างกายหลังจากที่เข้ามายังมิตินี้ จึงทำให้เขาโดนแผงตะปูไม่รู้กี่สิบหรืออาจร้อยตัวรอบๆจุดที่เขายืนทิ่มไปเต็มแขน เต็มขา เลือดออกมาทุกจุดที่โดน

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”

“เคนนี่!!”

ร่างของเคนนี่ที่ช็อคจากความเจ็บปวด สลบไปในสภาพที่นั่งคุกเข่าทั้งอย่างนั้น... ความโกรธเกรี้ยวของพิมเพิ่มพูนขึ้นจากการที่เห็นคู่หูของเธอลงไปกองแบบนี้

......

“ไอ้พวกสารเลว ฉันจะฆ่าแก!!!”

......

(ความรู้สึกแบบนี้มัน... ของผู้หญิงคนนั้นงั้นรึ?)

ฉันแบกร่างเด็กที่ยังไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัวมา พร้อมกับวอร์เรนที่วิ่งตามเรามาจากข้างหลัง

ตอนที่รับความรู้สึกถึงพลังนั่น ฉันสะดุ้งจนเผลอหยุดวิ่งไปชั่วขณะ

“อย่าหยุดวิ่ง!”

“สิ่งที่พวกเราทำได้คือต้องหนีไปให้ไกลที่สุด พลังของเธอตอนนี้เองก็ยังใช้ได้ไม่เต็ม...ที่...”

“อั้ก!”

“วอร์เรน!”

ฉันก้มมองดูวอร์เรนที่ทรุดลงไปโดยมีเลือดกระเซ็นออกมาจากปาก ดูท่าร่างกายเขาจะบาดเจ็บหนัก และยิ่งเขาใช้พลังแปลกๆในการหยุดแผงตะปูบนอากาศนั่นด้วย

“เราจะ... กันยัยนั่นให้เอง...”

“จะบ้าหรอนาย ทรุดลงไปแบบนั้นยังคิดทำอะไรอีกยะ!?”

“นี่ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ... พาเด็กคนนั้นหนีไปซะ!!”

“จะไม่ใช่ธุระของฉันได้ไงยะ... นายบอกว่าจะช่วยฉันตามหาความทรงจำกลับมานะ!”

“ก็บอกไปแล้วไงว่าปฏิเสธ สมองช้าจนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเลยรึไง!”

“ไอ้คำพูดที่สวนกับแววตาของนายแบบนั้น เด็กอนุบาลยังอ่านออกเลยย่ะ!!”

วอร์เรนตอนนี้ดูจะ... มึนไปชั่วขณะหนึ่ง เขาคงไม่คิดว่าการโกหกของเขาจะทำได้ไม่เนียนเอาซะเลย แววตาของตานี่มันฟ้องออกมาสุดๆ

“นอกจากนั้นฉันเห็นภาพนายกำลังสู้อยู่กับใครด้วยตอนที่ฉันแตะโดนตัวนาย”

“เธอเห็นงั้นหรอ?”

“อื้อ ฉันจะช่วยนายเอง”

“......นรินทร์...... ก่อนเธอจะไปสู้ อย่าได้เลือกสู้กับยัยนั่นในมิติว่างเปล่าล่ะ”

“เพราะไม่งั้น ยัยนั่นจะใช้โอกาสนั้นจับคนอื่นมาเป็นตัวประกันอีก...”

“อื้อ เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะ ที่บอก”

“ฉันจะ ได้ตอบแทนหนี้บุญคุณของนายแล้วล่ะ...”

“......นรินทร์......”

ฉันวางร่างเด็กที่ยังไม่รู้สึกตัวอยู่แถวๆม้าหินของอีกฝั่งถนน ละแวกนี้มีคนเดินพลุกพล่านไม่ค่อยเยอะมาก ถ้าสู้กันด้วยการบดบังมิติทั่วๆไปแบบที่วอร์เรนบอกคงจะ...

“วอร์เรน หลบอยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

“......อย่าตายล่ะ”

ฉันที่กำลังจะเดินออกไปบนถนนหยุดชะงักไปชั่วขณะ

“เราไม่คิดห้ามเธอแล้วล่ะ แค่อย่าตายกลับมาก็พอ”

“วอร์เรน......”

“อ๊ะ บอกไว้ก่อนนะ น้องเหมียวเธอยังติดตามากเลยล่ะ อยากเห็นเธอใส่อีกจัง”

“เงียบไปเลยนะยะ!” (อาย)

“......นอกจากเรื่องนั้นแล้ว... ฉันในตอนนี้มีความปรารถนาบางอย่างที่อยากทำให้ได้”

“ความปรารถนา?”

พอฉันพูดจบ ก็เดินต่อจากจุดนั้นทันที โดยหยิบท่อเหล็กแถวนั้นขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปกลางถนน

... ท่ามกลางความมืดมิดในหมู่บ้านที่มีถนนสายหลักเพียงแค่เส้นเดียว ผู้คนไม่ค่อยเดินไปมามากเท่าไร เวลาในนาฬิกาพกของฉันก็ยังระบุเวลาเป็น 21.33 ซึ่งยังไม่มีความปกติอะไรเกิดขึ้น ...

“โห ไม่หนีแล้วงั้นหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นที่เดินมาหาฉันพร้อมกับแววตาและรอยยิ้มอันน่ากลัวโดยไม่มีใครสังเกต ดูเหมือนเธอจะปกปิดมิติเวลาไว้เช่นกัน ฉันเก็บนาฬิกากลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อทันที...

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าแถวนี้จะมีตัวแทนเชื่อมต่อเวลาคนอื่นอยู่ด้วย...”

“เธอเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้นงั้นหรอ”

“ไม่เชิงหรอก บางทีก็ไม่อยากรู้จักเลยมากกว่า”

“อ่อ... งั้นเหรอ... ถ้างั้นก็ค่อยคุยกันง่ายหน่อย”

“เวลาที่ยิงเธอพรุนไปทั่วร่าง... เพื่อนของเธอที่แอบดูอยู่จะได้เสียใจสุดๆไงล่ะ”

(น่าขนลุกชะมัด) เล่นซะเราหน้าซีดไปเลยเจองี้

“ขอถามอะไรอีกอย่าง เธอใช้พลังอะไรในฐานะตัวแทนผู้เชื่อมต่อเวลาเป็นบ้าง”

“...ไม่รู้สิ... ไว้ลองดูก็อาจจะรู้ก็ได้...”

“...แหม่ ใช้พลังสดๆเลยงั้นหรอ ถ้างั้นล่ะก็...”

“จะจัดให้เดี๋ยวนี้ล่ะ!!”

*ปั้ง*

............

พิมเล็งปืนไปที่แขนซ้ายของนรินทร์ ซึ่งในจังหวะนั้นรินทร์อ่านทิศทางการเคลื่อนที่ของกระสุนได้ เพราะความสามารถในการอ่านเวลา จึงทำให้เบี่ยงตัวหลบได้ แต่ว่า...

*ฉึก*

“อึ้ก!”

กระสุนของพิมเร็วมากกว่าความเร็วที่กระสุนปกติควรจะเป็น แถมตลอดทางที่กระสุนยิงผ่านได้สร้างคลื่นลมที่คมมากตัดผ่านมาตลอดทาง

(อะไรกัน?)

รอยยิ้มของพิมที่ดูจะสะใจกับการได้เห็นแผลตื้นๆของรินทร์คงจะยังไม่เพียงพอ

พิมกระหน่ำยิงมากกว่าเดิมหวังให้รินทร์ตั้งตัวไม่ถูก ในจังหวะนั้นรินทร์ที่พอจะนึกถึงวิธีการเร่งเวลาได้บ้าง เลยใช้พลังแบบครึ่งๆกลางๆ ความเร็วในการเร่งของเธอไม่สม่ำเสมอ

รินทร์พยายามวิ่งเข้าไปหลบที่กำบังตรงแผงลอยข้างเสาไฟบริเวณนั้น

“เปล่าประโยชน์น่า”

*ปั้ง*

กระสุนยิงทะลุเสาไฟจนเป็นรูกว้าง เสาไฟตรงนั้นเลยเริ่มทรุดตัวลงจะล้มตรงแผงลอยที่รินทร์หลบอยู่

(แย่แล้ว!)

เสาไฟโค่นลงมาทับตำแหน่งที่รินทร์หลบอยู่พอดี วอร์เรนที่แอบดูอยู่อีกฝั่งหนึ่งถึงกับตกใจกลัวว่ารินทร์จะเป็นอะไรรึเปล่า เพราะตอนนี้เธอยังใช้พลังได้ไม่คล่องดีด้วย

แต่โชคยังเข้าข้างที่เธอกระโจนออกมาทันก่อนที่จะโดนเสาไฟทับ คนบริเวณนั้นที่มองไม่เห็นพวกเธอสองคนแตกตื่นกันไปทั่ว

การต่อสู้ที่นี่เกิดขึ้นในมิติหลัก ที่ทั้งสองคนทำนั้นคือการบิดเบือนช่วงเวลาที่ตัวเองอยู่ ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นพวกเธอเพราะอยู่คนละช่วงเวลา

ระหว่างที่รินทร์นั่งกองอยู่ตรงกลางถนนมองไปที่เสาไฟต้นที่ล้มนั่น พิมก็ถือปืนเล็งไว้ที่เธอ

“ฉันเร่งเวลา จนอานุภาพในการทำลายล้างของมันสูงกว่ากระสุนธรรมดาทั่วไป”

“ถ้าเธอโดนยิงเข้าเต็มๆล่ะก็ คงพรุนไปแล้วล่ะ”

ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น สิ่งที่รินทร์คิดจะทำต่อไปคือการยืนรับกระสุนนั่นโดยพยายามคิดถึงตอนที่เธอหยุดเวลากระสุนของควอสเมื่อตอนนั้นให้ได้ และตามด้วยการลบเวลากระสุนให้หายไปจากมิตินี้

เธอตั้งท่าเตรียมตั้งรับพร้อมกับอาวุธในมือ พยายามตั้งสมาธินึกเรื่องเมื่อวันนั้น ถึงเธอจะรู้ว่ากระสุนมีพลังทำลายล้างสูงและรวดเร็วมาก แต่นั่นเป็นวิธีที่เธออาจจะแก้ไขสถานการณ์ที่เป็นรองอยู่ตอนนี้ได้

(ตั้งสติไว้ ตั้งสติไว้ ตอนนั้นเราตกใจจนใช้พลังไม่ถูก ตอนนี้เราควรตั้งสมาธิไปกับการใช้พลังนั้นให้ดี)

(วงจรเวลา กระแสเวลาที่ไหลออกมาจากนาฬิกาพกเรือนนั้น... ต้องดึงความรู้สึกนี้ให้แปรเปลี่ยนเป็นการสร้างขอบเขตเวลา แต่จะได้ผลแน่หรอ...)

“ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ พรุนไปซะเถอะ”

หลังจากพิมเปลี่ยนแม็กกระสุน เธอก็กระหน่ำยิงออกมา 3 นัดต่อทันที กระสุนทั้งสามนัดเล็งไปที่ส่วนต่างๆของรินทร์ได้อย่างแม่นยำ จนเกือบจะถึงตัวอีกเพียงแค่เศษเสี้ยววินาที

“หยุด!”

*ครืน*

กระสุนทั้งสามนัดถูกหยุดอยู่ตรงหน้า แต่ทว่า... รินทร์กลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในร่างกายทุกๆส่วน

(อึ้ก!)

เธอไม่สามารถหยุดกระสุนทั้งสามนัดได้สนิทเนื่องจากพลังของเธอใช้มาไม่เพียงพอที่จะหยุดการเร่งความเร็วของกระสุนทั้งสามนัด เธอจึงต้องจำใจเบี่ยงตัวหลบให้ไวที่สุดจนกระสุนสองนัดเฉี่ยวไหล่กับเอวด้านขวาของเธอระหว่างรีบโยกตัวหลบออกมาทางซ้าย

กระสุนพุ่งด้วยความเร็วที่ลดลงผ่านตัวรินทร์ไป เข่าของเธอทรุดลงมาข้างหนึ่ง มือซ้ายของเธอจับแผลที่เอวของเธอด้วยความเจ็บปวด

“แหม่ แหม่ โทษทีนะ กะว่าจะให้หลับสบายๆแล้วสักหน่อย”

สถานการณ์ของรินทร์ตอนนี้ย่ำแย่มาก เธอพยายามยืนขึ้นมาสู้ต่อทั้งๆที่ตอนนี้ยังไม่มีวี่แววที่จะเอาชนะได้เลยแม้แต่น้อย

วอร์เรนยังคงจับตาดูการต่อสู้นี้อยู่ไกลๆ

(ยัยนั่นยังไม่เชื่อใจพลังที่ตัวเองรู้สึก ถ้าเกิดหวั่นไหวแม้เพียงเล็กน้อย พลังที่ใช้ได้ก็จะครึ่งๆกลางๆแบบนั้นอยู่ตลอด)

(ตอนที่ยัยนั่นพยายามเอาชีวิตรอดจากการต่อสู้ครั้งแรก คงเพราะความตั้งใจที่แน่วแน่ที่จะยื้อชีวิตไว้เป็นตัวช่วยให้พลังนั่นคงที่)

(แต่สภาพของยัยรินทร์ตอนนี้...)

*แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก*

(การบิดเบือนที่ครึ่งๆกลางๆแบบนั้น ทำให้วงจรเวลาในร่างกายถูกช่วงชิงไปอย่างมาก ถ้ารินทร์ยังฝืนใช้พลังแบบนั้นอยู่ล่ะก็...)

*ปั้ง*

นรินทร์พุ่งหลบกระสุนเข้าซอกบ้านหลังหนึ่ง คลื่นที่กระสุนตัดผ่านบาดขาขวาของนรินทร์ไปเป็นทางยาว

(อึ้ก! ไม่พ้นอีกแล้ว)

อาการของนรินทร์ตอนนี้ยังไม่ค่อยดีเท่าไร การบิดเบือนเวลานั่นช่วงชิงเวลาของตัวเธอเองมากกว่าที่คิดมาก ตอนนี้เธอได้แต่หายใจโรยรินด้วยความเหน็ดเหนื่อย รวมถึงอาการบาดเจ็บที่มีตอนนี้ด้วย

“หลบเข้าไปๆ อยากรู้จริงว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำกัน”

“กระสุนฉันไม่มีทางหมดหรอกนะ มันยังซ่อนอยู่ในห้วงเวลาของฉันอีกเป็นโหลเลยล่ะ”

“หนีต่อไปก็เปล่าประโยชน์... ถ้าไม่อยากทรมานก็ส่งนาฬิกามาให้ฉันทำลายทิ้งซะดีๆ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ไม่มีใครได้ยินเสียงหัวเราะของเธอชัดไปกว่ารินทร์และวอร์เรนอีกแล้ว เสียงหัวเราะที่แสดงให้เห็นถึงความคิดที่บิดเบี้ยวหรือจิตใจที่ผิดปกติซ่อนไว้ภายในของเธอ

การรับมือผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ง่ายๆ ระหว่างผู้ที่ควบคุมกระแสเวลาที่ไหลออกมาเป็นกับผู้ที่ยังควบคุมได้ไม่คล่องแบบรินทร์นั้นแตกต่างกันอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นรินทร์ก็ยังไม่ยอมแพ้อยู่ดี เธอตั้งใจที่จะเอาชนะผู้หญิงคนนั้นเพื่อเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตอนนี้ไปให้ได้

(ทำไงดี...เราไม่รู้จุดอ่อนของยัยนั่นนอกจากเรื่องที่เธอใช้อาวุธระยะไกล กับใช้พลังเร่งเวลาได้ชำนาญมาก)

(เร่งเวลา...? ชำนาญ...?)

(จะว่าไป...เรายังไม่เห็นว่ายัยนั่นบิดเบือนเวลาแบบอื่นๆเลยนี่นา?)

(หรือว่าที่จริงแล้วยัยนั่นใช้พลังอื่นไม่ได้เลยนอกจากการเร่งเวลา... ถ้าอย่างนั้นแล้ว...)

“คิดจะหลบไปถึงเมื่อไรกัน”

ระหว่างที่เธอถือปืนเล็งไปที่ซอกบ้านหลังนั้น นรินทร์ก็พุ่งออกมาทันที จังหวะนั้นพิมกำลังหันปากกระบอกปืนเล็งไปที่ไหล่ขวาของเธอ

(ข้ามเวลา)

ตัวของรินทร์หายวับไปพร้อมกับนาฬิกาที่ถูกร่างขึ้นมาทันที โดยตัวของเธอโผล่มาด้านหน้าของพิม แต่ด้วยระยะห่างที่รินทร์โจมตีไม่ถึง... รินทร์ยังคงค้างอยู่ในท่าพร้อมที่จะพุ่งโจมตีในระยะที่ห่างกับผู้หญิงคนนั้นมากพอตัว จนอยู่ปลายกระบอกปืนของเธอคนนั้น

(อ-อะไรกัน? เราข้ามเวลามาแล้วนี่... แล้วทำไมถึงได้เป็นแบบนี้)

(หรือว่า...จะเป็นเพราะเรายังควบคุมพลังที่มีไม่ได้)

“เสียใจด้วยนะ เธอเลือกที่จะตายเอง”

(แต่เราบอกอีตานั่นไปแล้วว่าเราจะสู้กับยัยนี่เอง แล้วทำไมเราถึงผิดคำพูดกันล่ะ...)

“เธอมาได้เท่านี้ล่ะ”

(เราไม่อยากผิดคำพูดใครอีกแล้ว... เราอยากจะทำให้ได้ตามสิ่งที่พูด)

“บ๊ายบายนะจ๊ะ ที่รัก—”

(และทำไม...ถึงยัง...)

*ปั้ง*

............

*จู่ๆ เสียงบางอย่างก็เข้ามาในหัวของฉัน*

*ญาดา: พรุ่งนี้... เราไปนั่งรถไฟเหาะกันนะ รินโกะ*

*รินทร์: .........อื้อ!*

............

............

*แกร๊ก แกร๊ก* (เสียงกระสุนตกลงที่พื้น)

“เอ๊ะ”

“กระสุน... ตกอยู่ข้างล่าง”

ฉันยังไม่ถูกยิงงั้นหรอ จังหวะนั้นฉันคิดว่าตัวเองน่าจะถูกยิงไปแล้วนี่นา เพราะฉันใช้ความสามารถหยุดเวลาไม่ทันด้วย แล้วทำไมถึงได้...

“ชิ”

พิมรีบทิ้งระยะห่างทันที จากการที่เธอทิ้งระยะห่างแบบนี้ทำให้ฉันรู้ถึงทักษะเวลาที่เธอถนัดได้ทันที

(ทำไม กระสุนถึงผ่านไปไม่ถึงยัยนั่น)

(ก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้วว่ามันไม่ได้ใช้พลังหยุดเวลาอะไรเลย แต่ทำไมกระสุนถึงผ่านไปไม่ถึงตัวของยัยนั่น)

“แบบนี้ต้องฆ่าให้ตายเท่านั้น!”

สีหน้าของเธอมีแต่ความโกรธราวกับว่าจะฆ่าคนให้ตายด้วยความทรมาน ในตอนนั้นฉันเองก็ยังรู้สึกแปลกใจกับพลังบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในตัวฉัน ได้แต่ก้มมองมือซ้ายของตัวเองที่ไม่ได้จับอาวุธเวลานั้น

*ปั้ง ปั้ง ปั้ง*

ฉันสะดุ้งยกแขนสองข้างขึ้นมากันทันที แต่พอยังลืมตามาดู ก็เห็นกระสุนพวกนั้นไหลผ่านร่วงลงสู่พื้นข้างร่าง

...วืด...

(อะไรกัน... กระสุนของฉันกระเด็นออก... ไม่สิ มันอย่างกับ... ไหลโค้งหลบตัวยัยนั่นไปเลย)

เป็นตอนนั้นที่ฉันเริ่มรับรู้ว่าพลังที่ไหลเวียนผ่านมาเมื่อกี๊คืออะไร มันรู้สึกมีอะไรต่างออกไปจากพลังอื่นๆที่เราพยายามใช้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับเข้าใจพลังนี้ได้เป็นอย่างดี หรือมันอาจเป็นพลังอะไรสักอย่างที่เหมาะกับตัวฉันล่ะมั้ง

“แก...!!!”

ฟิวส์ของเธอคนนั้นดูท่าจะขาดสุดๆแล้ว ใบหน้าน่ารักๆในตอนแรกหายไปหมดเลย เราเองตอนนี้ก็ยังต้องลองใช้พลังนี้ดู มันอาจเป็นพลังที่ใช้จัดการยัยโรคจิตนั่นได้ด้วย

ฉันเอามือทั้งสองข้างจับท่อเหล็กขวางไว้ด้านหน้าของฉัน ก่อนที่จะหลับตาเพื่อรับรู้ถึงกระแสพลังที่ไหลเวียนในร่างกายผ่านจากนาฬิกาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อฉัน

(เริ่มรู้สึกได้แล้วล่ะ ถ้าเราตั้งสมาธิให้ดี รับรู้พลังที่ถ่ายเทออกมา)

(เราก็จะสามารถควบคุมกระแสเวลาที่เอ่อล้นและขยายตัวออกมาเพิ่มขึ้นนี่ได้)

“แกตาย!!!”

*ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ*

เธอเรียกปืนอีกกระบอกออกมาพร้อมกับกระหน่ำยิงใส่ฉันโดยเร่งเวลากระสุนเพื่อเพิ่มพลังทำลายล้าง การกระหน่ำยิงของเธอยังคงมีต่อไม่หยุดจนความเร็วของกระสุนลดลงจนเป็นเหมือนปกติ พลังของเธอคงจะหมดพอดี

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก... จบสัก-”

“ที?”

กระสุนพวกนั้นที่เธอกระหน่ำยิงใส่มา ไม่ผ่านเข้ามาในพื้นที่วงกลมรอบตัวฉันเลยแม้แต่นัดเดียว นี่เป็นพลังที่วอร์เรนพูดถึงสินะ

“เ-เป็นไปไม่ได้”

“มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่!!”

ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของเธอคนนั้นแล้ว การที่ทำอะไรศัตรูไม่ได้เลยแม้แต่น้อยก็ย่อมสร้างความกลัวอยู่แล้วล่ะ เราเองก็เคยรู้สึกแบบนี้อยู่เหมือนกัน

วอร์เรนที่สังเกตการต่อสู้อยู่ตลอดเวลาเองก็ถึงกับตาค้างตะลึงไปชั่วขณะหนึ่งเลย

“...การรักษาสภาพเวลา...”

“พลังที่สามารถ... ขจัดการแปรเปลี่ยนเวลาจากภายนอก”

............

ฉันลืมตาขึ้นมา และกลับไปถือท่อเหล็กด้วยมือเดียวอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ตัวยัยนั่นทีละก้าว ทีละก้าว

“ต้องฆ่า... ต้องฆ่า...”

“ไ-ไม่นะ ไ-ไม่เอานะ...!”

“ต้องฆ่า... ต้องฆ่า...”

“ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ ฉันขอร้อง”

“ฆ่า!!!”

จากที่เธอพูดจามั่นอกมั่นใจดูเหมือนสาวซาดิสม์โรคจิต ตอนนี้เธอกลับไปเป็นเด็กผู้หญิงที่งอแงร้องไห้ขอชีวิตเมื่อได้เห็นแววตาอาฆาตบนหน้าฉัน (วางฟอร์มไปงั้น)

พอฉันเริ่มรับรู้พลังที่ไหลเวียนอยู่ในตัวผ่านจากนาฬิกานั่น ฉันจึงสามารถควบคุมความเร็วในการพุ่งทะยานเข้าไปหาเธอคนนั้นได้แล้ว แต่พอเข้าไปเพียงเพื่อที่จะฟาดยัยนี่...

“อ๊ะ สลบไปแล้ว......”

“แค่ลองเลียนแบบคำพูดหน่อยเดียวเอง...”

...เธอน้ำลายฟูมปากสลบไปด้วยความกลัว ดูเหมือนความจริงแล้วเธอจะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวสุดๆ เลยทำตัวให้เหมือนกับเป็นคนซาดิสม์เพื่อกลบความอ่อนแอของตัวเอง

“เห้อ...” (ฟุ่บ)

ขาฉันไม่มีแรงจนลงไปนั่งอยู่ที่พื้น แผลที่โดนที่ขาก็เจ็บอยู่ แต่ส่วนอื่นๆก็เจ็บไม่แพ้กัน

“เอ้า”

“เอ๊ะ?”

วอร์เรนยื่นมือมาให้ฉันจับพยุงตัวเองขึ้นมา

“ขอบคุณที่ช่วยเรานะ รินทร์”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้พวกเราก็เจ๊ากันแล้ว”

“อื้ม... เอาตามนั้นละกัน”

“ตามนั้น? ตามไหน?”

“เราจะช่วยเอาความทรงจำของเธอคืนมา รวมถึงความปรารถนาที่เธอต้องการด้วย”

“เป็นอันตกลงใช่ไหม?”

“.........อื้อ!”

ฉันยิ้มตอบเขาทันทีที่เขาบอกว่าจะช่วยฉัน เป็นอันว่าตอนนี้พวกเราเองก็คงจะเป็นเพื่อนกันโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วล่ะมั้ง

นี่อาจจะเป็น... โชคชะตาที่เวลากำหนดมาให้พวกเราก็ได้

........................

“แล้วจะยื่นมือมาทำไมน่ะ?”

“เอ่อ ก็เผื่อว่าเธอ...จะอยากจับเพื่อพยุงตัว”

“มือของคนโรคจิตอย่างนายไม่เอาหรอกย่ะ”

 (เธอคงจะเกลียดผมจริงๆแหง)